Meid, daar zit een groot verschil in he! Jij hebt je kind aangepakt, jouw moeder SLOEG je en SCHOLD je uit. Jij hebt op hardere toon tegen hem gepraat. En terecht. Hij is z'n grenzen aan het opzoeken...En jullie moeten voet bij stuk houden om hem weer recht te zetten. Dat doen jullie (naar mijn mening) erg goed!
Het feit dat je je bewust bent van je eigen jeugd en opvoeding en dat je weet dat je dat niet wilt herhalen, zorgt er al voor dat je in ieder geval een stuk bewuster en alerter bent dan je moeder destijds waarschijnlijk was. Veel van wat je schrijft is herkenbaar. Wat mij soms helpt is om me bewust te zijn van het feit dat OOK bij kinderen spanningen op kunnen lopen. Alleen geven zij er niet de woorden aan die wij wel al eraan kunnen geven. Dus mijn zoontje is na zijn kdv-dag standaard wat huileriger als hij thuis komt. Hij wil dan klieren en uitdagen maar ik ga vooral rustig praten en vragen of hij gespeeld heeft en met wie...etc. Ik denk dat hij dan eigenlijk de spanning van de dag kwijt moet. Mijn dochter, die sinds sept naar school gaat, deed heel veel indrukken op op school en was na schooltijd opeens gemeen naar haar broertje. Iets wat we niet eerder hadden gezien. Toen ik begreep dat ze zich had ´ingehouden´ in de klas en dat thuis ontlaadde, kon ik ook meer geduld opbrengen. Dat betekent niet dat het allemaal maar makkelijk gaat, we moeten best veel ´verdragen´ als ouders en mijn kinderen kunnen me soms het bloed onder de nagels vandaan halen. Toen mijn zoontje op de trap begon te springen (zoals iemand anders ook vertelde) heb ik ook heel hard geschreeuwd. (ik was natuurlijk bang maar op dat moment was dat mijn eerste reactie) Ik vind het heel erg voor je dat je moeder zo met jou omging. Ik denk dat je een heel lieve moeder bent. En als dit weer gebeurt (want dat gaat gewoon gebeuren) vergeet dan niet je eigen worstelingen als kind (en wat je toen nodig had). Amber
misschien een half uurtje eerder opstaan? Een kind heeft geen klokje he... die snapt dat niet. En stress om weg te gaan zorgt hier ook voor strijd...
dat werkt bij ons ook niet... wat hier werkt is: zij een tandenborstel, ik een tandenborstel. En samen poetsen.
Meid, je bent geen slechte moeder en je hoeft je al helemaal niet schuldig te voelen. Je zou pas een slechte moeder zijn als je je zoontje niet streng zou "straffen" voor z'n gedrag. Ik schrik er eerlijk gezegd van dat een ventje van 2,5 expres hondjes gaat schoppen en meermalen mensen keihard in het gezicht slaat! Als mijn 3-jarige zoiets zou doen zou ik haar ook van de schrik alleen al wel even wat hardhandiger aanpakken. Dit soort gedrag moet je absoluut niet accepteren en passend "straffen". Als in de strafhoek zetten niet helpt zou ik iets anders bedenken, bijvoorbeeld z'n lievelingsspeelgoed weghalen totdat hij weer een dag "lief" is geweest. Hem dus heel erg belonen als hij een dag lief is geweest, ook met extra aandacht. Daarentegen duidelijk maken dat mensen/dieren schoppen en slaan nooit getolereerd wordt. Bij onze peuterpuber helpt dit systeem heel goed, al hoef ik het gelukkig niet zo vaak toe te passen. Die opmerkingen van oma/opa zijn overigens pedagogisch niet echt handig, op z'n zachtst gezegd.
Meid niet schuldig voelen hoor! Ik vind dat je het nog zachtjes hebt aangepakt! als ik eerlijk ben als mijn kind dat doet krijgt ze toch echt een lel Mn hondjes schoppen... mij slaan... echt niet!
Hoe herkenbaar!! ALs ik alleen met de jongste ben van 2,5, heb ik er weinig mee te doen, maar in de winkel gooit hij het liefst alles uit de kar en als ik dan "nee"zeg, is het schreeuwen geblazen... Ook hier is het bij opa en oma regelmatig zo dat hij geen kusje wil geven. Ook 's nachts momenteel drama. Wordt midden in de nacht wakker en wil dan niet meer slapen. Schreeuwt echt uuren de boel bij elkaar, met gevolg dat we helemaal kapot zijn. TIPS zjin echt welkom!! Ik wist dat we weer slapeloze nachten zouden krijgen, maar had verwacht dat het nog wel even zou duren.
Kan het misschien zijn dat hij op een andere manier aandacht van je wil vragen? En ook van de opa's en oma's? Hij is duidelijk zijn eigen karaktertje aan het ontwikkelen en grenzen aan het opzoeken. Opmerkingen als 'opa hoeft jou niet meer' is meer een teken van de volwassene die zich afgewezen voelt door een peuterpuber, hoe kinderachtig eigenlijk. Ze zouden toch veel beter moeten weten. Het lijkt mij dat het beter werkt om het gedrag te negeren en als hij dan uit zijn 'modus' is, er ook niet meer op terug te komen. En zit er een patroon in zijn lastigheid? Is hij bijvoorbeeld veel moeilijker als hij moe is/veel indrukken heeft opgedaan? Soms is het echt afreageren. Al vind ik in het gezicht slaan en schoppen ook wel een beetje extreem gedrag voor een peuter. Daarom vraag ik me af of hij op een andere manier aandacht wil. Dit zijn alleen maar mijn indenkingen, want mijn eerste kindje is onderweg en heb dus nog geen echte ervaring met opvoeding. Wel heeft mijn moeder op heel veel kinderen gepast en heb ik van daar wel een beetje gezien hoe heftig die peuterpuberteit kan zijn. En je bent absoluut geen slechte moeder! Je reactie op zo'n gedrag is de enige juiste.
Oh nou maak je geen zorgen hoor meid dit lijkt me gewoon normaal. Niet dat je dit elke dag zou moeten doen maar je bent maar een mens en ook jij kunt aan je kookpunt komen. Ik denk dat je niks verkeerd gedaan hebt en hooguit je excuses aan de kleine aan kunt bieden dat je zo hard geschreeuwd hebt maar dat je wel vindt dat hij ECHT niet mag slaan. Voor wat betreft opa en oma: Ik denk dat ze echt nog wel veel van je kleine houden maar dat dit opvoedkundig is. Zo van, kom maar terug als je normaal kunt doen. Zou ik zelf ook doen denk ik. Ik begrijp je wel hoor mijn hart zou ook breken als iemand anders zoiets tegen mijn kind zegt maar ik begrijp de kant van de opa's en oma's denk ik ook.
Nou als die kleine van ons mij keihard in mijn gezicht slaat krijgt het toch echt een tik terug,laat me niet slaan natuurlijk.
Niks mis met je reactie. Mijn dochter is die fase weer een beetje uit. Maar ook ik heb weleens geschreeuwd of haar op de gang gezet en de deur dichtgehouden tot ze eindelijk (na een half uur) ophield met schreeuwen. En nu is ze erg lief en luistert goed. Als ze iets stouts doet, zeg ik dat ze even op de gang moet nadenken en komt ze terug met 'sorry dat ik dit of dat deed'. Dus het komt weer goed. Deze fase is gewoon heel lastig! Geef je grenzen aan en probeer daarin op één lijn te zitten met zijn vader. En ja, soms zet je ze wel 10 x achter elkaar in de hoek/op de gang. De aanhouder wint!
Haha idd ik laat mij echt niet slaan, knijpen, bijten of schoppen! Hier gaat ze nog wel eens op de hond staan als hij ligt7 Ok Labrador van bijna 40 kilo, maar ik wil het niet! Gelukkig gaat ze alles steeds beter begrijpen, maar ja kan nog niet veel verwachten haha
Ach zo herkenbaar allemaal.. iedereen heeft tijdelijk zo'n kind. Het gaat echt over al heb je daar nu niets aan. Grenzen stellen en je eraan houden. Verder geen tips, je overleeft het weer!
'je mag mama niet slaan, maar om het je af te leren sla ik jou wel.' klinkt niet logisch. waarom zij niet en jij wel? Ik snap dat echt niet..