Mijn moeder vs schoonmoeder

Je verhaal is in grote delen herkenbaar.
Ik heb daarom gekozen voor het kraamhotel, zodat ze niet op mn lip kunnen zitten. Desnoods schakel ik de verpleging in om ze weg te sturen als ik het zelf niet durf ivm verwijten enz.

Wat betreft je moeder. Ik snap heel goed dat je die er bij wilt hebben, het is tenslotte je moeder. Nu met de zwangerschap heb ik ook ineens meer behoefte aan haar aanwezigheid. Praat er nog eens over met je vriend. Desnoods beetje chanteren dat je je anders niet prettig voelt, wat de bevalling weer zwaarder maakt enz oke chanteren is niet het goede woord, maar maak duidelijk dat je de behoefte hebt aan je moeder en dat je schoonmoeder toch niet 'eigen' is.

Lastig parket. Hopelijk komen jullie er een beetje uit!

 

Pff wat een gedoe. Over de bevalling lijkt mij dat jij toch degene bent die t voor t zeggen heeft en niet je vriend, wie is nou degene die t werk moet leveren? Als jij je moeder erbij wil, dan vind ik dat hij niet zo moet zeuren. Waarom zou hij gekwetst zijn eigenlijk? Je kunt ook kijken of jullie met z'n drieën afspraken kunnen maken.. Hij denkt dat zij zich op zal dringen.. Op wat voor manier dan? Mss van te voren bespreken wat jullie wel/niet willen.
En voor de kraamtijd en baby inkopen: ik zou hier je vriend bij inschakelen. Ieder dealt met zijn eigen moeder, dus hij moet haar duidelijk maken dat jij/jullie ook je ruimte nodig hebben. Jullie zijn nu de vader en moeder met jullie eigen gezinnetje. En ik zou tegen beide moeders gewoon zeggen wat je op t einde zegt: dat je je zorgen maakt over hoe t straks zal gaan en dat een van beiden zich achtergesteld zal voelen, of ander gedoe, en dat je daar niet op zit te wachten. Júist omdat je om beiden geeft! Dat mag je toch best wel zeggen als zwangere?

 

Mijn tip is...blijf je gevoelens gewoon uiten. Wel gewoon op een rustige manier. Als jij iets wel of njet wil is dat altijd nog jou keus. Of mensen nu iets aanbieden of juist iets liever anders hadden willen zien. Misschien is het ook leuk om iets met je moeder samen te doen.

 

Misschien krijgt je vriend hetzelfde gevoel bij jouw moeder als jij bij zijn moeder...
Misschien wil hij daarom liever niet dat zij er bij is. Ik vind dat je zijn mening moet respecteren. Het is ook zijn kindje en dan mag hij ook heus wel iets zeggen over de bevalling.

 

Misschien denkt je vriend dat je moeder zoveel aanwezig gaat zijn in het steunen van jou tijdens de bevalling, dat jij hem niet meer opmerkt? Dat hij net wil gaan zeggen dat je het goed doet en je moeder die opmerking alweer heeft gemaakt en hij dan denkt naja dan blijf ik maar stil.
Als je perse je moeder erbij wil dan zou ik wel met haar afspreken dat zij jou vriend ook meer dan voldoende ruimte geeft om jou te steunen, meer zelfs dan zijzelf doet.

Betreft de strijd tussen de 2 oma's, ik ben niet zo'n persoon die iedereen wil pleasen dus makkelijk praten natuurlijk, maar ik zou zeggen ik word moeder en ik doe alles op mijn manier en met wie ik dat maar wil en zou het op prijs stellen dat de ander niet gaat zeuren of zich achter gesteld voelt.

 

Ik begrijp je gevoelens heel goed! Ik kreeg aan het einde van mijn zwangerschap nachtmerries over mijn schoonmoeder dat ze terwijl ik sliep de baby had opgepakt in het ziekenhuis. Één tip: begin nu al met duidelijk maken dat jullie het voor het zeggen hebben voor jullie gezin. Je zal na de geboorte ontzettend sterke gevoelens krijgen voor je kindje en dan is het nog maar de vraag of je iedereen nog wil pleasen. Beter nu een goed gesprek dan straks ruzie.

Voor wat betreft je bevalling zou ik zelf goed nadenken over de verhouding tussen moeder en vriend. Jij kan hun afzonderlijke hulp goed gebruiken misschien, maar probeer nu al in te schatten of ze samen wel goed door een deur gaan. Daar zit je tijdens je bevalling natuurlijk niet op te wachten.

 

Dit.
Misschien is hij bang dat hij straks alleen maar op de achtergrond aanwezig is bij de geboorte van zijn kindje.
Misschien kun je afspreken dat je het samen gaat doen en alleen als je echt dringend behoefte hebt aan de aanwezigheid van je moeder op dat moment, je moeder laat komen?
Zo krijgt je vriend iig de mogelijkheid om het eerst samen te proberen

 

Kraamhotel uitzoeken, moeders en schoonmoeders op een tweede plan zetten, tanden op elkaar en het zelf doen. Met je vriend. Ik kan me voorstellen dat dat niet altijd makkelijk is, maar je bent tweeëntwintig. Tijd om de navelstreng door te knippen en los te komen van die moederfiguren.

 

Begrijp je helemaal, ik wil ook mijn moeder erbij. Zij kan mij sussen als ik ga hyperventileren etc. Mijn vriend heeft dat nooit meegemaakt en vind bevallingen op tv al eng. En als ik het ben is het anders volgens hem. Toch durf en kan ik er niet helemaal op vertrouwen of hij het echt aankan en wil daarom mijn moeder erbij.

Wel is het zo dat zij een 2e positie in neemt. Kindje van mij en mijn vriend en waar ze kan helpen op verzoek zal ze dat doen. ook kan zij dan foto's van ons samen maken. En ook mijn vriend ondersteunen .

Navelstreng losmaken met moeders , onzin. Als jij je moeder erbij wil moet je vriend dat accepteren. Jouw lijf, niet de zijne!
Zal wel goed onderling afstemmen hoe wat waar. Mijn moeder vind het ook prima als ik der uiteindelijk toch wel weg zou sturen . Bij ok gaat mijn vriend mee als hij durft, zo niet heb ik een back-up. Alleen no way , dan moet ik onder narcose of wordt helemaal gek haha.

Bespreek je angst en wensen met beide partijen.
Komt het vast goed

 

Misschien is het leuk om de grote babyspullen (kamertje, wagen etc) gewoon met je vriend uit te zoeken en dan een keer met moeder en schoonmoeder de 'leuke' dingen te scoren (kleertjes, dekentjes, speeltjes)? Maak er een leuk dagje van, met t lunch of high tea, desnoods met pretecho. Zo stel je niemand achter, heb je zelf een leuke dag en met een beetje mazzel trekken ze nog hun portemonnee ook

Wat de bevalling betreft: het is jouw bevalling, jij moet het doen, maar bespreek open je wensen met iedereen die erbij is. Misschien is het handig dit op papier te zetten voor jezelf in een soortgeboorteplan en dan te bespreken? Dan is het voor iedereen duidelijk..

 

Ik vind t sneu voor je moeder. Daarbij, mag jij misschien zelf even bepalen wie je bij je bevalling hebt? (Zolang t niet de hele buurt is)
Mijn vriend was bij de bevalling en steunde mij maar ik wilde mn moeder ook hebben. Toen zij r was heb k haar hand vastgehouden, erin geknepen, haar aangekeken. ZIJ wist wat ik voelde.
Mn vriend trok toen wat naar dr achtergrond maar had alle begrip. Hij wist zelf ook niet meer zo goed wat ie moest doen. Bij t persen stond ie er bovenop. En hij had haar ook als tweede vast.

 

Ik vind niet dat jij kan beslissen dat je moeder er bij is terwijl je vriend dit niet ziet zitten.

 

Ik zou nu heel egoïstisch gaan worden en aan jezelf denken!
Het is jouw speciale tijd en die verknallen hun eigenlijk door dit gedoe.
Ik zou het ze ook kenbaar maken hoe jij je nu voelt door dit gedoe en wat jouw keuzes zijn.

Toen ik mijn bevalling had belde ik ook mijn moeder die zat samen met mijn vader in de wachtkamer van het ziekenhuis. Zodat mocht er iets zijn ze wel naar ons toe kon komen.
Maar mijn vriend en ik hebben samen de bevalling
Gedaan en dat was een intens mooi iets van ons samen.

Als jij echt je moeder erbij wil hebben zou ik het wel met je vriend overleggen maar het is ook zijn speciale moment dus proberen er samen uit te komen.

 

Ik vind het echt zo een onzin dat mensen zeggen dat jij moet bevallen en dat je vriend dan weinig te zeggen heeft.
Ook al moet jij al het werk doen voor hem veranderd er ook een hoop. Hij zal voor het eerst zijn kindje zien en wilt dat moment misschien wel alleen samen met jou delen en niet met je moeder erbij.
Ik vind dat een man net zoveel inspraak heeft als een vrouw.
Maar dat is mijn mening.

 

Valt wel op dat de vrouwen die zeggen dat jij dit niet zelf mag beslissen nog geen kinderen die geboren zijn in een banner hebben. Zegt niet dat ze er niet zijn. Maar goed. Viel gewoon op.

Ik vind egoïstisch zijn een groot woord. Tijdens het bevallen is het belangrijkst dat jij zo veel mogelijk op je gemak bent. Dit is ook heel belangrijk voor je kindje! Aan jou is eigenlijk de plicht om ervoor te zorgen dan je doet wat je kan om dat te creëren voor dat moment. Op het moment zelf heb je andere mensen nodig om dat voor je over te nemen. Als jij zegt punt uit, mijn moeder is erbij dan kan het zijn dat je je druk gaat maken om je vriend.

Ga de discussie aan met je vriend. Meerdere keren als dat nodig is. Maak duidelijk wat belangrijk is voor jou en probeer ervoor te zorgen dat hij zich uiteindelijk er ook in kan vinden.

 

+1
Ik wil graag mijn moeder erbij en mn vriend respecteert dat. Mijn moeder zei wel gelijk tegen hem: "wanneer jij vindt dat ik teveel ben of dat je het toch niet ziet zitten, zeg dat dan en ik ben weer weg. Jullie moeten dit samen willen"

Vond ik wel fijn van haar. Nu weet ik ook dat zij gewoon weet wanneer ze een stapje terug moet doen. Ze was er bij mn zus ook drie keer bij, eerste keer verzoek van mn zus en de twee andere keren op verzoek van mn zwager want hij vond het heel fijn om mn moeder erbij te hebben.
Mn vriend zei het alleen wel heel enthousiast waar zijn moeder bij was "mn schoonmoeder is bij de bevalling!"
En toen zag ik wel wat teleurstelling bij mn schoonmoeder. Ik heb dat alleen gelijk naast mij gelegd.

TS, ik hoop dat jullie eruit gaan komen en probeer er idd rustig over te praten. Ook met je schoonmoeder. Het is heel lief dat ze wil helpen, waarschijnlijk is ze bang dat ze wordt vergeten omdat ze maar een schoonmoeder is.

 

Ik heb twee kinderen en allebei ze zijn geboren met alleen mijn man erbij.
Dus dat ik nog nooit bevallen zijn is een overhaaste conclusie.

De bevalling is wat de moeder en de vader aangaat. en dan moet je er samen uit zien te komen.

 

Ik vind het wel kort door de bocht met jou lijf jou bevalling dus je vriend heeft er niks over te zegen.

Je vriend heeft er alles over te zeggen.. Je beslist toch samen om voor kinderen te gaan? Hij heeft net zo goed maanden naar dit moment geleefd als de vrouw. Dus hij moet maar met een rot gevoel terug denken aan de bevalling omdat hij niet degene is die aan het bevallen is.

 

Ik herken je verhaal van een vriendin van mij. Beide moeders voelen zich achtergesteld, zijn nu al jaloers, proberen haar (en haar man) dingen aan te praten etc. Zo erg dat ze er zelf professionele hulp voor in heeft geschakeld omdat ze ook een type is die wil pleasen.
Ik zou zelf goed nadenken waarom je je moeder erbij wilt hebben en dan ook een gesprek met je vriend aangaan waarom zij er volgens jou bij moet zijn. Zodat het jullie beslissing kan zijn. Oké, jij doet het meeste werk maar een bevalling is wel iets van jullie samen. (Nu ben ik wel het type van, jullie waren er niet bij toen het kind gemaakt is dus nu doen we het ook samen).
Over de inkopen etc. Zou ik lekker samen met je vriend doen. Ik ben wel een keer met mijn moeder weg geweest maar dit doe ik normaal gesproken ook al en dit was het funshoppen. Grote aankopen etc heb ik met ml gedaan. Sowieso vind ik een zwangerschap iets wat je met je partner deelt en daarmee samen de dingen onderneemt. Ieder voor zich natuurlijk maar zo sta ik erin. Ondanks de super goede band met zowel moeder als schoonmoeder hebben wij de zaken als echo's etc ook samen gedaan zonder toeschouwers en zijn onze moeders gelukkig relaxt, niet jaloers en gunnen de ander ook wat . Die zaten zelfs samen te wachten toen ik aan het bevallen was en ml ze op de hoogte hielt (duurde nl nogal lang)

Heel verhaal maar samenvattend; doe waar jullie je beide goed bij voelen. Is dit moeder en schoonmoeder veel betrekken bij je zwangerschap prima, wil je dit niet dan hebben ze daar maar mee te dealen. Ze moeten dan maar leren dat hun kinderen volwassen zijn met de eigen keuzes.