Op 13 februari 2000 ben ik met 37 weken bevallen van een prachtige zoon.Hij heet de naam Rayvano Tyrone Gerard gekregen. In 1998 na 3 keer trombose werd bij mij de diagnose Factor 5 Leiden gesteld.Dit is een stollingsafwijking en ik zou de rest van mijn leven ontstollingstabletten moeten slikken.Helaas was er toen heel weinig over bekend en zeker niet in de reguliere ziekehuizen.De arts waar ik onder behandeling was vond het niet nodig om mij naar een academisch ziekenhuis te sturen.Dit met alle gevolgen van dien. Tijdens de zwangerschap van Rayvano moest ik mezelf spuiten met innohep. In die bijsluiter stond dat wanneer je een bepaald gewicht kreeg je dosering verhoogd moest worden.Dit is bij mij nooit gebeurt. Toen ik 7 maanden zwanger was kreeg ik het gevoel dat wanneer de artsen niet naar me zouden luisteren,ik mijn zoon kwijt zou raken.Dat gevoel was zelfs zo erg dat ik naar de begraafplaats ben gegaan en mijn opa (die 2jr eerder overleden was) gevraagd heb of hij alsjeblieft voor mijn zoon wilde zorgen als zijn zieltje overgegaan was. De gyn verklaarde mij voor gek en zei dat ik me niet zo'n zorgen moest maken. Op 7 februari (was toen 36wkn)moest ik terug voor controle en op de echo was te zien dat de placenta niet meer voor 100% funcineerde,maar wederom werd er tegen mij gezegd dat ik mij geen zorgen moest maken en dat ik moest gaan "broeden" en mezelf moest laten verwennen. Ik heb hem letterlijk op mijn knieen gesmeekt of hij mijn zoon wilde halen,want hij zou het niet overleven.Hij zei niets,helemaal niets en stuurde me weg.Ik kon na zijn vakantie terug komen.(3wkn later) Uiteindelijk begonnen 5 dgn erna mijn weeen.Wij,mijn man,zus en ik, naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd ik aan de ctg gelegd,maar de verpleegkundigen konden de hartslag van Rayvano niet vinden en gingen een andere gyn oppiepen. Toen wist ik al dat mijn ergste nachtmerrie waarheid was geworden.Na 1,5 uur wachten kwam er eindelijk een gyn op dagen met een echo apparaat. Hij zei:"ik zie helaas geen leven meer". Mijn man en zus huilen en ik...ik kon geen traan laten.Ik was helemaal van de wereld,ondanks mijn voorgevoel was ik compleet in schok. Na een hele nacht in het ziekenhuis,zwaar onder de valium,ben ik op zondagmiddag 13 februari bevallen van een prachtige mooie zoon. Toen de placenta eruit was,was ook gelijk duidelijk wat de oorzaak was.Er zaten allemaal stolsels in en ik had dus te weinig medicatie gehad. Zoveel artsen zeiden dit had nooit hoeven gebeuren.En mijn eigen gyn...schuifde de schuld op mij af,want ik had die 5 sigartten moeten laten liggen. Het is nu 8jaar en 2 maanden geleden,heb nu wel wat rust gevonden,maar de woede en wantrouwen tegen artsen blijft.Inmiddels weet ik dat het met goede medicatie en controle wel goed kan gaan.Heb een dochter van bijna 7 en een dochter van 3,5.En 1 op komst. Ik mis Rayvano nog elke dag en zijn zusjes weten dat hun grote broer een engeltje is die over hun waakt. Hij was zo mooi,zo mooi. Sorry,nogmaals sorry voor mijn lange verhaal. Monique
Aan alle papa's en mama's van engeltjes en vlindertjes.Heel heel veel liefde,kracht en steun toe wenst.
Jeetje heftig! Wel weer een bewijs dat moederinstinct iets is dat je altijd mnoet volgen... Kan me zo goed voorstellen dat je die kleine nog elke dag mist Geniet van je nieuwe zwangerschap...
Jij had die 5 sigarettjes moeten laten liggen? Zei hadden je gewoon serieus moeten nemen. Grrr kan me er zo boos om maken zeg. Jij voelt aan dat het niet goed zit en er word niet naar je geluisterd. Heel veel sterkte nog meid en hoop dat je een beetje kan genieten van je zwangerschap. Liefs
Lieve Monique, Ik ken het verhaal van je prachtige zoon Rayvano* al, maar het maakt toch iedere keer weer heel veel bij me los. Zo onnodig, oneerlijk en die arts... Voor die vent kan ik geen woord bedenken die omschrijft wat voor mens het is! Je hebt 3 prachtige kinderen en de vierde op komst... Meis, ik wens je veel licht en liefde, vooral omdat het ook nu weer een spannende tijd is.
Och meid, wat een afschuwelijk verhaal! Ik vind het altijd al zo triest als vrouwen op natuurlijke manier hun kind verliezen... Maar als het ook nog door medisch falen komt is het echt afgrijselijk! Ik kan me de woede die je moet voelen zo goed voorstellen, de onmacht... En verwijt jezelf niets! Die arts zei dat alleen van die sigaretten om de schuld af te schuiven, dat heeft echt niets ermee te maken! Gelukkig heb je nu wel gezonde kindjes, ik hoop dat die je pijn hebben kunnen verzachten, en dat je met een glimlach terug kunt denken aan Rayvano*! Groetjes Cossy
Dank jullie wel voor de lieve reacties. Het is nu 8 jaar geleden dat we Rayvano* moesten laten gaan.Het ergste vind ik dat die arts nooit sorry ofiets heeft gezegd.Toen hij naast mijn bed zat in het ziekenhuis wilde hij zelfs de foto's van onze zoon niet zien.En daar maakt mij na 8 jaar nog steeds boos over. In dat zelfde ziekenhuis is in 2001 mijn nicht bevallen van een tweeling met 21 weken zwangerschap bij die zelfde arts. Toen ze na een paar dagen vroeg of ze haar kindjes mocht cremeren kreeg ze het antwoord dat ze haar kindjes kwijt waren.Ja jullie lezen het goed.Ze waren de kindjes kwijt! Later bleek dat het ziekenhuis de tweeling met andere vlindertjes gecremeerd hadden. En als klap op de vuurpijl waren ze ook alle gegevens van de obductie kwijt. Dit is toch te gek voor woorden... En die arts..werkt daar nog steeds en is ook nog gewoon gynaecoloog. Ikzelf..zet nooit maar dan ook nooit meer 1 voet in dat ziekenhuis! Sorry weer een lang verhaal,maar zit er nog steeds vol van. Liefs, Monique
Jeetje wat een verhaal meis! Ongelooflijk joh,die man had allang weg moeten zijn in dat ziekenhuis,ik kan me daar ook heel erg boos over maken,het gaat wel om mensenlevens zeg! Verschrikkelijke man! Ik kan me heel goed voorstellen dat je je kleine mannetje nog iedere dag mist... Kan je nog wel een beetje genieten van je zwangerschap? Ik weet zeker dat Rayvano* heel goed op zijn papa,mama, broertjes en zusjes past.. Heel veel sterkte nog! Liefs Dais...
:x Hoe kan dat nou zomaar gebeuren en er zittren niet eens consequenties aan vast?! Welk ziekenhuis was dit als ik vragen mag? Echt, ik lig naast mijn stoel hiero...
wat een kl*te arts! sorry da ik het zeg, maar dit had dus wel voorkomen kunnen worden! het heeft gewoon een mooi jong leventje gekost omdat hij het niet nodig vond om te luisteren! Bij ons is het ziekenhuis zeggen ze zelfs dat moeders soms een voorgevoel hebben dat er wat aan de hand is en dat de moeder daar ook altijd aan moet toegeven, en het meteen moet melden aan de vk of gyneacoloog. Omdat hoe raar het ook klinkt je als moederzijnde wel vaak gelijk heeft. Logisch dat je je kleintje mist! Ook al heb je al 2 prachtige kindjes en een derde op komst. Zij zullen nooit jou eerste kindje vervangen de pijn van het verlies.....Meid heeeel veel sterkte! Die dokter had het van mij nog wel gehoord ik had persoonlijk ervoor gezorgd dat die vent ontslagen zou worden! Hebben jullie er verder niks meer aan gedaan?
Ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen. Vreselijk dat er niet naar jouw gevoel geluisterd werd. Wat een ongelooflijke zak van een arts. Je zou hem aan kunnen klagen en een advocaat in de hand nemen die gespecialiseerd is in medische 'missers'. Al is het jaren geleden, ik zou een brief sturen naar de klachtencommissie van het betreffende ziekenhuis met een kopie naar het hoofd van de afdeling. Al is dat natuurlijk helemaal aan jou, wie weet roept dat teveel gevoelens op en je kind krijg je er niet meer mee terug. Sterkte!
Wow ik schrik gewoon van het verhaal , hoe kunnen ze zulke mensen nog toelaten in ziekenhuizen :s Helaas kun je als ouders dan ook nog niets doen , want ze houden elkaar toch de hand boven de kop. Sterkte , na 8 jaar is het verdriet niet minder. Mijn zusje is ook overleden 8 jaar geleden dankzij een arts zijn fout. Enorm veel sterkte , en geniet van je 2 kids en geniet van je zwangerschap.
Het lijkt me vreselijk om mee te maken. Dat gevoel van onmacht! Niet te beschrijven. Heel goed van je dat je toch opnieuw zwanger durfde te raken en dat dat goed is gegaan. Liefs, Danielle
jemig niet te geloven zeg wat een fouten zeg bah... die gyn moeten ze gewoon ontslaan etc... dit is echt niet verandwoordelijk gewoon
Tot op de dag van vandaag geven ze hun fout niet toe.In eerste instantie wilden we naar de tuchtraad,maar daar hebben we van af gezien.We krijgen Rayvano* er niet mee terug en het heeft me heel veel moeite gekost om te kunnen rouwen.Ik denk nu maar: Rayvano heeft zijn plekje op aarde opgeven zodat zijn zusjes geboren konden worden. Misschien een rare gedachte maar ik probeer daar mijn rust in te vinden.Anders word ik gek.Al is dat na zoveel jaar best nog moeilijk. Liefs,Monique
Jeetje wat een verhaal.... Als je naar de tuchtraad gaat krijg je inderdaad je kindje er niet mee terug. Maar deze arts mag niet meer werken. Misschien kan je er wel voor zorgen dat hij gestraft wordt en voorkomt dat hij meer fouten maakt. Het geeft jou je kindje er niet mee terug en dat snap ik heel goed. Het kost ook een hoop energie en je wordt alleen maar herrinnert aan die narigheid...Moeilijk hoor.
Zo wat een onwijs heftig verhaal zeg onvoorstelbaar hoe laks die gyn is geweest ik kan me er zo over opwinden waar haalt hij het lef vandaan zeg wat een snertvent en nu druk ik me zachtjes uit. Vindhet niet gek dat je een deuk oploopt hiervan meid wat erg voor jou en je man dit is een nachtmerrie waar je maar niet uit komt lijkt me daarom ook al is het 8 jaar geleden wil ik je nu nog heel veel sterkte toewensen knuf miriam
Hoi meiden, Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Gelukkig lukt het nu aardig om het een plekje te geven,maar Rayvano* zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Tijdens mijn zwangerschap van hem zijn er ook hele mooie dingen gebeurt en die koester ik nog elke dag. Zijn zusjes zijn heel trots op hun broer die voor hun een engeltje is en voor hun is en blijft hij de "grote broer". En voor ons...is hij onze mooie zoon die zo welkom was en nog steeds is. Liefs, Monique