Onze zoon van 22 maanden heeft de ene driftbui na de andere en een sterk wisselend humeur. Dit duurt nu ongeveer 2 weken (hiervoor was het soms een dagje zo maar ove rhet algemeen erg lief) en ik ben er helemaal klaar mee. Het leek te komen door een tandje, aangezien hij koortsig was, rode billen had en op zijn vinger beet en kwijlde, tandje is inmiddels al een weekje door en weer zijn er die driftbuien. Niks is goed, het enige wat hij wil is filmpjes kijken (mag hij niet behalve het kwartiertje voor het eten wanneer ik aan het koken ben), buiten zijn (om auto's te kijken vanaf mijn arm) en chocoladepasta eten (mag hij allen op zijn laatste boterham, met als gevolg dat hij dan liever niks eet). Vanmorgen begon het al met uit bed komen, meneer wilde niet uit zijn slaapzak gehaald worden en verschoond worden, hup, krijsen, gillen, schoppen en mama slaan met een speelgoed bus. Met de houdgreep van papa kunnen verschonen en een romper aan kunnen doen. Wilde hij zijn pap niet, Bam, papfles door de kamer, dramatisch huilen en vooral veel zichzelf laten vallen. Oke, naar beneden, shit poepluier, dan maar verschonen met een bumbafilmpje. Verschonen klaar, filmpje uit, weeeer drama. Snel naar de opvang dan maar, neehoor, meneer wil geen trui aan, weeeeer een worsteling en woedeaanval, schreeuwt alle buren wakker, help, wanneer kan ik het amk verwachten vanwege een melding? Trui is aan, wij beiden flink bezweet en rood. Meneer wil geen schoenen aan, eindelijk aan gekregen, rent hij weer weg, luid schreeuwend en alles wat hij tegen komt schoppend of gooiend. Eindelijk gekalmeerd, komt hij ene knuffel halen, rustig in mijn armen uitsnikken. Moet zijn jas nog aan... Je raadt het al, weeeeeeer drama. Eenmaal buiten komt hij tot rust, lekker auto's kijken bij mama op de arm. Zelf lopen? Ja. Oke, kind op de grond, oeps weer niet goed, schreeuwen, stampen en uiteindelijk gaan liggen op straat. Op de opvang aangekomen, niet de favoriete leidster aanwezig. Neeeeee he, ik zie t al aankomen. Jahoor, mama mama mamaaaaaaaaaaaa. Krijsen, huilen, leidster schoppen. Ik geef hem nog een dikke kus en zeg dat ik hem vanmiddag ophaal maar hij is alweer in zijn driftbui. Zo verloopt tegenwoordig vrijwel elke dag bij ons bij thuiskomst is het geen haar beter, avondeten kijken wij al weken tegenop. Alles vliegt op de grond, zoontje eet niet en wij lepelen alles snel zelf naar binnen zodat we weer van tafel kunnen en niet meer dat gekrijs hoeven aan te horen. Wat kunnen wij nog doen behalve consequent en geduldig blijven? Wij moeten het flink ontgelden (worden soms zelfs geschopt en geslagen) en ook de poes is af en toe niet veilig. Op de opvang is hij ietsjes liever, maar ook daar is hij de grenzen aan het opzoeken en soms andere kindjes aan het slaan of duwen. Bij opa en oma is hij wel poeslief, maar zodra hij weer alleen met ons is is het mis. Hij hangt ook de heeeelee dag aan mij, van zijn vader wil hij soms totaal niks hebben, de ander keer is dat wel prima.
Pfff zo dat klinkt heel pittig zeg!! Ik kan je helaas geen tips geven en hoop dat zulke buien ons bespaard blijven want ik begrijp heel goed dat je hier moedeloos van word! Ik zou ook niet weten hoe ik zoiets zou oplossen. Sterkte en ik hoop dat hij snel zijn lastige buien ontgroeit!
er is niet heel veel aan te doen. Consequent blijven... en duidelijk vertellen wat er gaat gebeuren. dus, 'je hebt een poepluier, die gaan we even verschonen' Dingen die gaan gebeuren, 5 minuten van te voren even aankondigen. En probeer hem te laten kiezen, als hij een broek aan moet, laar hem tussen 2 broeken kiezen oid. Dan heeft hij het idee dat hij zelf de keuze heeft gemaakt. En verder maar gewoon uitzitten...
Alsof je mijn dochter beschrijft! Precies zo gaat het bij ons ook. Biny haar tip is wel een goede. Zo pak ik het sinds kort bij onze dochter ook aan, haar laten kiezen wat ze wil. En dat werkt vaak goed. Maar helaas zijn er nog geregeld momenten dat er een driftbui volgt... Inderdaad maar even uitzitten, hopen dat het snel beter gaat.
Onze uk is ook 22 maanden en hij heeft ook zo zijn momenten maar niet zoals jij het zegt. Voor de buitenwereld zijn we streng geloof maar persoonlijk denk ik dat we heel duidelijk zijn. Schoppen en slaan tijdens de verzorging dan waarschuwing ik 1 keer, niet met de voeten schoppen dat doet pijn anders zet ik je in bed/ bij de deur/ muur. Als hij toch door gaat zet ik hem weg. Daarna praten we ,kusje/ knuffel en verschonen we hem verder.ondertussen liedjes zingen of kletsen. Bij het broodeten mag hij per keer kiezen uit 2 dingen.schreeuwen/ gillen aan tafel is 1 keer wat van zeggen en anders draaien we de stoel om. Aan tafel is het gezellig, als hij niet eet dan eet hij niet geen dwang, hier gaat hij van zelf eten en kletst hij met ons. Je zou zijn eten in een schaaltje kunnen doen en de rest op een bord. Als hij gooit ligt er tenminste niet alles op de grond. Verder positief, wat eet jij goed dat is een grote hap etc. We geven met alles 5 min vantevoren aan wat we gaan doen. Ook met verschonen,winkel, eten. Zo zitten ze niet midden in hun spel. Als ze ergens midden in zitten kun je zeggen nog 2 blokjes en dan gaan we.. Het geeft hier veel meer rust. Wanneer ze zo overstuur zijn ook vragen wat er is. Soms zo onbenullig klein maar dan lukt iets niet en de drama groot. Door te kijken en luisteren wat ze willen kun je het soms opvangen en heb je geen/ minder drama. Maar dit werkt voor onze uk,succes!
Bedankt voor de reacties. Wat jullie aangeven doen we al, zelf laten kiezen uit 2 truien/soorten beleg/speeltjes. Belonen en complimenten geven als hij iets goed doet. Eten hoeft hij niet te doen als hij het niet wil, maar hij mag aan tafel geen filmpjes kijken en dat geeft drama. Ook krijgt hij pas een toetje als wij zelf ook klaar zijn, maar daar is hij het ook niet mee eens. Wij waarschuwen hem vaak ook 1x zeggen dat hij ons/de kat pijn doet als hij schopt of slaat. Vervolgens gaat hij toch door en dan lopen wij zelf weg of zetten hem apart, maar dan komt hij weer net zo hard terug om vervolgens verder te gaan met het schoppen en slaan. We geven ook duidelijk een paar minuten van te voren aan wat we gaan doen, dus: ja mag nu nog even spelen maar zometeen gaan we aan tafel. Of je hebt gepoept dus we gaan je zo eerst verschonen en dan mag je gaan spelen. Ik kan vaak wel zien wat hij wil, maar vaak zijn het dingen die gewoon net kunnen/mogen en hij accepteert dat gewoon niet van ons, van opa en oma natuurlijk wel gewoon :/ . Mijn broer en zn vriendin zeggen ook regelmatig wat zijn jullie streng zeg maar dat consequent zijn is dus echt wel nodig.
Vermoeiend hè! Werkelijk alles is reden voor een krijspartij.... Wat bij ons veel narigheid voorkomt is geen haast hebben, sta desnoods wat eerder op 's ochtends maar als je de tijd hebt dan scheelt dat vaak een hoop. Als dingen snel moeten dan gooit ze juist haar kont tegen de krib. Als ze haar slaapzak niet uit wilde zette ik haar met slaapzak en al op de grond, dat was toch wel erg onhandig en dan riep ze zelf dat het uit moest, maar dat werkt niet bij elk kind. Met schoenen en jas aandoen was hier de truc om haar te laten kiezen wat ze eerst wilde; de jas of de schoenen, dan ging het meestal wel. Avondeten kun je misschien apart geven en dan zelf rustig eten als hij op bed ligt? Of je geeft hem een boterham die hij uit het vuistje kan eten, dat heb ik ook wel een tijd gedaan anders was het geen doen. Bijvoorbeeld je geeft hem een boterham als je hem ophaalt van de opvang en daarna thuis aan tafel het avondeten, dan is zijn ergste honger voorbij en is hij misschien rustiger. Zo niet dan heeft hij in elk geval een boterham op. Bij het avondeten zijn ze vaak gewoon te moe en dan is ook alles verkeerd. En de chocoladepasta is op, dan hoef je er ook geen ruzie over te maken. Hij kan dan kiezen tussen kaas of worst, hou het overzichtelijk. Deze driftbuien gaan echt een keer over, dus houd moed!