Bij de eerste zeker niet. Toen schreef ik 's ochtends nog in een mail aan iemand: 'hier nog niks hoor, en ik heb niet het idee dat dat één dezer dagen gaat veranderen ' 's Middags de eerste wee gehad en de volgende ochtend bevallen. Bij de tweede kreeg ik overdag één wee en toen had ik wel het idee dat het zou gaan beginnen. Toen verder op de dag geen last gehad, maar ik herkende dat gevoel van die weeën direct.
Heb vanaf 37 weken elke dag voorweeen gehad. Werd er elke nacht wakker van en kon dan niet slapen van de pijn. Na een paar uur trok het dan weg. Op de dag zelf dus uren in ontkenning gezeten dat er ook maar iets stond te gebeuren, tot ik 2 uur om de 5 minuten weeen had en toen toch maar gebeld. Geloof mij maar dat het geen pretje is 5 weken voortekenen, je kan beter opeens beginnen!
Achteraf gezien zat ik al anderhalve dag in de weeen. Toen het s'nachts toch iets pijnlijker begon te worden, heb ik maar even gebeld Ik dacht toen nog steeds dat het allemaal voorwerk was. Heb nog netjes om een ruggeprik gevraagd, want ik dacht dat ik nog maar een paar cm ontsluiting zou hebben, en het zou allemaal nog veeeeel erger worden wist ik van de bevallingsverhalen. Maar dat was niet meer nodig, ik mocht bijna al direct gaan persen Zat al op 9 cm, de vk schrok er van Dus ja, ik voelde de bevalling aankomen. Ik wist het alleen niet.
Ja, ik voelde het wel aankomen. 2 dagen van tevoren al vreselijke huilbuien en gezegd tegen mijn moeder dat het snel ging gebeuren en ik zeker niet over tijd zou gaan lopen. De dag van de bevalling voelde ik me onrustig en wilde snel terug naar huis toen we ergens wat gingen drinken. Onbeschrijflijk gevoel.....Wilde gewoon niks meer, alleen thuis zijn. Die nacht is het begonnen met 39+4. Werd wakker en moest kotsen, en meteen weeën elke 5 minuten die 1 minuut duurden.
Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik nu met mijn tweede bevalling kan verwachten. Bij de eerste was ik al in het ziekenhuis en de vliezen etc hebben ze daar doorgeprikt en ben ingeleid. Zoals ik jullie verhalen lees, kan ik van alles verwachten...
vanochtend mn slijmprop verloren nu de hele dag al een zware buik die wat aan het rommelen is, wat krampjes en lage rugpijn. Ben benieuwd of het nu snel zal doorzetten of toch nog een tijdje gaat duren... Wie weet een valentijnsbaby
nog niet veel spannends.... nog steeds dat zware ongesteldheidsgevoel en af en toe een krampje maar zet niet echt door.... We zullen zien wat de nacht brengt
Werd vandaag wakker... met nog steeds een dikke buik De krampjes komen af en toe maar gaan ook weer... Zou het dan toch ; valentijn??
Nee, ik voelde het niet aankomen in de zin van dat ik geen verschil tussen de voorweeen en 'echte' weeen voelde. Voorweeen heb ik zeker een week gehad en die werden geleidelijk meer en pijnlijker., het waren ook alleen beenweeen. De vk dacht zelfs nog aan blaasontsteking maar opeens zat ik toch op 3 cm ontsluiting. Vanaf dat moment duurde het nog 3.5 uur tot de bevalling. Ik vond het wel gek lopen eigenlijk, je hebt toch zo'n cliché beeld in je hoofd zoals in films waarbij iemand plotseling naar de buik grijpt van een eerste wee of waarbij het water met een grote plons breekt. Het punt waarop de bevalling echt is begonnen kan ik niet aanwijzen en m'n water hebben ze gebroken op de bevaltafel. Daarna kreeg ik meteen persweeen en was onze vent er met 20 minuten.
Bij de eerste ben ik ingeleid dus ik weet nu de tweede keer iet wat ik zou kunnen verwachten Had wel gehoopt dat de poetsaanval die ik afgelopen zaterdag had een voorteken zou zijn, maar helaas nog geen beweging...
Bij mijn eerste werd ik 's morgens (40+5) wakker met een soort opkomende en afnemende kramp waarvan ik dacht: hee, is dat nou een wee? Die dag kwamen en gingen ze nog, het duurde een tijd voordat er regelmaat in kwam. De eerste 12 uur deden ze ook nauwelijks pijn. 's Middags verloor ik de slijmprop. 's Avonds dacht ik: dit gaat wel doorzetten, ze kwamen toen om de 6 minuten. Half tien 's avonds kwam de vk, 1 cm ontsluiting. Om een uur of twee 's nachts kwam ze weer, toen had ik volledige ontsluiting en persweeën. Om 3.48 is mijn zoontje geboren. Voor die dag, had ik nog niets gevoeld van een naderende bevalling.
Bij mij ging het bij de eerste ook zo'n beetje als hierboven. Echt pijnlijke weeën pas na een dag kramp, en toen in een uur of vijf, volledige ontsluiting. Nu ben ik benieuwd hoe het deze keer gaat, lees zoveel verschillende verhalen hier! Nu vaak harde buiken, maar verder niks eigenlijk....
De dag voor de bevalling moest ineens alles af zijn bij me.. ik heb een paar wassen gedraaid en gestreken, uitgebreid gekookt, stoofpeertjes gemaakt, cake gebakken, huis schoon gemaakt en toen snachts begon het.. Ik was 40+5 en ik werd midden in de nacht rond 4en wakker van buikpijn, moest plassen.. Rond 6en werden de krampen zo erg dat ik moest overgeven en toen ik uit bed wilde stappen brak mn water.. en nog geen 5 uur later had ik Jayden op mn buik liggen, uur tussenpauze door adrenaline van de spoedrit met de ambulance.
Bij mijn tweede ging ik naar de gyna met 40+2 om te kijken of ze me in konden leiden ivm bekkenpijn en niet meer slapen. Ik had al een paar dagen af en toe kramp, maar verder niets. Eenmaal bij de gyna ging ze kijken of ik al wat ontsluiting had omdat dat nodig schijnt te zijn om in te lijden. Ik kreeg toen heel droog de opmerking "mevrouw u bent aan het bevallen en heeft al 7 cm ontsluiting " Ik kon dus gelijk door naar de verloskamers en een uur later had ik mijn dochter op mijn borst. Helaas moest ik wel aan de wee opwekkers om mijn baarmoeder weer goed te laten slinken en dus een nachtje blijven, maar ja er zijn ergere dingen.
Ik had al een week of 3 voorweeen. Maar het werd steeds meer. Vrijdags in de ochtend dacht ik laat ik alles maar even scheren. 's avonds zat ik ontzettend ongemakkelijk op bank na het boodschappen doen. Ben na bed gegaan. Had 1 wee toen me water brak en toen had ik binnen 3,5 uur mijn zoontje op me borst.
Wow, misschien ben je inmiddels bevallen? Ik voelde helemaal niets van te voren, bij mij begon het met dat mijn vliezen braken en daar werd ik wakker van.