Meid, reken t jezelf niet aan. Pappa was erbij, dus voor je zoontje een vertrouwd persoon. Hier komt de schrik achteraf. Op t moment zelf blijf ik rustig. Weet nog toen Sven van bovenaf naar beneden de trap afkukelde. Toen hij rustig werd ben ik ff in de keuken gaan staan.
Ik heb alleen de OP gelezen, maar het lijkt me een normale reactie hoor. Ik kan het ook niet aan als mijn kind pijn heeft. Toen Finley 5 weekjes oud was, kreeg hij een infuus geplaatst....Hij vreselijk huilen en krijsen, mijn vriend stond erbij en ik zat een eindje verderop mee te huilen. Over een half jaar moet hij voor een onderzoek weer een infuusje. Ik heb nu al met mijn vriend afgesproken dat hij erbij blijft en ik even op de gang ga staan. Ik word er letterlijk naar van namelijk, mijn maag draait er van om. Kan er echt niet tegen.
Hier had eef na een valpartij ook twee japen in haar kin.. helaas was mijn man op het werk dus moest ik wel alleen... en geloof mij, dan kun je het echt wel! Mijn man is ook altijd degene geweest die de kids vasthielt bij rontgenfoto's.. ik kon dat echt niet.
Ik ben daar ook niet goed in, mijn dochter is al een paar keer boem pats op haar gezichtje / mondje gevallen. een beetje bloed maar niks ergs oh man ik huilde nog harder, maar daarbij blijf ik er wel altijd bij hoe slecht ik me ook voel, omdat ze altijd zeggen dat een kindje het beste rustig word bij mama. daarom doe ik het ook maar begrijp je heel goed sterkte meid
Als we samen zijn (papa en mama) moet ik wel mee (mamamamamamamama), maar gaat hij bij papa op schoot. Ik kan heel goed tegen bloed, maar niet tegen pijn, stress, verdriet bij mijn zoon. Een kind voelt dat, dus zit hij bij papa op schoot en ziet hij mij, ik houd zijn hand vast. Bij bloedprikken ga ik niet mee. Bij inentingen ben ik flink (mijn man kan geen vrij krijgen voor cb-bezoeken). Maar mijn zoon heeft al behoorlijk wat onderzoeken gehad waar ik alleen bij was en toen had ik het ook wel heel zwaar en heb mijn tranen moeten bedwingen. Ik ben niet bekend met angstaanvallen oid, dat lijkt mij erg vervelend! Als het hier voorbij is, dan heb ik ook nergens meer last van.
Vreselijk!! En weet dat je met een paniekaanval ook echt geen kant op kan dus kan me voorstellen hoe machteloos dat geweest moet zijn. En natuurlijk, ieder pijntje bij je kind is er 1 teveel! Wel super van je kereltje dat die zich zo goed gehouden heeft! Weet nog dat mijn dochter een keer moest bloedproeven en ik smeekte nog niet of ze asjeblieft mij kon prikken.. Echt van die momenten dat de aarde open lijkt te splijten en je op probeert te zuigen! Bewijst alleen maar hoeveel we allemaal om onze kindjes geven en dat niemand ze pijn mag doen toch?
Ach meid dat is toch volkomen normaal? Brrr bij het lezen krijg ik de rillingen al door mijn lijf en word ik misselijk. Gelukkig was zijn papa bij hem. Toen mijn oudste dochter haar arm gezet moest worden na een breuk werd ik ook naar buiten gestuurd en heeft mijn vader met mijn dochter op schoot gehouden toen haar arm gezet kan worden. Liever een opa of papa bij het kind dat niet moet huilen of in paniek raakt dan een mama en weet je.. was je man er niet bij geweest dan had jij het zelf prima kunnen doorstaan, weliswaar met een traan over je wang maar op dat moment dat je er alleen bent verman je je maar als je op iemand kunt leunen dan laat je je eigen angst, verdriet eerder toe.
Is denk ik een hele normale reactie hoor! Ik ben iemand die verstand op 0 en mee gaat, maar dat komt er later echt wel uit.. Ediz had met 6 weken een blaasontsteking, ze hadden meerdere keren het infuus verkeerd geprikt.. Toen ie eenmaal zat, met verband en al eromheen zodat het er niet weer uit zou gaan stond manlief al lijkwit op de gang. Vreselijk vond ie het.. Half uurtje later was het gillen gillen gillen.. Maar door het verband zagen we niets, heb boos gezegd dat ze NU moesten kijken en ja hoor.. Helemaal blauw zijn hand en arm! Kei en keihard! Opgezwollen... Het zag er echt vreselijk uit.. Op dat moment was ik ook nog verstand op 0 en er voor hem zijn... Maar toen alles geregeld was? En mijn man veilig bij hem was heb ik echt even flink buiten staan huilen en gillen. Het was vreselijk om hem zoveel pijn te zien lijden, hoop dat dat nooit meer hoeft.. De artsen die er die dag met hem waren heb ik ook nooit meer terug gezien.. En dat was niet omdat ze geen dienst hadden Mira is een keer op haar pols gevallen. Haar hele lichaam lag erop zeg maar.. Ook gillen! Ik was 36 weken zwanger van Ediz en er was niemand thuis. Heb een taxi gebeld en ben met haar tillend en haar hand vasthoudend naar de EHBO gegaan. Achteraf weet ik niet meer hoe ik alles geregeld heb.. Mijn vader kwam gelijk naar het ziekenhuis en was op tijd voor de röntgen foto's, gelukkig! Want ik mocht niet zwanger naar binnen.. Vond het zo erg om op de gang te staan.... Heb toen ook wel even een potje staan janken in de wachtkamer. Je kinderen pijn zien leiden is ook gewoon het ergste wat er is.. Ik heb liever zelf pijn.. Je voelt je indd zo machteloos! Of je er nou naast staat of niet hoor..