Tis alweer 3 maanden geleden.... 3 maanden geleden is onze Stijn geboren. Nog elke dag mis ik hem.... Ik zie een lege box en achter een gesloten deur staat een kamer te wachten op een nieuwe bewoner. We hebben alles gelaten zoals het was, want die kinderwens is er tenslotte nog steeds. Wat is er gebeurd... Op 18 juni zijn we nog bij de gyn geweest ik was toen 40 weken zwanger. Dat Stijn groot was wisten we al heel lang, en we zouden dan ook gaan bespreken wanneer wegingen inleiden. Maar aangezien zowel de gyn als ik het eigenlijk niet nodig vonden zouden we een week later nog eens kijken. Die middag moest er nog even snel een foto bij de wieg gemaakt worden, want voor je het weet zou die bolle buik weg zijn. 19 juni, de normale zaterdag. Boodschappen doen en bijkomen. 's Middags op de bank had ik wat kramp. Onbewust ben ik dit gaan klokken. Toch vond ik het wel heel stil, ik kreeg geen reactie meer op een lekkere por. Toch maar weer eens luisteren met de angelsound. Stil... VK gebeld dat ik geen beweging meer voelde en we moesten gelijk naar het zh. Daar aangekomen wilde de zuster met de ctg het hartje zoeken, maar ook daar bleef het stil. Zij heeft de gyn erbij gehaald. Deze man heeft met een echo gekeken en daar zagen we wat wij al wisten.... Ons kindje leefde niet meer. Wat ik heb vernomen is dat ik een schreeuw gaf en in tranen uitbarste... Lievie heeft mijn ouders gebeld en zij zijn direct gekomen. Ze wisten alleen nog niet waarvoor. Mijn moeder kwam ook nog vrij vrolijk binnen... tot ze het nieuws hoorde.... Toen de gyn later terug kwam en ook de vk bij me was werd ik weer een beetje mezelf. Ik heb zelfs nog tegen die lieve man gezegd: als je nou nog zieliger gaat kijken ga ik lachen! Nou, ik werd wel even op mijn plek gezet! Of ik wel even wilde beseffen dat het voor hun ook niet makkelijk was... Het zijn echt mensen met gevoel, want achteraf hoorde ik dat hij met de vk nog even heeft zitten huilen in de koffieruimte.... We mochten naar huis met de mededeling dat we de volgende dag om 12 uur terug moesten komen om de inleiding te starten. Dat vond ik te lang duren en riep nog dat ik de volgende dag om 7 uur op de stoep zou staan! Thuis wat mensen gebeld... Mensen op bezoek gehad ter ondersteuning. We hadden pillen meegekregen om in te kunnen slapen. Om 3.00 uur werd ik wakker, moest naar de wc. Daar verloor ik de slijmprop. Op dat moment nam ik een van die pillen, omdat ik nog wel wilde slapen. Om 5.00 uur werd ik wakker met krampen. Ik ben ben beneden op de bank gaan klokken en na een uur zag ik dat het best regelmatig was. Ik heb de verloskamers gebeld en die gaven aan dat ik mocht komen. Ze waren ook op de hoogte van de situatie. Mijn lief vervolgens hysterisch uit zijn bed geschreeuwd. Het zou tenslotte werkelijkheid worden. 15 minuten later melde wij ons in de verloskamers. We mochten in de achterste kamer ons intrek nemen. Lieve zuster kwamen alles regelen, formulieren moesten ingevuld, vragen beantwoord en steun werd geboden. Om 9.00 uur begon de dienst van de gyn welke we de avond ervoor ook hadden gezien. Die kwam ook gelijk naar ons toe. Achteraf bleek dat het eerste wat hij op de afdeling vroeg waar ik was! Mensenkennis heeft ie wel. Rond 13.00 uur heb ik een tabletje ingebracht gekregen om de weeën een zetje te geven en dat heeft geholpen. Ergens nog een morfineprik (ofzo) gehad. Rond 16.30 ging ik volgens mijn lief onder het bed door van de pijn. De gyn kwam binnen en vroeg of ik me al bedacht had aangezien ik heel stoer heb geroepen dat ik geen ruggenprik wilde. Nou, voer mij maar af! Ik werd naar de verkoever gebracht waar de anesthesist was. Ik mocht daarheen anders had ik 1,5 uur moeten wachten. Ze was maar aan het vertellen wat ze ging doen, maar ik heb er geen idee van. Ik was druk met mijn weeën en mijn lief die er blijkbaar niet zo tegen kon. De gyn heeft hem ook maar meegenomen naar de kamer. Daar heeft hij mijn ouders gebeld voor wat afleiding. Was op zich gezellig, maar echt veel heb ik er niet van meegekregen. Wel heb ik ze rond 20.00 uur gevraagd te gaan, want ik wilde zogenaamd slapen. Wat er wel was is dat ik vocht voelde lopen. En dat is niet de bedoeling als je een katheter hebt. Zuster bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en zou de gyn waarschuwen. Deze kwam even kijken en zou aan het einde van zijn dienst ook nog even komen. Om 21.00 uur heeft hij nog getoucheerd en wat bleek... volledig ontsluiting! Aangezien ik de vk erbij wilde hebben, hebben ze haar gelijk gebeld en als ze er was mocht ik gaan persen. Om 21.30 was de vk er, en ook de gyn is gebleven terwijl zijn dienst al voorbij was. Ik mocht mijn mannetje ter wereld gaan brengen. Voor mijn gevoel was het zo gedaan, maar in werkelijkheid heeft het 1.45 uur geduurd. Zonder scheuren, knip of iets...om 22.45 uur een prachtige jongen 58 cm lang en 4495 gram. Onze Stijn! En daar zit je dan... met je zoon... Zo mooi, zo lief en vooral zo van ons. Mijn ouders en zussen gebeld. Deze zijn (op 1 zus na) gelijk gekomen. (die ander woont in het buitenland) Met zijn alle hebben we intens genoten van dit moment.... Wij zijn enorm blij met iedereen dit die moment dragelijk heeft gemaakt. De gyn (die zijn 1e zelfstandige dienst binnen dit zh uitvoerde), vk ( die haar vrije zondag opofferde), de zusters met groene paarse en witte schoenen! Familie, vrienden, vriendinnen en collega's... maar ook de kraamzorg! De volgende dag hebben wij foto's laten maken door Make-a-memory... en daar zullen wij altijd dankbaar voor zijn. En dan begint de ellende... Behalve dat je alles omtrent de begravenis moet regelen, moet je ook bedenken dat je net bevallen bent en moet genezen. Daarnaast kreeg ik ook nog eens zwangerschapsjeuk en kon wéér naar het zh omdat ik 's nachts tegen het plafond aan zat! Vriend kreeg even de mededeling dat hij op de ontslaglijst van de reorganisatie stond. 10 september hadden wij het laatste gesprek bij de gyn en zouden wij de uitslagen krijgen. Helaas is er helemaal niets gevonden waardoor onze Stijn niet bij ons mag zijn. Wij hebben dus echt "pech" Uiteindelijk gaat de zon ook weer eens schijnen. Zowel vriendlief als ik zijn aan onze nieuwe baan begonnen. Er is eindelijk een bod op ons huis gedaan. En hopelijk mogen wij snel komen vertellen dat we weer zwanger zijn... Het blijft tenslotte een feit: die kinderwens blijft! Maar Stijn vergeten wij nooit... hij heeft van ons ouders gemaakt.
Lieverd toch... Respect voor je hoe je alles onder woorden kunt brengen. Je lijkt mij een hele sterke vrouw. Wat een groot verdriet voor jullie om te dragen, heel veel sterkte gewenst. Zoals je zelf al schrijft, Stijn heeft jullie papa & mama gemaakt en zal altijd een plekje in jullie hart hebben. Geukkig hebben jullie mooie foto's van jullie mannetje.. Erg knap dat je nu al positieve punten kan benoemen. Ik hoop dat je veel steun van je omgeving zal bijven krijgen! En ik hoop ook echt dat jullie heeeeeel snel een broertje of zusje voor Stijn mogen krijgen. Dikke knuffel..
Lieve meid, Knap dat je jullie verhaal hier kunt vertellen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik herinner het meepraten in de juni lijst nog goed. En toen de dag dat jij een berichtje plaatste met dat verdrietige nieuws. Een heftig verhaal... ben er stil van Veel sterkte! En ik hoop dat jullie snel kunnen melden dat je weer zwanger bent.
lieverd, Ik heb tranen in mijn ogen, wat kan je dit mooi verwoorden! Stijn zal altijd een plekje in je hart hebben en zijn sterretje zal altijd blijven schijnen! heel veel sterkte! liefs
Ik heb je heleverhaal zitten lezen met tranen in me ogen.. Afgelopen januari is ons het zelfde over komen en zag even alles weer voor me neus voor bij komen... Wel super knap van je dat je heel je verhaal zo neer kunt zetten.. Wij zijn geheel ongepland maar ZO welkom zwanger geraakt en ik loop nu tegen het einde aan... heel veel sterkte en geluk dat jullie ook weer snel een kindje mogen verwachten.. Als je nog dingen wil weten mag je altijd pb sturen.. Liefs lime green
Een verschrikkelijk verhaal, wat triest wat jullie overkomen is. Heel erg veel sterkte. Maar aan de andere kant, hoe dubbel het ook klinkt, gefeliciteerd met jullie zoon Stijn, hij heeft van jullie papa en mama gemaakt en zal altijd een bijzonder engeltje in jullie harten blijven.
Jeetje.... waar halen wij vrouwen toch al die kracht vandaan??? Respect!!!! Hard is de wereld die zo je kindje van je afpakt en dan ook nog zonder waarschuwing. Sterkte met dit verlies. Fijn dat in ieder geval jullie baan, huis en relatie goed verloopt.
Ook ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Ik wil je heel veel sterkte wensen! Denk dat bij mensen die een beebje verloren zijn de kinderwens alleen maar groter is geworden. Hoop voor je dat beter gaat in de toekomst.
Lieve moettie en moettie man, ik heb jou gesproken bij de juni mama's,en precies wat Sabse schrijft kreeg ik ook het vreselijke bericht onder ogen dat jullie kleine mannetje er helaas niet meer mag zijn... Met tranen in mijn ogen zit ik je verhaal te lezen,en me te bedenken hoe vreselijk dit voor jullie moet zijn.... Ik kan me hier geen besef van maken,het enige wat ik kan is hopen en duimen dat jullie snel een 2e wondertje mogen verwachten,en dan weten dat er hoog een klein sterretje is,die daar altijd zal blijven.... Veel sterkte voor nu,en in de toekomst..... liefs Petra
heb tranen in de ogen veel respect en veel sterkte met verlies stijn zal altijd een plekje in jullie hard houden hoop voor jullie op 2 de wondertje en dat alles goed mag gaan
jeetje...de tranen lopen over mijn wangen. Wat een vreselijk verdriet moet dit zijn!! Ik ben er echt stil en ontdaan van. Het enige wat ik nu kan zeggen is heel, heel, heel veel sterkte!
Jeetje ik heb de tranen over mijn wangen stromen. Wat een verscrhrikkelijke klap! Zomaar de dome pech hebben om een gezond kindje te verliezen terwijl het al gezond ter wereld had kunnen zijn. Ik wens jullie all sterkte toe en hoop dat jullie kinderwens snel in vervulling mag gaan.
Hey meid! Een dikke dikke knuffel! Jullie zijn nu mama en papa en Stijn wacht op zijn broertje of zusje. Ondertussen waakt hij over jullie en alle kindjes hier. En daarboven heeft hij (jammer genoeg) veel speelkameraadjes. Veel sterkte schat!
Hoi lieverd!!! Alle plantjes krijgen tijd om uit te bloeien tot een mooie boom.. Jij had die tijd niet nodig, je was al een boom van een kerel! Het is ook niet te vatten hoeveell stilgezwegen pijn er achterblijft!.. knuffel
...pffff...ben er echt stil van, wat verschrikkelijk zeg en wat knap dat je het zo mooi hebt kunnen schrijven..en wat moet jij een sterke vrouw zijn...vind het zo goed van je dat je doorgaat.. weet wel dat je moet, maar dit lijkt me het ergste wat je als moeder zijn kan overkomen, je kindje verliezen.. heel sterkte met dit verlies. knuff
Lieve meid wat een vreselijk verhaal ik heb het met tranen over mijn wangen gelezen. Ik wil jou en je man heel veel sterkte toewensen en de zon gaat voor jullie binnenkort wel weer schijnen.
Hallo lieve mama en papa van Stijn, Ik ben helemaal stil na het lezen van je verhaal. Met kippenvel zit ik het te lezen. Heel veel sterkte met het dragen van dit super grote verlies. Liefs Miranda
Hey lieverd.. Pff weer gelezen en weer tranen!! jullie zij kanjers. Stijn mag trots zijn op zulke geweldige ouders!! Dikke knuf