Dat is juist het punt he; dat eten ze hier dus niet. Daarom de regel eerst proeven, anders eten ze echt geen groente (behalve tomaatjes). Fruit happen ze zo weg, maar na 3 jaar vrijwel geen groente vind ik nu dat mijn oudste prima in staat is te begrijpen dat ze moet proberen. Verder geen Bulstronk-situatie hoor. En meehelpen met koken doen ze ook; eten ze niet meer door. Ik zet ze ook geen super pittige chili voor ofzo, er zit altijd iets bij dat ze prima zouden moeten kunnen lusten. En ik meng niks, dus ze kunnen ook kaal een aardappel eten als ze dat willen (en dat vindt de oudste fijn).
Hier ook hoor. Toen ze jonger was kreeg ze elke avond een toetje maar vanaf een jaar of 2,5 niet meer. Hier wil ik dat ze dingen op z'n minst proef. Anders geen toetje. En is je buik vol na 2 happen prima maar vol is vol.
Hoewel het mijn keus niet zou zijn, snap ik best wel dat mensen zeggen: geen avondeten, dan ook niets anders. Volgens mij gaat het daar hier helemaal niet om. Ik krijg namelijk niet de indruk dat dat vantevoren duidelijk was voor het zoontje van ts. Ik lees namelijk in het verhaal dat ts gefrustreerd was over de middag en daarom het slechte eten er niet bij kon hebben en dat dus maar ineens ging aanpakken. Misschien vergis ik me hierin hoor, maar dat is hoe ik het verhaal oppak. Daarbij bedenkend dat het zoontje van ts nauwelijks praat (zie topic over kentalis), dan vind ik het heel sneu ja. Kijk als je zeker weet dat het niet willen eten is en dat ze het heus wel lusten, en je maakt daar vervolgens duidelijke afspraken over, dan is het heel anders. Wie weet, doe ik dat zelf ook nog wel als mijn dochter ouder is, dat vind ik moeilijk in te schatten. Mijn zoon at jaren niets van het avondeten en mocht dan wel andere dingen, maar die is heel zwaar autistisch en het was overduidelijk dat hij echt niet durfde. Inmiddels eet hij bijna alles, maar nog steeds niet met zijn allen aan tafel, want hij heeft moeite met prikkels en tegelijk aan tafel zitten, we zijn inmiddels blij dat hij uberhaupt eet.
Ik persoonlijk vind dat ze dus wel gewoon hun zin dan krijgen... lekker makkelijk zeg als ik me uit heb staan sloven in de keuken on een gezonde maaltijd op tafel te zetten en dat ze dan zeggen nee hoor geen trek in en dat ik dan maar wat anders voor ze ga pakken en mijn eten weg kan mikken... vergeet het maar... En wbt het autisme, no offense maar dat kan je niet vergelijk met een kind die daar geen last van heeft en dus gewoon niet eet omdat ze daar geen zin in hebben of een toetje oid lekkerder vinden en daarom hun avondeten niet eten
Dat was mijn eerste gevoel ook, daarom vroeg ik ook aan ts of ze het duidelijk had aangegeven, dat hij niets anders meer zou krijgen. Want de laatste tijd doet hij vaker zo met het eten en nu was ze er klaar mee. Maar of dat duidelijk was voor haar zoontje weet ik niet. Nu ik lees dat er misschien wel meer speelt, zou ik het dan helemaal sneu vinden. Maar goed, daar moet ts maar even duidelijkheid over geven
Ik vind het helemaal niet gemeen en ben zelf ook zo opgevoed. Als we ons eten niet wilden eten, dan was het dikke vette pech. Als we geluk hadden kregen we voor het slapen gaan nog een droge boterham tegen de honger, maar meer ook niet. En als kind hadden we heel snel door dat we dus wel moesten eten wat de pot schaft of we anders niets meer gingen krijgen. Geen toegevingen of een alternatief (behalve droge boterham).
Ik kan ook niet opmaken uit het bericht in hoeverre het voor het kind duidelijk was dat dit een consequentie was. Hier eten ze wat ik heb gekookt, eet je niets, dan niet, je kunt nog een klein toetje krijgen en meer niet, ik ga geen boterhammen smeren en stukken fruit geven i.p.v. de hoofdmaaltijd.
Ik vind het ook niet gemeen hoor. Het is uiteraard wel de manier waarop het gaat, maar als hij hier weigert een hap te nemen (vaak gewoon een dwarse peuterpuberbui) dan krijgt hij ook geen toetje. Dat weet hij heel goed en hij is dol op toetjes. Hij lust bijna alles, maar weigert soms gewoon te eten. Hier zijn we dus heel duidelijk, je moet minimaal 2 hapjes proeven en vind je het dan echt niet lekker, dan laat je het staan, krijg je wel gewoon een toetje. Schuif je het eten bij voorbaat al weg, dan kan je ook naar je toetje fluiten. En 9 van de 10x als ik zeg, zo papa en mama gaan een toetje eten, dan begint meneer toch opeens te eten, omdat hij toch eigenlijk ook wel een toetje wil. En een enkele keer gebeurd het dat hij ook geen toetje krijgt. Wel krijgt hij dan voor het slapen gaan, net als altijd gewoon nog wat drinken, maar na het avondeten wordt hier in principe niks meer gegeten, soms een uitzondering als hij wat langer opblijft. Hij heeft er hier nog nooit een minuut slechter om geslapen, om het feit dat hij niets gegeten heeft 's avonds. En wij doen dit nu een half jaartje zo en dat hij echt geen hap meer eet komt bijna nooit meer voor. Wel vraagt hij nog regelmatig of wij willen helpen en dat vind ik prima, maar ik eet wel eerst m'n eigen bord leeg.
Ik heb er ook 1 zonder autisme en die krijgt dezelfde behandeling ik zie het niet als ondankbaarheid naar mij toe (ik sta me niet uit te sloven in de keuken bv) maar als een individu dat even andere plannen heeft daar is ruimte voor bij ons thuis. Ik heb meestal iets liggen id koelkast dat ik zo voor ze klaar kan zetten of vraag wat ze willen eten. Dat gaat hier prima.
Belangrijkste lijkt me dat er duidelijke regels zijn rondom (avond)eten en dat deze consequent worden toegepast, zodat een kind weet wat de verwachtingen zijn en ook wat hij/zij zelf kan verwachten. En dan zal het van de ouder en het kind (en eventuele problematiek) afhangen wat die regels precies zijn. Dat lijkt me toch maatwerk, waarbij vele wegen naar Rome leiden. Hier in huis had ik me overigens niet gemeen gevoeld. Hier is het standaard dat een toetje alleen is, voor als je nog trek/ruimte hebt na de gewone warme maaltijd. En als je alleen maar knoeit en speelt met je eten, dan heb je geen honger en gaat je bordje (na waarschuwing) weg. Als er na de avondmaaltijd nog een ander vast eet/drink moment komt (hier in huis niet overigens), dan zou ik dat wel gewoon gedaan hebben, na ieder eetmoment weer met een schone lei beginnen en opnieuw de keus bij kind laten of ze wel/niet willen eten. Ik proef bij ts idd wel behoorlijk wat frustratie, ik zou bijvoorbeeld nooit smeken of je kind iets wil eten, want dan wordt het ook echt een machtsstrijd. Ik bied het eten aan, ik bepaal ook wat het eten is (waarbij ik heus rekening houdt bij wat gemiddeld genomen lekker gevonden wordt door de kids) en op welk tijdstip we gaan eten, maar mijn kinderen kiezen zelf of ze van dit 'aanbod' gebruik willen maken. Mijn bijna kleuter zegt soms heel duidelijk 'nee' en dat vind ik dan best. Dan gaat ze van tafel en gaat spelen en krijgt rest van avond niets meer. Soms bedenkt ze zich, als wij dan nog aan het eten zijn, dan mag zij ook als nog aanschuiven, maar als wij klaar zijn is haar kans verkeken. Toen ze jonger was heeft dit wel eens geresulteerd in een aantal pittige huil- en driftbuien, maar ze weet heel goed wat de regels zijn en dat ik geen uitzonderingen maak.
Maar dan noem ik het geen alternatief. Wij hebben ook de sausjes apart en we vissen de 'giftige' sliertjes uit de macaroni. Maar ze eten toch in principe nog wat de pot schaft. Of niet, maar dat is hun keuze.
Het kan zijn dat die zonder autisme dezelfde behandeling krijgt, dat is jouw goed recht, net zoals het mijn goed recht is om dat onzin te vinden en dat ik dat dus niet doe. Als je buik vol zit van het eten dan is er ook geen plek voor wat anders. Als je niet heb gegeten en je hebt honger kan je dus je avond eten eten en anders niets. Muv het toetje dat ze dus altijd krijgen. En ook hier is ruimte voor andere ideeën hoor, en de oudste mag ook best wel eens kiezen wat we eten, maar verder bepaal ik gewoon wat er gegeten word.
Een individu met andere plannen .... Sorry maar dat vind ik flauwekul. Er is ruimte genoeg op andere momenten voor mijn individuen van kinderen om hun eigen plannen uit te werken en hun ideeen te ontplooien. Daarnaast moeten ze ook gewoon leren zich aan te passen en met zn allen gezond eten hoort daarbij. Het leven past zich niet aan aan individuen, zo werkt het niet. Maar ieder zn eigen voorbereiding op de maatschappij....
Ik ben ook wel benieuwd naar antwoorden van ts op eerder gestelde vragen. Zelf speel ik het niet zo in ieder geval. Ik kook en ze kijkt maar wat ze er van eet. Toetje eten we sowieso. Ik ben ook de beroerdste niet om er een voller bakje van te maken en een banaan er doorheen te doen bij slecht gegeten te hebben. Als ze heel slecht heeft gegeten, krijgt ze voor het naar bed gaan nog wel een cracker of rijstwafel. Wel droog, maar dat is normaal want dat eet ze eigenlijk altijd droog. Ik ga niet aan tafel al boterhammen staan smeren of crackers aanbieden. Wil niet dat het normaal wordt om tegelijk met de groente ed al een alternatief te kiezen. Ik maak er geen strijd van. Zie er het nut gewoon niet van in, kijkend naar hoe we zelf zijn opgevoed.
Wat een zure reactie zeg. Bah. Dat ik er anders over denk en mijn kinderen in staat stel zelf keuzes te maken (zodat ze dat ook zelf blijven doen straks bij peer pressure in de puberteit) zal ze mi juist 'voorbereiden' op de maatschappij. En daar zit het verschil tussen jou en mij: jij denkt dat ze nog voorbereid moeten worden op de maatschappij. Ik zie ze nu en vanaf het begin als onderdeel daarvan. Het gaat er niet om wat ze later worden, want ze zíjn al iets.
Wij eten helemaal nooit toetjes, zal ook eem hoop schelen in een hoop gevallen. Kind weet dat dat de hoofdmaaltijd is wat ze krijgen en verder niks.
Maar aan hun individuele keuzes zitten toch grenzen? Of mogen ze ook om 3u 's nachts eten als dat hun keuze is? Jij legt de grens gewoon ergens anders dan een ander. Als het aan mijn oudste ligt, eet ze 's avonds een boterham met extra veel hagelslag; dat vind ik geen optie. Er is zeker ruimte voor hun individu, ze hoeven ook niet alles te lusten, maar we wonen nu eenmaal samen in 1 huis, dus ze moeten soms gewoon dingen.
Niks zuur, is gewoon mijn mening. Dat woordje bah klinkt pas zuur.. Laat ik het verduidelijken, ik bereid ze voor op zelfstandig functioneren in de maatschappij. En ik laat ze zelf keuzes maken. En ik leer ze zich bij tijd en wijle aan te passen. En ik ben er verantwoordelijk voor dat ze goede gewoontes aanleren en voldoende gevarieerd voedsel binnen krijgen. Natuurlijk zijn ze iets, maar ik hoop niet voor ze dat dit al hun eindstadium van ontwikkeling is..... Ik vind het gewoon slap geklets als je stelt dat je kind niet hoeft te eten wat er op tafel staat omdat het een individu is met een eigen plan. Zou me wat worden als ik de hele dag de planning van mijn kleuter en peuter zou volgen. Maar eigenlijk denk ik dat we niet eens zo heel ernstig van mening verschillen nu ik er langer over nadenk. Alleen ik vind bepaalde situaties zich niet lenen voor eigen keuzes van kinderen. Over eten bijvoorbeeld. Zij kunnen geen gevolgen overzien op langere termijn van te weinig, te veel of ongezond eten. Dus moeten wij dat doen. En daarmee bepaal ik als verantwoordelijke dat er gegeten wordt wat er op tafel staat en geen alternatief als yoghurt of fruit hoe gezond ook, daarmee eten ze andere gezonde dingen niet. En over bepaalde situaties waarvan de gevolgen nihil zijn mogen ze van mij best zelf beslissingen maken. Graag zelfs. In dingen als slaap en voeding moet je je verantwoordelijkheid nemen als ouder en opvoeder en soms of meestal, voor ze beslissen zolang ze dat zelf nog niet goed kunnen. Mijn kinderen mogen zelf hun broodbeleg kiezen, maar op een dag alles maar 1x want ze kunnen nog niet overzien dat op alle boterhammen hagelslag en pasta niet gezond is. Maar zelf kiezen of ze zin hebben in kaas of jam, ja dat kunnen ze best ook mijn 2-jarige.
Ik snap werkelijk niet waarom het idee van 3 uur in de nacht eten in je opkomt wanneer je mijn uitleg leest. Echt niet. Waarom met zo'n belachelijk voorbeeld komen? Probeer je op deze manier mijn uitleg onderuit te halen? Alsof ik helemaal omver gelopen word in mijn huis, omdat ik mijn kinderen vrij laat? Dat ik een andere keuze maak dan jij, betekent echt niet meteen zoiets extreems als om 3 uur in de nacht eten. Dat je zoiets uberhaubt oppert laat zien dat je mij of niet wil begrijpen of echt niet begrijpt. Mijn kinderen zouden daar niet eens aan denken. Want dan liggen ze gewoon lekker te slapen en stel (ik heb best fantasie en wil dit spel best meespelen) dat het wel gebeurt: denk je dan echt dat ik naar beneden ga om een bammetje te smeren?