Hallo dames, Na een lange periode van hier niet meer te komen, ben ik terug. T is nogal een beetje vreemd... De eerste keer dat ik op dit forum kwam, was omdat ik uiteraard zwanger wilde zijn en liefst zo snel mogelijk... Uiteindelijk, na een 8tal maanden, kwam die droom uit en had ik een heerlijke zwangerschap. Ik genoot enorm van alles dat maar met zwangerschap te maken had... Maar eenmaal mijn baby er was, werd mijn leven compleet overhoop gegooit. Zo hard ik genoot van de zwangerschap, zo hard viel ik met mijn gezicht op de grond want mijn dochter was vanaf de dag van haar geboorte een vreselijke huilbaby tot 14 maand. Ze weende wel 20u per dag. Het enige wa hielp was rondlopen en overleven. Ik was kapot, zocht hulp, maar niets hielp. Medisch gezien was alles in orde. Uiteindelijk zijn we bij een kinderpsychiater terecht gekomen die ons heel goed begeleid heeft. En nu heb ik een temperametvolle maar zo lieve dochter. Ik en mijn partner zijn door een hel gegaan, ondertussen is onze dochter bijna 2 jaar en zouden we voor een tweede willen gaan. 1tje is voor ons geen optie. We willen niet dat onze dochter alleen is. Maar ik heb zo n angst voor een 2de. Bang niet meer te kunnen genieten van de zwangerschap, bang dat mijn angsten er zullen voor zorgen dat baby nr. 2 deze angst in de buik ervaart en hierdoor ook een huilbaby wordt, schrik voor opnieuw hetzelfde te ondergaan. Heeft iemand ervaring met een zwangerschap na een huilbaby? Met een kindje na een huilbaby? Dank jullie alvast!
Mijn eerste huilde ook veel, lang niet zo veel als jou dochter, maar meer dan genoeg. Het was een hele zware periode. Wat naar voor jouw en je man dat jullie zo’n ontzettende heftige periode hebben gehad. Het is erg naar als die roze wolk heel ver weg is. Maar uiteindelijk gaat die periode van extreem huilen voorbij. Mijn man en ik wilde een gezin met meerdere kinderen. Dus besloten we er weer voor te gaan. Met de tweede waren we voorbereid: we wisten waar we hulp konden krijgen en hadden een bak ervaring. Dit geldt natuurlijk ook voor jou. En: elk kind is anders. Je kan weer een huilbaby krijgen, maar net zo goed een rustige baby. Probeer te blijven kijken naar jullie doel: eenn gezin met meerdere kindjes. Het huilen gaat voorbij. Ons tweede kindje ontwikkelde een week na de geboorte reflux, dus weer veel huilen en onrust. Maar die eerste week heb ik mogen genieten van een geweldige roze wolk. Waar de eerste meteen veel huilde, hadden we bij de tweede een hele fijne kraamweek. Ons derde kindje was een gevreden baby en geen reflux, toen merkte ik pas goed het verschil. We hadden eindelijk een gewone baby: eentje die slaapt, zich makkelijk laat troosten en duidelijk lekker in haar velletje zit. Dat wens ik jou ook toe.
Ons eerste kindje was ook een huilbaby, tikte ook makkelijk de 20uur aan op een dag. Vreselijk! Nu heeft hij een zusje van net 1 jaar en ze is echt alles wat een roze wolk omschrijft! Ze is zo tevreden te wereld gekomen. Ze huilt echt zelden en dit was een verademing! Zo zijn dus ‘normale’ baby’s. Ik heb er veel van moeten huilen het afgelopen jaar, dankbaar dat we ook een fijne baby tijd mochten mee maken en vooral dat ons kindje wel lekker in haar vel zat. Ik heb tijdens de zwangerschap van nr 2 het kindje ook altijd gezien als een nieuw mensje, nieuwe kansen. In de hoop dat natuurlijk alles zonder huilen zou verlopen maar als ze ook veel zou huilen we er uiteindelijk ook zouden komen.
Geen ervaring met een tweede nog, maar ik ben wel zwanger van onze tweede na een huilbaby. Die periode was bij ons gelukkig wel met +/- 6 maanden voorbij. Ik vond het wel heel spannend maar op een gegeven moment kwam er bij mij een moment dat ik meer verlangde naar een tweede dan dat ik bang was voor de huilperiode. Je weet nu wel dat je het aankunt en dat het ook een keer overgaat. Als ik zie hoeveel plezier en geluk ons zoontje ons brengt, dan is die pittige periode dat dubbel en dwars waard geweest. Na de positieve test was ik wel weer even angstig maar nu (28 weken zwanger) laat ik het gewoon op me af komen. Ik zou dolblij zijn met een roze wolk babytijd maar als dat niet zo is, is het het ook waard vind ik. En heb ik ook wel vertrouwen dat we er doorheen komen.
onze oudste was een klassieke huilbaby zonder medische oorzaak zoals bij jou. bij de tweede dacht ik steeds nu krijgen we hopelijk een tweede kans en wel eem gelukkige babytijd.en toen had de jongste verborgen reflux en darmproblemen en dat was een groter drama dan de oudate. ze huilde zo veel en zo hard.. vreselijk. maar het ging over.. het was een fase. een zware fase met zorgen en slaaptekort maar wel 1 die voorbij ging en nu is ze bijna 3 en temperamentvol haha maar ook gewoon loef en leuk en ben ik blij dat ze met zn tweetjes zijn
Ja! Onze eerste was een huilbaby! Komt aardig in de buurt van wat jij schetst. Reflux, obstipatie, niet slapen de hele rambam. Ik heb zo vaak gedacht wat hebben we gedaan en de roze wolk nooit gezien, ik snapte er niks van dit was toch vreselijk? Zelf bijna aan onder doorgegaan; slapeloosheid, paniek niet naar buiten kunnen en willen, huilen huilen. Na een jaar voelde ik me weer mijzelf. Maar een tweede? Moest er niet aan denken. Na 2 jaar toch wat kriebels en uiteindelijk begonnen voor nummer 2. Die zwangerschap was ik best vaak bang voor wat er zou gebeuren. Uiteindelijk een coach bezocht en heldere afspraken gemaakt (bevalplan, kraamplan) Ij juli is onze jongste geboren en die roze wolk is gigantisch!! Ik snap hem eindelijk! Het is een tevreden vrolijk mannetje en hij huilt zelden. Ik begrijp nu pas waarom de meeste mensen een baby leuk vinden: als ze zo zijn wil ik er nog wel 1! Mijn ervaring us dus dat het totaal anders kan zijn!
Een vriendin van mij had dat bij haar eerste zoontje ook. Hij is ook erg druk nu. Nu hebben ze nog een zoontje maar die is zo anders! Het kind lacht de hele dag en slaapt lekker door. dus tja het hoeft niet nog een keer zo te zijn!
Bedankt voor jullie reacties! Blij te horen dat sommige die roze wolk echt hebben mogen ervaren! Ik hoop uit de grond van mijn hart dit ook te kunnen ervaren. Het is een feit dat je niet meer aan een proefstuk bent en dat je nu weet welke instanties je moet contacteren. Ik hoop ook zo te kunnen denken, een nieuw mensje, een nieuwe kans... Maar momenteel is de angst zo groot, t is allemaal zo heftig geweest en ben zo hard mezelf tegengekomen en zo ver over mijn grenzen en reserves gegaan. Ik zal misschien ook eens een therapeut zoeken om, nog voor een nieuwe zwangerschap, erover te praten. Het verlangen naar een tweede is er wel, maar de angst geeft paniek in mijn hoofd. Ook zijn mijn schoonouders zo fijn op dingen te zeggen die ik net niet wil horen (zoals bijvoorbeeld, een tweede is veel erger qua gedrag). Ook qua sociaal netwerk hebben wij weinig vangnet. Ze zijn er wel maar hebben weinig tijd. Dat maakt het ook niet makkelijk.
Onze eerste was ook een huilbaby, hij huilde niet echt, hij krijste alleen maar, geen idee wat hij had. Was wel erg moeilijke bevalling, met de nodige complicaties..... Buren kwamen zelfs aan de deur. Erg zware periode wat ook behoorlijk inhakte bij ons als stel. Pas na 5 jaar durfden we weer en wij hadden nogmaals hulp nodig om zwanger te worden. Ik loop zelf ook bij de poppoli ivm depressies ed, daar heb ik veel aan. Ben nu bijna uitgeteld en kijk vol vertrouwen vooruit. Voor mijn gevoel kan het niet erger worden dan die eerste keer en bovendien, ik weet wat ik moet doen, heb er veel ervaring mee. Ik hoop echter wel dat deze meer een babyhuiltje heeft, lijkt me een genot om naar te luisteren.... Heel veel succes
Mijn oudste was een huilbaby, afschuwelijke periode was dat. Spijt had ik, het was zo zwaar! Maar ook wij wilden ooit een tweede. Mijn tweede was ongepland, was ineens zwanger. Negen maanden lang zaten mijn man en ik in ‘angst’ over wat komen ging, maar mijn jongste bleek een droombaby en was ongelooflijk rustig en lief. De oudste was vanaf dag 1 heel lief voor zijn broertje en ze zijn onafscheidelijk. Ben heel blij dat de keuze voor ons werd gemaakt en het viel 100% mee.
Onze eerste was ook een huilbaby en ondanks dat het wel gepland was schrok ik best toen ik weer zwanger was. De eerste zwangerschap enorm genoten, bij de tweede maakte ik me vooral veel zorgen over de aanstaande babytijd en hoe we dat allemaal zouden gaan trekken. Het hielp voor mij toen wel om alles op papier te zetten en alvast te bedenken wat ik allemaal anders zou willen doen. Niet dat je zelf iets aan een huilbaby kunt doen, maar het gaf me wel wat rust om het op te schrijven en het met de verloskundige te bespreken, het werd ook heel serieus genomen. Onze tweede is compleet anders, een heel rustig kindje dat bijna niet huilt en zich makkelijk laat troosten. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik van de babytijd geniet en ik had echt niet op een roze wolk gerekend, alleen gehoopt dat hij deze keer wat minder donkergrijs zou zijn. Ik hoop natuurlijk dat dit voor jou ook zo zal zijn. Maar ook als de tweede weer een huilbaby is denk ik dat het iets makkelijker zal zijn dan bij de eerste. Je verwachtingen zijn nu realistischer en mijn ervaring is dat je bij een tweede veel meer van je gevoel uit durft te gaan wat een hoop energie scheelt. En ik weet natuurlijk niet hoeveel kindjes jullie graag zouden willen, maar in ons geval is onze kinderwens nu vervult en het verrast me hoe bijzonder en compleet dat voelt, dat had ik nooit willen missen. Terwijl ik best vaak heb gedacht dat ik eentje misschien toch ook wel goed zou vinden na de ervaring met de eerste. Die nu gelukkig ook een fantastische peuter is.
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Het doet me deugd te horen dat sommige toch de roze wolk hebben mogen ervaren. We gaan voor 2019 baby. Het leeftijdsverschil is dan 3jaar. Meer willen we ook niet want anders gaan dienkids echt niet veel aan elkaar hebben denk ik... Ik blijf met angst zitten, ik zou precies ook liever hebben dat het onverwachts ineens komt. Zelf toch even een afspraak gemaakt bij een psycholoog, al is het maar om die gruwelijke babytijd achter me te kunnen laten. Dat van een lijst maken van hoe het anders aan te pakken, lijkt me ook een prima idee!
Ik vind het toch wel hard als je zegt dat met meer dan 3 jaar verschil de kinderen niets aan elkaar zullen hebben. Mijn dochter is 9 als haar zusje geboren word en ik weet zeker dat zij de allerbeste zus ooit word. Sommige mensen wachten ook al langer op een tweede omdat het niet lukt en zit dan ook meer dan 3 jaar tussen en die kinderen zullen automatisch dan niets aan elkaar hebben? Vind het best krom door de bocht en kwetsend ook al is het misschien niet zo bedoeld
Ik denk dat ze het inderdaad niet zo bedoeld, maar soms lopen de dingen nu eenmaal anders. Een kind kun je niet altijd plannen..
Inderdaad en weet zeker dat leeftijd verschil echt niet veel zegt. Mijn dochter kijkt al 5 jaar uit naar een broertje of zusje dus zij zal alles met de baby doen en daardoor ook een sterke band krijgen
Ik heb twee oudere broers. Aan beide heb ik als kind weinig gehad. Oudste broer is 6 jaar ouder, de andere is 20 maanden ouder. Zij vonden jongens dingen leuk, ik meisjes dingen. Dus tenzij je nu al in de toekomst kunt kijken, hebben ze alleen veel aan elkaar als ze van hetzelfde geslacht zijn, tenminste als je naar mijn jeugd kijkt. Nu we allen volwassen zijn heb ik een sterkere band met mijn oudste broer. Het leeftijdsverschil vervaagd met de jaren. Maar om nou te zeggen dat kinderen die kort op elkaar geboren worden nou meer aan elkaar hebben is erg kort door de bocht. Het ligt ook heel erg aan hun karakter. Mijn broers zijn zoals mijn moeder, en ik lijk meer op mijn vader.
Beste dames, Het spijt mij enorm als ik door mijn uitspraak mensen heb gekwetst. Dit was absoluut mijn bedoeling niet. Ik spreek vanuit mijn gevoel en mijn ervaring. Ik heb zelf 2 oudere zussen. De een 2,5 jaar ouder, de ander 5jaar ouder. Ik had een veel betere band met de 'jongste' zus. Vandaar... Nogmaals mijn excuses... Ik besef maar al toe goed dat zwanger worden niet altijd vanzelf gaat en dat je dit niet te plannen hebt.
Begrijp je wel!Heb n zoon van inmiddels 4 jaar.hele fijne zwangerschap gehad.maar die baby tijd.o echt zwaar.was geen buik baby .maar huilde heel veel .af en toe kon ik er niet meer tegen.en nu .haha wil m niet meer missen.wij zeiden tegen elkaar ook altijd nooit geen 2 de meer.ook zei ik altijd als me gegund is zou ik 2 kinderen willen.maar ik durfde gewoon niet.was gewoon weer bang voor die baby tijd.dus alle baby spul weggeven en verkocht.maar toen alle makkelijke ging .zoontje zit op school.wel n speciale school omdat hij n achterstand heeft met het praten.kregen we toch weer de kriebels .goed over na gedacht.en ja pil de deur uit.ben inmiddels zwanger van de 2de.toen ik de positieve test kreeg.was ik toch n beetje bang weer.gewoon van voor die baby tijd. Alles spookte door me hooft .was natuurlijk super blij.maar nu we er eenmaal gewent aan zijn .kunnen we niet meer wachten en toch met n beetje angst van hoe t zal verlopen en voor me zoontje natuurlijk .hij wijst al steeds na me buik o broertje of zusje.dan ben ik toch blij.en ik vind de leeftijd verschil prima zo!Denk er goed over na.je heb tijd zat meis.en over die leeftijd verschil ach maak toch niks uit!
Mij zoontje en partner hebben elkaar veel in de haren.geen broer of zus dus. Zoveel lijken vader en zoon op elkaar het zelfde karrakter
Dit is best herkenbaar. Geen huilbaby gelukkig, maar ik was superonzeker. Jaren erover gedaan om zwanger te raken en heb (op de 1e weken vol misselijkheid na) de hele zwangerschap op een roze wolk gezeten. Om er vervolgens na de bevalling keihard vanaf te donderen. Ik vond het loeizwaar, zo'n baby zonder gebruiksaanwijzing , het slaapgebrek, niet weten wat ik moest doen als ze lag te huilen. Heb de 1e 2 a 3 jaar gezegd dat ik geen kind meer wilde, maar toen ik een mail kreeg uit Spanje met de vraag wat we met de overige cryo's wilden doen begon het toch voorzichtig weer te kriebelen.. Nu volop in de laatste poging. Kan me je angst voor de babyperiode goed voorstellen , maar de kans is groot dat het je makkelijker af zal gaan. Je hebt ervaring en nu weet je hoe leuk het uiteindelijk zal zijn.