Ik had vorige week al heel blij een topic geopend op het forum van zwanger zijn. Helaas, afgelopen maandag heb ik weer een miskraam gehad. Dit was de 6e keer dat het misloopt. Het lijkt voor mijn gevoel of het op deze manier bij ons gaat horen. Zwanger, blij, miskraam. Ik loop al ruim een jaar bij een fertiliteitsarts vanwege vruchtbaarheidsproblemen. Nou blijkt dat er met mijn en mijn man niets mis is met het zwanger worden, maar ik krijg steeds bij de 6-8 weken een miskraam. In eerste instantie dachten ze dat het aan het HCG-hormoon lag, want dat maak ik bijna tot niet aan, dus ben ik moeten gaan spuiten met hormonen. Maar, nu blijkt dat dit ook niet het probleem is. We lassen nu een pauze in, want het begint er nu toch wel heel hard in te hakken, lichamelijk én geestelijk. 2 januari moet ik weer terug om alle vervolgafspraken te maken voor de komende onderzoeken. We worden nu allebei binnenstebuiten gekeerd. Chromosonenonderzoek, Een metheonine belastingtest om te kijken of ik misschien een stofwisselingsstroonis heb, ze gaan kijken of ik een auto-of allo-immuunziekte heb, of er iets met de bloedstolling is. Voor een paar van deze onderzoeken mag ik sowieso niet zwanger zijn, dus de pauze die we ingelast hebben is nu een verplichte pauze geworden. Eventjes weer "normaal"leven, even niet op uur en tijd naar het ziekenhuis, geen echo`s, geen spuiten, geen sex op commando. Ik vroeg mij af of er hier nog meer mensen zijn die zoveel miskramen gehad hebben en nu alsnog een gezond kindje hebben. Alle reacties hierover zijn welkom, ook diegene die geen kindje hebben kunnen krijgen en hoe zij hier mee om gaan.
Hi Havefun, heel veel sterkte! ik heb gisteren ook te horen gekregen dat het niet goed zit. HCG gedaald. Bij mij wilden ze net gaan beginnen met progesteron of HCG bijgeven na de eisprong door te korte luteale fase. maar was nu weer zwanger en leek goed te gaan (HCG niveau was goed) heb nu (pas) 2 miskramen, maar heb wel 1 gezond zoontje van ruim 2 jaar. hopelijk gaat 2008 ons toch veel goed brengen! charlie
Vreselijk, en 6x is toch bijna onmenselijk om te verwerken? Ik heb geen opbeurende woorden, alleen maar heel veel liefs, sterkte en dikke knuf!
hallo meid, jullie moed niet opgeven he, m'n tante heeft dit ook allemaal moeten ondergaan enkele jaren geleden en heeft een ganse zwangerschap in leuven gelegen om haar kinderen erop te kunnen houden, maar het is ze gelukt. Ze hebben 2 prachtige zonen
hier een positief verhaaltje van een lotgenote. Ik kon ook wel zwanger worden, maar het vruchtje bleef nooit zitten. 8x een vroege miskraam gehad. Uiteindelijk stelde de gyn voor om progesteron te gaan slikken. Daar maakte m'n eierstokken te weinig van aan en brak daardoor telkens m'n menstruatie toch door. Geen leuke bijwerkingen gehad, maar ben ondertussen al weer bijna 22 wkn zwanger van onze 2e. Bij onze eerste duurde het ook heel lang voordat ik zwanger werd en bleef, maar dat wijtte we toen aan m'n prikpil gebruik. Wij dachten dat het zo lang duurde omdat er nog hormonen in m'n lijf zouden zitten. Ik had daar door een erg rare cyclus. achteraf zegt de gyn, dat ik toen waarschijnlijk het zelfde probleem heb gehad. (we waren er toen veel minder mee bezig dus nog niet bij gyn onder controle) Bij die zwangerschap ging het dan ook bijna weer fout met 6 wkn, maar is hij toch blijven zitten geluk bij een ongeluk zeggen we achteraf. Al met al geef de moed dus niet op. De spanning en emoties zijn echt niet leuk en moeilijk om afstand van te nemen. Maar uiteindelijk als het dan toch lukt. zeer de moeite waard. sterkte er mee.
Allereerst bedankt voor jullie lieve woordjes. Een klein woord doet een mens al goed. moedergans, ik ken je verhaal alleen om de moed niet op te geven is heel moeilijk. Ik loop al vanaf mijn 12e bij de gyneacoloog vanwege hevige, rare, onregelmatige en pijnlijke cyclussen.Vanaf mijn 12e tot mijn 20e heb ik de pil geslikt om het iets onder controle te houden. Toen was ik pilmoe en heb een jaar helemaal niets gebruikt. Toen het spiraaltje laten plaatsen. Deze heb ik twee gehad, tot ik op mijn 28 er helemaal mee klaar was. Ook wilden wij toen langzaam aan kinderen gaan denken. Door een hele nare jeugd heb ik hier heel lang over nagedacht, want stel je voor dat ik hetzelfde zou worden als mijn moeder, dat wilde ik mijn kinderen nooit aandoen. Na een jaar getwijfeld te hebben begon toch het gevoel steeds meer de overhand te krijgen en ik wist zeker dat ik een supermoeder zou zijn voor mijn kinderen. Allereerst maar eens een afspraak gemaakt bij de gyn. om te informeren of het uberhaupt wel zou kunnen bij ons, ivm met die rare cyclussen. Hij heeft ons meteen doorgestuurd naar zijn collega`s, de fertiliteitsartsen. Na een hoop vragenlijsten, eisprongdetectie-onderzoeken gehad, samenlevingstest gehad etc, en dat bleek allemaal goed te zijn, gelukkig. In die eerste maanden dat wij daar liepen ben ik drie keer zwanger geweest. Weliswaar maar elke keer een dag of 3-4 overtijd, een licht streepje, maar zwanger is zwanger, en je blijft blij, hoe dan ook. In juni van dit jaar had ik mijn eerste vette positieve zwangerschapstest. Gaaf, dachten wij, net voor de vakantie, dus nog even een afspraak gemaakt om na te vragen waar we allemaal op moesten letten. Helaas, de dag voor de afspraak begon ik al te vloeien. Toch gegaan en toen is de miskraam ook doorgezet. De vakantie was toen ook heel welkom, want zoveel emoties in zo`n korte tijd, is heel heavy. Na de vakantie ben ik meteen weer aangeteld Dat was eigenlijk niet de bedoeling, want ik moest eerst terugkomen voor een paar onderzoekjes. Maar he, als je zo snel weer zwanger bent, dan kan de rest je gestolen worden en ben je alleen maar blij. Na ruim een week overtijd geweest te zijn, maar weer een controle-afspraak gemaakt. Die nacht weer begonnen met vloeien, dus weer met gemengde gevoelens naar het ziekenhuis. Op de echo was niets te zien, maar ze wilde zeker weten dat ik niet meer zwanger was. Er brak een hele rare week aan. Dinsdag liep ik helemaal leeg, dus ik wist zeker dat het weg was. Woensdag naar het ziekenhuis, mijn hcg-waarden waren gestegen, dus ik was wel degelijk zwanger. Weer bloed prikken, vrijdag terug, nog steeds zwanger, want de hcg-waarden waren meer als verdubbeld. Weer bloed prikken,maandag terug, nog steeds zwanger, weer bloed prikken en woensdag terug. In anderhalve dag waren de waardes gezakt van bijna 1000 naar onder de 5, dus in anderhalve dag was ik niet meer zwanger ,terwijl ik toen al niet meer vloeide. Weer bloed laten prikken en schijnbaar maak ik zelf geen hcg-hormoon aan om een zwangerschap uit te dragen, dus gaan beginnen met pregnyl-spruiten ( is hetzelfde als die progesteronpilletjes, alleen makkelijker). Je verwacht hier een wonder van, maar helaas die ronde niet zwanger. Weer eisprongdetectie-weer dagen afgesproken wanneer ik moet spuiten en ........ en je raadt het al: zwanger! Ik was helemaal blij, want nu moest het wel blijven zitten. Afspraak gemaakt, op 24 december zou ik mijn echo krijgen, hoe wreed kan je lijf zijn, want 3 kwartier voor we gingen begon ik te vloeien. Toch gegaan en nu krijgen we dus heel uitgebreide onderzoeken, want zoveel miskramen is wel heel veel. Nu krijgen we een chromosonenonderzoek, een of andere belastingtest of ik bepaalde zuren heel veel aanmaak waardoor het misgaat, misschien heb ik wel een auto-of allo-immuunziekte of weet ik het. Dit wordt nu allemaal onderzocht en over 3 maanden hebben we hier alle uitslagen van. Dus, het is nu pauze voor ons, verplicht maar ook heel welkom, want het hakt er wel in. Ik hoop dat wij toch ooit nog een kindje van ons samen vast kunnen houden, maar die kans wordt steeds kleiner, en om de moed te houden wordt steeds moeilijker.
O meis wat heftig allemaal zeg. Jullie hebben al zoveel mee moeten maken nu. Probeer de moed niet op te geven he. Altijd hoop houden hoor. Er juist vanuit gaan dat het allemaal goed gaat komen en dat jullie binnenkort ook een hummeltje in jullie armen mogen sluiten.
Ik heb gehoord van een vrouw die 30 (!) keer een miskraam had gehad. Elke keer rond dezelfde week, na een week of acht. Ze zijn toen verder gaan zoeken wat de oorzaak kon zijn en toen bleek dat ze een vleesboom had waardoor het vruchtje niet verder kon groeien en steeds bij week 8 stierf. Het kunnen dus allerlei redenen zijn waarom zoiets gebeurd, maar vind het heel erg voor je. Ik zou er niet aan moeten denken om voor de tweede keer een miskraam te krijgen, laat staan na 6 keer. Veel sterkte! Groetjes Zonnebloem
als je dit allemaal leest he, dan denk je dat het aantal verschillende verhalen ooit ophoudt.. al die verhalen op deze site,,, met verschillende zwangerschappen, al dan niet eindigend in een miskraam,,, je denkt dat het niet anders kan,, dat er niet weer een verschillend verhaal kan zijn,, en toch,, steeds weer,,, wat is ons lichaam toch een ongelooflijk iets meiden... zit hier gewoon met tranen in mijn ogen.. voor iedereen knufs....
Meid wat een triest verhaal. Dat moet er inderdaad verschrikkelijk inhakken. Ik heb laatst ook alle testen ondergaan die jij beschrijft. Ze zijn helemaal niet belastend. Er is bij mij en mijn man 1 keer bloed afgenomen voor de genetische test en 6 weken na mijn derde miskraam bloed voor alle andere testen (alles wat jij ook beschrijft). De Methionine belastingstest duurt 1 dag (2x bloedafname en 1 keer een drankje drinken). Ik vond het een heel prettig idee dat er eindelijk gekeken werd of er iets mis is. Een aantal van de afwijkingen zijn redelijk simpel op te lossen (bv degene die ze vinden bij de methionine belastingstest) Heel erg veel sterkte in de komende tijd Liefs van Treintje
Inmiddels is de kerstboom opgeruimd, het nieuwe jaar is alweer twee weken aan de gang en het leven gaat gewoon door. Hoe raar het ook is. A.s. maandag is het alweer drie weken geleden dat ik mijn miskraam heb gehad. Wat vliegt de tijd. Kerst en oud en nieuw heb ik dit jaar anders beleefd als anders. Hoe ik deze dagen overleefd heb weet ik niet, maar het is gelukkig allemaal weer achter de rug, want het viel niet mee. Zeker niet als je samen aan het kerstdiner zit met een blije, gezonde en vooral zwangere zus, die na één keer proberen zwanger is en vooral blijft. Het is natuurlijk kei gaaf, ik word weer peettante, maar aan de andere kant , wij willen zo graag en zijn al zolang bezig dat ik ergens toch ook wel jaloers ben. Vreselijk, maar het is niet anders. ( hoe kan je nou jaloers zijn als hun zwangerschap goed gaat, dat is alleen maar leuk, maar zo voelt het dus echt niet). Afgelopen week alle bloedonderzoeken laten doen, nu is het aftellen naar de datum dat we de uitslag krijgen. Nog 8 weken wachten en dan weten we of het niets is, of dat we onze droom op moeten gaan geven. Ik weet natuurlijk dat er in heel veel gevallen niets of iets "simpels"wordt gevonden, maar ik houd wel rekening met het feit dat het ook iets ernstigers kan zijn, dan kan het straks nooit niet helemaal rauw op mijn dak vallen. Ik ben nu nog zenuwachtiger voor deze uitslag als elke afwachten op ik nu wel of niet ongesteld zou worden. Bedankt alvast iedereen voor jullie verhalen, opbeurende en steunende woorden, en ik hoop dat ik hier binnenkort met een leuker verhaal terug kan komen.