Hallo allemaal, Na 10 jaar gedacht te hebben onvruchtbaar te zijn. Nu ongepland opeens zwanger, dit zou geweldig zijn, is het niet dat mijn sociale situatie is veranderd en ik zonder het wist zwanger ben geraakt terwijl ik antibiotica en Xolair krijg geinjecteerd al meer dan een jaar(waarvan gezegt wordt dat je er niet bij zwanger mag worden, omdat het nog onbekend is wat voor effect dit heeft op het ongeboren kind). Daarbij rook ik al jaren en drink ik aardig wat wijntjes, foliumzuur niet gebruikt en gewoon rauw vlees en rauwe kaas gegeten. Ik was enorm geschrokken en heb wel 3 testen gedaan omdat ik het niet kon geloven, ik heb altijd gedacht dat ik niet zwanger kon worden, en gezegt dat ik daar vrede mee had. Als ik nog een zwangerschapswens had gehad dan was ik zeker gestopt met roken en had ik ook niets gedronken. Daarbij komt dus dat ik enorm allergisch ben met name voor voedsel en Xolair een anti IGE medicijn krijg ingespoten om de 2 weken, maximale dosis. In het ziekenhuis in Rotterdam is toen al verteld, dat als ik zwanger wilde worden dit moest vermelden omdat ik dan absoluut een Xolair meer mocht gebruiken. Ik voel mij enorm rot en schuldig dat ik niet wist dat ik toch zwanger kon worden en eigenlijk de kans op een gezond kind nu zo heb verknalt. Daarbij komt dat ik in een Anti-kraakwoning woonsinds 4 weken, en daar mag je niet met meerdere personen wonen en zeker niet met een kind, dit zijn namelijk tijdelijke woonplekken die beschermd moeten worden tegen krakers, dit betekent vaak verhuizen, maar als je met spoed woonruimte nodig hebt is dit de ideale oplossing. daarbij komt nog dat ik bezig ben met solliciteren hier naar een baan, en ik denk niet dat zij mij gaan aanemen als ik een paar maanden zwanger ben. Ik weet dus niet anders dan het vruchtje te laten aborteren, terwijl ik zulke gemengde gevoelens heb. Het zou een feest moeten zijn om spontaan op je 40ste zwanger te raken, maar een gehandicapt kind met ernstige afwijkingen door mijn levenstijl en geen passende woonruimte maakt het emotioneel verdomd moeilijk. Heeft iemand hier ervaring mee of tips? Ik heb a.s zaterdag bij een abortuskliniek na aanraden van mijn huisarts een eerste gesprek en echo. Het vervelende is, ik ben ook echt zwanger(grotere borsten, koffie niet meer lekker vinden terwijl ik er 8 op een dag dronk, opgezette buik, darmen die minder hun werk doen, veel plassen, moodswings, ontzettend moe, snelle ademhaling, hartkloppingen). Ik heb ook pijn rechtsonder in mijn buik en het lijkt daar opgezetter te zijn, vandaag ook lichte bruine afscheiding, en temp van 37'7. Ben eigenlijk emotioneel helemaal van de kaart, als je bedenkt dat je vanaf je 12de menstrueerde en nooit zwanger bent geworden, en na het stoppen met de pil op je 30ste nooit zwanger wordt, niet in je vruchtbare dagen en er geen oorzaak voor te vinden is, 2 jaar lang elke dag bloedingen hebt gehad en de gynaecoloog ook zegt dat je waarschijnlijk onvruchtbaar bent of vroege overgang.
Jeetje meid, heftig verhaal. Maar toch. Als je na zolang wachten toch zwanger raakt, dan moet het zo zijn. En ja, je hebt niet gezond geleefd. Maar dat is geen zekerheid dat je kindje gehandicapt zal zijn of iets zal mankeren. Je hebt nog steeds een grote kans op een gezond kindje volgens mij. Een abortus is niet terug te draaien. Daar zul je je hele verdere leven mee moeten omgaan. Geen werk en geen woning hebben is bijna altijd tijdelijk. Neem de tijd om goed na te denken voor je een beslissing neemt. En als allerlaatste: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Ben erg benieuwd naar het vervolg van je verhaal.
ik ben het helemaal met pendrag eens... als je na zoooo lang wachten toch zwanger word, dan moet het blijkbaar zo zijn... (maar dat is mijn persoonlijke overtuiging... dingen lopen zoals ze moeten lopen, en je kunt maar beter meestromen met dat wat er op je pad komt) alle omstandigheden die je omschrijft zijn niet permanent (werk, huis, is allemaal veranderlijk), dit is je droom die je al zo lang wenste, en nu komt hij uit.... abortus is definitief. ik begrijp je enorme zorgen over de gezondheid van je kindje, maar dat er een kans is dat het een afwijking heeft wil natuurlijk niet zeggen dat het kindje ook daadwerkelijk iets mankeert! heel veel sterkte! denk goed na! je kunt het nooit meer terugdraaien...
Met de vorige 2 helemaal eens: blijkbaar heeft het zo moeten zijn! Denk er goed over na, het zal misschien inderdaad niet allemaal heel gemakkelijk worden, maar je komt er wel!
En ook ik sluit me hierbij aan...denk ook dat het toch zo moet zijn. Ik denk dat dit je enige en laatste kans is om een kindje te krijgen...en ik zou deze kans met beide handen aangrijpen.( niet dat ik tegen abortus ben, dat is ieders eigen keuze) Maar een woning, dat moet wel goedkomen, en een baan ook en anders een tijdje WW. Ik ben zelf ook ontslagen tijdens mijn zwangerschap en zit vanaf volgende maand in de ww, het is even niet anders je krijgt er wat moois voor terug. Ik begrijp dat je bang bent dat je een gehandicapt kindje krijgt door je leefwijze, maar je kunt een nekplooimeting laten doen en eventueel een vruchtwaterpunctie. Als hieruit blijkt dat je kindje gehandicapt is, kan je het alsnog laten weghalen. Meid ik wil je heel veel succes toewensen met wat je ook besluit. Trouwens, hoeveel weken ben je nu ongeveer?
Ik geloof dan zelf niet zo in het lot, maar je gaat er nu maar direct zo van uit dta je kindje dus sowieso niet gezond is! Zou je niet eerst eens kijken met een echo? En als je zoveel verdriet hebt gehad van het feit dat je niet zwanger bent, zou je dan nu de (waarschijnlijk, gezien je leeftijd) laatste kans die je krijgt, willen beeindigen? En als het gaat om praktische zaken: meldt bij de woningbouw dat je nu zwanger bent en je hebt met urgentie recht op een woning hoor! Die praktische zaken regelen zich wel, echt dat is het allerlaatste waar je je druk om moet maken! Kijk vooral naar de vraag: wil ik deze kans laten gaan, met de kans dat het nooit weer zal gebeuren en je straks ontzettend spijt krijgt? 't Is hoe dan ook wel een nieuw leventje, en zelfs een nieuw leventje dat heel intiem met jou verbonden is!
Janelle Tjeetje... wat een verhaal... Ik heb jammer genoeg geen antwoord voor je... Je weet niet zeker of het kindje gezond is... Gezien je leeftijd (met alle respect) heb je een grotere kans op een kindje met down... (maar hoeft niet zo te zijn) Met xolair is niet bekend of het wel/ of niet schadelijk is, dat is nooit echt onderzocht, vandaar dat ze adviseren het middel niet te gebruiken tijdens een zwangerschap.... Ben de eerste keer ook ongepland zwanger geraakt... en wijntjes/biertjes, sigaretten... etc.. niet volgens het boekje gedaan.... (als je er nu maar mee bent gestopt...) over je woning... je krijgt idd urgentie.. dus dat is wel te overbruggen.. (denk ik)... Heb je echt geen familie ofzo, waar je eventueel tijdelijk terecht kan.... en hoe zit het met de vader? Ben het met bovenstaande verhalen eens... Je staat voor een moeilijke keuze en wat je ook beslist het zal altijd invloed hebben op je leven... het leven is soms kei hard! Zelf zou ik niet met het idee van abortus kunnen leven (mijn mening), zeker als ik niet zeker zou weten dat de kleine gezond/ ongezond is..... Niet te min wat je kiest, ik respecteer je keuze.... heel veel sterkte..... en hoop dat je iemand hebt om mee te praten.... groetjes, Ramona
Wowww wat een mooi cadeautje! Ik snap je angsten wel hoor, ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt alleen ik was 23, studeerde nog, had geen geld, woonde in een kleine studio waar geen ruimte was voor een baby en had ook geen foliumzuur geslikt, gerookt, gedronken en ongezonde dingen gegeten. Tel daarbij op dat ik elke dag dicloflenac en ibuprofen slikte en ook hier was het drama compleet. Maar nooit, geen moment, heb ik abortus overwogen. Natuurlijk was ik bang, maar ik mocht al gauw naar het ziekenhuis (ivm trombose en longembolie moest ik antistolling gaan spuiten) en zagen we een klein stipje met een knipperichtje erin. Het hartje klopte al! Als ik het kan, met zo weinig middelen, zonder werk, terwijl ik mijn opleiding probeer af te ronden en ook nog eens elke dag pijn doordat ik mijn medicatie niet kan slikken, dan kan jij het ook! Dit is echt je laatste kans. Je kan jezelf en je kind die kans ontnemen, maar je kan er ook het beste van maken. Je bent 40 jaar, je bent volwassen. Meisjes van 16 jaar doen het ook, dus wat maakt jou zo anders? Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar ik denk dat je het jezelf nooit zal vergeven wanneer je dit prachtige wonder weg laat halen. Oh enneh, de kans dat je kindje is mankeert is zéér klein. De cijfers liegen er niet om, dus als dit je motivatie is, dan maak je helemaal een grote fout!
Nou meid, wat een geweldige schrik moet jij hebben gekregen zeg met die positieve test, er van uit gaande dat zo'n wonder niet weggelegd was voor je en dan zo in eens groeit er toch een wondertje in je moederschoot en krijg je toch een kans om mama te worden. Ik ben het met mijn voorgangers heen dat een abortus definiteif is. Een woning etc is allemaal maar tijdelijk. en met een uitkering rond komen en kleine is echt wel te doen hoor. En betreft de kans op afwijking enzo, ik snap zo goed je angst! Ik ben mijn kindje verloren aan een hartafwijking, terwijl ik dus alles heb gedaan om een gezond kindje te krijgen, dus ook dat zegt niks. Ik ken ook genoeg mensen die blowen roken drinken en andere drugs gebruiken en de mooiste kindjes en veel al gezond op de wereld zetten. Maar meid ook als je kleintje iets heeft, wil je dan niet dat kleine wondertje leren kennen dat in je moederschoot groeit? WIl je niet dat kleintje de kans geven om te laten zien hoe sterk hij of zij is en daarbij echt ervare hoe het voelt om mama te zijn? Ik kan nog zoveel dingen zeggen, maar ik kan niet beslissen voor jou. Maar zelfs als je kindje met de 20 weken echo blijkt niet levensvatbaar te zijn, dan heb je toch je uk een kans gegeven. Als je voor abortus kiest, dan krijgt je kindje die kans niet. Meid ik wil je heel veel sterkte kracht en wijsheid toe wensen voor de juiste beslissing dat goed volet voor jou. Nog 1 ding laat je gevoel spreken, want die is meestal juist!
Jeetje meid, wat een verhaal. Je staat niet voor een makkelijke beslissing, maar hoewel ik niet tegen een abortus ben, ik zou de knoop daarvoor niet al te snel doorhakken. Het is zo onomkeerbaar. Kun je niet eerst een gesprek op zeer korte termijn aanvragen met je behandelende artsen om de situatie met hen te bespreken? Al is je woonsituatie momenteel niet optimaal, daar kan natuurlijk verandering in komen. En zwanger solliciteren is inderdaad ook niet optimaal, maar zeker niet onmogelijk. Heel veel sterkte met het zoeken naar en vinden van een voor jou passende oplossing.
Je kunt toch eerst een vruchtwaterpunctie laten doen voor je je kindje laat aborteren? Geef het een kans... en van harte gefeliciteerd!
Ik sluit me bij iedereen aan! Het is heftig, maar het zal wel zo moeten zijn! En wat er al gezegd bent, je bent 40! Je bent volwassen en dan heb je nu even geen stabiele leefomstandigheden die komen heus wel, denk je dat een meisje van 14 die zwanger raakt dat wel heeft? En dit zou wel is je laatste kans kunnen zijn, om mama te worden! En ja als je bang bent voor aangeboren afwijkingen zou ik ook een vruchtbaarheidspunctie laten doen! En wat betreft de vader van deze baby? Speelt die geen rol in jouw leven? Heeft hij geen huis, baan etc?
Janelle hoe lang ben je zwanger? Wat een rotsituatie meid, maar ik ben het wel eens met mijn voorgangers, is er ECHT geen mogelijkheid om het kindje toch te houden? Wat zijn precies de risico's van die Xolair? Zou je een gehandicapt kindje "aankunnen"? Kun je niet eens met een gynaecoloog gaan praten? Pff, ik zou niet graag in je schoenen staan, maar stel dat er door die medicijnen niet hele erge dingen misgegaan zijn met het vruchtje, dan lijkt me dat er voor de rest van je problemen wel een oplossing zal zijn.. Sterkte met je beslissing joh!
Jeetje, wat een verhaal.... ik ben er stil van! Ik kan je alleen maar zeggen: doe wat je hart je ingeeft. Een nieuw leven is een nieuw wonder, en al had jij er totaal niet op gerekend en het nooit voor mogelijk gehouden, ik denk dat je deze kans maar 1x krijgt. Een abortus is absoluut, daar kun je nooit meer iets aan veranderen. Al die medicijnen zijn misschien niet goed voor je kindje geweest maar het hoeft niet zo te zijn dat die kleine er iets aan overhoudt. Praat er zoveel mogelijk over met mensen om je heen, mensen waar je je veilig en vertrouwd bij voelt en neem deze beslissing niet in een opwelling. Je beslist niet alleen voor de toekomst van je kind maar ook voor je eigen toekomst. Ik wil je heel veel sterkte wensen, wat je ook mag beslissen, ik denk aan je, heel veel succes en laat alsjeblieft nog eens weten hoe het met je gaat.....
Jeetje meis wat een verhaal maar wel echt een heeel mooi verhaal! Ik begrijp dat je nu onzeker bent over wat te doen maar ik zal eerst even alle testen ondergaan als daaruit blijkt dat het inderdaad niet goed gaat met het kindje of een "verhoogde kans op" kan je altijd nog een beslissing nemen. volg je hart meis!
ik sluit me helemaal aan bij alle vorige reacties met wat ze zeggen... Ik zal het ook niet weg laten halen, en je kant och een hoop tests doen wat er allemaal mis zou kunnen zijn tegenwoordig? vraag me af hoelang ben je al zwanger? en de vader van het kindje? heeft die geen geld of iets?
Hoe ging je gesprek vandaag? En heb je ook een echo gehad? Ik zou nog geen voorbarige conclusies trekken (dat het kind bv gehandicapt zou worden) maar de tijd nemen om een weloverwogen beslissing te maken. Het gaat tenslotte wel om JOUW kindje, een levend wezentje dat jou als moeder heeft en wiens lot in jouw handen ligt.... Veel sterkte meid!
hoi janelle, wat een verhaal... je bevind je op het moment in een heel vervelende situatie en ik snap dat abortus de gemakkelijkste oplossing is. maar ik zou er toch goed over nadenken. 1 wil je het kindje graag? zoja kan je altijd een nekplooimeting of een vruchtwater punctie laten doen. zijn deze resultaten negatief zou ik er nog eens verder over nadenken. ikzelf zou niet zomaar abortus plegen zonder je de zekerheid hebt of het echt wel gezond is of een afwijking heeft. ivm ongezond eten en foliumzuur... ik heb tot mijn 7 weken zwangerschap ook gewoon normaal gegeten (raus vlees enzo) nooit foliumzuur gebruikt dus dit wil helemaal niks zeggen... ben benieuwd wat je beslissingen zullen zijn.
Janelle, Hoe gaat het nu met je? Heb je nog een echo gehad? Je staat inderdaad voor een moeilijke keuze. Maar omdat je zo twijfelt en zo te lezen toch wel graag een kindje wilt, zou ik je aanraden om ruim de tijd te nemen voor de keuze en heel goed voor te laten lichten. Het is waarschijnlijk je enige kans. Verder wilde ik je toch nog even het onderstaande meegeven ter ondersteuning. Maar het staat je natuurlijk helemaal vrij te doen wat je wilt. Wat de Xolair betreft: het is gewoon een redelijk nieuw medicijn en daarom zijn ze erg voorzichtig. Ik zou dit niet met de huisarts overleggen, maar even met de arts in het ziekenhuis overleggen. En verder zou ik me even laten verwijzen naar gynaecologie of prenatale diagnostiek. Per ongeluk zwanger raken met nieuwe medicijnen gebeurt nog best vaak hoor. Daar heeft het ziekenhuis veel meer ervaring mee dan een abortus kliniek. Wat ik zo snel zag is dat de artsenbijsluiter geen schokkerende uitkomsten aangaf bij zwangere dieren (cynomolgus apen) en al helemaal niet bij mensen. En verder is de fabrikant al een register aan het bijhouden hoe zwangerschappen verlopen. Het lijkt er erg op dat dit net zo gaat als met Remicade (Antilichaam therapie tegen TNFalfa). Patienten die een aantal jaar geleden Remicade toegediend kregen, kregen hetzelfde advies als jij. Vervolgens raakten toch veel vrouwen zwanger. Dat verliep goed. Er volgde een klinische studie en nu staat het licht volledig op groen (in elk geval in ziekenhuizen met veel ervaring met dit medicijn). Hoe het met de antibiotica zit dat weet ik niet, dat hangt gewoon af van welke je gebruikt hebt en wanneer. En het roken, alcohol gebruik etc. Je wist toch niet dat je zwanger was of kon raken? Niet over inzitten ondanks je oprechte angsten (wel even in het ziekenhuis aangeven). Ik snap heel goed dat je bang bent voor een (zwaar) gehandicapt kind hoor. Ik ben zelf op dringend advies van het ziekenhuis mijn medicijnen blijven gebruiken (anders mocht ik niet zwanger worden). (Oud medicijn met veel ervaring: bij mensen zijn er geen afwijkingen bekend, maar in dierstudies wel). Tussen de 12- en 13 weken hebben wij een combitest gedaan bij prenatale diagnostiek (AMC). Hierbij is ook een hele lijst andere mogelijke afwijkingen bekeken. En ze kunnen dan al heel veel zien hoor. Dit zou ik je toch eerst aanraden voor je abortus pleegt, mocht een handicap je grootste angst zijn. En mocht je toch voor je kindje kiezen, dan zal je waarschijnlijk net als ik met 20 weken ook bij gespecialiseerde afdeling als die hierboven gecontroleerd worden. Is er dan toch iets te zien dat jij niet verenigbaar met het leven van jouw kind of jezelf vindt. Dan kun je nog steeds kiezen wat je wilt, ook al is het dan wel moeilijker. En je sociale situatie die kan toch weer veranderen? Zo te lezen zou je een hele lieve en verantwoordelijke moeder zijn. Dat is toch veel belangrijker dan de rest? Heel veel sterkte met je keuze. Peetje