Hoi Iedereen, Mijn naam is Samantha en ik ben 2 weken geleden mijn oma verloren.. Ze is plotseling overleden dus het was nogal een schok. Daarnaast is het altijd een moeder voor mij geweest ze was degene die altijd voor me klaarstond en heeft mij tevens ook opgevoed na de scheiding van m'n ouders, toen ik een paar maanden oud was, omdat ze beide veel werkten. Voor mijn gevoel heb ik een moeder verloren.. Toen mijn oma overleed kwamen we er ook achter dat we zwanger zijn van een 2e en ik heb zoveel dubbele gevoelens.. Het is niet dat ik niet blij ben met de zwangerschap maar ik heb gewoon nog heel veel verdriet. Ik heb verder ook nog geen dokter of verloskundige ingelicht. Ik weet gewoon echt niet hoe ik hiermee om moet gaan en ik voel me zooo schuldig tegenover m'n 2e kleintje, maar ik weet het gewoon even echt niet meer wat ik moet doen.. Zijn er mensen die dit ook hebben meegemaakt en wat deden jullie? Momenteel heb ik het gevoel dat ik er echt alleen voor sta en zou het fijn vinden als er iemand zijn ervaring zou willen delen of advies heeft. Groetjes
Ik had eenzelfde band met mijn oma, die is dus plotseling overleden toen ik 12 weken zwanger was. Ik had het haar nog niet eens verteld dat ik zwanger was. De dag dat ik dat wilde gaan doen, overleed ze. Ik ben sindsdien ook niet meer hetzelfde persoon als daarvoor. Ik mis haar verschrikkelijk, vooral nu de bevalling zo dichtbij komt. Tsja, je kunt niet zoveel doen. Ik heb me vooral omringd met spullen van haar, brand regelmatig een kaarsje voor haar en hoop dat ze me bij zal staan vanuit waar ze ook mag zijn. Het is heel hard, maar je zal het een plekje moeten geven en accepteren dat ze niet meer is en dankbaar zijn voor het feit dat ze je eerste kindje wel mee heeft mogen maken.
Hoi Indiechick, Bedankt voor je reactie en ben zeker blij dat ze m'n 1e wel heeft gekend. Bedankt voor je tips en jij ook sterkte!
Ik heb zelf trouwens wel uitgehuild bij de verloskundige destijds. Luchtte wel op... alleen dat eenzame gevoel is bij mij gebleven. Wat logisch is, want er ontbreekt een heel belangrijk persoon. Sterkte en je komt er echt wel doorheen!!!! Misschien kun je zelfs je tweede kindje naar haar vernoemen!
Als het een meisje wordt ga ik dat indd ook cker doen! Dat is misschien ook een goed idee om het met de verloskundige erover te hebben. Daar heb ik zelf niet echt bij nagedacht. Ik denk dat net als bij jou de eenzame gevoel indd nooit weg zal gaan, maar het toch een plekje zal moeten geven. Erg bedankt voor je advies
Sammy én Indiechick, veel sterkte met dit immense verlies. Dit is niet wat je wenst bij een zwangerschap... Ik heb verder niet veel te vertellen of advies om te geven, maar hopelijk kun je andere meiden vinden hier op het forum om het verdriet mee te delen.
Ik herken het wel.. Waar ik me erg aan heb vast gehouden is het idee dat ze vanuit haar 'geest' meer voor ons ongeboren kindje kon doen dan in levende lijve.. Ik ben totaal niet spiritueel aangelegd, maar had toch heel sterk het gevoel dat ze bij ons kleintje in de buurt was! Verder veel praten om het een plekje te geven. sterkte! En gefeliciteerd met je zwangerschap. Je oma zal vast heel blij voor jullie zijn!
Allereerst sterkt met het overlijden van je oma. Hie hlaas iets soortgeljks meegemaakt alleen bij de eerste zwangerschap. Mijn moeder overleed plotseling in december 2010 een hele grote schok voor mij en mijn broers en zussen.(ik ben de jongste was toen 25). 3 maanden later bleek mijn vader ongeneeselijk ziek. Ik had vooral met mijn vader een hele sterke band we gingen veel samen op stap met de paarden. Mijn vader overleed helaas 3 maanden later al in juni 2011. In juli 2011 bleek ik zeer onverwachts en ongepland 6 weken zwanger. Wat een drama vond ik het. Ik was er helemaal niet mee bezig en helemaal niet klaar voor. Was in 6 maanden tijd mijn beide ouders verloren en nu kregen mijn man en ik een kind.Was volop in de rouw. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk zag ik het toch als een wondertje. Mijn vader overleed en ik was zwanger van een zoon. Uiteraard is mijn zoon vernoemd naar mijn vader. Als het een meisje was geweest ws ze vernoemd naar mijn moeder. Ik heb de zwangerschap helaas niet heel bewust meegemaakt, de bevalling was een hel en de eerste dage erna vond ik het ergst zonder mijn ouders. Maar we hebben het gered!! Ook jij gaat dit redden. Je zult versteld staan hoe sterk een mens kan zijn en hoeveel een mens kan dragen. Ik hoop dat je toch gaat genieten en zult zien dat je oma voortleeft in je kindje zoals ik dat ook kan zien. Neemt niet weg dat je ontzettend verdrietig bent soms en dat mag ook gewoon!! Uiteraard was de verloskundige zeer goed op de hoogte van mijn situatie. Ook heb ik bij het intakegesprek van de kraamhulp aangegeven hoe de vork in de steel zat. (zodat ze niet gingen vragen van "komen jou ouders vandaag ook nog bij de baby kijken") Ik hoop dat je er wat aan hebt xxx