Lieve dames, Zouden jullie me misschien kunnen helpen met jullie gedachten en visie over de situatie waarin ik zit? Ik ben ondertussen alweer zo'n 15 weken zwanger, nadat ik in augustus een miskraam heb gehad waarbij ik mijn tweeling verloor. Mijn vriend en ik waren onwijs blij met deze nieuwe zwangerschap, en ik doe heel hard mijn best om een goede mama-in spe te zijn. Alleen heb ik heel erg het gevoel dat ik het alleen aan het doen ben, het hele zwanger zijn en de voorbereiding op de bevalling en op de komst van ons kleintje. Mijn vriend is ongeveer gelijktijdig met het begin van deze zwangerschap, begonnen met therapie. Omdat hij flink in de knoop zat met zichzelf, met name ivm zijn verleden en jeugd (hij is geadopteerd). En dat is natuurlijk heel erg positief en goed van hem, echter heeft die therapie wel een beerput aan emoties en shit van vroeger etc opengetrokken die hem als mens sinds het begin van mijn zwangerschap dus, erg anders maakt dan voorheen. Eerst viel het nog wel zo ongeveer mee. 't Was bikkelen maar ik dacht: We komen er wel. Maar de laatste maand vind ik het echt vreselijk! Hij reageert alles op mij af, we hebben bijna dagelijks ruzie -omdat hij echt heel gemeen en hard en snappy kan zijn- en ik voel me hier ellendig bij. Ik weet niet wat ik moet doen... help!
ik zou denk ik echt heel goed met je vriend gaan praten en desnoods met de therapeut en mocht dit niet werken voor jezelf kiezen.
@ Moonmuppet: God ja, hoeveel ik al niet met hem heb gepraat! Tot ik er groen van zie! Vandaag heeft hij voor het eerst, uit zichzelf benoemt dat hij inziet dat hij alles waar hij mee zit, op mij afreageert. En daar ben ik dan wel blij mee, maar ik weet ook dat dit bij hem niet betekend dat hij het iet gewoon straks weer doet...
Jeetje, dit kan je er zelf niet bij hebben... Maar zoals ik het zie gooit hij het er bij jou uit, maar valt hij jou niet persoonlijk aan. Iemand die het dichtst bij je staat is een makkelijk slachtoffer. Het zegt dus niks. Misschien kun je eens mee naar die therapeut? Ik hoop dat alles goed komt voor jullie.
Is het inderdaad niet mogelijk om een gezamelijke afspraak met de therapeut te maken? Dit klinkt alsof het niet niks is en zeker als je zwanger bent zou je er niet alleen voor moeten staan. Hij/zij heeft wellicht een beter idee hoe hier mee om te gaan of kan het meenemen in verdere sessies. Dit is geen rare vraag, ik weet dat partners wel vaker mee komen. Dit is ook niet gek want juist als partner heb jij er ok mee te maken. Sterkte!
Ik zou toch ook eens meegaan naar de therapeut. Misschien kan deze jou wel uitleggen hoe jij met de situatie om kan gaan. Weet wel dat je onbewust een reactie kan geven die lijkt als "olie op het vuur gooien." Puur omdat jij ook niet meer weet hoe je moet reageren. Dat geeft niks, maar je komt er nu gewoon niet uit met zn twee. Een objectief iemand kan dan helpen. Je kunt daar ook vertellen hoe het overkomt op jou en er zit dan toch iemand bij die ervoor zorgt dat je uit mag praten, zonder dat je vriend meteen in de aanval schiet. En weet je, ik hoor wel vaker dat mannen niet echt betrokken zijn bij de zwangerschap. Sommigen zijn meteen papa, andere pas na het horen/zien/voelen van een kindje en weer anderen pas als de kleine is geboren. Door de ruzies en alles zou ik dit even opzij zetten. Niet vergeten, maar eerst grote dingen aanpakken bedoel ik. Misschien is dit voor hem een reden om minder betrokken te zijn, kan hij het niet aan, maar zou hij in zijn vaderhart heel graag voor jullie beiden willen zorgen. Dat kan aanvoelen als falen, want hij weet vast zelf ook wel dat hij dit niet doet, (goed voor jou/baby zorgen) door alles ruzies. Jij bent er voor de kleine en je houdt er zielsveel van. De kleine komt nu niks tekort en als jij werkt aan de relatie, samen met je vriend, dat komt dat ook wel goed. Hoe dan ook. Echt met de therapeut praten, zij kan je tips geven. En laten inzien of je ervoor moet vechten, of dat je een pauze moet inlassen pf dat het toch beter is om ieder zijn eigen weg te gaan. Sterkte!
En trouwens, heb je een vriendin, of iemand anders met wie je kan praten en dingen delen over je zwangerschap?
Goh daar heb je gelijk in, wat betreft dat diegene die het dichts bij je staan het makkelijske slachtoffer zijn. Das helemaal waar en zo werkt dat nou eenmaal. Wat ook logisch is- want dat is het veiligst voor in dit geval mijn vriend. Wat hij doet en zegt voelt alleen jammer genoeg wel persoonlijk... In die zin dat hij me afsnauwt, of zegt dat 'zijn nekhaar overreind gaat staan' van de manier hoe ik aan hem vroeg of hij misschien even iets wilde aangeven... Hij kan gewoon zooo gemeen zijn daarin!
en het idd altijd het makkelijkst om degene die het dichts bij je steeds als uit laad klep te gebruiken mijn man weet er nu alles van sinds de zwangerschap. ik denk dat iemand dat vooral doet omdat hij zich veilig bij je voelt
Dat is waar. Daar was ik eigenlijk wel een beetje verbaasd over want meestal heeft hij daar zelf niet echt zo'n zicht op; op het waarom van zijn eigen handelen en gedrag...
Wat je moet doen is up to you. Maar uit ervaring weet ik dat iemand die erg in de knoop zit/depressief is zich onbewust afreageerd op degene die het dichtste bij staat.. Het is voor veel mensen moeilijk te begrijpen als ze het zelf niet meegemaakt hebben.. Ik hoop dat hij zich voortaan op een andere manier probeert te uitten, en als het écht niet meer gaat.. voor jezelf kiezen. Een keer mee proberen te gaan naar de therapeut is wel een aanrader, vooral omdat je een ukje on the way hebt..
@MamaBailey: Ja dat is idd een goed een idee, het meegaan naar zijn therapeut. Weet niet of hij dat zelf zou willen maar dat zou ik mss wel eens kunnen vragen. Ik heb hem vandaag gevraagd of zijn therapeut hem geen handvaten zou kunnen geven om om te gaan met alles wat er nu in hem los komt. Want het is een beetje maf, vind ik, om als therapeut zo'n beerput open te trekken maar dan niet met desbetreffende patient te kijken naar hoe om te gaan met de gevolgen daarvan...
Oke, het blijft natuurlijk moeilijk, maar om te hem een beetje te kunnen begrijpen/helpen is het wel 'fijn'. Ik hoop dat jullie er samen uit komen meid! Succes!
Tuurlijk voelt het voor jou wel dat hij jou aanvalt, maar denk niet dat hij dat bewust doet. Jij moet het in ieder geval niet zo zien. Vraag of je meekan zodat die therapeut tips kan geven hoe jij ermee om moet gaan. Een therapeut haalt het diepste uit je man en dat moet hij kwijt. Valt echt niet mee, at weet ik uit ervaring. Maar ik weet ook dat het jullie als partners sterker maakt als je er voor hem bent en niet wegloopt van het probleem. Ik heb het ook tijdens een zwangerschap meegemaakt...
Weet je wat me hier giga aan dwars zit? Dat ik er al zolang we samen zijn, altijd voor hem ben geweest. En ook nu ben ik er voor hem: Uitgebreid luisteren, praten, steunen, voor zijn sessies, na zijn sessies, altijd eigenlijk als hij daar behoefte aan heeft. Maar ergens zou ik ook gewoon heel erg graag een beetje aandacht voor mij willen! niet voor mij mij per se, maar voor het kindje wat in mij groeit! Want alles draait zo onwijs om hem altijd. En dat klopt toch niet?! Dat heb ik mn vriend ook al gezegd, maar daar lijkt hij niet heel veel mee te kunnen- vast als hij zelf lijkt te zitten in zn eigen shit. Maareu: andere kant is dat wat hij bij zijn sessies 'ontdekt' ook super positief is! Want het is niet dat hij nu in een kutsituatie zit, nee hij is aan het verwerken dat hij daar ooit heel lang geleden in zat. Hij kan er echter zelf niet het positieve van in zien dat hij dit nu aan het verwerken is... Dus dan denk ik van: zou hij dan niet ergens in zichzelf ruimte moeten kunnen vinden voor ons? Als of ik niets doormaak vanbinnen tijdens de zwangerschap en nooit wat heb meegemaakt...?
Nee, dat wil ik idd ook zeker niet denken- dat hij het bewust doet. Ik weet ook ergens wel dat hij het niet met opzet doet. Alleen zou ik willen dat hij zichzelf wat meer in de hand had/ nam. Ik weet hoe belangrijk dit is, en ter zelfder tijd voelt het alsof ik zelf niet kan ademen of er mag zijn; laat staan dat ik het gevoel heb er als zwangere vrouw te mogen zijn of van mijn zwangerschap te kunnen genieten.