Ik heb emdr therapie gehad om het trauma te verwerken. Daarna ging het een stuk beter en kon ik steeds meer genieten. En je dochter vind je de allerleukste hoor. Jij bent haar moeder. En je gevoelens zullen echt beter worden, maar dat heeft wat tijd nodig. Je komt er wel... Stap voor stap. Kijk niet te ver vooruit....gewoon dag voor dag en week per week.
Ik heb daar wel eens van gehoord ja. Een goede vriend van ons is dat ook gestart om jeugdtrauma’s te verwerken. Bij hem werkt het ook heel goed. Gelukkig heb jij het een plek kunnen geven en kan je nu echt genieten van je kleintje. Ik ga mijn best doen. Ik voel me al iets geruster nu ik weet wat het probleem kan zijn. Volgende week ga ik het bespreken en dan weet ik hopelijk meer. De huisarts waar ik nu naar toe ga is gelukkig altijd heel meelevend en doet echt zijn best om te luisteren. Niet zo’n hork als de vorige. Ik heb ook nadrukkelijk gezegd dat ik die niet weer wil. Anders had ik vandaag nog langs kunnen komen maar dan wacht ik liever een paar dagen extra. Het is al zo’n grote stap. Voel me dan ook graag op mijn gemak.
Goed dat je naar de fijne huisarts gaat. Dat is een verstandige beslissing, het is idd belangrijk dat je je op je gemak voelt.
Je hoeft je er echt niet voor te schamen hoor! Ik heb geen pnd gehad maar zat er wel tegen aan. Komt omdat ik een conversie stoornis heb. Dat houdt in dat ik emoties en stress moei ik kan verwerken omdat ik te weinig serotonine aanmaak. Naja. Lang verhaal. Voor meer info moet je maar even googlen. Maar goed. Ik loop dus al vanaf mijn 11e af en aan bij de psycholoog. (Ben nu 25) en ben nu weer een half jaar psycholoog vrij. Toen ik zwamger werd was ik ook een naar psycholoog vrij. Maar toen mijn zoontje er eenmaal was en hij was 9 weken zag ik het allemaal niet meer zitten. Ik was moe. Ik was verdrietig. Ik vond het zwaar. Ik had nergens geen controle over. Ik wist niet wat ik moest doen als hij begon te huilen terwijl hij alles had gehad wat hij moest hebben. En ik vond dat ik een heel moeilijk kind had. Ook die tijd bestond bij mij meer uit huilen dan uit lachen. Toen heb ik ook de huisarts om een verwijzing gevraagd naar mijn psycholoog. Heb vanaf 11 weken tot hij ruim een half jaar was bij de psycholoog gelopen en het heeft me zo enorm veel geholpen! Naja. Ik kan er nog een heel lang verhaal van maken. Jr mag me een pb sturen als je wilt. Maar puntje bij paaltje: toen ik relaxt werd. Werd mijn kindje dat ook. En hij is nu (op af en toe eens een dagje na) het makkelijkste en liefste kindje ter wereld. (En ook nu kan ik hem nog steeds wel eens achter het behang plakken. Haha)
Lieve schat, dit overkomt je en daar kan je zelf vrij weinig mee. Het is al heel goed dat je zelf tot de conclusie komt dat dit zoniet meer gaat voor je en je hulp wilt zoeken. Hier heb je handsvaten voor nodig die voor jou werken. Kastjes en muren die je tot nu toe hebt gehad doen je gevoel ook zeker geen goed. Dus ik zou niet zeggen dat het aan jou ligt, het ligt aan het gehele plaatje waar je vermoedelijk gevoelsmatig in verzuipt en geen idee hebt wat je hier nog mee aanmoet. Op slag verliefd of een grote roze wolk, laat je niet gek maken dat dat 'normaal' is. Daar geloof ik in elk geval geen ene reet van. Vergeet niet dat je al zo'n enorme zorg op je nek hebt liggen en dat t niet vreemd is dat 'genieten' nauwelijks sprake van lijkt te zijn. Pas wanneer de rust teruggekeerd is, je een beetje bijgetankt bent, dan zou ik (uit persoonlijke ervaring) stapje voor stapje beginnen met genieten van alles dat wat goed gaat (en vooral daar op focussen). Nou was ik te druk bezig om mn vk in gedachten te lynchen dus ik had in de heftigste periode van mn dochter een iets andere focus en vooral extreem veel nachtmerries van die ***** bevalling from hell en heb ik niet echt een klik met dat ukke pukke grut dus ik ben vast niet representatief maar pas tegen een maand of 8-10 begon ik dr leuk te vinden, beetje bij beetje. Bij de eerste oeeeeer ondeugende blik rond een maand of 11-12, ja toen had ze mn hart. En nu leren we dr van alles en nog wat en zie ik haar onschuldige en onbehouwen pogingen in t nadoen of de verwondering in haar ogen als ze iets ziet wat voor mij de normaalste wereld is (van de week bellenblaas laten zien) en dan is ze de kleine waar ik nooit meer zonder zou willen, hooguit soms een rolletje behang als ze dr bui heeft. Terwijl ik me de eerste maanden toch ernstig afvroeg waar we in go-des-naam aan begonnen waren en mn mentaal stabiele leven en enige vorm van intelligentie al voorbij zag huppelen in allerlei doomscenario's, gevoelsmatig met mn rug tegen de muur en door mn opties heen wat haar huilen betreft, geen steun of advies of tips vanuit huisarts of cb waar ik ook maar iets mee kon. Ik stond werkelijk machteloos met een krijsend kind in mn armen. 1 huisarts in opleiding, een luisterend oor, die de tijd nam, uitleg gaf en met bruikbare tips en handsvaten kwam waar we ons in konden vinden en een plan. Die man was voor ons goud waard en maakte werkelijk een wereld van verschil toen dat keihard nodig was. Lieverd, neem het jezelf niet kwalijk. Schaam je niet, in elk geval niet op t forum, je hebt hier zat lotgenoten met en zonder de diagnose. Het enige wat ik hoop voor je is dat luisterende oor met bruikbare handsvaten en adviezen waar je wat mee kan en dat je die spoedig zult vinden.
Och meid, ik kwam even je topic lezen om te kijken hoe het ging, en wat een ontzettend grote stap maak je door dit zo neer te zetten. Wat ontzettend knap van je! Dat je je moeder hebt gebeld, gepraat , afspraak hebt gemaakt, hier geschreven hebt, wow! Ik zelf heb geen ervaring met pnd (en ben wel zo een moeder van op slag verliefd en roze wolk) maar ik weet van dichtbij hoe ontzettend zwaar dat is. En hoe ontzettend belangrijk dat het erkend/herkent wordt. Je bent een onwijs sterke vrouw en mama, je hebt nu al zoveel stappen gezet. Echt top. En schaam je niet he meid. Nergens voor nodig. Powermama. En ik hoop dat de huisarts goed luistert en je snel de hulp krijgt. Sterkte/Succes en You Can Do It!
Dan heb jij ook al een lange weg gehad zeg! Ik ben jammer genoeg ook bekend bij de maatschappelijk werkers en psychologen maar dan om hele andere redenen. Misschien dat het daarom wat makkelijker is om er naartoe te stappen. Omdat ik de ervaring al heb dat het je echt verder kan helpen. Ik heb ook continu het gevoel dat ik zo’n moeilijk kind heb. Ik zei nog tegen mijn moeder, als je een makkelijk kind hebt wil iedereen je wel helpen maar als je er een hebt zoals ik dan sta je er meestal alleen voor. En ze gaf ook wel toe dat zij niet wekelijks op zou willen passen. Gewoon omdat ze niet zo makkelijk is en veel energie vraagt. Nu heeft ze de ziekte van Lyme dus begrijp ik het ook wel heel goed, maar het zegt toch dat het waar is. Mijn schoonouders vinden het ook leuk als ze af en toe komt maar echt niet elke maand. Dat vinden zij ook te heftig. Eigenlijk merkte ik vandaag al verschil. Doordat ik voor mezelf weet wat het probleem kan zijn voelde ik me al wat rustiger. En ze sliep vandaag prima dus dat werkt ook altijd op mijn goede humeur. Ik ben blij dat het voor jullie allemaal is goed gekomen en dat je heerlijk kan genieten van je zoontje!
Nou, je slaat de spijker op z’n kop denk ik. Ik heb al vaker om hulp gevraagd maar niemand lijkt te willen of te kunnen helpen. En dat maakt mij nog meer onzeker. Het enige wat ze kunnen vertellen zijn de dingen die ik niet goed doe en die antwoorden heb ik nou net niet nodig. Wat lief dat jij ook je verhaal met mij wil delen. Ik herken ook best veel van wat je typt. Ik heb nooit wat met baby’s gehad en ik dacht dat het wel zou veranderen als ik zelf een baby zou krijgen. Nou niet dus. Ik weet nog steeds niet wat ik er mee moet doen. Ik denk regelmatig terug aan mijn leven voor mijn dochter. Niet dat die heel spannend was maar zo veel relaxter. Ik hoop dat ik volgende week wel een luisterend oor krijg en dat ze mij willen helpen, want zo trek ik het niet veel langer. Ookal was het vandaag best een goede dag, dat betekend niet dat de problemen weg zijn. Ik ga aankomend weekend naar familie zodat ik hopelijk wat kan bijtanken en ik ga volgende week gewoon dat gesprek aan.
Dankje! Het doet me goed om te lezen dat het nier erg is om je zo te voelen. De veel besproken roze wolk heb ik heel even gekend. In mijn kraamweek. Ik kon de hele dag naar haar kijken, ze sliep heerlijk en dronk goed. Totdat de hulp weg ging. Alles sloeg om. Alleen maar krijsen, alleen maar willen drinken en het slapen was ze verleerd. Jemig, wat ben ik hard naar beneden gedonderd van die wolk. Volgens mij heb ik er onderweg nog 10 extra geraakt. Erg bedankt voor je lieve woorden. Ik hoop dat ik het zelf ook allemaal ga zien binnenkort. Zo veel mensen zeggen het maar ik kan het zelf niet zien. Ik ga het gesprek aan volgende week en laat me niet meer afschepen. Op deze manier hou ik het niet vol.
Met de goede hulp verandert dat echt. Ik ben toen echt gaan genieten en nog steeds. Huilbuien van mijn zoontje kan ik nu veel makkelijker hendelen. Wat mij heel erg hielp was: als je alles hebt gedaan wat je kunt (voeden. Verschonen. Pijn uitsluiten. Slaapjes. Etc) en het helpt niet. Hoef je er alleen maar voor je kindje te zijn. Probeer het te verdragen. Ha lekker met haar op de bank zitten. Zet een leuk tv programma op. Wieg lekker met haar heen en weer en focus je op het programma. Niet op je kindje. Zodat je zelf ontspant. Vraagt wat oefening maar uiteindelijk loont dat. Ik zat in de winter dat hijsnachts veel huilend wakker werd. Psycholoog zei: houd het donker. Maar maak het gezellig voor jezelf. Trek een warme trui aan en een paar sloffen. Zet een lekker koppie thee. Niet denken: ohh daar gaan we weer. Nee, denk: oeh een lekker nachtelijk koppie thee. Heerlijk. Het werkt echt. Ik ging zelfs uitkijken naar die nachtelijke bakkies.
Goed dat je er hulp bij zoekt. En soms kan er helaas ook niets gevonden worden wat helpt. Dan moeten ze eroverheen groeien. Maar het is altijd goed om te laten uitzoeken of er wat aan de hand is. Een andere tip is doe oordopjes in. Het geluid gaat door merg en been. En op deze manier kan je er toch voor je kind zijn En en beter verdragen. Klinkt misschien gek maar een simpele manier om het vol te houden (bijvoorbeeld als je haar vast hebt en ze blijft huilen). Tot slot waarom zou je haar wakker maken voor een fles? Tenzij er medische reden is zou Ik dat niet doen. Haal haar niet uit de slaap en goed op verzoek.
Wat moet dit ontzettend zwaar voor je zijn.. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen. Onze dochter van 1,5 jaar slaapt over het algemeen vrij goed. We bieden zowel ‘s middags als ‘s avonds hetzelfde ritueel en ritme aan. Maar we laten haar niet langer dan 10 minuten huilen, we proberen er geen drama van te maken. Soms heeft ze tijden dat ze niet goed slaapt en dan laat ik het maar.. Wil ze niet naar bed? Dan maar niet.. Lekker bij ons op de bank hangen, ze valt vanzelf wel een keer in slaap. Soms ligt ze bij ons in bed. Ik merk dat die mindere periodes vaak ook na een tijdje weer vanzelf over gaan.. Als ze ‘s middags echt niet wil slapen gaat ze maar gewoon in de auto en de kinderwagen overal mee naar toe. Of dit voor jou werkt weet ik niet, maar voor ons is dit prettig.
Ja oordopjes is een aanrader! Ik had dan gewoon oordopjes van mn telefoon en mn favoriete playlist aan, alleen dempen werkt voor mij niet, ik moet maskeren. Die mega playlist heeft mij nog op de been gehouden toen de waanzin nog in volle gang was. Zoek voor jou de allerfijnste muziek uit, zet die op je oordopjes en dan ukkie bij je houden. Hier was t metal, metal, metal, metal, een verdwaalde a capella band met the hobbit en lord of the rings (ja nerd mama) en nog meer metal. Werd mn humeur daar niet beter van dan zocht ik overblije spaanse salsa muziek uit. Alles voor de kleine maar dan wel met audiofilter. Kleine huilde en schreeuwde en ik kon echt niks meer doen. Dan maar zitten, muziek luisteren, al of niet half meezingend afhankelijk welk nummer en welk tijdstip van de dag de rest van de wereld leefde en wachten. Was t niet van de zwangerschap dan is die muziek liefde van dr wel in de eerste weken ontstaan. Dr slaapliedjes werd uiteindelijk misty mountains en song of durin...werkt nog steeds kalmerend bij een fikse nachtmerrie.
Nou de nachten zijn het probleem gelukkig niet. Heel af en toe wordt ze wakker en wil ze niet meer slapen. Het is nu vooral het inslapen 's avonds. Nu ook. Ze ligt vanaf 7 uur al in bed maar slaapt nog steeds niet. Ik ben al 50x naar boven gelopen om haar knuffel terug te geven want die gooit ze uit bed en de speen terug te geven. Maar elke keer als ik de deur dicht doe flikt ze het opnieuw. Even heel cru gezegd. Als ik er naast ga zitten gaat ze alleen maar kletsen dus erbij blijven heeft geen zin. Ik heb nu echt de neiging om haar maar gewoon te laten liggen. Ze huilt ook niet echt maar zeurt. Soms stopt ze even met jammeren en dan begint ze weer opnieuw. Kan het zijn dat ik haar stoor bij het in slaap komen? Dit weekend heeft mijn moeder haar laten liggen toen ik met de hond ging lopen en ze heeft het driekwartier volgehouden. Lijkt me wel lang om haar alleen te laten liggen.. Maar dit werkt natuurlijk ook niet.. 2 uur wakker liggen is gewoon te lang.. Natuurlijk heeft mijn man weer de hele week nachtdienst dus sta ik er alleen voor Ik weet ook niet meer wat goed is...
We hopen natuurlijk dat er niks aan de hand is. Maar ik denk dat ik meer hulp nodig heb dan haar. Ik kan er zelf moelijk mee omgaan en ik weet gewoon niet meer hoe ik haar kan helpen. We hebben het al geprobeerd om bij haar te blijven maar dan zitten we alleen maar boven met een kind dat wil spelen en kletsen. Dat schiet ook niet op. Daar zijn we dus ook heel snel mee gestopt. Ze huilt eigenlijk niet veel meer. Alleen als ze moet gaan slapen. Voor de rest is ze altijd vrolijk en lacht ze heel veel. Maar zodra ze in bed wordt gelegd gaat ze los. Pff.. Ik hoop dat ze er snel overheen groeit! Ik heb haar uiteindelijk ook niet wakker gemaakt. Maar het was zo'n nieuwe ervaring voor mij. Had het nog nooit meegemaakt. Wist niet wat ik moest doen.
Dankje! Erg lief van je. Wij hebben ook al vanaf het begin hetzelfde ritme en bedtijd ritueel. Ik denk dat dit wel helpt. Maar toch blijft ze een moeilijke slaapster. Ik weet eigenlijk niet hoe lang ik haar laat huilen. Ik ga gewoon naar haar toe als ik denk dat het nodig is. Maar dat is nooit lang. Al heb ik soms de neiging om te zeggen: zoek het nu maar mooi even uit. Uiteindelijk lukt mij dit niet en ga ik toch weer naar boven. Ooh dat lijkt me heerlijk als ze toch wel een keer in slaap valt. Hier is dat nog nooit gebeurd. Ze blijft gewoon wakker. Ook in de auto en ook in de kinderwagen. En als ik teveel met haar weg ga dan kan ik mijn lol helemaal op 's avonds. Gelukkig werkt het voor jullie wel heel goed! Ik blijf nog even zoeken wat voor ons werkt. Lijkt me ook wel fijn zo'n kleintje bij je in bed. Vooral nu mijn man in de nachten werkt. Jammer genoeg wordt er hier dan alleen maar feest gevierd door dat kleine feestbeestje.
Bij zeuren ga ik niet naar binnen. Als ie overstuur huilt wel. Soms zeurt zoontje ook wel een half uur... Jengelen... Even stil... Spelen... Jengelen... Even stil... Weer jengelen. Zolang ie niet echt hard huilt of overstuur raakt laat ik het hem even uitzoeken. Meestal moet ie gewoon even jengelen voor ie gaat slapen.. Maar bij echt huilen ga ik er wel naartoe
Gelukkig huilt ze niet meer zo heel veel. Alleen dus als ze moet gaan slapen. Dit had ik moeten weten tijdens de eerste 3 maanden. Misschien ooit bij een volgende, als die er komt. Ik begin aardig mijn twijfels te krijgen nu Ooh dat is wel een heftig genre. Dan mag het kind wel heel veel geluid maken wil die daar bovenuit komen Maar het is inderdaad een goeie tip. Als er nog eens een slechte periode aankomt waarbij ik bij haar moet blijven da ga ik hem zeker gebruiken.
Nou, ik krijg dus van veel te horen dat ik te snel naar haar toe ga. En dat ik haar teveel verwen op deze manier. Misschien moet ik haar morgen toch maar eens laten liggen om te kijken wat ze doet. Zelfs mijn oom zonder kinderen kan horen dat ze zeurt maar ik vind het echt super zielig om haar dan te laten liggen. Mijn dochter doet hetzelfde als je zoontje, alleen draait ze vaak naar haar buik en dan kan ze niet slapen. Ze gaat dan huilen en als ik de kamer op kom gaat ze lachen en wil ze spelen. Ik draai haar vaak om zonder iets te zeggen en geef weer de speen. Of ik zeg alleen dat het tijd is om te gaan slapen. Maar na 3x zeggen stop ik daarmee. Valt je zoontje dan ook altijd in slaap? Ik lees vaak over 10 tot 15 minuten jengelen maar hier kan het dus veel langer duren.