Hai dames, graag jullie mening over het volgende. Sinds een paar maanden hebben we onenigheid met mijn schoonmoeder. We hebben haar al die tijd niet gezien/gesproken. Met mijn schoonvader hebben we wel contact. Aangezien mijn kinderen hier buiten staan, wil ik eigenlijk wel graag dat zij hun oma blijven zien. We hebben een keer voorgesteld de kinderen daar een paar uurtjes te brengen, zodat ze hun kleinkinderen konden zien, maar toen konden ze niet. Laatst lag mijn dochter in het ziekenhuis en toen is opa wel langs geweest, maar oma niet. Hierdoor heb ik eigenlijk ook geen behoefte meer om haar uit te nodigen voor mijn dochters verjaardag. Ik snap gewoon niet dat je geen interesse (meer) hebt voor je kleinkinderen. Aan de ene kant probeer ik te begrijpen waarom oma zo doet ten opzichte van haar kleinkinderen, aan de andere kant begrijp ik niet dat je je kleindochter niet eens bezoekt wanneer ze doodziek in het ziekenhuis ligt. Wat mij betreft staat dat geheel los van de ruzie die wij onderling hebben, maar misschien denk ik te simpel? Het is een rotsituatie en ik weet zelf af en toe niet meer wat ik er van moet denken Het ene moment kan ik nog wel wat begrip voor mijn schoonmoeder opbrengen en het andere moment ben ik boos en gekwetst dat ze mijn kinderen zo laat vallen. Wat moet ik hier nou mee? Maar gewoon accepteren dat onze kinderen haar niet interesseren?
Ik lees hier even mee want ben benieuwd naar de antwoorden, bij mij is het zo met mijn eigen moeder die geen intresse toond in mij en de kleinkinderen... ik wens jou in ieder geval veel sterkte toe in deze klote situatie
phoe lastig, hier was het eerst wel interesse in onze dochter en wij bijna geen contact kregen pakketjes en cadeautjus voor haar maar dat ligt al een paar maanden stil.. is het geen optie om het via opa aan te kaarten of hij misschien de kleinkinderen een keer op komt halen en een dagje daar door brengen met opa en oma en dan terug brengen?
in eerste instantie klinkt het alsof schoonmoeder gekwetst is en dit wil laten voelen door op de negeerstand te gaan. Het kwetst jou nu hoever ze hierin gaat. Als je de kans dat zij de eerste stap zet klein of nihil inschat, zou ik zelf het eerste contact weer maken. Je bent in je topic duidelijk, je kunt het verschil uitleggen tussen de onenigheid tussen volwassenen en de behoefte van je kinderen aan een oma. Als je dat ons kunt uitleggen, kun je haar dat ook vast uitleggen. Kortom, als je dit veranderd wil zien, denk er dan over na of je misschien je trots opzij moet zetten. (zij gaat dat namelijk niet doen) sterkte!
het is echt een rotsituatie en ik herken het gedeeltelijk, maar voor je kinderen zou ik het contact toch zo goed mogelijk houden.
@Silvia dank je meid! Jij ook veel sterkte! @Lautjuhhh hebben we ook al voorgesteld, maar op zo'n moment zit opa weer onder de plak bij oma. Hij draait er dan om heen als je zoiets voorstelt. Hebben jullie nu wel weer contact met de schoonouders?
Nee wij hebben momenteel helemaal geen contact meer, ben sm een poosje geleden in het dorp tegen gekomen toen nogmaals vermeld dat als ze haar kleindochter wou zien ze gewoon langs mocht komen maar niks meer gehoord. Wij hebben 4 jaar bak ellende gehad met ups en downs.. maar nu dus helemaal geen contact meer. baal hier erg van maar deels geeft het ook rust in het gezin..
Ik zou voor de kinderen ook proberen om het contact zo goed mogelijk te houden. Maar er zijn grenzen hoor. Na de zoveelste afwijzing zou het voor mij dan ook klaar zijn. Graag of helemaal niet! Spijtig voor de kinderen misschien maar iemand die zich niet in hen interesseert missen ze vast niet.
Ik kende mijn opa en oma aan m'n moeders kant helemaal niet vanwege ruzie. Nou ja ruzie, mijn opa vond mijn vader niks omdat hij op kwam voor zijn vrouw en heeft toen ons hele gezin laten vallen. Toen ik 12 was heb ik mijn opa een keer gebeld met de vraag of wij (de 3 kinderen) 'n keer langs konden komen en zelfs toen zei hij "zeg maar tegen je moeder dat dat feestje niet door kan gaan". Achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niks gemist door ze niet te kennen.
o en grenzen zijn er zeker hoor. Wij hebben daarom ook zo goed als geen contact met mn schoonzus, zien die alleen bij mn schoonouders. Wel jammer voor ons meisje, want het zijn de enige neefjes en nichtjes die ze heeft, maar goed ze komen vaak bij oma spelen en logeren en dan waaien wij ook aan. Maar sommige dingen gaan gewoon te ver.
@Amber we hebben een paar keer wat voorgesteld, zodat zij de kinderen kon zien, maar daar wordt afwijzend op gereageerd. We hebben toen ook uitgelegd (aan mijn schoonvader, schoonmoeder wil ons niet spreken) dat het één los staat van het ander. Toen sv langs kwam in het ziekenhuis hebben we ook gevraagd of sm mee kwam. Maar nee dus... Wellicht dat we nog één poging doen, om nogmaals voor te stellen de kinderen een paar uurtjes te brengen. Als dat wederom niet past, dan geloof ik toch echt dat zij dan aan de beurt is/zijn. @Tullip volgens mij doen wij er genoeg aan om het contact tussen hun en de kinderen te behouden, maar er wordt niet echt op gereageerd. Ik weet zelf hoe het voelt als je voor je opa en oma niet meer bestaat, door onenigheid tussen volwassenen. Daardoor doen we, ondanks onze boosheid, er best wel wat aan om contact tussen opa/oma en kleinkinderen te behouden. Maar als daar niet op gereageerd wordt, dan wordt het wel erg lastig. @Lautjuhhh goed dat je je sm nogmaals gemeld hebt dat ze haar kleindochter gerust mag zien. Dat zeggen we ook telkens tegen sv als we hem spreken. Geloof best wel dat het rust in huis kan brengen idd. Probeer er alleen op dit moment nog van alles aan te doen zodat onze kinderen er niet de dupe van worden (en dat doe jij ook hoor, dat je het niet verkeerd opvat )
Tja, wat ik bedoel is dat je echt contact met HAAR hebt, niet via een ander. (ik geloof echt dat je pas kunt praten als je elkaar in de ogen kijkt) Blijkbaar gaat zij rechtstreeks contact uit de weg, dus dan kun je niets. Wat een rotsituatie zeg.
@Jessy het duurt ook niet zo heel lang meer voor ik mijn grens bereikt heb hoor. Ben sowieso benieuwd of ze nog wat van d'r laat horen voor/met mijn dochters verjaardag straks (weet nog niet of ik 'r uitnodig hoor...). @Sjorsje ik herken dat wel. Vanaf mijn 18e was ik dood voor mijn opa en oma (hun eigen woorden). Ik ben toen nog een keer zo dapper geweest om er langs te gaan, maar toen werd de deur gewoon in m'n gezicht dicht gegooid. En toch knaagt het al 13 jaar aan me. Sowieso met de geijkte dagen (Kerst, trouwdag, geboorte van mijn kinderen etc) en nu mijn opa dood is en ik van mijn nichtje hoorde dat hij nog om mij gevraagd heeft... Het blijft voor mij erg pijnlijk en niet te begrijpen omdat ik niks met die ruzie tussen volwassenen te maken heb. Vandaar dat ik nu op zich ook wel van alles wil proberen om het contact tussen hun te behouden, maar idd wel tot op zekere hoogte. @Amber Zij wil echt niet praten. We zijn al langs geweest en dan wordt de deur niet open gedaan. Ik kwam haar tegen toen ze de boodschappen uit de auto haalde en toen vluchtte ze naar binnen (mijn ouders wonen naast mijn schoonouders, dus ik kom ze wel geregeld tegen). Tja... Als zij niks wil, dan zal het van de zomer aardig pijnlijk voor haar worden als mijn kinderen bij mijn ouders in de tuin spelen en zij buiten zitten. Wellicht dat ze dan ziet/hoort wat ze mist... Zoals ik al zei doe ik denk nog één poging en dan denk ik dat het wat mij betreft ophoudt of geef ik dan te snel op? En zouden jullie haar dan toch uitnodigen voor mijn dochters verjaardag? Vind het echt moeilijk hoor meiden....
@Moniki ik vat het niet aanvallend op hoor! hier hebben we 16 maanden geprobeerd contact te leggen maar niets is gelukt dus dan houd het op he! maar echt super dat e het probeert!
@Lautjuhhh gelukkig, getypt kan het soms wat anders overkomen En ja, het lijkt me ook dat het na 16 maanden ophoudt.
Even een kleine update: die ene poging waar ik het eerder nog over had is van de baan... Het is nu wel duidelijk dat voornamelijk ik als boeman wordt gezien en niet mijn man. Mijn schoonvader is namelijk vandaag opgenomen in het ziekenhuis vanwege een hartaanval. Vele uren later is mijn man nog eens een keer op de hoogte gesteld en hij mocht dan wel komen, maar alleen. Tja, en ik ben dus meegegaan. Ten eerste om mijn man te steunen en ten tweede voor mijn schoonvader. Ik heb eerst in de wachtkamer gewacht terwijl mijn man naar z'n pa ging en hij heeft aan z'n pa gevraagd of hij mij wilde zien. En dat wou hij wel. Dus toen ik net bij pa was, kwamen m'n schoonmoeder en schoonzusje eraan. Aan hun houding zag ik dat ze verwachtte dat ik a la minute weg zou gaan, maar ik was nog in gesprek met pa en zij werden door de zuster naar de wachtkamer verwezen. Ik zal het kort houden, zij hebben mij uiteindelijk voor kutwijf uitgemaakt (ze hebben staan schreeuwen in de wachtkamer naar me, erg volwassen...), omdat ze niet wilden dat ik pa zag (terwijl hij me zelf wel wilde zien). Ik was niet welkom, maar mijn man wel. Ik zou me aan m'n man opdringen, want hij zou mijn steun niet nodig hebben omdat hij geen Mongool is...... Ze zouden mijn man ook niet meer bellen mocht er wel wat met pa gebeuren. En nu, voel ik me schuldig en wou het even van me af schrijven....
Ik weet natuurlijk niet wat er voorgevallen is, maar misschien durft ze jou niet onder ogen te komen en is ze daarom niet bij je dochter op bezoek geweest?
Och jeetje zeg wat triest dit. Ik zou het geloof ik toch echt maar naast me neerleggen, tegen zoveel onwil is geen kruid gewassen. Probeer het je niet persoonlijk aan te trekken (moeilijk!!). Als je sm echt niets met je kinderen te maken wil hebben zou ik het niet opdringen, ik ben bang dat als het niet van harte gaat je kinderen dat ook wel meekrijgen. Rot situatie hoor, hoop dat je voor jezelf en je gezinnetje een goede modus kan vinden!