Ja hier vanaf dat ik een jaar of 11 was ongeveer, toen begon het. Hoogtepunt kwam in mijn puberteit en ik ben ook met 17 uit huis gegaan.
Hier ook al vroeg merkbaar. Ben de oudste dus had al jong de verantwoordelijkheid over mijn broertjes en zusjes, moest dan bijv oppassen. Hadden thuis een " corvee" rooster. Oh wee als ik de lijst niet nakwam. Maar met de anderen werd het al gauw door de vingers gezien. Heb altijd wel het gevoel gehad " buiten" te staan. Heb thuis altijd op mijn tenen moeten lopen. Nooit durven vragen om extraatjes. Terwijl mijn broertje onder mij altijd in dure merkkleding liep. Ik had vanaf mijn 14e bijbaantjes om geld te verdienen. Zo werd ik al snel onafhankelijk. Met 18 het huis uit en met 20 een huisgekocht samen met partner. Beste keus ooit geweest om uit huis te gaan. Nog lang i.d. ban van ouders geweest. In de zin van. Ik voelde me verplicht om te zorgen ( moeder behoorlijk labiel en een zwaklijf) Toen Esmee is geboren gingen mijn ogen pas echt open. Ben toen ook voormezelf op gaan komen omdat het anders ten koste ging van Esmee. Dit wilde ik niet. OOk een hele tijd veel minder contact gehad. Dit heeft mijn ouders toen ook wel aan het denken gezet. Maar sinds 2 jaar vervallen ze weer in een oud patroon, ze hebben het zelf niet in de gaten. Grappige is dat mijn omgeving etc) het wel opvalt dat er dingen gebeuren/voorvallen. Dan denk ik, gelukkig het ligt dan niet aan mij.
Heel herkenbaar, hier ook. Mijn 2 broertjes, schoonzusje en moeder gingen gezellig met z'n allen naar Disneyland, zonder mij te vragen (ik was toen alleen). Ze gingen er van uit dat ik dat toch niet kon betalen. Nou echt, dat is toch niet aan hen om dat voor mij te beslissen. Ze hadden het op z'n minst kunnen vragen. Ik was zó boos!
Hier is de voorkeur ook duidelijk, heb het er heel lang moeilijk mee gehad maar het nu naaste neer gelegd. Mijn ouders doen alles voor mijn broer en zus, maar dat zijn gewoon ook zorgenkindjes zelfs nu ze al in de 30zijn moeten papa en mama nog alles voor ze doen. Ondanks dat ik jong moeder was heb ik me altijd kunnen redden en kan ik met trots zeggen dat wat wij nu als gezin voor elkaar hebben gekregen dit ook zelf hebben gedaan. Wat ik wel erg vind is dat mijn ouders mij steeds een beetje meer kwijt raken en ze dit niet door hebben. @ts je kunt het gesprek met ze aan gaan maar ga wel bij jezelf na wat voor baat je erbij hebt. Ik kan van alles tegen mijn ouders zeggen maar in hun ogen zou ik toch altijd ongelijk hebben. Praten heeft voor mij dan ook geen zin meer.
Lovely83, Maar je doet het maar mooi zo met je gezin! Zo denk ik er ook heel vaak over! Ik moet er nog eens goed over na denken of ik wel een gesprek wil aangaan. Want ik laat mij helaas makkelijk ondersneeuwen. Niet altijd assertief genoeg Ik moet zeggen dat ik sinds de komst van mij dochtertje mij heel veel dingen best duidelijk zijn waarom het zo loopt. Maar altijd die eeuwige hoop he. Ik weet zeker dat mijn moeder en ik niet goed gehecht zijn. Mijn moeder heeft een keer tussen neus en lippen gezegt dat ze van mij een postnatale depressie heeft gehad. Ik was er tijdens de bevalling ook bijna niet meer geweest. Heb zuurstof gebrek gehad. En een paar weken later lag ik in het zh met een ernstig virus/besmetting. Paratyfus Dus lang een zorgen kindje geweest.
Wonen ze nog bij je ouders? Ik heb het ook regelmatig dat mijn moeder met mijn zus ergens naartoe gaat en als ik dan zeg "goh had ik ook wel leuk gevonden" krijg ik de reactie "maar jij hebt je eigen gezin" Andersom als ik eens iets met mijn moeder doe wordt mijn zus boos want zij had ook mee gewild.. En dan geeft mijn moeder vaak aan dat ze het wel zielig vind voor haar.. (ze is 2 jaar ouder dan ik) En laatst waren ze op haar verjaardag s avonds uit eten gegaan.. Stonden wij daar om op visite te komen niemand thuis! Bel ik op "ja we zijn met zn allen uit eten" ehuumm ja fijn dat wij ook mee werden gevraagd.. Dacht dat wij ook bij het gezin hoorde.. Dus kan me je gevoel voorstellen
Ik herken dit ook wel hoor. Mijn ouders komen ook nooit langs en bellen maar zelden. En dat terwijl ik enig kind ben. Heb dit al heel vaak aangekaart maar dan zeggen ze dat ik gelijk heb, om vervolgens op de oude voet weer verder te gaan. Ik durf echt te zeggen dat ik teleurgesteld ben in ze. Maar hier gaat dan ook nog een ellenlang verhaal vooraf waar ik verder niet op uit wil wijden.