Ik heb 4 kinderen, waarvan 1 is overleden. Na elk kind wist ik zeker dat ik er nog eentje wilde en vroeg me af of dat gevoel ooit over zou gaan of dat ik straks 10 kinderen zou hebben☺️ Maar na nummer 4 voelde ons gezin compleet. Ik vind baby's nog steeds erg schattig en zwanger zijn heel speciaal, maar ik hoef het absoluut niet meer. Ben blij met m'n gezin zoals het is en ben blij dat ik 'niet meer hoef'😊
Flipske Lijkt me heel moeilijk maar inderdaad een spiraal is zo terug te draaien en een sterilisatie niet. Dat is echt heel definitief.. Ja dat (niet) slapen.. erg he. De oudste slaapt hier heel goed sinds 1 jaar maar haar broertje maakt er nog bijna alle nachten een potje van Kache Hihi ja ik denk dat 3 wel echt de max zou zijn.. Op zich zitten partner en ik wel op dezelfde golflengte.. we twijfelen allebei.. om dezelfde redenen, maar toch blijft het gevoel. Gister had ik toevallig weer zo'n dag van nee.. het is goed zo.. (kinderen hadden n vervelend dagje hahaha) Fijn dat het nu compleet voelt. Hoe lang heeft dat geduurd? Tot je gevoel het eens was met je verstand? Hoe oud was je jongste toen? Marieke12345 Erg zeg van je overleden kindje Maar inderdaad.. soms hoor je wel eens dat vrouwen zelf maar zeggen van we stoppen, anders kan je wel blijven doorgaan net als die vrouwen van die programma's met 15 kinderen ofzo haha Fijn dat het nu compleet voelt voor je en inderdaad.. het zou ergens ook wel rust geven.. het idee dat je niet meer hoeft haha. Ik denk soms gewoon van ze zijn nog zo jong. Oudste wordt in juli 3 en jongste in nov 2.. ik kom waarschijnlijk nog voor genoeg uitdagingen te staan (laat staan met nog een baby erbij) Ik hoop dat het voor ons ook snel "duidelijk" wordt, wat we moeten doen
Nou, dat gevoel begon al te komen toen de jongste een maandje of 5 was , werken met 3 kinderen bleek toch best pittig te zijn en mijn jongste bleek net zo'n baby te zijn als mijn middelste (veel nachtvoedingen, weinig slapen...) Tegen de tijd dat jongste een jaartje was, een handenbindertje dat zeer moeizaam combineerde met mijn oudste (en nog steeds slecht sliep), dacht ik: ik moet knettergek geweest zijn om ooit een seconde aan een 4e te hebben gedacht , ha ha! En nu kijk ik verlangend uit naar de dag dat jongste naar school gaat en ik wat vrijheid thuis terug krijg . Als ik nu een zwangere of baby zie ben ik zo blij dat ik niet meer hoef!
Kache hahaha oh ik hoop ook echt dat ik ook zo ga denken!! Nu hoef ik niet te werken dat scheelt.. maar dat slechte slapen herken ik ja dat breekt mij ook op.. laat staan als je er dan ook nog bij moet werken. Maar bij mij wisselen die gedachten dus steeds.. zie of lees ik bijv dat iemand 3 kinderen heeft, dan denk ik oh leuk, het lijkt me mooi om een gezin met 3 te hebben, buiten dat nog een keer zwanger zijn en nog een keer een klein baby'tje (want daar kan ik meestal minder van genieten dan ik zelf zou willen, vooral in combinatie met al 2 andere kinderen wordt dat dan toch een stuk lastiger) Maar aan de andere kant denk ik ook wel vaak van we hebben nu twee gezonde kinderen, een jongen en een meisje.. wil ik echt helemaal opnieuw beginnen met die slaapjes of beter gezegd de niet slaapjes in ons geval de flessen, weer opnieuw de aandacht verdelen. Een baby krijgen in de tijd dat de oudste ongeveer naar school gaat, lijkt me ook niet echt ideaal. En zo zijn er 100 redenen om het niet te doen en TOCH blijft dat gevoel Hoe was dat bij jou met het leeftijdsverschil want ik zie dat jouw middelste en jongste ook ong 4 jaar schelen? Met net naar school gaan etc?
Wij hebben gewacht tot we redelijk zeker van zouden zijn dat de middelste al eventjes op school zou zitten voor een volgende geboren zou worden. Omdat we meteen zwanger raakte was het wel maar 7 wkn , maar ach... De middelste heeft het prima gedaan, heb niet idee dat ze erg veel last gehad heeft van geboorte van haar zusje. Ze moest erg wennen op de basisschool, maar dat was ook zonder haar zusje zo geweest , aard van beestje. Ik vond het zelf erg prettig dat ik een groot deel van tijd alleen met baby was, dat was best relaxed, zeker vergeleken met de 'baby-plus-peuter' dat ik de keer ervoor had gedaan. Je merkt het toch dat ze wat ouder zijn, dingen beter begrijpen, rekening kunnen houden etc. Het enige is wel dat baby overal mee naar toe gesleept moest worden. Ook als ze net liggen te slapen. Jongste heeft beduidend vaker in wagen geslapen dan die andere 2 . Als ze dan vlak voor schooltijd in slaap leek te vallen, dan legde ik haar al in de wagen in de gang te slapen ipv eigen bedje. Nu zijn ze ouder en mijn meiden hebben het (vooralsnog) heel leuk samen. Ze kunnen heel leuk samen spelen, het leeftijdsverschil is groot genoeg om jaloezie en wedijveren nauwelijks een probleem te laten zijn (geen concurrentie).
Wij hebben na jaren twijfelen besloten om te kijken of een derde kind ons gegund is. Voor onze eerste er was wilde ik max 2 en man 3 of 4. Na de geboorte van de oudste waren we beide overtuigd van 2. Na de geboorte van de tweede vonden we het eerst wel prima, maar begon het na een aantal maanden toch wel te kriebelen. Maar zoveel redenen om het niet te doen.. En nu gewoon ons gevoel gevolgd ipv ons verstand, en de knoop doorgehakt. Het blijft bij ons bij 3 (als er een derde mag komen), daarna laat man zich steriliseren. Er zit wel meer leeftijdsverschil tussen. Oudste is bijna 6 en jongste bijna 4.
Hier na nr 1 en 2 voelde het niet compleet. Na nr 3 voelde het echt direct compleet. En nu nog steeds.