ik word helemaal gestrest van mijn vriend! Hij is sinds deze week zoo shagerijnig het lijkt wel of hij last van zijn zwangerschapshormonen heeft! het is net een vrouw hahaha. Hij heeft zelfs de poetswoede (hij was al erg van het poetsen maar toch) Ik moet er wel om lachen maar toch ook weer niet want het levert mij ook stress op terwijl ik juist nu heel rustig ben. (normaal ben ik paniekerig). Ik heb hem al gezegd dat ie zich niet zo druk moet maken maar ja dat helpt natuurlijk niet. maar het is niet leuk voor mij en onze omgeving want hij is echt humeurig tegen iedereen en dat ben ik niet gewend van hem. het is een hele rustige jongen die nooit klaagt en eigenlijk altijd vrolijk is en doet ook al is hij dat niet. dus ergens maak ik me wel een beetje zorgen. verder heb ik sinds deze week wel nachtmerrie's dat ie mij niet meer wil en mij verlaat voor een ander enzo, ja dat is de stress die zich bij mij uit dan! heb iemand hier ervaring mee?
yep mijn vriend is ook erg gespannen. hij wil perse weten hoe alle ademhalingsoefeningen agan en steeds oefenen enzo. ik probeer steeds amar weer te zeggen dat je op voorhand niet kunt weten hoe alels agat verlopen en dat je niks hebt aan een "draaiboek" en dan zegt ie ja ja dat weet ik wel en even later begint ie weer. en dan en dan en dan? als ik dan voorstel dat we eens gaan kijken in het zikenhuis naar de kamers dat dat mag zegt hij nee dat hoeft niet daar gaat het me niet om. hij wil gewoon weten hoe alles gaat en vooral als de kleine geboren is. wie van ons 2 blijft waar op welk moment en wat als dat op 2 verschillende plaatsen is. hij kan nooit tegelijk bij mij en de baby zijn. hij is ook doosbang dat ze zijn kindje gaan omwisselen en dus heb ik gezegd dan moet je aangeven dat je altijd bij je kindje wil blijven en verlies je het niet uit het oog. als ik zeg dat eht waarschijnlijk meteen een naambandje om krijgt is ook dat niet voldoende geruststelling voor hem.en ik weet op voorhand ook niet of het de kamer uit gehaald wordt of niet. dat ligt allemaal maar net aan hoe het verloopt. ja maar ik wil jou ook niet aan je lot overlaten roept hij dan weer. en zo gaan we maar in hetzelfde kringetje rond. en ik kan hem niet geruststellen wat ik weet zelf ook niet hoe een en ander zal gaan verlopen. maar lief is het uiteindelijk wel. maar vermoeiend ook dat klopt.
wat de tweede helft van je stukje betreft. ik denk dat je je niet druk moet maken dat hij bij je weg zal gaan. hij is gewoon erg gespannen en uit zijn doen nu en hoe irritant dit ook is het is wel een heel grote blijk van liefde voor jou en voor jullie kindje. dus die gaat echt niet lopen hoor. ik denk dat het vooral je hormomen zijn die je nu parten agan spelen. soort van laatste loodjes waarin je onrustig wordt over vanalles en nogwat. probeer nog leker even te genieten van de kleine in je buik en praat erover met je partner. dat je erg onrustig van hem wordt. onbewust zal dat er misschien s' nachts uitkomen op deze manier.
lijkt me echt supervervelend als je vriend nu zo in de stress schiet, ik begrijp heel goed dat dat voor jou ook heel veel stress opleverd. wat je tegen hem kan zeggen is dat die stress niet goed is voor jou en zelfs een weerslag op je lichaam kan hebben waardoor je bevalling langer op zich laat wachten. het is een kwestie van dat hij alles onder controle wil houden (want dat maak ik er toch een beetje op uit) en niet goed tegen onvoorspelbare situaties kan. dit is toch iets wat hij uit handen zal moeten geven, het gaat zoals het gaat en het heeft geen zin je er nu al druk over te maken. ik heb erg veel geluk met mijn man (tot nu toe) hij is absoluut niet gestressed en ziet niet tegen de bevalling op, hij heeft zelfs gezegd dat ie het volste vertrouwen heeft dat ik dit aankan, dat doet mij dan ook weer goed! maar goed, wie weet valt ie wel flauw bij de eerste de beste bloeding, dat kan ook nog
oei oei ik zou er helemaal kriebelig van worden zo'n man. Erg vervelend... maarja het is voor hem ook eng natuurlijk (ook al hoeft ie niets te doen... juist dat kan het eng maken) vraag hem vertrouwen in jouw kunnen te hebben en geef hem taken tijdens je bevalling (zoals foto's maken, filmen, dagboekje bijhouden, je masseren dan heeft hij een duidelijke taak en schaalt vaak wel wat..
Ik vind het wel lief eigenlijk, die bange mannen. Kan me er ook wel wat bij voorstellen. Jij bent toch zijn geliefde en hij weet dat ie je straks pijn zal zien lijden en dat je het misschien wel moeilijk zult krijgen en dat gaat 'm niet in zijn koude kleren zitten. Mijn man ziet ook best wel op tegen de bevalling, maar omdat ik er zelf veel vertrouwen in heb, probeert hij zich ook maar niet zo druk te maken. Misschien zou je eens met hem kunnen praten en vragen waar hij nou precies zo bang voor is. Mijn man was bij de eerste bijvoorbeeld echt als de dood voor een thuisbevalling. Toen heb ik uiteindelijk maar toegegeven om naar het ziekenhuis te gaan. Uiteindelijk hebben we dat overigens niet gered, zo makkelijk en vlot verliep alles. Maar dat scheelde bij hem al aanzienlijk in de angst vooraf, dat hij 'wist' dat we naar het zkh zouden gaan. Misschien is het bij jouw man ook wel iets dat je met een makkelijk compromis weg kunt nemen, zodat jullie allebei meer kunnen genieten van het laatste staartje zwangerschap en minder stress hebben de komende tijd. Sterkte in elk geval!
Zoals je kan zien heb ik de bevalling al achter de rug. Maar ik weet nog héééél goed hoe ongelooflijk onuitstaanbaar mijn man was de laatste dagen. Om te beginnen was hij al heel ambetant dat onze zoon zo lang op zich liet wachten, en dan vond hij het nodig om van tijd tot tijd te vragen " voel je nu nog niets ?" Ja, echt waar. Hij heeft ook heel lang lopen verkondigen dat hij niet bij de bevalling wou zijn, al dat bloed, neen dat was niets voor hem. Ik ben uiteindelijk ingeleid op een zondag namiddag, de zaterdagavond ervoor is hij gaan werken tot 10uur 's avonds. De stress werd HEM teveel, goed dat ik hier helemaal niet zenuwachtig voor was Eens in het ziekenhuis heeft het heel lang geduurd, en dus is hij maar gaan slapen zo rond 11u30 terwijl ik de weeen aan het opvangen was in de douche. En ja ook dit is echt waar. Maar ik moet eerlijk zeggen toen ik uit de douche kwam en het echt niet meer ging was hij er voor mij, elke minuut. Hij heeft onze zoon zien geboren worden, heeft mij de hele tijd aangemoedigd en heeft zelfs de navelstreng doorgeknipt. Hij is een ongelooflijke papa, zorgt even goed en even veel voor onze zoon als ik. Hij staat 's nachts op, ververst luiers geeft eten, koopt kleren en speelgoed. Hij is echt ongelooflijk. Dus ik weet wat je meemaakt. Maar mannen zijn nu eenmaal echt niet zo stress bestendig als wij, da's volgens mij de reden waarom wij de kindjes op de wereld kunnen zetten en zij niet
nou hier nog 1. Moet nog 4 weken en vriendjelief is het zat. Elke dag vraag hij wanneer komt de kleine nou haha.
ik vind het eigenlijk best zielig om hem zo te zien krijg bijna medelijde met hem hahaha. Maar wat ik ook schreef normaal is hij juist heel rustig en kalm en ik juist niet, nu is dat omgedraaid, ik sta ook erg van mezelf te kijken trouwens hoe rustig ik nu ben. ik heb sinds vannacht oefenweeen heb de hele ochtend in eht ziekenhuis gezeten daarmee. ze weten niet zeker of het oefenweeen zijn of indalingsweeen dat moet nog uitwijzen. in het ziekenhuis namen de harde buiken namelijk meteen weer af maar als ik ze thuis weer kreeg zoals vannacht en vanmorgen moest ik weer bellen dan zou het toch gerommel kunnen zijn. ik had al 1 cemtimeter ontsluiting maar het was nog niet echt week en soepel (gelukkig maar) maar ja dat kon ook maar zo veranderen. Ik ben er zelf nog heel rustig onder, ik heb mijn vriend wel gebeld en heb wel verteld dat ik de hele ochtend in het ziekenhuis heb gezeten want ik vond dat ik het niet kon maken om niks te zeggen hij reageerde heel rustig maar ondertussen zit ie zich natuurlijk druk te maken. ik ben benieuwd hoe hij vanavond reageert als ie thuis is hihihihi
hihi grappig,.. Mijn vriend was ook erg zenuwachtig voor de bevalling werd er af en toe gek van! Vooral toen het moment aangebroken was...hij rookt en nu was het echt een schoorsteen haha,hij liep als een kip zonder kop door het huis te rennen wist niet wat hij doen moest door alle haast de helft van zijn spullen vergeten terwijl ik juist heel rustig bleef om de weeen op tevangen ,.maar tijdens de bevalling was hij echt super bleef heel kalm liet mij gewoon mijn gang gaan(ik heb bijna de shirt van zijn lijf getrokken) en hij masserde me,depte me ,steunde me echt en dat terwijl hij ervoor ontzettend nerveus was...
mijn vriend was van te voren niet zenuwachtig of wat dan ook. maar toen ik uiteindelijk naar het ziekenhuis moest (vliezen waren langer dan 24 uur gebroken) toen was het eerst ook nog goed maar later werd hij wel zenuwachtig. ik kon de weeen op het laatst niet meer wegpuffen en lag gewoon te huilen van de pijn. dus toen heeft hij om een ruggeprik gevraagd voor mij (omdat hij het niet kon aanzien dat ik zoveel pijn had) toen ik persweeen had hield hij de hele tijd mn hoofd vast (en tijdens de gewone weeen kneep ik steeds in zijn hand) hij zei steeds (toen ik 38 weken zwanger was ofzo) dat hij de navelstreng echt niet wou doorknippen vond hij eng omdat het zo'n dik en stug ding is. uiteindelijk toen het moment er was dat de kleine geboren was, stroomden de tranen over mn vriend zn wangen zo mooi vond hij het. en hij heeft de navelstreng ook doorgeknipt. hij wou zelfs foto's maken van de placenta. terwijl hij eigenlijk niet zo goed tegen bloed enz enz kan. haha mannen........... maar dit had ik dus allemaal echt niet van mn vriend verwacht. oh ja toen onze kleine amber net geboren was en ze op mijn buik lag heeft mn vriend me ten huwelijk gevraagd.