Kan het zijn dat hij last heeft van nachtangsten? Dit is iets anders dan nachtmerries... Mijn zoontje heeft er namelijk ook last van en het komt altijd eind van de avond, een aantal uurtjes nadat hij is gaan slapen. Na een drukke dag of als hij moe is kan ik de klok er gelijk op zetten dat hij rond 23.00 begint te gillen en hij wil dan ook niet opgepakt worden en slaat, krabt en kronkelt. Het enige wat helpt is naast zijn bedje gaan zitten praten en wachten tot het over is (vaak 5 minuutjes) en dan slaapt hij zonder problemen weer verder
Zodra ik zijn kamer inkom is het over. Als hij nou gewoon tussen ons in zou slapen maar dat doet hij dus ook niet en als ik er bij blijf zitten gaaf hij alleen maar lopen keten...
Ja kan het eens proberen. Is nu een week ongeveer. Daarvoor sliep hij gewoon hele nachten door zonder problemen.
Hier zijn hoektandjes de boosdoener. Gisteren van 2u tot 4.30u aan één stuk door gehuild, arm kind. (Arme ik )
Ik moet zeggen dat het vooral de oudste is die goed op mijn 'buttons' weet te drukken. Ze heeft een irritante babystem die ze echt heel vaak opzet, hoewel ik haar compleet negeer als ze zo praat. Toch blijft ze het proberen. Als even iets niet gaat zoals ze wil. Als ze iets heeft gevraagd en het antwoord nee is. Ook schreeuwt ze vaak in het gezicht van haar kleine zusje en dat vind ik echt niet kunnen, want ze is 15 maanden en krijgt zo nog schrik Dus toen het deze morgen voor de vierde (!) keer gebeurde, heb ik haar wel hard aangepakt. Ook even teruggeschreeuwd en gevraagd of ze dat zo leuk vindt. Ben er nu ook niet trots op, maar als waarschuwen niet werkt... ik ben ook een mens.
Mijn jongste van 15 maanden wordt ook nog vaak wakker. Hier krijg ik haar niet in slaap zonder te voeden (bv). Ik geef er nu nog even aan toe omdat ze ook tanden krijgt en het de garantie geeft dat we allemaal weer zo snel mogelijk slapen. Maar wat dat is, dat spoken in de nacht? Geen idee. Mijn dochters hebben het alledrie een fase gehad. Rond 18 maanden gingen ze dan doorslapen.
Nou. Hopen dat het een fase is dan idd. En dan het snel weer voorbij is. Ik weet ook niet goed wat ik er mee moet. Maar toe gaan. Niet naartoe gaan. Lampje aan. lampje uit. Ik weet het gewoon niet..
Even proberen. Misschien werkt lampje aan wel heel goed. Of niet, en dan doe je dat niet. Naartoe gaan: alleen als hij huilt. Als hij speelt zou ik m lekker laten.
Op het moment dat hij wakker wordt huilt hij. Dus zo'n 2 tot 3x in de nacht. En als we hem laten gaan wordt hij echt boos. Gilt hij alles aan elkaar. Maar t moet ook niet zijn dat het een spelletje wordt..
Ik heb daar altijd aan toegegeven (lees: niet laten huilen). Want dat had hier totaal geen zin. Ze werden steeds bozer en echt overstuur. Dus dan maar weer bij me nemen. Het is vermoeiend maar op een gegeven moment gaat het echt over!
Vervelend he? Tropenjaren noemen ze dit, ik begrijp nu wel waarom, haha. Constant de afweging maken wat je gaat doen. Wat is deze keer de juiste keuze voor kind, jezelf, de situatie. Soms wil je partner iets anders dus loop je om 2u snachts te kibbelen over de juiste manier van aanpak. Na een tijdje doe je maar wat in de hoop dat het helpt (om zowel je kind te laten slapen als je partner te bewijzen dat jij gelijk hebt ) En soms heb je gelijk, soms niet. En dan raak je zo gefrustreerd dat je gaat roepen naar je dreumes om 3u snachts. Dan om 4u sochtends slaapt hij dan eindelijk om vervolgens om 9u vrolijk en klaarwakker te zijn. Ontbijt weigert hij zonder reden, je partner maakt een opmerking die je (vanwege slaapgebrek) veel te persoonlijk opvat en je weer begint te ruziën. 3 uur later en 4 bakken koffie verder begint te rust weder te keren. En dan is het tijd voor zijn middagslaapje...
Precies dat ja. En ontbijt weigeren doet hij ook ineens sinds een paar dagen. Naja. Liever ontbijt weigeren dan avondeten. Dan kook ik iig niet voor niks. Waha
Oh dit is zo herkenbaar, blij dat ik niet de enige ben. Soms word je er zo gek van en ben je zo moe dat je het niet meer weet en achteraf heb je spijt omdat hij het ook niet kan helpen
Pff. Nou. Hij moet naar bed. Het hele ritueel geen probleem. Ik leg hem in bed en hij zet het direct op een krijsen.. Gaaaaaaaan we weer... Shoot me...please....
Een poging om je op te fleuren: wees blij dat je dit niet al maanden doet? Nee, ik weet dat dat geen bal uitmaakt voor jou. Maar probeer het te zien als wat het is: een fase.
Standbeeldmethode al geprobeerd? Naast bed zitten, alleen maar zitten en geen contact maken. Zo ben je er wel zonder dat je het te leuk maakt.
Het zal vast niet de beste methode zijn, maar wij gingen er gewoon naast liggen op een matrasje. ‘s Avonds slopen we weg en ‘s nachts ging een van ons beiden er naast liggen. Op een bepaald moment wilden we gewoon slapen en het boeide mij echt niet meer waar ik dat deed. Uiteindelijk haar bed maar weer verplaatst naar onze kamer. Ze was gewoon echt bang en ik wil haar niet alleen laten bij angst.