Aan het einde ineens emo en bang...Straks bevallen aka veel pijn krijgen...

herkenbaar hoor! ik voelde me ook zo. Toen m'n vliezen braken dacht ik dat ik gek werd van de zenuwen maar toen de bevalling eenmaal op gang was ging alles vanzelf.
Maak je niet al te druk en laat je lichaam het werk doen. Achteraf zie je die dag als de mooiste dag van je leven dus ik zou me er maar op verheugen

 

Het is heel herkenbaar volgens mij hoort het er gewoon bij. Wat Sanoo ook al zegt als straks de bevalling begint zul je zien dat er voor die zenuwen en angsten geen tijd meer is.

En ja het gaat pijn doen maar hoeveel dat is per bevalling verschillend en hangt ook af van wat je kunt hebben. Daar kun je dus maar beter niet te veel mee bezig zijn. Lekker dromen over hoe het straks zal zijn als de kleine er is want die gaat zeker weten komen!

Veel succes met de laatste loodjes en bedenk dat je een geweldige prestatie gaat leveren!

Brit

 

Ik zag er rond 30 weken opeens heel erg tegenop... als ik er aan dacht moest ik al huilen

Mijn moeder (die een heel pittige bevalling van mij had), zei me, 'het overkomt je gewoon, daar ga je doorheen, en daar kom je weer uit, en dan vergeet je al snel weer hoe het echt was'. Dat is zo. Ik had geen makkelijke bevalling (ik bespaar je details), maar als ik nu terugkijk, kan ik me de pijn al niet meer echt voor de geest halen. Wel dat het door mijn lijf gierde, als een orkaan. Je kunt alleen maar meegaan, verzetten heeft geen zin.

Ik heb veel gehad aan het boek 'Duik in je weeen'. Echt de moeite waard, ik zou het snel bij de bieb halen (wegens je bent al heel hoogzwanger ).

Het komt echt goed meid. Als je straks je kindje in je armen houdt, dan ben je trots op jezelf, want dat klusje heb jij straks mooi geklaard

Succes, sterkte en geluk!

 

de dag voordat ik ingeleid werd had ik precies hetzelfde.
de hele tijd wilde ik dat ze eruit kwam,omdat ik ook een zware zwangerschap had.
maar toen ik wist dat ik ging bevallen wilde ik liever dat ze bleef zitten.
maar goed kind moet er toch uit.
en hoe cliche ook,en hoe hard ik er niet in geloofde.
het is hier echt van toepassing... toen ze er eenmaal was was ik alles vergeten.
succes met de bevalling!

 

Heel herkenbaar hoor. Hier nu bijna 36 weken zwanger van nr 3 en ik zie er toch weer tegenop. Terwijl de tweede bevalling echt super verliep. Maar toch he, tis nu eenmaal een heftige gebeurtenis en het doet pijn. De vorige keer merkte ik dat ik, ondanks dat ik er tegenop zag, op het moment dat het begon de rust over me heen daalde en ik er echt voor ging. Ik ga er vanuit dat me dat nu weer zo lukt.
Het is denk ik ook het spannende dat je niet weet hoe het zal gaan verlopen en dat je de controle kwijt bent. Dat maakt het onvoorspelbaar en ontzettend spannend. Als je dat accepteert, dan maak je het jezelf weer ietsje makkelijker. Het komt zoals het komt.

 

Ik heb ook zoiets van, als het begint zul je er toch doorheen moeten hoe het ook komt, de kleine zal er toch uit moeten dus er te veel over nadenken e.d. van te voren heeft geen zin , ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is hihi, maar ik ga gewoon wel zien wanneer het begint, en hoe het eindigt

vind het wel superspannend hoor!!!!!

 

haha ja hormonen zijn verschrikkelijk.
Ik dacht vantevoren ook dat het hartstikke pijn zou doen en had me op van alles voorbereid.
Uiteindelijk weet ik nog niet hoe het is om natuurlijk te bevallen want ik heb een onverwachte keizersnede gehad. Heb wel 24 uur weeen weggepuft en ik zal niet zeggen dat ze geen pijn doen, maar door mee te gaan in de weeen en op de juiste manier te ademen kon ik ze heel goed opvangen en vond ik het dus ook goed te doen.

Succes meid en het is waar wat ze zeggen: als je je kindje in je armen hebt ben je de pijn zo vergeten.

 

Weet je, bij beide bevallingen heb ik een tijdje gedacht: Dit trek ik echt niet, het doet zo'n pijn, help!
En in beide gevallen zat het er toen bijna op - dit gevoel kreeg ik namelijk bij de overgang van ontsluiting naar persen. En als je daar eenmaal bent, kun je dat laatste stukje écht ook nog opbrengen. Blijf denken dat iedere wee je kindje dichterbij brengt, en dat je iedere wee maar één keer krijgt.
Het is een overweldigende ervaring, maar door in jezelf te blijven geloven en je niet (al te veel) te verzetten tegen de pijn, kom je er echt doorheen.

Succes!

 

Bri, heel herkenbaar. De verpleegkundige die mij er doorheen gesleurd heeft zei op een gegeven moment, toen ik lag te brullen van de pijn, en echt niet kon puffen of wat ook, 'je zit nu in wat ik de wanhoopsfase noem'. En 10 minuten later mocht ik persen, wat een zaligheid, deed geen greintje pijn, en ik had haar in 6 minuten al naar buiten gewerkt

 

ik herken het ook idd. De laaste paar uren waren het ergste dat je bijna mag gaan persen. En bleef ook nog op 9 cm hangen dus kreeg een infuus om de weeen weer op te wekken. Maar toen had ik wel persdrang. En je krijgt weer z,n energieboost om te gaan persen ik heb met alle macht sem eruit geperst haha.

Maar gewoon er neutraal in gaan en denken het komt allemaal goed en als je het kindje op de borst hebt ben je alles vergeten en een week later ben je gewoon trots op jezelf dat je het geflikt hebt haha.
En voor de pijn als die niet meer te houden is heb je pijnstilling natuurlijk he.

 

ik knijp um soms ook al wel eens hoor.... maar als je indd op het moment bent van: dit trek ik echt niet meer.... dan zit je al bijna op het einde van je ontsluiting. En als je dan mag gaan persen... wat een bevrijding! Vond het persen een hele opluchting en heb geen pijn gehad!! Dus dan denk ik daar maar aan en aan het feit wat voor moois er allemaal gaat komen als je de kleine vast hebt!! Dat is echt het allerallermooiste en dan is alle pijn je waard geweest!

 

Ik vond het een helse verschrikkelijke pijn....
Ben thuisbevallen en duurde in totaal 5 uurtjes. Dus ik mag niet klagen, maar ik kan nog steeds huilen als ik eraan terug denk... Dan denk ik: jezus, dat ik dat heb verdragen?!

Ik denk dat ik bij de 2de nu zenuwachtiger zal zijn, denk ik.
Puur omdat je weet wat je kunt verwachten.

Toch zeg ook ik: laat je meevoeren....
Je doet dat toch vanzelf. Je kunt ook niet anders.
Ga niet van tevoren teveel nadenken over wat er mogelijk komt. Je kan nog een miljoen jaar denken, maar een bevalling is iets wat je echt moet ervaren om te weten hoe het voelt..

 

Zeker heel herkenbaar! Over zware zwangerschappen kan ik niet echt meepraten.. Niet dat ik het makkelijk heb gehad, maar als ik de verhalen om me heen zo hoor en lees heb ik echt geluk gehad. Geen misselijkheid, geen erge last van m'n bekken, geen rare 'cravings'.. Hooguit een beetje vocht vasthouden en wat maagzuur aan het eind, maar dan heb je het wel gehad.
Sorry, dit is niet bedoeld om mezelf op te hemelen of jou er slechter over te laten voelen...
En ook ik had aan het eind zoiets van.. O shit, nu moet ik straks echt gaan bevallen.. Dat kan ik helemaal niet aan! Ja natuurlijk zeggen ze dat elke vrouw het kan en dat elke vrouw denkt dat ze het niet kan, maar jullie snappen het niet, ik ben die ene vrouw die het echt niet kan! En die gevoelens heb ik dan ook nog eens wekenlang gehad, het begon zo een week voor de uitgerekende datum, en ik ben 2 weken na de uitgerekende datum pas bevallen...
Geloof me, als het eenmaal echt zover is, dan kun je het echt en ja het doet pijn, maar het is het ook echt dubbel en dwars waard!!! Als je je er heel erg druk om gaat maken, maak je het jezelf ook niet makkelijker, probeer (ja ik weet dat het moeilijk is..) er ontspannen mee om te gaan. En bespreek je angsten ook met je verloskundige, zij kan je ook tips en adviezen geven over hoe je ermee om kunt gaan.

Veel sterkte!!

 

Dit is idd het beste dat ik je kan meegeven... Heb alles op me laten afkomen, doemdenken heeft geen zin en hoe relaxter je bent, hoe beter je lichaam reageert...

Heb een superbevalling gehad - ben in bad zelf bevallen en is een absolute aanrader!! (knippen gebeurt haast niet en had slechts een ieniemienie scheurtje) Ik was zo zen dat ik tussen elke wee wel in slaap kon vallen!

Bij het persen heb ik echt alles gegeven wat ik in me had - bij de derde perswee (na 5 keer meepersen) was ze er! De gyn zei nog tijdens het persen "er is er één die precies gehaast is om haar kleintje te zien ". OK, het is geen fijn gevoel als het hoofdje staat, maar ofwel kon ik flauw doen en duurde het langer, ofwel gewoon alles geven en voila, ze was er al voor ik het besefte!

Ik wens je veel succes en een mooie bevalling!

 

ja persen is idd geweldig.. dat je door je pijn heen kan persen, dat je ineens die wee niet eens meer voelt!
En vertrouw op de natuur want wat je allemaal aankan als 'barende vrouw' is echt niet normaal! Ik heb er 20 uur over gedaan zonder eten en zonder slaap (ja af en toe tussen de weeen door maar dat telt niet) en dan daarna bomvol energie zitten.. wij vrouwen zijn echt heel sterk!
Ik ben heel benieuwd hoe jij de bevalling straks ervaren hebt. Je zal straks vast hetzelfde zeggen. De eerste 3 dagen na de bevalling zei ik: nooit meer! Maar nu denk ik daar zelfs al anders over

 

oja eten en drinken en slaap wat is dat tijdens een bevalling haha. Ik was wel helemaal slap hoor toen sem eruit was en op me buik lag ik was zo aan het trillen niet normaal. Maar toen ik thuis was had ik ineens energie voor 10 haha maar de volgende dag was het net alsof er een trein over me heen was gereden haha niet normaal wat een spierpijn zeg

 

ja tis topsport.. ik had veel last van m'n nek daarna! omdat m'n vriend m'n nek vast hield zodat ik tijdens het persen m'n kin op m'n borst kon houden. Maar na 100 minuten persen ga je dat toch wel voelen hihi.. maar geloof dat k nu een beetje offtopic ga ....