Ik ben nu bijna 31 weken zwanger en ik voel steeds meer hoe ik helemaal aan het veranderen ben. En hoe ik dat best even schakelen vind! "Normaal" gesproken heb ik een heel actief leven; ik sportte veel, ondernam heel veel, had veel contacten, en was altijd heel open en naar buiten gericht. Ik voel hoe mijn natuur er nu voor zorgt dat ik helemaal naar binnen keer. Ik voel niet meer de behoefte naar verjaardagen te gaan, ik voel veel minder behoefte om er uit te gaan en ben het liefst gewoon thuis met mijn gezin. Die nesteldrang herken ik natuurlijk van mijn vorige zwangerschappen, maar toen was het contrast in alle opzichten kleiner doordat ik toen een veel rustiger leven had. Ik ben benieuwd hoe jij jezelf voelt/voelde veranderen in deze laatste 10 weken
Heel herkenbaar! Ik was deze zwangerschap al heel vroeg in een bubbel eigenlijk, was alleen maar met de baby en met mezelf bezig in mijn hoofd. Moest mezelf echt aansporen om interesse te tonen in vriendschappen. Niet om mijn vriendinnen hoor, absoluut niet, want ze zijn me hartstikke dierbaar! Maar ik was gewoon compleet met andere dingen bezig. En nu ben ik inderdaad 30 weken en sinds een paar dagen durf ik ook te zeggen dat ik het "zat" ben. Ik wil eigenlijk niet meer naar mijn werk bijvoorbeeld, ik wil gewoon lekker thuis op de bank hangen en hele dagen niks doen. Ik ben moe, het wordt zwaarder, ik heb er geen behoefte meer aan. Terwijl ik voorheen heel veel energie uit mijn werk haalde. Op zaterdagavond vind ik het nog wel fijn om weg te gaan. Naar de film of even ergens wat drinken.. Verwacht dat dat binnenkort ook wel gaat veranderen. Nog 6 weken tot mijn verlof
Op dit punt wil ik het liefst wegvluchten van het verzorgen van mijn kinderen. Ik vind ze nog steeds schatjes en kan genieten van wat ze doen en zeggen, maar verzorgen laat ik liever aan mijn man over. Het is mij nu teveel en ik wil ook wegkruipen in mijn coconnetje. De laatste 2 werkweken zag ik er ook elke ochtend al tegenop, terwijl ik mijn werk superleuk vind. Ik heb wel zin om even langs een winkel te rijden, maar altijd "niet nu". Ik wil liefst dagelijks even wandelen en op mijn yogabal zitten, maar "niet nu". Enzzzzzzz
Bij mij begon het vanaf week 34, het moment dat ik met verlof ging. Overigens ben ik wel alles blijven doen hoor, verjaardagen, sporten enz, maar alles voordien met frisse tegenzin. En ik kon op het allerlaatst echt nog maar heel weinig van de kinderen hebben. Heel zielig voor hen, maar ik was snel geïrriteerd en waar ik het normaal met een grapje oploste, zat ik er nu meteen bovenop.