moet ff wat van me afschrijven hoor en vraag me af of jullie dit ook wel es hebben. ik heb zo afschuwelijk weinig geduld opt moment. vooral bij de oudste van bijna 2. ze weet me zo te tergen dat ik me echt moet inhouden. maar t ergste vind ik dat ik echt heel veel moeite heb om me in te houden. net of ik mezelf niet onder controle heb. herkennen jullie dit? eigenlijk is dit pas gekomen nadat haar broertje van 5 maand is geboren. ben gewoon zo ontzettend moe en vanavond heb ik haar in een uur tijd alweer 4 keer beneden gehad. tis echt een schatje en ze verdient het niet dat ik soms tegen dr schreeuw uit onmacht ofzo. ik had nooit verwacht dat ik zon moeder zou worden..
Kan het helemaal begrijpen hoor, was nooit de geduldheidzelve, maar sinds ik er nu sinds drie maanden 2 heb en de baby bij 75 % van de tijd overdag huilt, schiet ik ook wel eens uit mijn slof...we zijn ook maar mensen, mijn dochter is ruim twee en een half en het zijn schatjes n het is een prachtige leeftijd maar ze vergen veel energie, ik ben vaak ook helemaal op en kijk de dagen vaak om op het moment...er is ook weinig wat ik je aan tips kan geven...soms heb je gewoon meer geduld vooral als je wat uitgeruster bent...maar duhh uitgerust en twee kids hebben zijn toch geen match..hihihih, succes ermee en je bent echt geen slechte moeder hoor!
Je bent absoluut geen slechte moeder. Ik heb nog maar 1 kindje en ik ben ook weleens ongeduldig. Bij mij komt het vooral als ik weinig slaap heb gehad. Bij goede nachtrust heb ik veel meer geduld en kan ik meer hebben. Ik weet soms ook niet wat er aan de hand is met zijn zoontje en dan probeer je alles goed te doen en niets helpt. Ik heb onlangs mijn zus huilend opgebeld omdat ik het niet meer wist. Dat lucht dan even op. Ik ga deze week een dag naar de sauna met mijn zus (was bevallingscadeau van haar). Misschien dat een dagje eruit of even iets voor jezelf doen even lekker is. Als dit mogelijk is uiteraard, want je moet wel even een oppas hebben voor je kindjes. Succes!
Ik herken het ook, bij mij is het ook vermoeidheid. Ik heb nog nooit echt geschreeuwd ofzo, maar Sterre is ook nog maar 11 maanden. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je kind 2,5 is en je hebt ook nog een baby, je echt wel eens een brul geeft. Veel sterkte hoor, en je bent echt geen slechte moeder!
Bij mij is het echt vermoeidheid. Heb nu 2 nachten slecht geslapen. Nacht 1 was mijn zoon ziek en nacht 2 (afgelopen nacht) was ik ziek... dat ben kapot nu. En vanochtend ben ik alweer uitgevallen tegen mijn zoon. En ja dat verdiend hij idd niet! En ik voel me meteen schuldig. Vanavond maar eens vroeg op bed en zo proberen slaap in te halen.
heel herkenbaar.. Ik heb er ook wel eens moeite mee om aardig te blijven. Zoonlief is een echte peuterpuber en nogal dwars af en toe en als zijn zusje dan ook nog een 'ik slaap vandaag niet dag' heeft dan is het wel eens moeilijk om aardig te blijven.
Toen mijn stiefkids kleiner waren, (zoon 2 jaar en dochter 4 jaar), was bij vermoeidheid hier vooral de stelregel dat we NIET afweken van de regels en er een strakke regelmaat in hielden. Eigenlijk gewoon vaste volgorde van de dingen, zodat de kids precies wisten wat er komen ging. Dat was vooral voor stiefzoon op die leeftijd ERG belangrijk, en voorkwam een hoop van hetg peuterpuberteit-verzet!!! Hij wist gewoon dat de dag als volgt verliep: wakker worden en even spelen op zijn kamer, ontbijten, wassen en aankleden, weer even spelen, even wat drinken en dan naar buiten (soms boodschapje, soms speeltuintje, soms wandelen). Dan middagboterham en dan ging hij een slaapje doen. Na het slaapje weer even wat drinken en spelen, eind van de middag tijdens eten koken even video kijken en dan eten, spelen in bad en op bed. Omdat ie precies wist wat er komen ging, hoefde hij niet in verzet. Als we toch andere dingen op het program hadden staan, gaven we dat steeds vooraf aan. Bij ontbijt al zeggen dat we na het middageten en slaapje bijvoorbeeld op visite gingen, dat herhalen bij middageten en dan bij wakker worden weer. Handig op deze leeftijd is iig om dingen steeds aan te kondigen, eerst als info dan als voorbereiding en dan op het moment dat je het gaat doen. Kan lang vooraf zoals wij het deden, maar ook 10 en 5 minuten voordat je dingen wilt gaan doen, zodat je kleintje weet dat hij/zij straks niet meer kan spelen, (of waar ze dan ook mee bezig zijn). Dat voorkwam een boel strijd hier, en dat scheelde enorm! Wij weken alleen van de regels af als we daar energie voor hadden en dat bereidden we dus steeds goed voor. Zonder dat was er veel peuterverzet en dan verlies je idd gauw je geduld!
ninien; hoe bedoel je. heb je ook wel es t gevoel dat je jezelf neit meer onder controle hebt, dat vind ik nog t engst. en meiden tis niet gewoon mijn geduld verliezen ik weet niet voor mijn gevoel is het meer dan dat. kan t nie zo goed onder woorden brengen. maar dnek dat t wel veel met vermoeidheid en druk te maken heeft. rozemarijke; mijn dochter is nog geen 2 en tja tuurlijk verzet ze zich. maar das nei helemaal wat ik bedoel met mijn stukje. vast schema en ritueel houden we altijd aan. dit gaat meer over mijn eigen gevoel zeg maar
Als het echt in je zelf zit en het is vermoeidheid, dan zou ik hulp inschakelen. Niet een psycholoog ofzo hoor, maar gewoon uit je vriendenkring ofzo eens mensen die je willen helpen het huis te poetsen, dat soort dingen. Je oudste een weekendje logeren bij opa en oma: ff ruimte voor jezelf maken, zodat je een beetje aan je rust toe kunt komen!
Ik ken het ook hoor! De laatste tijd ook nogal ik-plak-je-achter-het-behang-buien. Ik ben de laatste tijd nogal gestressed en dat slaat nogal heel erg op Sasha, nu is het al een duiveltje. Maar ik herken het heel goed. In mijn hoofd had ik het helemaal goed, zoals rozemarijke. Dingen van tevoren aankondigen en dingen uitleggen, maar soms is mijn emmertje een vingerhoedje. Dan is het SASHA NIET DOOEHOEEEN. Terwijl ze eigenlijk niet veel anders doet dan normaal. Het is net als eten bij de Mac, daarna heb ik reuze spijt. (terwijl wat ik soms zie bij andere, slaan en uitbundig schreeuwen, nee dat doe ik niet, maar toch wel spijt)
HEEL HERKENBAAR HOOR, ik heb een meisje van 15 maanden en een zoontje van 11 weken, en ik moet zeggen ik verlies me geduld ook regelmatig, mijn zoon is met 7 weken opgenomen in het ziekenhuis,ivm ernsttige reflux kma huilen huilen niet slapen enz, ik moet zeggen dat dat wel even goed is geweest, mijn man en ik zijn toen ook een weekend samen weggeweest en dit heeft ons echt super goed gedaan alleen nu zijn we weer 5 weken verder en me lontje word weer steeds korter hoor, mijn kids slapen natuurlijk ook nooit tegelijk,dus ff rust heb ik niet, als mijn zoontje dan weer ligt te gillen en me dochter is weer boos is als ze iets niet mag of ze blijft maar in me kasten zitten kan ik ook weleens uit me slof schieten of bv mee gaan huilen! gelukkig heb ik dan wel ouders waar ik ze altijd heen mag brengen,ALS het even niet gaat. als jij die mogelijk heb, zou ik even proberen of je misschien een weekend wat leuks gaan doen met je man-vriend als je die heb succes meis
Heel herkenbaar en ik denk dat elke moeder zulke gevoelens wel eens heeft.. Je kindje kan zoveel energie uit je zuigen en gaat maar door en nog eens over die grens en nog eens .. na 3x zeggen, Nee, ik wil niet dat je met mama's telefoon speelt zeg ik het niet zo lief en haal haar uit de situatie door iets anders aan te bieden.. En als ze dan nog niet luisterd, begint te gillen, schreeuwen, stampvoeten en gooien met spullen.. Wat voor mezelf altijd heel goed werkt is denken: Judith, ze is 2! En dan tot 10 tellen.. Heb tijdens een driftbui in de auto eens de radio heel hard gezet.. Vanavond nog een situatie.. Esmee wou niet eten, was na het eten ( was ze dus niet gehad had..) aan het zeuren om snoepjes en crackers.. Wat ze dus niet kreeg.. Wel krijgt ze voor het slapen gaan altijd nog een bakje yoghurt. Spuugde ze uit.. Nou dan gaat ze zonder verder nog gezellig te spelen naar bed hoor.. Was er even helemaal klaar mee na een dag met een chaggie kind.. Mijn vriend was er na 1,5 al klaar mee.. Zo, dat lucht op!! Zo zie je.. Mensen praten niet gauw over de zware en minder leuke dingen van het moederschap.. Daar heb je dan weer zwangerschapspagina voor!!
Nou, zeker herkenbaar! Zat net te denken om zelf dit topic te openen. Heb vandaag voor het eerst mn zoontje naar mn ouders gebracht, zonder reden. Tenminste, de reden is dat ik het even helemaal zat ben! Ik ben moe, 35 weken zwanger en mn vriend is 3 avonden van huis. En toch voel ik me schuldig.... Ik probeer heel erg op te letten dat ik niet mn stem teveel verhef naar een kleintje van 1 jaar. Dat lukt vaak door te denken dat de bui weer over gaat, dat ik moe ben, eigenlijk door er een verklaring voor te vinden. Gelukkig lukt dat bijna altijd, al kost het ontzettend veel energie. Het stem-verheffen bewaar ik voor "later". Dan zal het nog vaak genoeg echt nodig zijn. Heb altijd het idee dat het dan meer indruk zal maken. Nou meiden, allemaal veel sterkte, kracht en wijsheid gewenst (en voor de meeste: veel rust/slaap)!! Maak gebruik van mensen in je omgeving. Vaak vinden zij het ontzettend fijn om iemand te kunnen helpen!
Zooooooo herkenbaar.....Ik schiet ook wel eens uit mij slof...vooal als Sophie ( ruim 2,5 ) voor de zoveelste keer te hard handig met haar zusje omgaat...( bij haar nek beetpakken om op te tillen...op haar gaan liggen ) Ze heeft er al zo vaak in de gang voor gezetten,en zo vaak uit gelegd,van ze is klein,het doet pijn bij je zusje,ze vind het niet leuk enz enz....en gewoon NIET luisteren...pffffff....nou dan komt het stoom uit mijn oren.... En als je vraagt,doe je zachtjes bij je zusje dan is het Jaaaaaa met een hele grote mond,zeg ik dat ik er niet van gediend ben van zo gepraat...gaat ze weer huilen.....pffff en bijna om alles wat niet mag......pffffff