Tja meiden, nu heb ik echt even jullie hulp nodig. Ik probeer het kort te houden, maar dat zal moeilijk zijn. Het begon allemaal na de geboorte van mijn zoontje. De bevalling was loeizwaar, mede door een ruggenprik die niet goed zat en door de vacuumpomp die niet goed uitgevoerd is. Na de geboorte ben ik een jaar!! bezig geweest met herstellen daarvan. Een jaar bezig geweest om met pijn te leven, om alles een plekje te geven, om weer mezelf te vinden. In dat jaar heb ik gelukkig heel veel hulp gehad van mijn man en mijn ouders. Zo mocht ik bv in het begin niet eens mijn zoontje uit of in bed leggen en dat hebben mijn ouders gedaan voor me. Autorijden heb ik ook lange tijd niet gekund, dus reden mijn ouders elke keer 45 min heen en terug om mij te helpen. Mijn schoonouders wonen ook 45 min van ons vandaan, maar die zijn geen enkele keer langs gekomen om te helpen. Er is nooit gevraagd aan mij hoe ik me voelde of hulp nodig had. Toen smoeder aan haar arm geopereerd was, stond ik er voor haar. Ik heb aangeboden om te helpen, om te poetsen, om langs te komen met mijn zoon. Terwijl zij te klagen dat ze 2 maandjes thuis moest blijven. Toen raakte ik zwanger van nummer 2. Dolblij waren we. Zij ook. Ik ging voor een combinatietest. daar kwam een verdikte nekplooi uit. Dat vonden ze heel erg en ze hebben ook wel met ons meegeleefd. Voor ons kwam de ene slecht uitslag binnen na de andere. Het zag er niet goed uit. Tot het moment van de vlokkentest. Plotseling zagen de gyns geen aanwijzingen meer voor de vlokkentest. Als de uitgebreide combinatietest goed was, mochten we het zien als oke. Die was goed gelukkig. Gesprekken met de gyns volgden. de ene was blij, de andere was niet gerustgesteld. Dus werd er gesproken over een vruchtwaterpunctie. Oke wat moet dat moet en die zekerheid wilde ik ook hebben. Toen we dat vertelde over de vwp werden we voor gek uitgemaakt. Alles was toch goed en waarom waren we zo onzeker? We hadden hun al gek genoeg gemaakt met de verhalen over de vtest en ze hadden er niet van geslapen en we moesten er nu maar over op houden want het was klaar...En de rest van de familie hebben ze verteld dat alles goed was. We hebben de vwp wel laten doen, verteld wanneer die was en voor de rest er niet meer over gehad. Op 5 dec waren ze hier en vroegen ze naar de echo. Die was goed. En de uitslagen van de vwp? Ja ook goed. Hoe lang we dat al wisten? Een kleine week. Helemaal boos en verontwaardigd waarom we niks hebben laten weten. Nu moeten we morgen daarnaartoe. Nieuwjaar en manlief voelt zich schuldig want ze hebben al zolang niks gehoord van ons en traditie en blabla. Maar ik wil dat het uitgesproken wordt. Vraag ik nu zoveel van ze? Dat ze geen belangstelling in ons getoond hebben tijdens de vwp? En dat ik nooit hulp heb gekregen wanneer ik het nodig had? Mijn ouders rijden elke keer op en neer voor ons om hulp te bieden. Dat mag ik toch ook van hun verwachten? en o ja toen hun dochter bevallen was waren ze daar constant. Ze passen daar minstens een keer in de week op en zijn er altijd wanneer zij hulp nodig hebben. Ze wonen dan ook in dezelfde stad. Sorry voor het toch nog zo lange verhaal. Ik wil gewoon weten of ik verkeerde ideeen heb of te hoge verwachtingen?
Oei moeilijk zoiets... Wil je de antwoorden wel echt weten? Dit zijn gesprekken die volgens mij eigenlijk alleen jouw man met zijn ouders kan hebben. Ik ga ervan uit dat je schoonouders jullie graag hadden willen helpen, maar ervan uitgaan dat jullie daarom vragen wanneer het nodig is. Misschien wilden zij zich niet aan jullie opdringen, en hebben jullie nooit om hulp gevraagd? Je man zou zijn ouders voorzichtig kunnen vertellen dat jullie graag wat meer betrokkenheid van ze zouden zien. En uitleggen dat jullie graag meer hulp hadden gehad, maar grote kans dat ze dan zeggen dat jullie daar gewoon om moeten vragen. De desinteresse om jullie vwp kwam voort uit angst. Sommige mensen zijn bang voor slechte uitslagen en laten ze daarom niet doen. Steken liever hun kop in het zand. Slecht nieuws willen ze niet, maar natuurlijk hadden ze graag het positieve nieuws zo snel mogelijk gehoord... Logisch dat jullie die angst als negatief zien, en deze negatieve houding dus als desinteresse. Dat mogen jullie ze ook best netjes uitleggen. Schoonouders zijn gewoon minder "eigen" als je eigen ouders. Daardoor is het moeilijker hun houding te begrijpen, en moeilijker om hulp te vragen. Daar moet je moeite voor doen.