Hallo allemaal Hebben jullie dat nu ook... Je kind beschermen alsof je leven ervanaf hangt?? Ik namelijk wel! Mijn dochter is nu 6 maanden en iedereen die haar ook maar iets verkeerds zou willen doen in mijn ogen krijgt er van langs Het gekke is dat ik nooit gedacht dat ik dit zou hebben ik ben bijna altijd wel relaxed...maak me niet snel druk...en nu... BLIJF VAN MN DOCHTER AF! haha Ik moet soms lachen om mezelf en word er tegenlijktijd gek van Nooit geweten dat ik zoveel van mijn eigen kind zou kunnen houden Neemt dit na 9 maanden af?? Of blijf ik altijd zo'n leeuwin die over mn dochter waakt?? Gr baby001
Nee, ik heb dat eigenlijk niet echt. Maar misschien komt dat ook doordat ik goed van vertrouwen ben en niet snel het idee heb dat mensen mijn kind iets aan zouden willen doen. Als iemand een lelijke opmerking maakt dan spring ik wel snel uit mijn vel. Niemand doet lelijk tegen of over mijn kind :x
Dat is hier wel gebleven hoor! Ik vind het nu heel raar om mn kindje (4 ) uit spelen te brengen, heb haar altijd het liefste fulltime bij ons in de buurt. En als een ander kindje in de speeltuin gemeen is tegen mijn liefjes, dan vind ik het meestal al snel een rot kind
Ik heb dat niet zo, ik heb niet het gevoel dat dat nodig is. Mensen reageren altijd leuk op mijn jongens, is mijn ervaring. En de oudste heeft op school natuurlijk wel eens een akkefietje met een ander kind, maar dat moet hij toch zoveel mogelijk zelf oplossen. Ook dan heb ik niet de behoefte om er als een leeuwin tussen te springen.
Ik heb het niet zoals jij dat beschrijft, want ik hoor het bij jou erg vanuit het negatieve, alsof iedereen haar iets aan wil doen. Ik herken wel de beschermingsdrang, maar die neemt af naarmate ze groter worden. De kern blijft, maar het wordt milder, omdat ze steeds groter en zelfstandiger worden
Ik herken het niet in de mate die jij beschrijft. Het komt misschien anders over omdat het geschreven staat, maar ik zie nu iemand voor me die elke minuut van de dag erop gespitst is of niemand lelijk tegen haar kind doet. Ik krijg een beetje een beeld van een moeder op school hier...maar hoop dat jij straks zo niet wordt Ja ik bescherm mijn kinderen maar zie ook heel goed wanneer mijn engeltjes iets niet naar behoren doen en niet elk kind dat lelijk tegen mijn kinderen doet krijgt per definitie de schuld.
Vanuit het negatieve?? Ow....nou, zo bedoel ik dat niet...daarom staat er ook een achter... ik denk natuurlijk niet dat de hele wereld haar wat aan doet
haha ja precies dit! Kijk als ze groter zijn dan is het natuurlijk niet zo dat mijn dochter altijd het lieverdje is maar het gaat erom nu ze zo klein zijn
haha herkenbaar Niemand behalve man,moeder en schoonmoeder mogen de babys vasthouden. Bij mn oudste ook niet. Afblijven! Gevoel wordt minder hoor Als ze zelf kunnen kruipen kunnen ze zelf naar iemand toe als ze daarbij willen gaan zitten. Tot die tijd beslis ik
Ik ben ook wel beschermend, en vind het juist belangrijk dat ze dingen zsm zelfstandig op kan lossen. Sinds DL zelf weg kan lopen bij iets/iemand hoef ik haar al nauwelijks meer te redden. Ze kan bovendien zo enorm hard krijsen dat ik eerder medelijden heb met de andere mensen...
Beschermend.. ja, vooral in het begin. Maar hij heeft voelsprieten en ik wil niet dat mijn zoontje een angsthaas wordt Ik heb bijvoorbeeld soms nog wel eens van die momenten bij stoepjes dat ik denk ooh gaat dit wel goed (bang dat hij valt en verkeerd terecht komt).. als ik hem nauwlettend in de gaten hou merkt hij het en twijfelt hij zelf bij het op/ af gaan van een stoepje en juist dan valt hij. Terwijl als ik niet zou kijken hij zonder vallen het stoepje op/ af gaat edit: wat betreft andere mensen.. mijn zoontje is nu oud genoeg om aan te geven als hij iets niet wil.. als iemand hem op schoot wil nemen bijvoorbeeld en hij wil niet, nou reken maar dat je hem hoort!
Ik laat dochter van 21 maanden veel zelf ontdekken, en vallen en opstaam hoort daar ook bij, dus op die manier niet heel beschermend, wel word ik stiekem van binnen heeeel boos als een groter kindje aan mn meisje komt haha. Gister nog, we waren in de speeltuin van de kinderboerderij, en tot 4 keer toe zit een jochie van 4/5 mijn meisje haar spullen af te pakken, proberen om te duwen, weg te trekken etc. Spullen afpakken liet ze niet toe, dus dat was fijn. Maar ze had geen schijn van kans bij duwen en trekken bij zo'n grote. De eerste keer was ik nog rustig bij het uitleggen dat het niet zo leuk is, de derde keer kwam toch wel het stoom uit mn oren, wat een rot joch bij zo'n klein meisje. Ik kon hem wel wat 😋
haha best grappig om zo te lezen.. ik ben zelf ook erg van het zelf laten ontdekken..vallen en opstaan maar nu zo klein is... ik denk maar dat het de hormonen zijn... die veranderen je dus in een heks haha...
Ik heb dat niet zo als jij dat omschrijft. Ik vind het prima als andere hem oppakken, eten geven, met hem knuffelen. Ik heb ook geen moeite om hem achter te laten op de opvang of bij mijn ouders. Ik vertrouw gewoon op die mensen die ik heb uitgekozen. Wel is het mijn baby en wil ik niet dat hem iets overkomt. Maar ik weet nu al dat ik ook later niet geloof dat hij heilig is en ik ben niet van plan al zijn ''issues'' in zijn leven op te gaan lossen. Ik wil hem graag opvoeden tot een zelfstandige man. MAAR voor nu is hij nog een baby en je moet wel lief doen tegen mijn allerschattigste baby anders word ik boos
Is normaal hoor en ik heb het zelfs nog bij mijn zoon van 14!! Ook al is hij fout. Pas maar op ik bijt en dat meen ik!! Is een heel speciaal oer gevoel.
Gelukkig ben ik vrij gemakkelijk. Iedereen mag gewoon met hem spelen en dat hij baby was mocht ook iedereen hem gewoon oppakken. Als ik hem naar de oppas breng vind ik dat juist leuk voor hem, zij heeft een dochter van 2 en ze zijn helemaal gek van elkaar. En ze is een bekende dus ik weet dat er goed voor hem gezorgd word. natuurlijk ben ik de moeder en als iemand hem wat zou doen schiet ik uit mijn slof maar waarom zou iemand hem kwaad willen doen? De meeste mensen die veel met hebben is toch familie en geen wildvreemden, dus ik ga ook niet als een leeuw boven op mijn kind zitten.
Herkenbaar! Voor de zwangerschap heb ik altijd roepen; zo word ik niet!! Damn, daar heb ik me in vergist. Ik ben een leeuwin geweest tot hij zich zelf duidelijk kon maken en kon lopen, een maand of 14.
Hier ook herkenbaar! Mijn kleine meisje is nu 3 maanden en ik vindt het bij bepaalde mensen echt vresenlijk als ze haar vast houden of zich met haar bemoeien... Hoop dat dat gevoel snel minder word.
4 maanden is mijn kind, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet het idee heb dat het gaat komen. ( kan altijd. ) Nou heb ik in tegenstelling tot mijn vrouw dat mensen, dus ook babies en kleine kinderen, heel sterk zijn en een hoop aankunnen. Maar goed het is mijn dochter. Wie weet is het met 15 jaar en een vriendje thuiskomen wel HEEEL anders met mijn bescherming, haha. Ik was ( en nog steeds wel beetje ben ) wel heel erg beschermend voor haar toekomst. Niet zo zeer wat ze nu mee maakt. Ik maak me bijvoorbeeld erg druk dat mensen foto's van haar maken zonder toestemming. Of dat mensen haar foto delen op faceboek bijvoorbeeld, zelfs familie. Voor haar toekomst is het niet fijn dat ze haar hele leven op internet voorbij ziet komen. Is toch wel vorm van sociale privacy voor haar zelf.