Zou kunnen. Maar dit kan ook het keerpunt zijn. Tot de volgende sprong zich aandiend. Hier bij de sprongen altijd paar weken slaapdrama...dan ben ik altijd zó bang dat ie terug gaat naar hoe het in het begin was. Maar na de sprong komt weer een keerpunt en gaat ie weer goed slapen. Gelukkig!
Eigenlijk hoop ik het maar durf er nog niet in te geloven. Ik denk inderdaad dat ze last van een sprong had. Ze draait nu naar haar buik en de laatste fles is er van af. Ze slaapt nu zo'n 11 uur per nacht. Met af en toe wakker worden maar dat is niet erg! Ik lig nu zelf ook lekker om half 9 in bed En er zijn nog een paar kleine veranderingen die ik bij haar merk.
Komt af en toe nog wel een onrustige periode. Eerst maar lekker bijtanken en genieten van de dagen dat t beter gaat dan dat t was. Hier bleek ukkepuk een fanatieke buikslaper te zijn, knietjes tegen dr buik, kont in de lucht, hoofd op dr handjes. Schijnt lekker te liggen, gelijk beetje tegendruk op t buikje.
Je bent echt niet alleen hoor. Hier nog steeds bezig om meneertje in slaap te krijgen. Maar hij krijst alles bij elkaar. Tot je hem op de grond zet.. hij wil gewoon spelen.. Pfff... Hier ook een sprong. Meneer heeft in 2 weken tijd leren kruipen. Optrekken tot knieën. Optrekken tot staan. Zelf brood eten. Handjes klappen en hij gaat nu op handen en voeten lopen en steeds meer woordjes zeggen. Allemaal leuk.. Maar wij willen gewoon slapen... Sorry. Even frustraties kwijt.... Ik ben zelf bijna geneigd om buiten te gaan slapen zodat ik hem niet hoor.. Maar ja.. dat is ook zo wat.. Ach. Hey is een fase.. het wordt beter.. Volgens mijn app nog ruim 2 weken te gaan. En meneer loopt tot nu toe al een jaar exact gelijk met die app..
Ze slaapt hier sinds kort ook vaak op haar buik. Maar ook graag op haar zij. Ze draait alleen nog niet terug en daar wordt ze vaak wakker van. En het genieten van de rust gaat tot nu toe heel goed! Zo goed dat het huis een chaos is . Maar dat komt nog wel. Eerst inderdaad maar even bijtanken
Klaag maar raak! Het lucht zo enorm op soms. Wauw dat heeft hij dan snel achter elkaar onder de knie! Logisch dat je dan even uit je doen bent. Hopelijk vind hij snel zijn rust en kan hij weer heerlijk gaan slapen. En jullie natuurlijk ook! Ik zou niet buiten gaan liggen. Er komen een paar flinke buien aan zeggen ze en dat slaapt niet zo fijn Nee ik snap je gevoel helemaal. Gewoon even niet. Die 2 weken vliegen vast voorbij. Vooral als hij zo veel nieuwe dingen leert. Lijkt me ergens ook wel heel leuk. Ik was zo trots dat mijn dochter zich om kon draaien, ik heb iedereen vol gespamd met filmpjes
Ja ik bedoel buiten onder de overkapping he. Haha. Ja hij leert ineens heel veel. En ook 2 drukke dagen gehad van het weekend. Vrijdag een feestje bij mijn vader. Lag hij pas laat daar op bed en moesten we even later ook weer naar huis. Dus dat was heel laat. Dag er na zijn verjaardag gevierd. Al die prikkels.. Daar kan hij niet zo goed tegen.. Lijkt zijn moeder wel. Haha ik kon daar ook niet goed tegen. Tot ongeveer 2 jaar geleden.
Welke app is dat? Als ik vragen mag? Mijn dochter heeft ook enorm veel gekrijst en gehuild. Ze is nog altijd een kindje wat snel kan huilen om dr zin door te drijven. Nu heb ik een zoontje van bijna twee weekjes oud en huilt nu nog heel weinig. Ben benieuwd hoe zich dat zal ontwikkelen.. maar het is slopend en ik zie er soms ook tegen op. Deze nachten beginnen mij aardig op te breken en ben erg moe.
Ik gok 'oei ik groei' dat is een sprongen app. Werkt best wel oke, dochter liep hier structureel 2 weken voor met dr buien. Maar bij ons werd de zwangerschap twee weken gecorrigeerd obv groei dus misschien was ze allicht stiekem gewoon op schema.
Is de oei ik groei app. Is tot 1.5 jaar geloof ik. Je moet wel een euro betalen om de app te gebruiken. Maar ik vind het die euro meer dan waard. Je moet uit gaan van je uitgerekende datum. Dus niet de geboorte datum.
Wat lief dat je het vraagt! Ik wou net een update gaan plaatsen voor als er nog mensen mee lezen. Ik ben gisteren tot een nieuw inzicht gekomen dankzij een gesprek met mijn moeder. Mijn moeder denkt dat ik een postnatale depressie heb door de zware zwangerschap, zware bevalling en heftige tijd met mijn dochter. Zij heeft dit zelf ook meegemaakt na haar zwangerschap van mij en is hiervoor zelfs opgenomen geweest. Ze herkent nu heel veel van mijn gevoelens omdat ze die zelf ook had. Ik vind het moeder zijn tot nu toe verschrikkelijk en die overweldigende liefde voor je kind waar iedereen het over heeft ken ik gewoon niet. Begrijp me niet verkeerd want ik hou wel degelijk van haar, maar er zijn gewoon te veel momenten waarop ik haar liever kwijt ben dan rijk. Ook mis ik mensen om mij heen die mij kunnen helpen als het teveel wordt en barst ik minstens 4 keer per dag uit in huilen. Ik heb gewoon continu het gevoel van als ik dit had geweten dan was ik er nooit aan begonnen, ik faal als moeder en mijn dochter is beter af met alleen haar papa. Ik zit weer te janken nu ik dit schrijf. Ik kan er gewoon niet van genieten. Wat ik ook probeer. Ik heb voor aankomende week een afspraak gemaakt bij de huisarts. En niet de invaller maar iemand die wel luistert. Ik zie nu vooral in dat het niet aan mijn dochter ligt, ookal is ze niet de makkelijkste. Maar dat ik zelf gewoon niet met mijn gevoelens om kan gaan en dat dat het alleen maar moeilijker maakt. Zij voelt het natuurlijk ook aan dat ik niet lekker in mijn vel zit. En ik wil haar geen jeugd geven met een moeder die alleen maar huilt. Het was een grote stap om dit hier neer te zetten want ik schaam mij er diep voor. Vooral omdat er zo veel vrouwen zijn die zo graag een kindje willen. En ik kan niet eens dankbaar zijn dat het ons op de natuurlijke manier is gelukt. Zelf denk ik dat mijn moeder gelijk heeft en dat het niet goed gaat met mij. Ik hoop dat ik hulp kan krijgen om beter met mijn gevoelens om te gaan want ik wil mijn dochter een andere jeugd geven dan ik heb gehad.
Schaam je vooral niet. Je kiest er niet voor je zo te voelen. Je laat enorme kracht zien door er eerlijk over te zijn en hulp te zoeken. Je bent niet de enige die het zo ervaart, vergeet dat niet. Je bent een heel lieve en betrokken moeder. Je dochter is zeker niet beter af zonder jou. Maar dat zul je alleen zien door te werken aan je krachten en kwaliteiten en aan het behandelen van je klachten en gevoelens. Sterkte!!
Och lieverd! Zeker niet iets om voor je te schamen! Juist dapper dat je erkent dat dit misschien wel het geval is. En nee, je faalt echt niet!!! En niemand neemt je wat kwalijk. Nu je weet waar (een deel van) het probleem ligt, kun je eraan gaan werken. Dit is het beste wat je voor je dochter kan doen, dit betekent dat je een topmoeder bent, ook al voelt dit (nog) niet zo. Blijf hier lekker spuien, zeg wat je je dwars zit, je bent lang niet de enige met deze gevoelens. Dikke knuffel voor jou!
Dapper van je. Erkennen dat er een probleem is, is al een groot deel van de oplossing. Goed dat je hulp gaat vragen. Het niet kunnen genieten herken ik wel. Ik heb ook gedacht: "j*zus waarom wilde ik dit nou zo graag" Hier geen pnd maar wel een heel moeilijke start doordat ik bijna ben overleden 3 dagen na de bevalling en heel ziek geweest ben. Moest zo bezig met het herstel dat het vormen van de band met zoonlief moeilijk tot stand kwam. Ik heb de eerste 3 weken van zijn leven gemist. Ook wel gedacht dat ik beter dood had kunnen zijn. Maar gelukkig ben ik daar weer overheen gekomen. Jou zal dat ook lukken, en dan kun je uiteindelijk wél genieten. Je gedachten zijn niet raar, het is ook enorm overweldigend om ineens moeder te zijn. En de hormoonschommelingen werken ook niet mee. Goed dat je hulp vraagt, en enorm dapper dat je je verhaal deelt. Dikke knuffel, geef het tijd. Je komt er uiteindelijk wel!
Dankje! Heel lief van je. Ik wil er ook heel graag aan gaan werken want dit trek ik gewoon niet. Ik hoop dat het allemaal snel in gang kan worden gezet.
Toch durf ik het niet naar buiten te brengen. Alleen mijn moeder en mijn man weten er van en dit wil ik graag zo houden. Terwijl hulp eigenlijk zo nodig is. Ik hoop dat ik snel mag beginnen met een behandeling zodat ik me weer wat beter ga voelen. Ik wou dat ik het zelf eerder had gemerkt dan had ik al verder kunnen zijn. Hoe heb ik dit zelf niet kunnen zien? En ik mijn dochter maar op de schuld geven. Mijn laatste half jaar bestaat uit woede en schuldgevoel. Gisteren heb ik tegen haar geroepen dat ik haar nooit had gewild als ik dit had geweten. Ik schrok van mezelf toen ik het zei. Dat was ook het moment dat ik mijn moeder heb gebeld en haar vertelde dat het niet goed ging. Ik wist dat ik Hier gevoelig voor ben omdat mijn moeder het ook heeft gehad. Maar ik dacht dat het mij niet zou overkomen omdat de zwangerschap zwaar was maar ik was er wel super gelukkig mee. Man, wat baal ik van mezelf..
Jeetje dat is ook wel heftig! Wat fijn dat het toch goed is gekomen. Heb je daar hulp bij gehad of is het vanzelf beter gegaan? Ik ben zo bang dat dit gevoel blijft en dat ik nooit zal kunnen genieten van haar. Dankje! Ik hoop dat ik snel gelukkiger word ondanks dit hele gedoe. Het schuldgevoel naar mijn dochter wordt alsmaar groter omdat ik bang ben dat ze me niet leuk vind of dat ik haar niet gelukkig maak. Terwijl ik zo ontzettend mijn best doe.