Ook al zo'n vreselijk verhaal dees75, Het gemis van je jongens is zo groot en helaas zal dat blijven.Het is voor mij nu 3 mnd geleden en het doet me veel pijn als ik baby's zie, zeker nu omdat ik me deze tijd heel anders had voor gesteld.Bij alles wat ik doe denk ik waarom.Ik had nu moeten genieten van mijn 2 jongens,ze zouden nu geboren zijn en in plaats daarvan moet ik weer naar mijn werk.Het leven is zo oneerlijk.En dan nog te bedenken dat het de aankomende tijd ook zwaar zal worden want we waren er toch vanuit gegaan dat we met z'n viertjes zouden zijn met Sinterklaas,kerst en oud en nieuw en nu gaan we leeg die dagen in zonder mijn mooie mannetjes. Lieve Dees75, ik wens jou (en je man) heel veel sterkte met dit enorm zwaar verlies en dat onze mooie mannetjes maar samen op een mooie wolk zitten. veel liefs Renate
Lieve Renate, ik lees je verhaal nu pas en wil je ongelooflijk veel sterkte wensen met jullie grote verlies! Ik las ook dat jullie weer zwanger proberen te raken,ik duim voor jullie dat het snle mag gaan lukken en dat jullie in 2009 een gezond kindje vast mogen houden of misschien wel 2. Liefs, Daisy..
Renate, Ik ben wel even benieuwd, je geeft aan dat het 3 maanden geleden is dat je je zoontjes bent verloren en bent nu bezig opnieuw zwanger te worden. Hebben ze jou verteld wanneer je weer zwanger mag worden na de bevalling? Hoe heb jij het werken weer opgepakt? Ik zie daar zo tegenop namelijk, ik werk als adviseur bij een bank en moet straks weer vrolijk met klanten in gesprek die bv zwanger zijn of kinderen hebben..... Ook moet ik straks mijn 2 vriendinnen weer onder ogen komen die ik nu steeds mijdt, de ene 11 weken zwanger, de andere vorige week bevallen van een gezonde dochter... Geen idee hoe ik dat moet doen........... Heb jij ook het gevoel dat veel mensen in je omgeving je niet begrijpen? Zoiets hebben van: ach... het was nog zo kort, tijd heelt alle wonden.... Ik heb nog geen idee hoe ik dit ooit een plekje moet geven... Mag ik je ook eens privé mailen als ik iets wil vragen? Liefs Desiré
Lieve Dees75, Na de bevalling kreeg ik pas na een aantal controle's groen licht om het weer te proberen, dit omdat ik voor de zwangerschap al een keer aan mijn baarmoeder ben geopereert en doordat Daniel* via de zijwand van mijn baarmoeder eruit is gekomen. Het was dus voor mij noodzaak dat alles goed geheelt zou zijn. Tevens sta ik maandelijks in het ziekenhuis onder controle want zodra ik zwanger ben word er weer een bandje om mijn baarmoedermond gedaan. Mijn werk is wel een moeilijk verhaal,ik werk namelijk in de kinderopvang en daarbij zijn er veel collega's die zwanger zijn. Maar het ergste vond ik dat ik alle ouders (die op de hoogte waren gesteld door mijn werkgever)die uit medeleven toch alles willen weten en aangeven hoe ze met je meeleven.Ik werk met kinderen van 4 tot 12 jaar en zelfs bij hun was het makkelijker om er mee over te praten want kinderen zijn erg eerlijk en vragen je gewoon op de kop af "jou kinderen zijn dood he " en dan geven ze je een dikke zoen en gaan verder spelen. Ik had van de ARBO pas in december weer aan het werk gemoeten maar heb zelf de keus gemaakt omdat iets eerder te doen en er alle tijd ervoor te nemen want het thuis zitten maakt het ook niet makkelijker. Ik ben begin oktober boventallig aan het werk gegaan en vanaf aankomende week weer volledig.Het gemis blijft maar het doet me wel goed om de draad weer op te pakken en alsnog zonnig naar de toekomst te kijken en hopen dat we snel weer zwanger worden.De wens blijft erg groot maar geen enkele andere baby kan mijn jongens vervangen en ondanks dat ze niet meer bij ons, zijn ze voor ons altijd aanwezig in ons gezin. Ik heb de geluk gehad dat veel mensen om me heen veel begrip tonen en het ook zien dat het voor ons een enorm groot verlies is. Ik huil nog wel vaak om hun en voel het soms ook als een falen van mijzelf(Lichamelijk) omdat Thomas* en Daniel* verder kerngezond waren.Om het een plekje te geven blijft daardoor ook erg moeilijk, en de tijd heelt alle wonden dat is echt onzin want dit blijft voor jou en mij altijd gapende wonden en die zullen altijd blijven bloeden het enige voor de toekomst is dat ze iets minder zullen bloeden maar de pijn blijft altijd. Ik ga er nu even mee stoppen met mijn verhaal maar ik zal je mijn emailadres even sturen. Liefs Renate