Hoi meiden, Moet even mijn ei kwijt. Sinds een paar weken slaap ik niet meer zo best, ik slaap wel, maar steeds in blokjes van gem 2u. Ik schrik dan wakker, en slaap meestal wel weer in, maar soms ook niet. Droom druk en ben best vaak moe. Helaas ben ik zelf heel snel vatbaar en moet dan ook veel huilen en voel me labiel. Ik heb in het verleden een angststoornis gehad en ben snel gevoelig voor stemmingswisselingen. Herkenbaar? Het voelt echt of alles uitvergroot wordt in het kwadraat, wil me graag rustig houden en een soort acceptatie vinden, maar vindt het lastig. Tips?
He wijffie, heel herkenbaar hoor! Ik heb jarenlang niet gehuild (ook niet goed). En slaap nu zo vreselijk slecht. Steeds 1.15 en dan weer wakker. Nou ik heb de afgelopen maand alles van jarenlang eruit gehuild.. Vreselijk! Hormonen en slaap tekort... Sterkte!
Ik heb gelukkig geen last van huilbuien, maar ik slaap ook ongeveer zo. Steeds een paar uur achter elkaar en dan moet ik naar de wc. Maar eigenlijk is mijn blaas helemaal niet vol. De laatste tijd val ik niet altijd even goed weer in slaap, irritant... Soms ga ik maar wat lezen als ik echt te wakker ben. Probeer ik het na een uurtje of zo weer. Geen tips, wel een beetje herkenning.
Ik heb er geen ervaring mee, dus misschien zeg ik iets wat totaal niet klopt. Maar als je nu al zo'n last hebt, hoe gaat dit dan straks als je kindje er is? Gaat dat goed komen met je? Ik denk dat het in jouw geval goed is om op tijd aan de bel te trekken bij je zorgverlener. Dan kunnen ze je beoordelen en kijken of er misschien iets van medicatie is wat je kan helpen. Denk dat het belangrijk is dat je goed in de gaten gehouden wordt door iemand die hier verstand van heeft. Sterkte!
De momenten dat ik wakker was snachts op die tijdstippen kwam dochter na de bevalling ook snachts op die tijdstippen de 1e 6 weken. Ik weet nog dat ik dat heel bizar vond. Geen idee of dat ook bij jullie zal zijn.
Het is bij mij meer dat ik er te veel mee bezig ben met het slapen. Ik word er dan eenn beetje paniekerig van, en labiel. Terwijl ik een manier wil vinden om het te accepteren. En ik zie na zo'n nacht overal tegenop. ik ben gewoon niet zo'n nuchter persoon, snel aan het doemdenken. Heb t al aangegeven bij de vlos, maar er is niet veel aan te doen.
Hoeft niet per se hoor. De hormonen, de aankomende bevalling en de veranderende situatie doet ook erg veel. In veel gevallen neemt het een paar weken na de zwangerschap af. Het weinige slapen is het gevolg van dat je lichaam je in staat van paraatheid wil brengen voor als de kleine er is, en bij angst word je ook in staat van paraatheid gebracht. Die lichamelijke gevoelens zijn makkelijk te verwarren met elkaar. Kijk of je smiddags bij kan slapen. En al zou je even op een raar slaap ritme gaan is dat ook niet erg. Vraag je vriend om hulp zodat jij meer rust kunt krijgen. Beperk je prikkels en neem het er even van. Maar als je het gevoel hebt dat het je echt boven je hoofd groeit zou ik wel even iemand gaan zoeken om mee te praten. Iemand in de omgeving die je goed begrijpt bijvoorbeeld. Ik heb zelf psychotrauma. Valt onder 1 vd angststoornissen. Ik word alleen vooral apathisch met tussendoor heel soms een huilbui van een hele nacht. Ik accepteer de gevoelens, dat zit nou eenmaal in me. Gezondheid is voor mij ook niet dat ik klachtenvrij ben maar dat ik het weet te beperken en het onderga.