Bij de eerste bevalling heb ik een spoedkeizersnede gehad i.v.m niet vorderende ontsluiting en geen spontane weeën. Helaas was de bevalling een zeer traumatisch gebeuren voor mij daar ik erg ziek ben geworden van de ruggenprik, heb alle toeters en bellen gehad en herstel heeft zo'n half jaar geduurd. Nu ik zwanger ben van mijn 2de vraag ik mij af of de kans weer bestaat dat ik geen ontsluiting zal hebben en de weeën niet spontaan komt. Volgens de gyn mag ik het vaginaal proberen maar de schrik zit er goed in! Wie heeft dit ook gehad en hoe verliep jouw andere bevalling(en)?
Ik heb dit niet meegemaakt maar schoonzus wel. Van haar begreep ik dat als ze een tweede wilde, ze een keizersnee gaat krijgen, normaal bevallen is geen optie. Verschilt dus denk ik per ziekenhuis.
Bij mij was het bij beide bevallingen zo dat de ontsluiting niet vorderde. Bij de eerste duurde het vanaf 2 cm ontsluiting tot 9 cm van zaterdagavond tot woensdagochtend. Vanaf de 9 cm heb ik nog 100 minuten geperst en uiteindelijk is dochter geboren, maar die had het slecht omdat het zo lang, eigenlijk te lang, duurde. Tweede keer zelfde verhaal. Bleef steken op 4cm, weeën werden ook minder. Deze keer ben ik in italie bevallen en hier grijpen ze eerder in, het werd dus een spoedkeizersnede. Bij mij was het dus echt bij beide bevallingen hetzelfde, enige was dat ze hier wel ingrepen en ik gelukkig een ks gehad heb. Een eventuele volgende keer zal het daarom direct een geplande keizersnede worden. Dit vind ik zelf ook een heel prettig idee, hoewel een keizersnede geen pretje is, maar de bevalling van mijn dochter was vreselijk. Heb je de keuze voor een ks of niet?
Ik was er ook bang voor, eerste bevalling op 5 cm blijven steken en dmv wee opwekkers en ruggenprik tot 9 gekomen. Gelukkig geen ks nodig maar wel vacuum en knip. Nu met nr 2 hoopte ik dat te voorkomen. Toen t eenmaal echt doorzette ging t vrij vlot! Om 3u ongeveer 2-3 cm en om 630 is ie geboren. De vk moest wel vaak toucheren van me, zodat ik gerust gesteld werd.
Ik werd om 7:30 u aan de infuus gelegd en had 1cm ontsluiting. Rond 12:30u kreeg ik een ruggenprik i.v.m weeën die naar mijn been trok wat erg pijnlijk was. Toen we uiteindelijk ongeveer 10u verder waren bleef ik op 3 cm hangen en bleek dat het hartje van mijn zoontje bij elke wee zakte hebben ze ingegrepen. Omdat ze niet wisten in hoeverre mijn buik nog was verdoofd heb ik een 2de ruggenprik gekregen. De verdoving kwam tot mijn keel, kon niet meer slikken en/of praten. Dacht dat ik aan het stikken was, zo eng!! De gedachtes die door mijn hoofd spookten toen waren zeer angstig en heb ik alles als zeer traumatisch ervaren. De schrik zit er toch goed in ondanks dat het jaren geleden is. Aan de ene kant wil ik heel graag op de normale manier bevallen mits er meteen wordt ingegrepen mocht het niet goed gaan. Vanaf week 36 kom ik onder controle van de gyn en kan ik er met haar over hebben wat we doen. Ik ben pas bijna 15 weken zwanger maar zit er wel al aan te denken.
bij mij wilde de eerste ook niet (wilde niet zakken, slechte weeën waardoor geen vorderende ontsluiting, D had gepoept). Maar de tweede is zonder problemen vaginaal geboren Snap je angst wel, ik was ook bang dat het weer niet zou lukken maar dat is dus niet nodig geweest
@ts, mijn bevalling van de 1e was vergelijkbaar. Ben daar best bang van geworden. Dus mijn voorkeur gaat nu uit naar een geplande ks. Omdat ik niet weer in die situatie terecht wil komen als toen. Al vind ik het toch nog steeds een lastige keuze hoor...
hier de eerste een keizersnee gehad wegens niet vorderende ontsluiting. ik had ook al snel persweeën maar achteraf gaf het ziekenhuis toe dat ze de weeenopwekkers te snel te hoog hadden gezet. plus onze uk had achteraf een knoop in de navelstreng. nu zit de kleine met de kont naar beneden (gyn stelt een draaipoging voor) ik beval nu weer in het zelfde ziekenhuis en moet zeggen begin hem langzaam aan te knijpen. dilemma om in een ander ziekenhuis te bevallen maar dat is een stuk verder weg. ik wil het wel trouwens gewoon proberen want door de omstandigheden zou het er niet op moeten lijken dat het gewoon niet zou lukken.