Ook ik wil even van mij afschrijven, ik vraag niet perse om een oplossing, gewoon een luisterend oor is voldoende. Om te beginnen mijn relatie met mijn moeder is bar slecht. We hebben totaal geen band, ik voel geen connectie. Wat ik zelf ook erg vind want als ik zie hoe t normaal met moeder-dochter band zou moeten gaan... Dat mis ik wel. Het heeft allemaal met de nare jeugd van mijn ma en de nare periode te maken die wij vroeger als gezin hadden. Mijn moeder Kon nooit over haar gevoelens praten, en vroeger mocht ik ook niet over mijn zorgen praten en zeker niet van mijn vader.(inmiddels een paar jaar overleden) ik heb diverse therapieen gehad waardoor ik wel wat beter over mijn gevoel kan praten. Maar met mijn ma niet. Ik zie ze zodat ze haar kleinkinderen nog kan zien. Dat wil ik ze niet ontnemen. Maar ze mag nooit op hun passen. Hooguit een uurtje als ze bij ons thuis zitten. Mijn moeder is vaak suf en is impulsief en onverantwoordelijk, ze denkt echt nog als een puber. Daar irriteer ik me mateloos aan. Ze zit er natuurlijk heel erg mee dat ze nooit op mag passen en mijn schoonma wel. Ze heeft ook een vriend die van mijn leeftijd is, ik kan daar maar niet aan wennen. Het lijkt een aardige gozer. Maar ik vind t een rare relatie. (voer voor psychiaters). als ze ergens mee zit zegt ze t nooit uitzichzelf. Ik moet t uit haar trekken en dan draait ze eromheen..(om mij te beschermen) Ik vraag haar daarintegen ook nooit om advies. Omdat ze qua denken echt niet op 1 lijn zit. Zo draaien we dus continu om elkaar heen. Het is al jaaaren zo.we zijn zelfs in therapie geweest. Heeft niet geholpen. Ik leg me er ook bij neer dat t niet beter wordt. Mijn moeder natuurlijk niet(ik blijf haar dochter). Maar telkens als ze toenadering zoekt duw ik ze verder van mij af.. Als ze dan belt om af te spreken dan heb ik al weer stress."wat wil ze nu weer van mij?" .. Zo dus ook vandaag... Ze zou uitslag krijgen over een bobbeltje op haar oog. Ze doet er laconiek over.maar ik denk dat ze mij weer Wilt beschermen. In ziekenhus denken ze een tumor. Ik maak me er gek genoeg ook geen zorgen over....dat klopt toch ook niet.... Zo ver zijn we dus van elkaar vandaan gegroeid. Met mij pa had ik zon zelfde niet-relatie. Maar die hield mij op afstand uit zelfbescherning,bang om mij te verliezen zoals hij zijn andere dochter verloren is op jonge leeftijd. Die gebeurtenis heeft een enorm litteken op ons gezin na gelaten. Gelukkig heb ik het in mijn volwassen jaren goed kunnen verwerken. En krijg ik steeds complimenten van iedereen die mij al lang kent over hoe ik een goed leve heb weten op te bouwen ondanks t ontwrichte gezin waar ik uit kom. Ik heb de liefste man die ik me kan wensen en al 2 snuitjes van kinderen. Binnenkort de derde erbij dus ik voel me een rijk mens. Alleen blijft mijn moeder als een 'blok' aan mijn been hangen... Bedankt dat jullie dit onsamenhangend verhaal wilden lezen.
Meid, schrijf maar van je af hoor. Echt rot voor je dat je met beide ouders geen goede band hebt op kunnen bouwen. Je schrijft dat je niet te veel meer verwacht en investeert en dat lijkt me de juiste manier om er mee om te gaan. Hou het contact gewoon luchtig, praat over koetjes en kalfjes en verder niks. Als je steeds haar zorgen uit haar moet trekken, dan zou ik dat voortaan laten. Wat moet je er mee. Ze is een volwassen vrouw. Probeer het nog wat meer los te laten zou ik je aanraden. Sterkte.
Dank je. Ja ik zou idd nog beetje meer moeten loslaten. Dat gaat goed zolang ik niks van haar hoor.soms 2 weken kan ik het rekken.totdat ze zelf belt. Dan zit ik me weer op te fokken. Soms kan ik het beter handelen dan anders.
Ga eens bij je na wat maakt dat je je zo laat opfokken als ze contact opneemt. Je weet namelijk dat ze dat toch een keer gaat doen. Wat is er precies erg aan? Wat stoort je? En zit dat wel bij haar of is het iets van jezelf? Wat kan je hier zelf nog aan doen. Haar kan je niet veranderen, maar je hebt wel invloed op hoe je het jezelf laat raken en hoe jij er mee omgaat.
Ja klopt. Met die vragen stoei ik al een tijd. Nooit heb ik een antwoord bij mijzelf waarbij ik alsnog de situatie kan accepteren. Nu helpen de hormoontjes ook niet mee denk ik. Ik kan altijd nog een gesprekje met psychiater hebben. Misschien dat t voor mij iets helpt.
Dat zou ik dan zeker doen als je makkelijk met een psychiater kunt praten. Die kan je hiermee ook goed helpen. Sterkte in elk geval, want het is niet makkelijk.
Hoihoi Ik heb ook zo n slechte band mei beide ouders. Dus ik weet hoe het voelt. Het doet me ook veel pijn want ik had ook graag een goede band met mn ouders gehad. Vooral met een moeder. Ik vind het ook zo n gemis. Ik heb ook gewoon contact maar hou het ook oppervlakkig. Soms vertel ik iets meer maar ik merk dat je dat dan toch weer een keer op je bordje terug krijgt. Je zult het moeten accepteren dat het zo is zoals het is. Helaas. Zij zal niet veranderen. Sterkte