Hoi dames... even klagen...:x Voel me alleen...ik ben getrouwd heb 3 prachtige kinderen van 9, 8 en 2 maand..4 en een ahlf jaar terug heb ik me man leren kennen en zijn we later gaan samenwonen hier in zijn dorp... inmiddels 3 jaar terug... maar ooo wat voel ik me hier eenzaam.. mijn man is er vaak niet.. als het niet aan het werk is is hij wel bij zijn vrienden... hij gaat wanneer hij zin heeft en komt terug wanneer hem het uitkomt... niks doen we meer samen... en mij word al helemaal niks gevraagd.. mijn dochtertje van 2 maanden is van ons samen.. maar heb de zorg alleen!! en drinken doet hij ook teveel..dit gaat al een poosje zo.. en hoe vaak ik er ook over praat het helpt helemaal niks...hij houdt geen rekening met mij/ons...heb me hart al 1000 maal gelucht maar hij vind dat ik me aanstel/zeur... maar ondertussen ben ik degene die bij de kids thuiszit terwijl meneer op de sleep is naar/met zijn vrienden... Voel me eenzaam... ben er flauw van.. trek het nie meer... ben boos en gefrustreerd ( maar dat doet hemk weinig geloof ik) Sorry voor mijn geklaag moest het ff kwijt... nog meer dames in hetzelfde schuitje??? en wat doe je eraan???
komt me zo bekent voor ben voor mijn man uit den haag naar dit stomme dorp gegaan omdat ik alles voor hem over had. ben 2 jaar getrouwd 2 kinderen. hij is zo 46 uur in de week aan het werk. Maar die van mij drinkt niet,en gaan niet naar vrienden maar de laptop dat is zijn ding.ik ben bezig om bij hem weg te gaan.zeg eerlijk meid dit hou je niet tot je 60 ste vol.of wel. \wees eerlijk heb ik hier geleerd en luister naar je hart.
Ik weet echt dat ik dit niet zo lang meer ga volhouden... en heb het er al 1000 keer over gehad met hem en dan zegt hij dat hij het begrijpt ( om vervolgens de oude weg te vervolgen) en hij vind dus dat ik me aanstel en zeur...tsss zeur ik dan echt omdat ik wil dat hij er voor zijn gezin is???
Wat lastig voor je meid.. Je bent nu een half jaar samen zeg je? Ja ik zou voor jezelf eens goed nagaan, of je dit idd vol kunt houden en nog eens een flink gesprek aangaan met hem. Weet iig dat jij dit NIET waard bent !! Ik weet niet waar je vandaan komt,maar je mag hier altijd op de koffie komen! Sterkte ermee..
Ik zou ook eens goed gaan nadenken of je dit tot je 60e volt kunt houden. Ben bang van niet. Wel vervelend voor jullie kindje. Beetje aandacht van papa zou ook wel prettig zijn. En trouwens als ik het zo lees ook voor mama. Misschien dat een keer goed boos worden helpt? En anders misschien toch een stapje verder gaan en echt voor jezelf en de kindjes kiezen.
Ik zou als ik jou was ook een goed gesprek aangaan en idd weggaan als er niks veranderd. Bij mij is het net andersom,mijn man is continu thuis en wil alles samen doen waardoor ik niet aan mn eigen toe kom maar wel het huishouden moet draaien want meedenken doet hij niet. Uiteindelijk hield ik er een depressie aan over. We waren ook al jaren bezig voor een 2e maar nu ben ik 36 en heb scheiding aangevraagt.Ik moet zeggen dat ik me erg opgelucht voel. Je krijgt maar 1 kans in dit leven,denk eerst aan jezelf!
Misschien een stomme voorbeeld, maar mijn oom en tante hebben dezelfde relatieproblemen gehad. Op n gegeven moment is bij mijn tante iets geknapt. Is ze oppas gaan zoeken voor de kinderen als de man op stap ging. En ging zij mee. Hij zat in de kroeg, kwam ze gewoon bijzitten aan de bar. Hij een biertje, zij een biertje. Hij vroeg aan haar "hoe kun je de kinderen thuis laten?', zegt zij: "weet ik niet, heb jij er last van?'' Gewoon spiegelgedrag. Na een maand zag mijn oom in waar die mee bezig was, en hebben ze veel betere afspraken gemaakt en hun relatie gered. Wel een harde weg, ook voor de kindjes (met de oppas), maar ja, beter een paar avonden zonder ouders dan met gescheiden ouders. Maar inderdaad vreselijk om je zo alleen te voelen. Heb je zelf nog mensen leren kennen in dat dorp, ga anders ook iets voor jezelf doen, sporten, een hobby, mensen leren kennen. Het gaat erom dat je je man laat zien dat jij niet als moeder-de-vrouw maar thuis blijft zitten en hij de hort op kan. In een relatie ben je samen, en dat moet hij ook inzien. Sterkte!
Hou je nog van hem ? Wil je vechten voor je relatie ? Als je hier niet binnen no time ja op kan zeggen zou ik voor mijn eigen geluk kiezen ! Misschien heel drastisch,maar heb al zoveel meiden/vrouwen gezien die jaren in een relatie blijven hangen en daarin vervolgens doodongelukkig zijn.
Lastig probleem! Met een kleintje van 2 maanden en twee kinderen van een andere papa ga je ook niet zo gemakkelijk weg als dat je kinderloos zou zijn... Zijn de twee oudsten net een beetje gewend aan alles, houdt het weer op. Hopelijk kun je nog tot hem doordringen....