Ik herken me er wel een beetje in maar ik weet dat het tijdelijk is. Ik ben bevallen, heb een baby en een nieuwe dagbesteding... Dat die katten hun ding doen kan ik er soms gewoon even niet bij hebben. Wel zoek ik de momentjes om lekker te kroelen als de kleine slaapt. Jouw beslissing kan niemand voor je maken, mijn beslissing is dat ze lekker blijven. Tenslotte is het veeeeel minder werk dan een hond, en als je het nuchter op een rijtje zet.... is het dan echt zo erg??
Ik herken het ook heel erg! Ik heb het nu gewoon zo druk met 2 kids...dat het gemauw en het voor de voeten lopen van de kat me gewoon te veel is. En als ik s'avonds rustig zit dan wil ik gewoon echt even niks doen...niet een kat die continue aandacht wil. Ik weet gewoon dat dit een fase is, ik heb het nu gewoon heel erg druk met de kids. Als de jongste weer wat ouder is dan heb ik meer tijd voor de kat en dan heb ik er ook weer plezier in. Zo ging dat ook toen onze oudste geboren werd.
Ik heb het na de geboorte van onze dochter ook gehad, maar: het is weer goed gekomen! Onze katten waren gewend dat ze meteen alle aandacht kregen wanneer ze er om vroegen en en opeens was dat anders. Er was gewoon veel minder tijd en ik was veel meer bezig met onze dochter en (schaam schaam) ergerde me dan aan de aandachtvragerij van de beestjes Vooral wanneer ik aan het voeden was en eentje van onze katten op het voedingskussen wilde zitten... erg schattig maar ook erg irritant Toen onze dochter ouder werd (ca 8 maanden of zo) veranderde het gelukkig weer! En het werd helemaal beter toen ze weer wat eerder op bed ging! Want toen kregen we 's avonds meer tijd om te knuffelen. Tegenwoordig is het zelfs weer bijna helemaal als vroeger! Wel anders, want: het ritme is anders waardoor ze op andere tijden aandacht krijgt (inmiddels is 1 kat overleden door hartfalen), daarnaast krijgt ze nu veel aandacht van onze dochter en tegenwoordig gaat ze vaak 's avonds even bij mij op bed knuffelen. Da's echt haar momentje even! Wat de haren betreft: altijd irritant gevonden en nu nog steeds.... maar met 1 keer per dag stofzuigen is dat goed te doen! Hier begint de ochtend standaard met stofzuigen, daarna begint de rest van de dag pas En zeker nu ons meisje loopt en dus wat 'hoger van de grond is' vind ik het minder irritant dan eerst! Ik zou zeggen: geef het nog even de tijd... het komt vanzelf wel weer en dan merk je misschien snel dat ze weer een belangrijke plek in jullie gezinnetje krijgen, al zal het wel op een andere manier zijn!
ah tis sund! Het is begrijpelijk dat je minder tijd hebt voor je beestjes met een kleine erbij. Maar om dan geen aandacht meer te geven? Vind het erg zielig! Wij hebben dan geen kat of hond,maar 2 konijntjes,en die krijgen zeker de nodige aandacht! Maar om dan maar te zeggen, miss weg doen... je hebt ze waarschijnlijk ook al lang... ik snap dat niet.. en natuurlijk heb je momenten dat je even geen 'zin' hebt in je katten,maar er is toch wel een moment dat je lekker even kan spelen en de nodige aandacht kan geven aan je beestjes.. het komt vast goed, geef het even tijd...en net wat hier gezegd word,als de kleine bv slaapt, geef ze lekker veel aandacht! En een diertje voelt het zeker aan als z'n baasje zich anders gedraagt.
Ik heb hier ook drie katten en ze zijn echt een deel van de familie. Toen mijn oudste net geboren was heb ik me ook wel eens ge-ergert aan alle haren etc, maar daar ben ik inmiddels overheen. Je kindjes gaan echt niet dood aan een paar kattenharen en ik heb ook regelmatig muizen en andere speeltjes uit Amy's mond moeten halen. Heb daarna gezorgd dat ik alleen nog speeltjes had waar ze niet in kon stikken. Inmiddels zijn mijn katten nog altijd "lastig" maar (bijna) volwaardige gezinsleden. Ik zou ze niet kunnen missen. Ik zou het dus ook nog even aankijken of je gevoel niet over gaat.
ik herken het gevoel wel. had nooit echt last van de haren, maar met een kruipende baby gatsiegetsie , ik vervloek die vlooienbalen van mij ook regelmatig! ze krijgen ook zeker veeeeel minder aandacht, maar ze hebben zich erbij neergelegd (ik heb er 3 en die komen dan ook nog buiten met een luikje dus dat scheelt al de helft...) maar zoonlief vindt onze 3 katten dolle pret! zodra ze door de kamer lopen is zijn aandacht bij de katten. 1tje gedraagt zich opeens als een hondje bij het eten,,, hij komt de gevallen stukjes groente opruimen, en dat is errug interessant! er wordt nu over de rand hangend gegeten, met een hapje groente in het handje en als de kat rechtop gaat staan om te kijken of er iets lekkers in het handje zit... lachen man! dieren en kinderen kunnen zo'n leuke interactie hebben! nee die van ons gaan niet weg!
Ik zou niet te lang wachten of het gevoel overgaat. Het is denk ik nog zieliger dat de katten in een huis moeten leven waar ze voelen niet meer gewenst te zijn dan dat ze naar een nieuw liefdevol huis gaan. Als je maar wel zorgt dat ze bij elkaar blijven.
Hier precies dezelfde situatie... We hebben 3 katten in huis lopen. Alle 3 absoluut geen knuffelkatten, maar wel altijd gezellig in huis. Mn zoontje is nu 11 maanden en ik merk dat mijn ergenissen naar hun steeds erger worden. Ze maken hem wakker met hun gemiauw voor zijn slaapkamerdeur.... Miauwen deden ze altijd al veel (ze willen graag naar buiten, maar woon 3 hoog) maar nu heeft het gevolgen. Mn man is al 2x van de trap gevallen met de kleine in zijn armen omdat een van de katten opeens voor zijn voeten springt en in het begin piesde er 1 steeds op de bank.... Ze herplaatsen is iets waar ik veel aan denk, maar heb de stap nog niet genomen.... Het zijn nog altijd onze katten en een deel van het gezin. Ik heb genoeg - punten om ze weg te doen, maar de + punten zijn zoveel beter! De kleine is gek op de katten, kruipt ze de hele dag achterna. De katten dagen hem ook altijd uit door steeds een stukje weg te lopen. De katten zijn ook een enorme steun voor mn hond. Haar moeder is pas overleden en de katten zijn haar troost, ze liggen bij haar, knuffelen enz. Prachtig om te zien. Nu heeft mijn zoon Astma en waarschijnlijk een kattenallergie, dus de kans is dat ze alsnog weg moeten, maar dan gaan ze naar familie en niet naar vreemden.