Ik ben de laatste tijd erg depressief. Het is sinds mijn moeder heeft gezegd dat ze nooit op mijn kindje wil passen. Ik pieker er vreselijk over en slaap 's nachts niet meer. Ze wil wel op de kindjes van mijn zus passen, waarom dan niet op mijn kindje? Ze past ook op kinderen van de buurvrouw.. Ze zei eerst dat ze wel op wilde passen waarom nu ineens niet meer? Ik pieker heel erg. Nu denk ik dat het daar gewoon door komt. Anderen zeggen dat ik een postnatale depressie heb. Ik heb ook paniekaanvallen en ben duizelig (paar keer flauw gevallen). Wanneer weet je of het een postnatale depressie is? Ik denk zelf gewoon dat het door stress komt van mijn moeder. Alleen ik reageer er wel heel heftig op.. Ik ben er over aan het denken om het contact met haar te verbreken.
Ik zou naar de huisarts gaan en wel meteen! Mijn dochter is 7 maanden ik had altijd een reden waarom ik me zo voelde en daarmee te lang gewacht. Met als eind resultaat een zware depressie en zelfmoord ideeen. Niet te lang wachten om hulp te zoeken hoe moeilijk ook. Is je partner een beetje steunend?
Wat een gekke situatie. Heb je zelf al rechtstreeks aan je moeder gevraagd waarom ze niet op jouw kindje wil oppassen? Lijkt mij dat ze hier wel een reden voor heeft gegeven? De paniekaanvallen die je hebt i.c.m. duizeligheid kunnen ook worden veroorzaakt door de stress die je er van hebt. Ik zou als eerste vragen aan je moeder wat de reden is dat ze niet op je kindje wil passen en zelf contact opnemen met de huisarts om iets lichamelijks uit te sluiten.
Ben al naar de huisarts geweest. Ze heeft me doorgestuurd naar de maatschappelijk werker. Ik heb ook steun van mijn partner gelukkig. Ik voel me al wat beter
fijn dat je een betere dag hebt vandaag. Goed dat je de stap naar de huisarts hebt gezet en aan jezelf gaat werken. Piekeren en angstaanvallen zijn niet niets en dat heeft ongetwijfeld veel invloed op je. Mbt je moeder, heb je het haar al gevraagd?
Ze wil niet oppassen omdat ze het niet nodig vindt. Ze vindt dat ik altijd thuis moet zijn bij de kleine. Maar ik moet ook wel eens weg... Waar ik ook erg mee zit is dat ik geen enkele positieve reactie heb gehad toen ik vertelde dat ik zwanger was. Mijn man en ik waren dolgelukkig toen we het iedereen vertelde. Elke keer kregen we de reactie: 'he hoe kan dat nou? Dat was zeker niet geplanned?' Er waren mensen die zeiden: 'Ik hoop dat je het wel leuk vind??' En mensen die zeiden: 'Ik zou me wel schamen als ik jou was'. Ik ben eigenlijk iedereen kwijt geraakt. Ik snap niet waarom je zo zou reageren. Ik wil me het niet aantrekken maar het waren zoveel reacties. Waarom doen mensen zo? Mijn man denkt dat iedereen gewoon jaloers is... Niemand van allen heeft kinderen of ze zijn heel erg cariere gericht. Voor mij geldt dat gewoon niet zo. Wij wouden heel graag kinderen.