Ik ben ontzettend blij met onze zwangerschap, maar ben ook bang om het aan mijn moeder te vertellen. We wilden eerst mijn en zijn ouders tegelijkertijd op de koffie vragen en koffie schenken in mokken waar "opa" en "oma" op staat, maar na een paar dagen nadenken leek me dat geen goed plan. Ik zie mijn moeder in gedachten er al kwaad uitlopen... Weet ook niet waarom, maar het is een gevoel... Over 1,5 week hebben we de eerste echo, en over 2 weken gaan we lunchen bij mijn ouders. Dit omdat we daarna door gaan naar mijn schoonouders. Beiden wonen 100-150km verderop, dus mn moeder zoekt er niks achter als we even een kleine omweg nemen om bij hun aan te gaan op weg naar de andere helft van de familie. Maar ik ben dus zooo bang voor haar reactie!!! En waarom eigenlijk??? Op de een of andere manier zijn er altijd hele hoge eisen aan ons gesteld. Ik heb een universitaire opleiding, ben net (door omstandigheden laat) afgestudeerd en op zoek naar een vaste baan, maar ik vind mn huidige leven prima! Ik werk nu 2 dagen per week via een uitzendbureau en daarnaast werk ik part time voor mezelf. Mijn vriend daarintegen heeft een geweldige baan, verdient boven modaal en ik hoef in principe niet te werken om rond te komen. We hebben net een pracht van een huisje gekocht op het platteland en zijn druk aan het verbouwen, en hebben ook plek voor 1 klein kinderkamertje... De kleine is zo welkom!!! Ik ben bang dat ze vind dat ik mijn leven "weggooi" door nu al zwanger te raken, ondanks dat ik al 29 ben! Zij zelf was overigens 10 jaar jonger... IK hoop gewoon dat ze blij voor ons kan zijn... Waarschijnlijk is ze dat ook wel! Maar ben gewoon bang voor haar reactie omdat ik haar niet teleur wil stellen... Ik hoop zo dat de kleine niks van mijn prefectionisme en prestatiedrang erft!!! Sorry voor het lange verhaal...
nou meid, ik zou me er persoonlijk niet zo druk in maken hoor. ik had verwacht dat je 15 ofzo zou zijn zo te lezen heb je een vaste vriend waar je mee samen woont, genoeg ruimte een baan en een diploma... wat wil ze nog meer dan? en zolang jullie er gelukkig mee zijn, en het jullie keuze is zullen zij zich erbij neer moeten leggen. als je bang bent dat ze echt boos word kan je het natuurlijk nog altijd vertellen als er andere mensen bij zijn. mss dat ze zich dan inhoudt.. maarja, dan is het weer zo dat ze wss blij zal reageren en jij niet weet of het nu wel of niet gemeend is...
Thanx, haha ja de titel doet wel vermoeden dat ik een puber ben he Maar toch... waarom is de reactie van je eigen moeder zo belangrijk? Waarschijnlijk zit ik me gewoon voor niets op te fokken en is ze gewoon hardstikke blij voor ons
hoi hoi, ik begrijp je heel goed. ik heb dat ook wel. ook al denk ik aan de ene kant dat ze er blij mee is, andere kant niet...?? waarom..tsja (zij vind mijn vriend geen geschikte kandidaat) maar goed, ik ben ook 30, en je leeft niet voor een ander. Het is spannend, maar ja, het moet gewoon maar, en uiteindelijk, als je het gehad hebt, dan voel je je heerlijk (tis mijn tweede, bij mijn eerste was ik 21 en (ook) ongetrouwd, was ik ook bang voor haar reactie, maar reageerde goed). Je wilt gewoon graag dat je mam trots op je is...echt begrijpelijk... het komt denk ik helemaal goed hoor! succes!
Hoi ik had precies hetzelfde met mijn vader die zei altijd ik wil nog lang geen opa worden.... Ik had een ongeluk op t werk gehad waar veel paniek door was ontstaan door mijn moeder en broertje dat ik het ook tegen mijn vader al zo vroeg moest vertellen waardoor die paniek er was... Toen ik heb hem vertelde was hij juist super blij (had ik dus echt niet verwacht)!! Nu is hij zooo zenuwachtig/blij naar zijn eerste kleinkind hij wil absoluut niet weten wat t wordt maar hij vind het zoo spannend allemaal.. Hij heeft zelfs aangeboden om op te passen etc... hihi zooo grappig... Ik hoop voor jou dat je moeder ook heel anders reageerd dan je verwacht!! en trouwens van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!!
wat herken ik mezelf in jouw verhaal... ik ben ook net zwanger en heb het met lood in mijn schoenen aan mijn ouders verteld, eigenlijk om dezelfde reden: Ik heb aan Nyenrode gestudeerd en dat heeft mijn ouders 52.000 euro gekost, ik moest toentertijd (4 jaar geleden) duidelijk kiezen tussen carriere of jong kinderen (omdat ik dat eigenlijk altijd heb geroepen) ik heb toen voor Nyenrode en dus carriere gekozen. Heb daar de liefde van mn leven ontmoet.. ben een traineeship begonnen bij TNT Post.. netjes afgerond en toen was ik toch niet gelukkig, ik realiseerde me ineens dat ik deed wat de buitenwereld van mij verlangde. Maar zelf wilde ik moeder worden en dat in een minder ambitieuze setting. Ik heb afgelopen januari de stap naar de zorg gemaakt, wat ik nu doe, had ik zonder Nyenrode ook gekund, dus dat is zonde geweest.. en nu ben ik ook nog zwanger... Ik dacht echt dat mijn ouders wilde dat ik een hoogvlieger zou worden en mijn opleiding zou benutten, maar het tegendeel bleek waar--> ze zijn dolgelukkig dat ze opa en oma worden, en dat ik voor mijn eigen geluk heb gekozen, want puntje bij paaltje: ouders zijn pas gelukkig als hun kinderen dat zijn! en als jij gelukkig bent met het feit dat je zwanger bent, zal je moeder dat zeker weten ook zijn! ben heel benieuwd, succes, maak je niet druk ik denk dat het allemaal wel mee valt! zoals bij ons (ik ben 28) op een gegeven moment het moedergevoel gaat spreken, zo geldt dat voor een oma ook zeker als de basis zoals in jouw geval met man en huis al ligt, en de kans dus bestaat, gaat dat ook bij oma kriebelen!
haha, ook ik dach bij het lezen van je titel, owow een tienermoeder.... maar zo te lezen heb je alles goed voor elkaar en hebben jullie er goed over nagedacht... ik snap dat de mening van je moeder heel belangrijk voor je is (dat is het voor mij ook) maar bedenk wel dat als ze reageerd zoals waar je bang voor bent, dat dit jullie keuze is en dat jullie er voor moeten zorgen!!! ik denk trouwens dat de reactie je reuze mee zal vallen... (dat hoop ik tenminste) veel suc6 met vertellen...
Ik herken het ook wel, ik was 22 toen ik bewust zwanger werd van onze dochter. Woonde net samen (we hadden wel al een aantal jaar een relatie). Tja en waarom vonden ze het niet leuk, ze waren zelf denk ik niet echt gelukkig en ze vonden me denk ik te jong (mijn moeder was 36 toen ze mij kreeg en mijn vader al 54!). Ze werd niet boos toen ik het vertelde, maar er kwam ook geen felicitatie.. meer van 'hmm ja oke') Verder is de relatie met mijn ouders redelijk afstandelijk te noemen, mede vanwege een depressie van mijn vader. Laatst waren mijn moeder en mijn zus hier op visite (we wonen 100 km bij elkaar vandaan) en vroeg mijn zus of ze even aan mijn buik mocht voelen, mijn moeder reageerde meteen heel vreemd 'Ach nee joh! blijf af!'.. en dat is dan mijn eigen moeder.. Overigens is ze nu trouwens wel helemaal gek op onze dochter, maar denk dat het punt 'zwangerschap' voor haar gewoon lastig is ofzo? Edit: Heb het trouwens ook pas met 4 maanden verteld omdat ik het gewoon niet durfde
Dank jullie allemaal voor de lieve reacties!!!! Ben weer een beetje gerust gesteld. Zal over 2 weken de reactie hier posten
Probeer je niet te druk te maken over haar reactie. Wie weet valt die 100% mee en baal je achteraf dat je jezelf zo druk hebt gemaakt. Mijn oma zijn altijd: een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest
Ik denk niet dat je je druk hoeft te maken! Komt vast helemaal goed. Jullie hebben je leven heerlijk op orde. Carriere maken kan altijd nog!!
Ik snap je heel goed! Op 2 manieren: - mijn vader riep toen we al aan het proberen waren voor een 2e nog heel hard: "je moet nog wel even wachten met een 2e hoor" - ik denk ook altijd te weten hoe mijn moeder gaat reageren, vooral omdat ze een poos ziek is geweest (ernstig depressief en suicidaal) kreeg ik heel vaak nare reacties en vreemde verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Nu gaat het heel goed met haar, maar nog komt die angst soms boven en ben ik heel bang om haar iets te vertellen. Je bent vast enige of oudste kind (ik ben zelf de oudste van 2)? Die zijn namelijk meestal streberig en willen graag hun ouders pleasen. Bij mij vallen de reacties altijd mee, zowel bij het vertellen van deze zwangerschap als andere situaties met mijn moeder. Ik begin het langzaam af te leren. Sorry voor mijn lange verhaal, maar misschien heb je er wat aan. Succes in ieder geval en natuurlijk nog gefeliciteerd met je zwangerschap!
Bedankt voor de wijze worden happymama! @ fenneke, nee ben de jongste van 3 maar wel een tweeling Dat zal mijn perfectionisme wel verklaren...
Moppie, ik leef helemaal met je mee. Ik herken zo de angst om het te vertellen aan je ouders. Mijn situatie is wel anders (uit elkaar geweest en nu bij elkaar maar wonen (nog) niet opnieuw samen). Ik ben zo bang dat m'n familie geschokt zal zijn en dat ze er het liefst voor weg willen lopen. Terwijl ik een heel lieve familie heb. Het komt bij mij ook voort uit iedereen tevreden willen houden. M'n moeder heeft haar eigen ideeën over dingen en als het anders is kan ze daar soms negatief over doen. Toch waren de reacties in de familie allemaal positief bij onze eerste (was een kadootje) en zijn ze helemaal gek op onze zoon. Toen ook zo'n zenuwen gehad om het te vertellen. Ik vond het mooi om het citaat van happymamma te lezen. Dat is precies het zinnetje dat ik vaak herhaal in gedachten. Waarom onszelf zo kwellen met peinzen over hóe iemand zal reageren? Als de reactie meevalt zijn al die zorgen voor niets geweest. En probeer je te bedenken dat je het allemaal prima voor elkaar hebt. Jullie zijn gelukkig met de zwangerschap en als je ouders van je houden zullen ze zeker blij voor jullie zijn. Misschien moeten ze even aan het idee wennen maar dat geldt voor veel oma's en opa's to-be. Ik wens jullie alle geluk en positieve reacties op de zwangerschap!
Hahaha ik herken het ook, ik heb echt huilend mijn moeder aan de telefoon vertelt dat ik zwanger was, als ze dan erg boos werd kon ik de telefoon erop gooien (dapper he ) en ook ik ben 29. Ik was dan wel niet hoog opgeleid maar zat wel met een eigen winkel en moest nog zoveel doen om alles financieel geweldig te maken....en zij riep altijd alle tijd kalm aan ik ben nog te jong om oma te worden. En ze vond en vindt het fantastisch! Tsja de winkel moest wel de deur uit, maar er zijn ergere dingen en daarvoor in de plaats werd ze oma! (ja ja hoe erg kan je je vergissen in iemands reactie he ) Dus rustig aan, en stel dat je moeder wel boos zou worden tsja...je hebt de leeftijd, de man, het huis en waarschijnlijk dus ook wel de hersens Dus in feite heeft ze niet eens het recht boos te worden.
je bent een volwassen vrouw, e zo te lezen is je leef situatie goed.. dus ik zou me niet druk maken om hoe je mams zou kunnen reageren.. natuurlijk wil je dat ze blij voor je is.. mocht ze niet zo positief reageren, dan is dat heel jammer voor jou.. maar jij begint nu je eigen gezin.. en dat moet je mams maar zien te accepteren.. gefeliciteerd met je zwangerschap!!!
Waarom zou je je (werk)leven weggooien als je kinderen krijgt? Ik vind dat zo'n kul stelling. Ik ben op mijn 22e zwanger geraakt van zoonlief terwijl ik nog aan de universiteit studeerde (wat ik overigens nog steeds doe). Een bewuste keuze, maar mensen verwachten nu toch min of meer dat ik voor de rest van mijn leven zal moederen en een 1 of andere "suffe" parttime baan zal nemen. Ik vind die verwachting heel irritant, want dat is helemaal niet zoals ik mijn toekomst voor me zie. Ik wil nog steeds carrière maken, nog steeds mijn opleiding benutten. Ik zie het feit dat ik nu kinderen heb helemaal niet als een 'sta in de weg'. Maar dat andere mensen dit wel zo zien, stoort mij mateloos. Gaat een potentiële werkgever dit ook denken? En ben ik nu gedoemd tot afwijzingen omdat ze nou eenmaal verwachten dat ik niet ambitieus ben? Verder had ik de gevoelens die jij had ook richting mijn ouders. Maar dat had meer te maken met het feit dat ik nog erg jong was (en ben) en nog studeerde. Mijn moeder had ik van tevoren al in vertrouwen verteld dat we het probeerden en was daar heel enthousiast over. Mijn vaders moesten wel even slikken. Uiteindelijk heeft mijn man het noodgedwongen via de telefoon verteld omdat ik met 6 weken zwangerschap in het ziekenhuis terecht kwam dus ik ben de dans ontsprongen haha. Ze reageerden beide matig positief maar draaiden al erg snel bij. Ze kregen tenslotte een kleinkind! En de meeste ouders vinden dat toch wel heel erg bijzonder, welke situatie het ook is. Waarschijnlijk valt het dus uiteindelijk hartstikke mee En gunnen ze het je niet? Dan hebben ze pech! Jij bent hun bezit niet en je mag je eigen geluk bepalen.
Nogmaals, bedankt voor alle lieve woorden!!! @Bosbesje: jij hebt het ook nog niet verteld? En inderdaad, de ambitie is er nog steeds, ik wil nog steeds aan een nieuwe opleiding beginnen, ik wil nog steeds verder leren en mezelf verder ontwikkelen. Wie zegt dat dat niet kan met een kleine erbij ? Het is inderdaad ons leven, wij beginnen een nieuw gezinnetje. Ik hoop dat ze ook blij voor ons kunnen zijn. Ik verwacht het eigenlijk ook wel, maar toch... De angst voor een afwijzing blijft...
Hey meid ik had hetzelfde ik zal gelijk er maar even bij zeggen, ik ben 20 mijn moeder is 38. Anderhalf jaar geleden heb ik een mk gehad, mijn moeder is daar nog maar pas achter, enigste wat ze zei: als jij jong moeder wil worden is prima, maar vertel het me dan eerder, niet dat ik het te horen krijg "hey je wordt oma en dat wordt je met een paar uurtjes" Ben ook de oudste, heb nog een broertje van 17 en een zusje*. Als jou moeder of ouders niet achter jullie toekomst staan die jullie graag willen dan zijn ze dom bezig. Zeker met dat wondertje in je buik. Gewoon vertellen als je er aan toe bent, weet zeker dat ze toch wel trots is op jou en je ventje. Groetjes
Ten eerste van harte gefeliciteerd. Ik was ook altijd bang voor de mening van mijn moeder. Maar de tijd heeft geleerd dat dit mijn leven is. Het kan zo maar zijn dat ze er morgen niet meer is en ook dan moet je het helemaal zelf doen. Natuurlijk is het het aller leukste als je moeder enthousiast is. Dat hoop ik ook erg voor je. Maar zo te horen doe je het al prima. Goede opleiding. Netjes afgerond. Huisje. Goede man. Wat wil een moeder nog meer. En het aller belangrijkste is dat jij gelukkig ben. Toch! Veel suc6 en plezier met vertellen!