Zo voelt het een beetje. Vandaag een HSG gehad. Knap pijnlijk moet ik zeggen, maar gelukkig wel maar kort. En best gaaf om zo op een schermpje te zien hoe die vloeistof door baarmoeder en eileiders heen stroomt. Want dat deed het. M’n eileiders zijn prachtig open. Volgens het boekje. Er is fysiek niets wat een zwangerschap in de weg zou moeten staan. Ik zou moeten juichen. Yippie! Alles doet het. Maar waarom zitten we dan al in ronde 14? Terwijl ik nog nóóit (voor maar liefst elf zwangerschappen nota bene) langer dan twee rondes heb hoeven oefenen? En m’n partner, die ook drie kids heeft, heeft er ook geen enkele moeite voor gedaan. Jongste kwam nota bene onbedoeld in de voorrondes. Ik was er zó van overtuigd dat die eileiders dan dus wel dicht zouden moeten zitten. Uit m’n bloed bleek namelijk, afgelopen december, dat ik ooit ergens een keer chlamydia opgelopen had. Kan al wel tien jaar geleden zijn, kan het zelfs nog van m’n ex-man gekregen hebben. Heb het nooit geweten. Maakt ook niet uit. De gevolgen van die infectie zijn dus gewoon het probleem, dacht ik. Moet wel. Wat kan het anders zijn? We roken niet, we drinken niet, we gebruiken geen drugs. We eten 98% Paleo, ervaren weinig stress. We zijn in beweging, krijgen ruim buitenlucht. Dus moest dit het wel zijn. Ik was voorbereid op het ergste, dan kan het alleen maar meevallen immers. Ik ging ervan uit dat Moedertje Natuur me ongevraagd had gesteriliseerd. Dat we een ivf advies zouden krijgen en dat we een zwaar traject in zouden moeten. Maar nu blijkt alles gewoon goed te zijn. En ik dwaal rond in niemandsland. M’n hele mindset stond op ivf; we zouden concreet iets gaan dóén. En nu zal het verdict waarschijnlijk zijn dat we “gewoon zelf verder moeten proberen” voorlopig. En dat voelt zó nutteloos... Ja, ik weet dat je de eerste zes maanden na een HSG extra vruchtbaar bent. Maar dat was ik sowieso altijd al... ...dus heb ik er weinig vertrouwen meer in. Zucht.
Herkenbaar, hier ook alles meer dan in orde, maar toch wachten we al ruim anderhalf jaar op ons eerste kindje. Ik vind de diagnose ‘onverklaarbaar verminderd vruchtbaar’ ook verschrikkelijk frustrerend. Ik ben een aanpakker, een doener. Is er een probleem, dan los ik dat op. Maar dit kan ik niet oplossen. Idioot gewoon. Hou vol. En ik weet dat het een dooddoener is, maar tel je zegeningen. Jullie hebben acht gezonde kinderen. Dat moet toch ook iets waard zijn. Hou je taai!
Precies dit. You read my mind. Natuurlijk tellen we onze zegeningen. We zijn rijk. Acht prachtige kindjes. Het is alleen.......samen hebben we núl kindjes. Ik smacht naar die voltooiing. Vervolmaking van ons gezin. Des te meer omdat ik weet wat een zegen het is... We geven niet op... Jullie zijn nog langer bezig dan wij en dan nog voor een eerste ook. Voel me prompt een zeurpiet. Op welke gronden hebben jullie een ivf advies gekregen met een stempeltje “onverklaarbaar”? Tijdspanne?
Omdat we vanaf dag 1 in de medische molen zitten; ik heb geen cyclus door een aangeboren afwijking aan mijn hypofyse. Omdat ik dus al anderhalf jaar (succesvol!) ovulatie-inductie krijg, en ik psychisch lijd onder hormoonschommelingen (dat heeft ook met die hypofyse te maken), gaan we straks na de zesde iui over op ivf. En je bent geen zeurpiet, hoor! Ik snap dat jullie nog een kindje van jullie samen willen. Je wilt het misschien niet horen, maar soms ligt het aan de match tussen de man en de vrouw. Dus dan kan de ene man met een andere vrouw wel kinderen maken, en de ene vrouw met een andere man ook, maar samen lukt het dan niet. Ik denk dat dat bij mijn partner en mij ook speelt. Hopelijk is ivf voor ons de uitkomst! Hoelang moeten jullie het nog proberen voordat ze vervolgstappen willen nemen?
Inderdaad die match, dat heb ik wel vaker gelezen. Sluit ik ook niet uit; valt niet te voorspellen immers. Maar oh de ironie; daar waar wij als mensen juist de perfecte match zijn (zo bijzonder nadat wij beiden gehuwd zijn geweest met een feitelijke mismatch) zouden we fysiek dan niet matchen. Lijkt haast een klucht. Hoe lang we nog zelf moeten proberen, geen idee. 8 Februari staat de evaluatieafspraak bij fertiliteit gepland. In de tussentijd verwacht ik nog een ovulatie dus poging één met de benefits van de HSG zou dan al achter de rug moeten zijn. Ik durf haast geen hoop te hebben, maar hoe mooi zou het zijn als ik die afspraak zou kunnen cancelen. Hoop doet leven, maar de angst voor blijdschap om een dooie mus is groter. Wat een heftig verhaal voor jou!! Zeker als je dus al anderhalf jaar in die molen moet zitten, zonder überhaupt eens onbevangen te hebben kunnen proberen. Ik ervaar het al als “erg jammer” dat het niet “ons kleine geheimpje” (meer) kan zijn... Ben wel degelijk blij met de support uit onze omgeving though. Mijn moeder is een onverwachte steun en toeverlaat gebleken; had nooit verwacht dat zij het idee van nóg een kleinkind zo warm en met open armen zou ontvangen. In plaats van de verwachte veroordeling begrijpt ze de wens volkomen. Die hunkering naar voltooiing, het smachten naar dat éne kindje met de liefde van m’n leven. Deze support is goud waard. Ben ik dankbaar voor.
je zegt 11 zwsc en ik zie 5 kindjes staan. dat betekent dat je 6x een mk hebt gehad? kan het zijn dat die werden veroorzaakt door iets dat nu ook weer de kop opsteekt?
Klopt, zes mk’s... Over lange tijd hoor (10+ jaar). Bij een aantal van deze mk’s had ik een spiraal (zat niet goed) dus dan is het “logisch” dat het niet goed gaat. Ik heb dan ook niet het idee dat er iets genetisch/structureel mis is ofzo, zie de hoeveelheid mk’s eerder als stomme pech en juist een bewijs hoe vruchtbaar ik in theorie zou moeten zijn...
Ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar het is wel zo dat het met de leeftijd moeilijker wordt om zwanger te worden. En 11 ronden is nog niet eens zó veel, hoewel dat natuurlijk wel zo voelt, maar veel stellen worden met 11 rondes nog niet eens geholpen door de arts. Ik heb ergens gelezen dat bij vrouwen onder de 30 jaar ongeveer 20% van de eitjes een mindere kwaliteit heeft, bij vrouwen boven de 40 jaar 80%. Ik weet niet hoe betrouwbaar die info is, maar ik bedoel hiermee te zeggen dat het niet zo gek is dat waar het heel makkelijk ging een aantal jaar geleden, het nu wat moeizamer gaat. En dat de kans dus groot is dat het binnenkort wél gewoon goed komt. Ze zeggen vaak "het is zoiets als 6 gooien" maar misschien heb je in het verleden met een dobbelsteen gegooid waar op drie zijden een 6 stond en nu met een dobbelsteen waar maar op 1 zijde een 6 staat. Hoe dan ook, wat je situatie ook is, hoe lang je ook bezig bent, af en toe moet je jezelf gewoon toestaan om enorm te balen. En dan daarna je zegeningen tellen en vol goede moed verder gaan
We zijn beiden 32 en hebben beiden drie jaar geleden nog een kindje gekregen dat het in leeftijd zit is vooralsnog dus vergezocht... Wat je zegt van die dobbelsteen; laten we dat maar hopen. Want na 13 keer 5 of lager mag het wel een keertje 6 worden hè... Ik weet wel dat het niet standaard is om zo snel al hulp te krijgen. Maar juist vanwege onze “track record” is het raar dat het nu nog steeds niet raak is. Dat is ons onbekend en we hebben een heel royaal referentiekader. Daarbij kwam er uit het bloedbeeld een duidelijk probleem naar voren dat uitgezocht moe(s)t worden. In zoverre dus niet direct iets om de handjes mee dicht te knijpen.
bij zwanger worden geven resultaten uit het verleden echt geen garantie... het is eerder dat je veel geluk hebt gehad 5x binnen 2mnd zouden veel mensen hun handjes voor dichtknijpen krijg je nog iets voor de chlamydia? dan helpt dat hopelijk. en tja het verhaal is na hsg nog 6mnd zelf proberen. pas als dat geen effect heeft kan aan iui worden gedacht. en ivf komt pas daarna weer. sterkte het valt soms niet mee om hoop te houden..
Wat vervelend dat het maar niet wilt lukken. Fijn dat de HSG goed was. Toen we voor de 1ste gingen was het iedere ronde raak. Ronde 3 een plakker Nu ook al 7 rondes niets. Hopelijk komt het bij jou uit dat je ectra vruchtbaar bent. ps. Dacht dat jij tegelijk met mij liep toen? of heb ik dat mis.
Nee, die chlamydia is ancient history daar hoef ik geen medicijnen oid meer voor. Dat is gewoon het probleem niet en niet geweest. We zingen het maar uit. We hebben nog even te gaan voordat de verzekering stopt met vergoeden zeg maar...
O, ik snap je zo! De ironie... Mijn lief en ik zijn ook de perfecte match. Al bijna tien jaar is hij mijn allerbeste vriend en geliefde in één. Daar moet dat hartenkindje toch wel op afkomen? Fijn dat je je zo gesteund voelt door je omgeving! Ik had het er gisteren toevallig met mijn vriendin @Pancakes over (ik heb haar via dit forum leren kennen en we bleken soulmates te zijn ) dat wij juist zo weinig steun ervaren. Ik ben echt een aantal (dierbare!) vriendinnen kwijtgeraakt in dit traject omdat ze vrijwel direct hun handen van me af trokken. Bang dat onvruchtbaarheid besmettelijk is of zo? Nou goed, gelukkig staan er nieuwe vriendschappen tegenover met mensen die me wél begrijpen ♡. Meid, heel veel succes gewenst. Hopelijk heeft de HSG bij jou wel het gewenste resultaat!
Oh dat zou maar zo kunnen! Ben een ramp met (bij)namen sorry... Wat ontzettend zonde van die dierbare vriendschappen. Mensen zullen niet weten wat ze moeten zeggen misschien? Ik speel zelf best wel open kaart, meerdere vriend(inn)en weten dat we al langere tijd proberen zonder resultaat en inmiddels medische hulp hebben gezocht. Eigenlijk ontvang ik niets dan steun en begrip... Ik heb mazzel, I guess. Op naar een hartenkindje voor ons beiden.
Mag ik nog even zeggen hoe LIEF dit is? Ik ga hier niet een 'ode aan @nizzie86' van maken, maar nou ja, hartjes!! En inderdaad, het is heel gek. Mensen waarvan je verwacht dat ze er voor je zullen zijn laten je gewoon *plop* vallen. Hoor je niets meer van. En er zijn ook mensen die ineens vreselijk betrokken en lief blijken te zijn. En daarnaast heb ik nog de rijkdom dat ik de liefste vriendinnen heb leren kennen dánkzij dit hele traject. Geen baby, wel vrienden voor het leven. Maar ik vind het moeilijk hoor, het is ook voor mijn ouders soms gewoon moeilijk om 'de juiste dingen' te zeggen. Ik voel me niet altijd heel gesteund in mijn omgeving, maar soms dus juist wel uit onverwachte hoeken... (snap je het nog? ) Hoe dan ook; HUP voor iedereen hier!
Hoe moeilijk het ook is, probeer ergens altijd een lichtpuntje te vinden en positief te blijven. Ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Natuurlijk mag je er even doorheen zitten, je tranen laten gaan en stampvoetend tegen je partner te keer gaan om je af te reageren. Maar herpak je daarna en ga vol goede moed en vertrouwen weer verder!