Onze oudste is nu 5 jaar. Sinds hij naar de kleuterschool gaat praat hij niet met de juffrouwen op school. Hij zegt het hoognodige en als het even kan niets. Hij is verder erg stil in de klas, maar heeft wel contact met andere kinderen en heeft verder veel speelafspraakjes met kinderen uit z'n klas. Maar is duidelijk niet een kind wat boven het maaiveld uit wil steken. Wij denken dat hij bang voor ze is, omdat zij hem natuurlijk kunnen 'straffen' of 'verbeteren'. Daarom blijft hij het liefst maar zo onopvallend mogelijk om niet de kans daarop te lopen. Omdat hij wel met veel plezier naar school gaat, gingen we ervan uit dat het nu beter ging. Vorig jaar was dit ook een issue, maar toen werd ons gezegd dat ze goede hoop hadden dat als hij in groep 2 zou zitten, dit wel over zou gaan omdat hij dan tot de ouderen behoorde. Maar... afgelopen week werden we er weer op aangesproken. Het gaat nog steeds niet goed. We hebben over 2 wkn de 10 min. gesprekken en dan zouden we er ook aandacht aan besteden. Probleem is ook dat hij soms dingen niet snapt en het dan niet aan de juffrouw durft te vragen, met als gevolg dat hij zijn werkjes soms niet af heeft, of niet goed gedaan heeft. Ik vroeg me af of een van jullie dit herkennen en wat er aan gedaan kan worden? We hebben al wat zitten googlen op logopedie, alleen ben ik bang dat zo'n iemand ook weer te spannend is voor hem om heen te gaan en vraag me af of dat wat uit zou halen. Overigens is hij thuis een echte kletskous en heel sociaal. Naar andere mensen toe kan hij heel sociaal zijn, maar ook heel verlegen. Meestal ontdooit hij dan wel na een tijdje. Maar op school gebeurd dat 'ontdooien' dus helaas steeds maar niet. Alle tips zijn dus zeer welkom!
Tips heb ik niet, maar als school dit als een probleem ziet, waarom dan wachten tot de tien minuten gesprekken en niet meteen de koe bij de horens vatten? En is dit in tien minuten te bespreken?
@Storm: direct nadat wij dit te horen hebben gekregen heeft mijn man de juf weer gesproken. Het was ons zo rauw op het dak gevallen en wij wilden ook niet wachten en het leek ons ook niet iets wat in 10 min te bespreken is. De juffrouw zei toen dat ze dit geconstateerd hadden. Dan wordt het eerst intern besproken en komen ze met een soort van 'plan van aanpak' of tips. Omdat over 2 wkn de ouderavond al is, vond ze het niet nodig eerder af te spreken (maar mocht wel als we daar behoefte aan hebben). Ze willen ons ook als laatst in de avond plannen, zodat we voldoende tijd hebben (en uitloop) om het echt goed te bespreken. Zij komen vanuit school dus met advies. Maar wil voor mezelf ook het gevoel hebben alles uitgezocht te hebben.
Hoe ging dit op het kinderdagverblijf/peuterspeelzaal voordat hij naar school ging? En heeft hij nu een andere juf dan vorig jaar?
Op school jaren geleden toen ik zelf nog op school zat. Zaten er twee kinderen op school die niks of nauwelijks iets zijden die waren super verlegen en als ze al praten was het heel zacht. Ben ooit bij die meisjes thuis geweest het oudste zusje was vriendin met mijn zusje. En daar praten de kinderen zo als iedereen zou praten. Waarom ze dat deden of wat ze hadden dat weet ik niet. Wel zaten zo wel mijn zusje als ik op het speciaal onderwijs. Hopelijk kunnen jullie en school wat veranderen voor je zoontje. Lijkt me ook sneu als hij niet kan vertellen wat hij wel en niet leuk vind enzo.
Logopedie bij een kind dat wel kan praten en dat op andere plekken ook gewoon doet, lijkt me geen oplossing voor het probleem, omdat niet (goed) kunnen praten het punt niet is. Hij durft blijkbaar niet, maar dat is niet een probleem dat logopedie aan kan pakken. Mij lijkt dat er iets gedaan moet worden aan zijn veiligheid op school en z'n zelfvertrouwen. Dat zou ik vooral niet doen door allerlei -peuten uit de kast te trekken, maar eerst alles in het normale te houden, met enkel gerichte ondersteuning vanuit de leerkracht. Onze oudste vindt het in de klas ook lastig om aandacht te vragen van de juf, (wel ander niveau dan jullie zoontje) en heeft om die reden nu een plek dicht bij de juf. De juf is zich ook bewust van haar aarzeling op dit punt en dus wat meer gericht op non-verbale signalen bij onze dochter. Niet dat ze dan daar direct op reageert door de hulp te bieden die Thirza dan nodig heeft, maar wel door dan ook non-verbaal even wat ondersteuning te bieden: een knikje, oogcontact, even glimlachen: allemaal dingen die haar even over de drempel kunnen helpen om toch haar vinger op te steken. Verder hebben wij de juffen meegegeven dat complimenten geven heel belangrijk is bij onze oudste: dat helpt haar om te gaan zien dat ze de dingen echt goed kan. Paar weken terug kreeg ik van de juf wat stof mee om extra te oefenen thuis, omdat ze bepaalde letters niet zou kennen. Extra oefenen zou dan helpen om meer zelfvertrouwen te krijgen en het dan wel te kunnen. Ik heb de juf teruggegeven dat extra oefenen voor Thirza alleen maar de boodschap zou geven dat ze het dus echt nog niet goed genoeg kon, (terwijl ze thuis zelfs MEER letters gebruikt dan ze op school al geleerd hebben). Dat het dus handiger was om complimenten te gaan geven op alles wat goed gaat. Net even wat meer dan je normaal gesproken zou doen, want het hoeft uiteraard niet overdreven te worden Twee weken later gaf de juf aan dat het ineens heel erg goed ging. Heb nog even gemeld dat ik thuis helemaal niet had geoefend met de stof die ze meegegeven had, en toen was het dus wel duidelijk Kijk dus goed wat bij jullie zoontje helpend is en geef dat terug aan de juf
Bedankt voor jullie reacties. Wij kregen ooit de tip voor logopedie, maar ik dacht ook, wat kan die er nu aan doen, want hij praat goed. Maar ik ben toen toch op de site gaan kijken en het blijkt dat ze ook oefeningen kunnen doen voor niet durven spreken in het openbaar. Maar ik twijfel dus of dat wat kan zijn, omdat zo'n logopedist voor hem ook een soort van 'juf' is en ik vrees dat hij weer dichtklapt. Hij heeft hiervoor op de psz gezeten en was ook daar verlegen, maar naar het einde toe ging het wel beter. In deze klas hebben ze twee juffen, dezelfde als vorig jaar. Is een combi-klas 1-2. Ze geven hem nu inderdaad vaak complimentjes, maar de juf zegt dat dat niet bij hem binnen lijkt te komen. Op zich komt hij altijd vrolijk thuis en laat dan wel het stickertje op zijn hand zien. Hij is er dus wel blij mee, maar toont dat niet naar de juffrouw toe. Het gekke is dat ze een klassenassistente hebben, waar hij wel meer tegen praat. Hij is dus heel selectief. Verder praat hij vaak honderduit tegen vreemden, maar soms ook niet. Voor hem moet er net een gevoel van 'veiligheid' zitten. Blijkbaar klikt dat met de ene eerder dan de ander. Het rare is dat hij wel positief praat over de juffrouwen en ze lief vindt. Ze zouden eigenlijk een keer van dat voetstuk moeten 'vallen' waar hij ze op geplaatst heeft. Ik zei al tegen mijn man, misschien moeten ze bijv. een keer stoeien met hem, waardoor hij ze 'grappig' vindt en die drempel weg is. Verder nemen ze hem vaker in een kleiner groepje apart zodat hij met nog enkele kinderen die dat nodig hebben wat extra aandacht krijgen. Hij 'geniet' daar op de een of andere manier toch erg van. Maar het resulteert dus niet in honderduit praten, zoals hij thuis doet.
Geef dat dan vooral terug aan de juffen, want als ouder weet je toch vaak het beste wel wat werkt en niet. Logopedie zou ik niet doen: idd weer een juf die op een enge hoge plek staat en spreken in het openbaar is op zichzelf dus niet zo'n punt. Bovendien... bij zo'n jong kind al zo de nadruk leggen op dat dat zou moeten? Ik zou het in de normale dingen houden als het stoeien dat jij benoemt
Ik heb hier geen ervaring mee..wil wel opmerken dat mijn dochter de logopediste nooit als een juf of zoiets gezien heeft. Ik weet natuurlijk niet hoe dat voor jouw zoontje voelt maar het was gewoon een leuke mevrouw waar je spelletjes mocht doen.
Onze dochter was niet super stil in de klas, rustig maar sprak wel. Echter hebben wij pas geleden een 6 weken gesprekje gehad, ik zat in de klas en tsja dan ben ik erbij en gaat ze los he, dan is ze de kwebbelkous die wij kennen. De juf was dan ook redelijk verbaasd, en zei ook wow...dat is andere koek. Onze dochter roept ook niet graag "boven de groep uit" niet zo extreem als bij jullie hoor, als ze iets niet snapt dan zegt ze het, maar dan zegt ze het wel pas als de juf even bij haar tafeltje komt staan. Dit doet de juf dan ook gewoon wat vaker, even bij de tafel staan om te informeren. Sinds een week gaat het steeds beter!
Ik heb van groep 4 tot groep 8 een meisje begeleid die niet sprak op school. Thuis wel heel sociaal maar op school dus helemaal niet. Ze fluisterde haar antwoord bij buurmeisje in de oor en zij vrieg het dan. Dmv jarenlange logopedie behandeling durfde ze in groep 8 eindelijk wat te zeggen. Wat dit meisje had heet selectief mutisme. Ik kan niet jou zoon beoordelen natuurlijk. Maar het lijkt me wel verstandig hier zo snel mogelijk iets aan te doen dmv van logopedie want daar heeft dat meisje toen ook begeleiding bij gehad was een erg complex probleem.
Dat meisje wat ik hierboven beschreef fkuisterde opneen gegeven moment wel ttegen mij buiten de klas in een apart kamertje met deur dicht. Thuis en overal sprak ze gewoon behalve op school. Ze heeft ook begeleiding van logopedie gehad en dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat ze sprak in groep 8. Eerst logopedie in de logopedie praktijk dus niet op school dat ging goed want dat was geen school. Na heel wat oefenen en vragen heeft de logopedist de oefeningen op school gedaan, eerst met deur dicht later de deur van behandel kamer op een kiertje, toen de deur open, bandje opgenomen met haar stem en dat aan de juf laten horen en zo nog een hele rits oefeningen met de logopedie en met mij. Logopedie is echt geen onzin in deze hoor al lijkt dat misschien wel zo voor jullie. Het meisje had ook gewoon speelafspraken en daar bij vriendinnen thuis was er niks aan de hand behalve dus op school daar sprak ze niet (selectief mutisme) Ik wil je uiteraard zeker niet bang maken maar als je denk iets te herkennen in selectief mutisme zou ik daar zo snel mogelijk werk van maken.
@Juffie: ik heb daar inderdaad over gelezen. Sommige dingen waren herkenbaar, andere dingen niet. Een kennis van ons had dat en dat was nog een fractie ernstiger dan wat ons zoontje laat zien. Als hem iets gevraagd wordt geeft hij wel antwoord op school, ook in de kring. Maar wel aarzelend en met korte zinnen. Hij zei ook nooit dat hij moest plassen. Dat blijkt hij sinds kort wel te vragen aan de juf. Ik was al wel van plan dit in mijn achterhoofd te houden. Overigens vind ik logopedie geen onzin, hoor en sta er zeker voor open als dat het beste voor hem is. Mijn aarzeling zat meer dat het voor hem waarschijnlijk ook weer heel spannend is en daardoor dichtklapt. @Sylvia: een collega vertelde mij dat de juffrouwen bij haar dochter op school altijd ook een thuis bezoek brengen om kinderen in hun eigen omgeving te zien. Zou niet eens zo gek zijn. Zeg zo vaak tegen mijn man dat we bijna een camera neer willen hangen om de juffrouwen op school te laten zien hoe hij werkelijk is.