Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit topic open maar ik ben eigenlijk benieuwd naar mensen met hun verhaal. Ik heb nu 20 jaar geen contact met mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik net een tiener was en een paar maanden later heb ik de keuze gemaakt geen contact te willen. Mijn vader ging al langere tijd vreemd en heeft mijn moeder met een torenhoge schuld achter gelaten en was na de scheiding alleen bezig met zn nieuwe liefde. Hij heeft na het verbreken enkel contact gezocht door een enkele keer een kaartje te sturen met mn verjaardag en dit was volgens mij voor t laatst rond mijn 15/16 jaar. Mijn broers en zus hebben wel contact met hem maar ik heb het nooit met hun over onze vader eigenlijk. Met mijn zus heb ik helemaal geen contact. Nu heb ik een tijd terug gehoord dat mijn vader een hersentumor heeft en daarvoor behandeld wordt. Dit houdt me toch meer bezig dan ik verwacht had. Ik heb hem ook een beterschapskaart gestuurd naar het ziekenhuis waar die toen lag. Enkel een kaart met mn naam eronder. Ik heb hier verder geen reactie etc op ontvangen. Ik weet niet wat ik hier nu eigenlijk mee wil maar ben eigenlijk wel benieuwd of er hier mensen zijn die geen contact met hun ouders hebben en hoe je daarin staat.
Moeilijk he. Dit houd mij ook wel eens bezig wat als. Maar je hebt gedaan wat je kon. Of je moet voor zijn neus staan maar dat lijkt me een stap dat moeilijk is. . Ik heb 8 jaar geen contact met mijn ouders.
Lastig! Ik heb met tussendoor wat maandjes contact mijn vader ook al bijna 17 jaar niet gezien. De laatste keer ging het contact eigenlijk wel oké, bedoel het was geen vader dochter band maar denk gezien de situatie dat die er ook niet meer had gekomen. Toen mijn zoon 3 werd heb ik zowel mijn vader als mijn moeder uitgenodigd waarop mijn vader toen zei bel je moeder maar af want als zij komt dan kom ik niet! En ik heb het allemaal moeten missen en zij niet. Dit heeft mij toen enorm gekwetst (heb hem dat ook gezegd) uiteindelijk tegen m'n vader gezegd dat hij dan maar in de ochtend moest komen en m'n moeder in de middag. Toen raakte ik in verwachting van de jongste en heb hem er vanaf dag 1 bij betrokken, toen we wisten dat we weer een zoon kregen heb ik hem dat nog verteld en daarna nooit meer wat van hem vernomen. Ik weet ook eerlijk gezegd niet wat ik zou doen in jouw situatie omdat ik van mening ben dat je daar pas antwoord op kunt geven als je er in staat. Maar voor nu zou ik zeggen hij heeft zijn kans(en) verspeeld. Succes in ieder geval!
Sinds mijn 13e heb ik ook besloten geen contact meer te willen met mijn biologische vader. Op mijn 18e heb ik zelfs de achternaam van mijn moeder overgenomen. Als mijn biologische vader zou komen te overlijden denk ik dat ik ontzettend opgelucht zou zijn en een feestje zou geven met mijn half zusjes en broertje. Maar ik moet zeggen jij hebt omdat je loyaal was aan je moeder het contact verbroken. Eigenlijk had jij daar helemaal niks mee te maken of van die geld kwestie mogen weten. Het waren jouw zorgen niet. Dus ik begrijp je twijfel en het gevoel goed. Soms is het beter om ook dingen uit te spreken wanneer het nog kan en beide dat willen. Mijn biologische vader is in dat opzicht wel andere koek en heeft ons allemaal bewust heel erg beschadigd.
Ik heb zo'n 10 jaar geen contact meer met mijn vader. Zelf voor gekozen na hoop gedoe. Geen spijt van.
Oké dit wordt een lang verhaal maar denk alsjeblieft na!!!! Ik kan het nooit meer doen! Mijn ouders zijn gescheiden na vele ruzies met schelden en slaan... Ik was 9 (nu 29). Wij (mijn zus, boertje en ik) zijn met mijn moeder mee gegaan naar een nieuw huis, paar huizen verderop dus konden zo binnen 2 min bij de ander zijn.. Mijn zus wilde op den duur geen contact want mijn vader en zij konden gewoon niet met elkaar worden. Ik en mijn broertje gingen wel. Mijn vader was ook alcoholist, dus dronk van smorgens tot savonds... Ik ben na veel verwennerij door mijn stiefmoeder en vader bij mijn vader ingetrokken, tot ik nieuwe kleding bij een vriendin had laten liggen... En ik MOEST en zal dan ophalen anders kwam ik niet meer thuis... Dus overstuur naar mijn moeder gegaan (was 13) en ben weer bij mijn moeder gaan wonen.. Ik wilde niet meer heen, maar ging wel voor mijn broertje, hij was nml nog geen 12 Jr dus het moest.. Ik wilde hem niet alleen laten gaan, het was een regeling van zondag 9u tot 12u.. Op den duur gingen we niet meer, omdat we te duur waren (nuja dat zei me moeder achter af vraag ik me af of dit wel zo is..) maar goed, toen heb ik het contact helemaal verbroken... Hij stuurde nog wel kaartjes met verjaardagen, die stuurde ik terug.. Ik wilde ze niet... Jaaaaaaaren geen contact gehad, zag hem wel eens lopen.. Ook nooit geen hoi gezegt.. Tot dat mijn jongens geboren waren. Toen zei ik hoi. Gewoon vriendelijk, en normaal. En we liepen elkaar voorbij. En toen op moment dat mijn man contact had gezocht met zijn vader na lang geen contact te hebben, miste ik dat van mij.. Maar ik wilde de kinderen niet blootstellen aan wat ik mee maakte als kind.. Contact van mijn man met z'n vader werd weer verbroken.. Maar ik miste alsnog dat van mij. Ik was zwanger van mijn meisjes, en moest bloedprikken, ik zag hem lopen. Hij was er zoooooooo slecht aan toe. En had toen zoiets het is nu of nooit.... Ik heb hem een "zwaai" via fb gegeven, en even gepraat, hoe het ging, waar hij nu woonde, z'n relatie van toen ect ect.. En natuurlijk over mijn kinderen.... Hij kreeg hulp van z'n werk waar hij mee praatte enzo en daar blijkt dat hij trots heeft vertelt over mijn kinderen.. Contact viel even paar weekjes stil, en daar kreeg ik eens in de ochtend een berichtje van me moeder. Dat hij was overleden..... Ik heb heel hard gehuild, want ik wilde contact en sorry zeggen voor alles en hem vergeven... Helaas, dat is te laat! tot op de dag van vandaag heb ik daar veel spijt van.. Ik zei ook altijd, ik zal er niet zijn als hij dood is.. Maar dat was ik wel.
Ik heb vanaf 12 jaar ( nu 40 ) geen contact meer met bio vader...hij is paar maanden geleden overleden aan corona, heb er ook geen moeite mee gehad. Moeder is al heel lang ook overleden toen ik 7 was
Ik heb met beide ouders geen contact meer. Met vader ruim 20 jaar, met moeder ongeveer 10 jaar. Ik zeg zelf nooit nooit. Als je iets van twijfel voelt zou ik wel contact zoeken. Al is het maar om te ontdekken of er nog iets zit wat je kwijt wilt of wat je wilt horen/weten. Ergste wat er kan gebeuren is dat je er achter komt dat geen contact de beste optie is/was en dat het contact dat je dan zoekt dus flink tegen gevallen is. Persoonlijk zou ik er wel rekening mee houden dat het ook tegen kan vallen en mn verwachtingen heel laag houden. Als ik eerlijk ben, zou ik denk ik nog wel naar mn ouders toe gaan als het einde komt. Tegelijkertijd is dat een heel persoonlijke afweging en is iedere situatie natuurlijk anders.
Poeh, ik heb maandag de begrafenis van mijn vader. Het was een hork als vader, hij werkte hard, zaten we in de shit dan stond hij er maar had je een uitvoering of wedstrijd dan kon je er op wachten dat hij er niet was. Eigenwijze keuzes maakten het leven van mn moeder de afgelopen 6,5 jaar tot een gevangenis, zorgbehoevende man wat niet had gehoeven. Het ziekbed van de afgelopen maanden was best pittig, tot het slot aan toe (not a pretty sight). Hij heeft zijn keuzes gemaakt, eerder en recentelijk met bijbehorende consequenties. Ik heb me er bij neergelegd dat dat een keuze was die hij wilde en wetende dat het geen plezierige rit werd gewoon gesteund in die laatste rit. Ik was er dan ook bij toen hij zijn laatste adem uitblies, geen prettig gezicht (longen liepen vol en ik ben panisch voor benauwdheid door eigen ervaring). Met een hersentumor heb ik helaas ook ervaring om me heen opgedaan. Gezien de rollercoaster waar hij inzat zou ik niet verwachten dat je reactie krijgt. Als je twijfelt, ga gewoon, ontwijk de "had ik maar". Maar wacht niet te lang, hoe langer je wacht hoe "verdwaalder" ze geraken. Je kan zelf bepalen wanneer je weg gaat. En allicht klinkt het krom om nu wel te gaan en de afgelopen jaren dan niet, tja als hij nog iets wil zeggen is dit de laatste kans moet je maar denken. Mijn vader had al een taalstoornis maar wilde nog zo veel vertellen en had gewoon geen rust. Ik ben het lang niet altijd met hem eens geweest, ik had ook geen hekel aan de man begrijp me goed maar sommige dingen waren echt fout en anderen weer goed. Mn moeder nam hij for granted maar in de laatste dagen fluisterde hij toch nog "ik hou van jou" tegen haar en aan mij de vraag of ik op haar wilde letten als hij er niet meer was en in zijn laatste dagen zodat ze niet alleen stond. Het maakt iets wat is gebeurd niet meer anders, maar kan wel iemand rust geven. Hoe erg ik het ook met iemand niet eens kan zijn, ik gun wel iemand zn rust.
Ik heb nu 2 jaar geen contact met vader. Is nooit echt denderend geweest, hij heeft het altijd af laten weten. Toch hadden we af en toe contact, en was dat best ok. Toen mijn moeder overleed (zij zijn gescheiden, ik was toen 3, nu 34) kwam hij na een paar dagen langs. Het eerste wat hij zei was dat ik zo dik was geworden, ik moest daar mee ophouden anders had ik twee stoelen nodig. Daarna begon hij over zichzelf, hij ging scheiden en dat was echt heel vervelend. Toen viel bij mij het kwartje, dit had ik niet nodig, hij is de deur uitgelopen en nooit meer wat van hem gehoord. Ik mis wel eens een vader, maar hem echt niet. Als hij dood zou gaan, tja, ik krijg hopelijk een leuke erfenis.... dat zou een van de weinige dingen zijn die hij kan doen waar ik nog wat aan heb denk ik...
Hier geen contact met mijn biologische vader, na jaren lang gekwetst te worden en nog meerdere dingen al een hele tijd geen contact ( hij stuurt wel mijn oudste dochter een verjaardagskaart maar ook zij hebben geen contact ) Ik zeg ook altijd dat ik er niet om zal rouwen als hij overlijdt en geen behoefte om erheen te gaan. Misschien als puntje bij paaltje komt dat ik toch wel naar de begrafenis zou willen en dan zou ik dat ook doen. Sterkte met een beslissing maken.
Precies. Zo zonde als je er niets mee doet, er komt vroeg of laat een moment dat je die keuze niet meer hebt. Contact zoeken en vervolgens besluiten dat je er toch niet mee verder gaat is ook nog altijd een optie.
Misschien wist je vader niet goed wat hij moest schrijven of hoe hij moest reageren op je kaart. aangezien je er nu over nadenkt zou ik toch nog een keer een poging wagen. Als het nergens op uitloopt, weet je dat in ieder geval. En hoef je je niet de rest van je leven af te vragen: wat als. En misschien levert het wel meer op dan je zou denken.
Ik kan de contactmomenten met mijn biologische vader letterlijk op 1 hand tellen. Voor mij is de emotionele band er niet echt. Heb hem gezien toen ik 15 was (2x) en vorig jaar. Hij belt mij alleen met mijn verjaardag maar voor de rest geen contact. Zijn kleinkinderen heeft ie nog nooit gezien maar er komt ook geen initiatief vanuit hem. Anderhalf geleden belde hij ineens tussendoor op, schrok toen heel erg. Bleek dat zijn vrouw(niet zijnde mijn moeder) was overleden en hij dit wilde melden. Ik ben toen samen met mijn man op de begrafenis geweest (de eerste en enige keer dat mijn man hem heeft ontmoet). Het was zo raar, ongemakkelijk en onlogisch maar nu ik er op terugkijk ben ik blij dat ik hem toch heb kunnen steunen ondanks dat er geen contact is geweest in het verleden. Wel heb ik de bal bij hem gelaten voor verder contact, en die heeft hij niet opgepakt. Ik zou als je twijfelt contact opnemen en dan je gevoel uitspreken. En hoe hij dit verder oppakt bij hem laten(aangezien hij ziek is) . Maar dan kun je jezelf wel in de spiegel aankijken dat je het toch hebt geprobeerd..
Je kan beter spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan dan dat je niet hebt gedaan... Heel veel sterkte! Wat lees ik heftige verhalen hier
Ik heb ook zo'n 25jr geen contact gehad met mn vader. Ook hij ging vreemd, waardoor mn moeder dus wilde scheiden. In het begin hadden we veel contact, wat steeds minder werd. Uiteindelijk alleen nog maar ruzie en verwijten. We gooiden de hoorn van de telefoon erop en hebben elkaar nooit meer gesproken. 5jr geleden is mijn moeder overleden en ik heb 2 kids.. Daardoor merkte ik dat het ging knagen. Na lang nadenken ben ik hem uiteindelijk gaan zoeken en vond ik hem vorig jaar. We hebben elkaar gezien, we appen en bellen. Ondanks dat ik mezelf wijsmaakte hem niet te missen al die jaren, was het de beste beslissing ooit. Wat een spijt heb ik nu dat ik hem niet eerder weer in mn leven en in die van mn kids heb toegelaten. Hij was onwijs emotioneel en heeft wel 1000x gezegt hoe blij hij was dat ik hem belde... Hij heeft het ooit 1x geprobeerd maar hij kreeg geen reactie, dus heeft hij het verder gelaten. Maar dat hij het er moeilijk mee heeft gehad al die jaren is wel duidelijk. Wat jij uiteindelijk verder gaat doen is je eigen keuze.. Sterkte, lijkt me een lastige situatie.
@sara1988 Na het lezen van al deze ervaringsverhalen kun je jezelf denk ik alleen nog maar afvragen: Wat heb ik te verliezen als ik wel bij hem langsga? Wat heb ik te verliezen als ik niet bij hem langs ga? Wat er eventueel te winnen valt, weet je meestal pas achteraf. Het zijn makkelijke vragen met moeilijke antwoorden. Maar als je de antwoorden weet, weet je wat voor jou de juiste keuze zal zijn.
Ik heb nu zo'n 14 jaar geen contact meer met mijn vader. En voor mij hoeft het ook niet meer. Ook niet als hij ziek zou worden of hij komt te overlijden ik ben er niet om afscheid van hem te nemen....Ik ben er misschien wat hard in maar ik denk er zo over; "Boven de grond niet dan eronder ook niet".
Leestip: Breken met je ouders van Marloes Hospes. Ik zal je mijn hele verhaal besparen. Maar dit boek heeft mij geholpen met het omgaan met de ziekte van mijn moeder (MS), die ik al jaren niet meer zie. Ik heb me laten verleiden door mijn zus om contact met haar op te nemen toen ze de diagnose kreeg. Dit werd een grote teleurstelling, met als uitkomst dat mijn zus me niet meer wil zien. Maar het is oké. Ik vind het wel lekker rustig zonder deze mensen. Ik weet in ieder geval zeker dat ik niet op haar begrafenis ben als het zover komt. Beter voor mij in ieder geval.