Ik heb al in een ander topic dingen geschreven over mijn zwangerschap, maar een roze wolk is bij mij ver te zoeken. Ik ben heel nuchter en ik weet dat niet iedere zwangerschapover rozen gaat. Het begon al met zwanger worden en al heb ik er nog geen jaar over gedaan heeft het ons toch ook veel verdriet gedaan. Na 10 maanden was het dan eindelijk zo ver. De eerste drie maanden verliepen eigenlijk heel makkelijk en we hoopten dat het grote genieten daarna kon beginnen. Natuurlijk nog even de spanning van de 20-weken echo, maar alles was in orde. Hewelje niet aan me kunt zien dat ik zwanger ben hoopte ik iedere keer weer dat ik van ijn zwangerschap zou gaan genieten. Want ik voelde mij absoluut niet zwanger is de eerste 4 maanden. Alleen de echo's bevestigden mijn zwangerschap, maar ik zag en voelde helemaal niets. In mijn achterhoofd dacht ik steeds dat ik me vanzelf zwanger zou gaan voelen als mijn buikje zou komen. Helaas mocht dat ook geen vreugde opleveren. Vanaf het moment dat mijn buikje groeit zijn ook de problemen begonnen. Zes weken geleden kreeg ik buipijn die veel leek op een blaasontsteking. Na een AB-kuur die niet aan sloeg is de HA verder gaan onderzoeken en bleken de pezen van mijn rechte buikspieren geïrriteerd. Fysio zou de oplossing zijn en bij pijn een paracetamolletje slikken. Zes weken later heb ik meerdere medici voor een raadsel gesteld, weet de gyn niet wat hij er mee moet, neemt de pijn alleen maar toe en slik ik de maximale paracetamol op een dag en het enige dat ik weet is dat mijn kleine meid met 37 weken gehaald kan worden als de pijn echt niet meer te harden is.Wat de verdere ontwikkelingen zijn weet ik niet, zelfs de gyn heeft nog nooit meegemaakt dat de buikspieren van een vrouw gen centimeter mee geven. Ondertussen loop ik al ruim 4 weken met lekkende bordten en niet zo'n klein beetje ook en nu bloedt mijn tepel ook nog. Big deal misschien maar dit soort kleine dingen brengen me nu helemaal uit ballans. Ik kan niet veel hebben. Sorry, ik voor dit lange verhaal, maar ik moest het gewoon even kwijt. Ik heb heel veel steun van mijn man en mijn familie, maar ik moet het uiteindelijk zelf doen en vooral de onzekerheid is slopend.
Aaaah, lieve meid. Dat is inderdaad niet mis. Ik leef met je mee en hoop op betere tijden voor jou en je zwangerschap. Helaas heb ik geen extra buikspieren voor je in de aanbieding, ik vraag me af waar die van mij zitten
Arme Loeki! Ik herken me een heel eind in je verhaal! Heb ook heel veel buikpijn, kan niet langer dan een half uur lopen, maar niemand weet wat t is. Ik hou bijna geen eten meer binnen, dus is iedere dag een groot drama. Val ontzettend af. Verder ben ik heel depressief (maar had je waarschijnlijk al in de gaten) Gelukkig hoeven we nog maar 3 maandjes meis! Ik hoop voor je dat je het volhoudt zonder in te storten. Wij hebben helaas geen steun van familie of vrienden. (sommige wel hoor) Hier word ik knettergek van en mijn man ook. Resultaat, gister knallende ruzie, hij heeft het halve huis gesloopt en later liggen we huilend in elkaars armen dat we er toch echt alleen voor staan... Het MOET ook van iedereen een roze wolk zijn, weet niet hoe jij het ervaart? Maar ik word daar echt gek van, dat is het voor ons niet! Die kleine is echt super, t beweegt goed en t is gezond, maar met mij gaat het niet lekker. Je gaat toch vanaf 1 Januari stoppen met werken? Hoop voor je dat dat wat rust brengt. Dat ik minder werk heeft mij in ieder geval al heel wat rust gebracht.... Hoop dat je wat aan mn (lange) verhaal hebt, je staat er niet alleen voor hoor! Liefs Mo
Ach Mo, we moeten het wel bezuren hè. Alle goedbedoelde adviezen van iedereen ten spijt word ik er echt niet vrolijker van. Mijn omgeving probeerd me op te peppen, maar eigenlijk voel ik me daardoor alleen maar ongelukkiger. ' Kun je niet zo lang lopen, nou dan zorgen we toch gewoon voor een rolstoel, kunnen we toch naar de winterefteling, hebben we ook nog voorrang.' Soms heb ik het gevoel dat ik me heel erg aan stel. Mijn kleine meid is helemaal gezond en ik heb dus niets om over te klegen. Maar mijn VK zei terecht dat ook de moeder erg belangrijk is en dat ik mezelf niet uit het oog mag verliezen. Toch krijg ik vaak het idee dat zwanger zijn vooral leuk meot zijn en velen om mijn heen begrijpen er niets van als ik zeg dat ik echt aan het aftellen ben. Ik loop echt rond met het idee, wat is het volgende dat pij gaan doen of wat tegen gaat vallen. Ik kan neit meer sporten, ik kan straks wellicht niet meer werken en dat hoor je 'ga genieten van je rust' Genieten, ik zit noodgedwongen 8 maanden thuis als ik nu 100% wordt afgekeurd, ik kan niets in die tijd of iig niet tot de vakantie. Ik heb mijn wintersportvakantie afgezegd ik heb de thuisbevalling uit mijn hoofd gezet, alles om verdere tegenvallers voor te zijn. Niks roze wolk.
Hoi Loeki, Ik begrijp je wel hoor, en ik herken het ook wel een beetje. Probeer vooruit te kijken, het komt allemaal goed.
even volhouden maar makkelijk gezegd ik vind het nu niet luek om zwanger te zijn het liefste zou ik morgen al bevallen zijn maar ja moet ook nog even volhouden
Dank jullie dames. Ik sla me er heus wel door heen hoor, maar het gaat met ups en downs. Nu is zo'n down moment zeg maar, even een paar keer huilen, flink koppijn krijgen, vanavond vroeg naar bed en dan is het morgen weer over.
Pas zei Tigger tegen me dat ze zwanger zijn zo leuk vond, ik wou dat ik me ook zo kon voelen. Ik vind er niet veel aan en heb ook veel klachten. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Erg vervelend. Ik probeer maar sterk te zijn en vol te houden, ik heb toch niet veel keus! Ik wens je in ieder geval erg veel sterkte Loekie
Heel erg bedankt dames. Ik lees dat er wel meer zijn die hun zwangerschap niet alleen maar als leuk ervaren, wat doen jullie als je het allemaal even niet meer ziet zitten?
hoi loeki, wat een vervelende zwangerschap op deze manier. ik denk zelf dat iedereen de zwangercshap op zijn eigen manier ervaart. de ene dag gaat hte beter als de andere. ik zelf heb net zo`n probleem zwangerschap en ook ik stuit tegen onbegrip aan. vooral familie die het niet begrijpt. ik laat het vooral over me heen komen en troost mezelf met het idee dat ik over 3 maanden,als ik dat haal, mijn kleine meid kan vasthouden. lekker janken of flink boos worden,helpt wel bij mij. ik zoek nu ook andere dingen om me op te richten,zodat ik niet aan de ellende hoef te denken heel veel sterkte en ik leef met je mee groet miranda
Ik denk dat iedereen es van het idee af moet dat het een roze wolk "moet"zijn. Bij de meeste moeders die ik ken is dit nooit het geval geweest. Je lichaam veranderd , de hormonen spelen op, de baby houdt je 's nachts wakker ! Het is een roze wolk in "relatieve" zin. Er gebeurd een wonder in je buik, een kindje wordt geboren. Toch houd dit niet in dat je per definitie fluitend door het leven gaat. Er zijn zelfs niet veel vrouwen bij wie dit het geval is en vaak hoor je dan ook dat meiden zich er schuldig over voelen. Dit hoeft niet. En aftellen: dat doet iedereen ! of het nou is omdat je flauw bent van de zwangerschap, of omdat je wilt dat jantje/grietje wordt geboren of om welke reden dan ook ! En wie zegt dat ze het niet doet, die liegt ! Laat je nu niet te veel meeslepen in wat anderen ervan zeggen maar hou je vast aan het idee dat de hormonen kalmeren na de zwangerschap en je een stuk prettiger doen voelen.... Sterkte meid !
Ik ken je verhaal natuurlijk loeki, Die roze wolk heb ik ook nooit gevoeld hoor, maar waarom ik dat niet heb dat weet ik niet. Die pijn die je hebt, en dat wat je hebt ook eigenlijk niet voorkomt bij anderen en je er dus alleen in staat is vreselijk vervelend. Het enige dat je kunt doen denk ik is de laatste 3 maanden zo goed als het gaat uit te zitten. Denk ik,
Ja dat vind ik ook.. Tuurlijk is het bijzonder om mee te maken zo'n kindje dat groeit in je buik maar het brengt ook zo zijn nadelen met zich mee, bij de een wat meer dan de ander.. @ Loeki -> wat ik doe als het weer ff tegen zit? Soms eens goed huilen, ik heb gelukkig een lieve man en lieve ouders die me altijd willen troosten. En ik spreek mezelf soms eens streng toe. Ik zal toch moeten volhouden!
Meid, ik kan me indenken dat de lol er zo absoluut niet inzit! Ik heb helaas geen tips of advies voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen!
Ik ben zo blij dat er zoiets is als dit forum, gewoon om even mijn hart te luchten en om te lezen dat ik niet de enige ben met problemen. Natuurlijk blijft het in mijn situatie iets apparts, want ik heb echt geen idee welke kant mijn zwangerschap op gaat als mijn buikspieren echt geen ruimte voor mijn frummel gaan geven, maar ik sta er gelukkig niet alleen voor. Ja die roze wolk is er idd niet. Ik ben ook niet zo van roze wolken, want daar kun je eigenlijk alleen maar vanaf donderen heb ik in het verleden al gemerkt. Dus ik blijf nuchter met twee benen op de grond staan, maar al bereid je je op van alles voor. Als je voor een medisch probleem komt te staan is het gewoon erg moeilijk, vooral als je van iedereen hoort dat ze niet weten wat ze er aan moeten doen en ook niet weten wat het volgende is. Ik roep maar wat vaak, had ik maar its gewoons, iets waarvan iedereen weet wat je er mee moet, ik wil helemaal niet speciaal zijn, als ik dan een gecompliceerde zwangerscha heb, dan graag eentje waar ze van weten wat ze er mee aan moeten.
Ik was vanmorgen bij de VK en ze vroeg hoe het ging. Ik zeg prima, niks tot nergens last van. Oh, dus dan geniet je er ook echt van? Nou, nee niet echt. Het is geen straf, maar om nou te zeggen dat ik ervan geniet.... Niet echt de aard van het beestje. Wordt er gelijk weer heel raar gekeken... Dus ook hier geen roze wolk hoor, ondanks dat alles bij mij wel goed verloopt. Meid, ik wil je heel veel sterkte wensen, en als het je oplucht, gewoon hier je hart uitstorten!
Wat vervelend voor je zeg. Die lichamelijke ongemakken zijn echt niet leuk. Enne over de roze wolk.... ik heb die ook niet echt gehad hoor. Ik dacht gisteren nog... .iedereen heeft het er maar over dat je moet genieten van je zwangerschap, maar wat betekent dat eigenlijk. Ik ben veel ziek geweest (echt weken bijna aan een stuk overgeven en in bed liggen) en dat was ook echt niet leuk. Het kindje is hier zeer welkom, maar zwanger zijn op zich vind ik niet echt super. Waarschijnlijk ga ik het pas missen als het er niet meer is. Zoals met zoveel dingen.
Oh, er zijn zeker wel leuke dingen aan het zwanger zijn. Ik kan mijn kleintje al heel erg goed voelen, al weken. Maar mensen komen met die goede bedoelingen 'nou meid, dan heb je snel weer een strak buikje' is zo'n standaard antwoord. Ik heb 10x liever een blubberbuikje dan de pijn die ik nu heb. Ik heb geen hekel aan sporten, ik sportte al veel, dus die buik krijg ik wel weer goed, maar de ongemakken die ik nu ondervind wegen daat echt niet tegen op.