doen jullie dat? las net een verhaal van een moeder met 3 kids, van 1,3 en 5jr oud... en die schreeuwde elke dag wel eens tegen haar kinderen omdat ze weer eens met elkaar aan het ruziemaken waren, of niet willen luisteren na tig keer in een hoek te hebben gestaan. wat doen jullie met je kind als hij/zij niet luisterd en echt een dramdag heeft?
nou schreeuwen doe ik niet, (ja oke het is wel eens gebeurd maar dan op een moment dat hij niet wil luisteren en het bijna fout gaat) ik word wel eens boos maar probeer dit niet echt te laten merken, ben benieuwd naar de reacties hier, als de oudste hier (bijna 3) niet wil luisteren, weet ik soms niet goed wat ik moet!
ja ik ben ook wel benieuwd hoe anderen dat doen..... soms weet ik het namelijk ook even niet meerals mijn lieftallige dames me het bloed onder de nagels vandaan halen.... ik zet ze dan even op hun kamer in bed..... maar dan alleen als ik echt niet anders kan en alles al geprobeerd heb... gelukkig komt het niet vaak voor want voel me daarna vaak schuldig en ga ik op internet kijken naar diezelfde onderwerpen en daar kom je dan weer verhalen en ervaringen van andere ouders tegen die ook tegen hetzelfde aanlopen....
Schreeuwen is eigenlijk best zielig. Is een teken van onmacht... Maar ik kan me het wel voorstellen, als de moeder al een rotdag heeft, en dat ze er éven niet tegen kan. Is heel menselijk. Alleen als het regelmatig voorkomt lijkt me dat je iets niet goed doet.
mmm ik schreeuw wel eens tegen mijn kids hoor maar dan hebben ze het echt heel erg verbruikt dat ze de hele tijd niet luisteren en gewoon door blijven gaan ik denk dat het meer stem verheffen is haha maar ja bij vele is dat al schreeuwen ieder doet het op zijn/haar manier zo als ze denken dat het goed is ik ga echt niet de hele dag lief tegen ze doen als ze het niet verdienen als ze al de hele dag tegen mij bezig zijn en niet willen luisteren dan kunnen ze wel eens een boze mama zien en zet ik ze op de trap jeremy 5 min na denken en lynette 2 min straf op leeftijd roxan zullen we nog maar niet doen eh haha die is 7 maanden
Tegenovergestelde van schreeuwen werkt hier geweldig. Ik word dan juist erg kalm. Ga bijna onverstaanbaar fluisteren of heel zacht praten. Dat maakt hier dus echt heel veel indruk. En ik heb een spetterende en af en toe driftige kleuter/peuter Ik zeg dan heel zacht dat ik heel erg boos ben en dat ze kan kiezen tussen gedragen of straf ( op de gang of haar favoriete speelgoed achter slot en grendel.) Zo doe ik het. Mijn man meestal ook. Maar die zet haar ook weleens direct op de gang.
Moeilijk, ik heb wel gemerkt dat ik een vrij gevoelig typeje in de opvoeding ben en wat voor een ander 'stemverheffen' is, op mij al als schreeuwen overkomt. Vandaag reageerde ik ook weer eens een beetje te fel, mijn zoontje had gepoept en ik zeg hem zó vaak dat hij daarna eerst zijn handen moet wassen en dan pas verder mag spelen, maar nu had hij meteen al zijn knuffel gepakt en als hij die heeft gaat negen van de tien keer de duim ook in de mond, dus ik reageerde een beetje fel en zag dat mijn zoon er wel een klein beetje van schrok, dus meteen weer op rustige toon heel duidelijk uitgelegd waarom ik daar een beetje boos van werd... Dan snapt hij het ook wel, en zegt hij dat het goed is, maar toch... Ik weet dat ik niet fel moet reageren, maar het gebeurt en hoe harder ik het probeer te voorkomen, hoe vaker het gebeurt lijkt het, omdat ik me er dan extra bewust van ben... Uiteindelijk lag het grootste probleem bij mij, omdat ik al te land de wc niet heb schoongemaakt... Zucht, ach ja... ik blijf mezelf verbeteren.
Hier werkt het tegenovergestelde van schreeuwen ook het beste, rustig blijven e.d. en is mijn zoon boos en wil niet luisteren dan ga ik rustig zitten en is hij niet aanspreekbaar doe ik wat anders na 5 minuten komt hij wel bij mij. Mijn buurvrouw schreeuwt ontzettend tegen haar dochter! echt een ergernis, dochter hoordt haar moeder niet meer omdat ze gewend is djus de buurvrouw gaat nog meer schreeuwen. voor de buren een ergernis! en het helpt echt niks. schreeuwen is ook echt mijn ding niet.
Ik schreeuw heel af en toe als ze bijvoorbeeld iets wil pakken of aanraken wat gevaarlijk is of écht niet mag. Verder verhef ik mijn stem wel vaak ja, maar dat is minimaal en echt niet zomaar.
ja ik heb een zoontje wat 2,5 jaar zowat doof is geweest, automatisch ga je dan je stem verheffen haha (nee effe serieus) ik praat wel hard maar dat doe ik normaal ook, echt hysterisch schreeuwen tegen een kind doe ik niet (misschien wel eens gedaan maar dat is niet de norm zeg maar maarja hoogzwanger en een peuterpuber is soms niet altijd even handig haha) Als ik echt voel dat ik boos word ofzo dan ga ik even naar de wc ga daar even rustig zitten en kom dan kalm en collected terug...
Echt schreeuwen.........heel af en toe, maar meestal is het gewoon flink mijn stem verheffen! Af en toe is het gewoon een klein draakje die het bloed onder je nagels vandaan haalt, dus af en toe kan ik mijn stem niet beheersen! Is gelukkig niet wekelijks!
Ja, ik schreeuw ook wel eens. En ja, het is zielig en absoluut een teken van onmacht. Ik heb nog veel te leren van m'n kinderen, dit is echt een groeiproces voor een mama! Ik weet de triggers voor mij wel enigszins te herkennen tegenwoordig en ik weet dat ik dan letterlijk afstand tussen mij en m'n kind moet creeren, dus dan zet ik hem in z'n kamertje boven totdat we beiden zijn afgekoeld. Daarna kunnen we rustig even praten, en dan komen de woorden wel binnen. Als ze zo drammerig zijn horen ze ook vaak niks. Ook waarschuw ik de kinderen wel eens dat m'n geduld echt bijna ten einde is en ze weten wat dat betekend, dus vaak dimmen ze dan al wel in. Geduld, het is echt iets waar ik dagelijks op moet oefenen. Het gaat beter, maar toch...
Ik verhef mijn stem ook weleens hoor. Maar dat is inderdaad een teken van onmacht. Mijn man vindt dat ik veel 'enger' klink als ik zacht en heel boos praat, dan dat ik mijn stem verhef. Ik schreeuw ook weleens, maar dat is echt een teken van onmacht. Dan hebben ze me echt tot mijn aan mijn grens gekregen. Of ze halen iets levensgevaarlijk uit, dan schrik ik zo erg dat ik uit angst schreeuw. Ik probeer dit echt niet te doen, weet dat het nergens goed voor is.
Ik doe niet aan schreeuwen, wel aan stemverheffing. Dit is heel bewust om te laten merken dat iets niet mag of dat ik ergens boos om ben. Ik maak dan oogcontact, frons mijn gezicht, en verhef mijn stem(minimaal natuurlijk). Ik heb zelf gezinsbegeleiding gegeven, en het is ook pedagogisch om je stem te verheffen, zolang je het niet uit onmacht doet.
schreeuwen niet echt. ja als hij iets doet wat echt niet mag (denk aan dingen die levens gevaarlijk zijn) DAN roep ik wel eens HEEEEEY verder niet eigenljk als ik heel boos ben dan verhef ik mijn stem. maar dan gaat hij een grote mond geven. op dat moment gaat de knop om word ik rustig zet ik hem op de trap en weet hij precies dat hij te ver is gegaan
Zelf heb ik nog geen kinderen, dus ik kan nog niet met zekerheid zeggen of ik ga schreeuwen. De buren aan de éne kant schreeuwen weleens, hooguit 2 á 3 keer per dag, dus daar stoor ik me niet aan. Aan de andere kant hadden we eerst een buurvrouw die vol continu schreeuwde en de kinderen schreeuwde even hard terug. Het was zo storend en af en toe hartverscheurend dat ik gewoon de radio aanzette om het niet te horen.
Schreeuwen is best wel eens gebeurt net als stemverheffen. Als ze echt tever gaan dan pak ik ze zonder iets te zeggen op en zet ze op hun kamer. Dit doe ik puur voor hun. Ik weet van mij zelf dat als ik dan mijn mond open doe ik dus wel ga schreeuwen. Of ik loop zelf even uit de situatie en ga dan later terug en leg op rustige toon uit waarom iets niet kan of waarom ik boos ben.
Schreeuwen doe ik niet, wel mijn stem verheffen, niet heel overdreven maar wel streng genoeg om haar te laten zien dat ik boos ben. Ze krijgt er ook een waarschuwing bij dat ik tot 3 tel en dat ze anders even op de gang mag om na te denken. Wanneer ik bij 3 ben dan gaat ze ook echt de gang op, maar meestal is tot 1 tellen wel genoeg hier.
Ja af en toe is het wel eens nodig om te schreeuwen tegen de dames hier, anders kom ik er echt niet meer bovenuit! Dan hóren ze me niet eens. Maar meestal blijft het bij stem verheffen, ook bij de jongste, die mag ook wel weten wat er wel en niet mag.