ik hoop dat er actie word ondernomen jou buurvrouw kan wel roepen dat er niks aan de hand is omdat ze bang is of whatever maar er zijn ook nog onschuldige kinderen in het spel!
In mijn tijd. Bemoeide buren zich niet zo met elkaar en zeker niet als er geweld aan te pas kwam. Mijn familie wist donders goed hoe het bij ons thuis er aan toe ging en regelmatig hebben wij in een blijf van mijn huis gezeten. Ook mijn moeder ging steeds terug. Had gewild dat er toen buren waren die ingrepen. Nooit gebeurt nooit. En tot de dag van vandaag draag ik nog de littekens die het met zich mee bracht met zich mee. Al jaren denken ze dat ik bps met depressie.s heb. Maar vorige week tijdens een behandeling werd nog iets duidelijk. We moeten aan bepaalde trauma.s gaan werken want het staat dus niet meer vast dat het( bps) is mijn therapeut voor het eerst ging ze er dieper op in van we moeten toch terug naar jou kern. Dus als je merkt als buren dat er spraken is van huiselijk geweld dronken ouders blablabla probeer altijd van uit de kinderen te denken die hebben er niet om gevraagd om in levensgevaarlijke situatie.s te recht te komen. En dan hebben ze mijn nooit met een vinger aan geraakt de trauma die je mee draagt de rest van je leven dat is niet te omschrijven. Dus als je niet weet waar je over praat neem aan van mensen die het mee gemaakt hebben dat het dringende noodzaak is dat er mensen zijn die voor je kinderen op komen want kinderen kunnen niet voor zich zelf opkomen.
Ik wilde dat iemand voor mij was opgekomen... het is moeilijk uit te leggen waarom je zelf niet los kan komen uit zo'n situatie. Daar zijn vaak verschillende oorzaken voor, het feit dat het zo vaak voorkomt, en vrouwen toch de kracht niet hebben om er zelf uit te komen zegt eigenlijk wel genoeg. Vrouwen die aangifte durven te doen zijn al een heel eind. Mijn ex was een kwaadaardige narcist, hij deed alles in koele bloede. Dat maakt het zo...onbegrijpelijk! Blinde woede, ook niet goed te praten!! kan ik nog begrijpen, dan verlies je tijdelijk de controle over jezelf. Niet dat dat het minder erg maakt, maar die emotie is in elk geval herkenbaar. Maar iemand die zoiets in koele bloede doet, volledig kalm...dat is zó eng, en zo slecht.. Persoonlijkheidsstoornis dus, het is ook de geestelijke mishandeling die je daarbij lam legt, de angst. Je wordt dus gewoon gehersenspoeld, nachten lang, jaren lang. En je gelóóft echt dat je dood gaat als je hem verlaat, of iets laat merken aan de buitenwereld. God, wat een hel! Inmiddels is het 12 jaar geleden dat ik uiteindelijk weg gevlucht ben. Het kon me niet eens meer schelen of ik het zou overleven of niet. Want ik dacht dus echt dat hij me wat aan zou doen... Behalve iedereen die het wilde horen de meest vreselijke en vernederende leugens vertellen over mij, tot op mijn werk toe, heeft hij verder nooit meer wat geprobeerd.... Maar ik heb er een hoge prijs voor moeten betalen, voor mijn vlucht. Mijn zonen heb ik jaren niet kunnen zien. Pas op zijn 16e kreeg ik weer contact met de oudste. Hij is nu bijna 22. De jongste heb ik nog steeds niet gezien. Bijna 20 nu.. Heel veel verdriet van gehad, ze geloofden al zijn leugens natuurlijk, waarom zou een kind daaraan twijfelen? En ik...ik wilde niet mee gaan in dat spel, elkaar zwart maken, al dat walchelijke gedrag! En dus heb ik het verloren...raad van kinderbescherming erbij gehaald, heel negatief verslag over hem naar de rechter gegaan. Maar er is niets mee gedaan... want ze werden niet mishandeld (o nee? niet lichamelijk nee) werden verzorgd, het ging goed op school, én ze gaven aan dat ze me niet wilden zien. Tja...hóe zou dat nou komen! Nu was dit voor de rechter ook wel duidelijk natuurlijk, maar ze doen er toch niets mee. Het enige wat ze hebben gedaan is hem niet de ouderlijke macht geven. Die had ik, en dat wilden ze niet omkeren, omdat hij me dan helemaal buiten zou kunnen zetten. Heb er niets aan gehad alleen. Ik snap die 'dwaze vaders' wel die in Battman pakken aan de brug hingen, een aantal jaar terug om dit onder de aandacht te brengen! In elk geval....wát had ik veel baat bij hulp gehad! En ik had niets gehad aan het weghalen van mijn ex voor een paar uur, zodat hij daarna weer verder kon gaan. ík had hulp moeten hebben, om mij de kracht te geven om m'n kinderen op te pakken en weg te gaan, toen ze nog kleiner waren. Hij was niet te helpen, dat is de pest van die stoornis. En ja, die hulp had van buitenaf moeten komen, want ik was gewoon niet in staat om mezelf te helpen toen. Alleen op welke manier...dat is dan de moeilijkheid. Ik kon niet achter zijn rug om naar een hulpverlener, hij hield me goed in de gaten, werkte niet. En ik had altijd het idee dat hij in mijn hoofd zat, dat hij het zou wéten als ik zoiets zou doen... Niet veel later ben ik zelf bij de politie gaan werken. Ik nam aangiftes op, ook van mishandelde vrouwen. Later kwamen ze soms samen met hun man terug, ze wilden de aangifte intrekken... Ik stuitte natuurlijk ook op onbegrip van collega's. Hoe is het mogelijk dat die vrouwen het gewoon weer voor hun man opnemen, ze weer terugnemen en het goed praten? Ze staan dan natuurlijk ook machteloos, kunnen verder niets doen terwijl ze weten dat meneer gewoon verder gaat.. Het is gewoon heel lastig! Maar dat vrouwen in die situatie hulp nodig hebben... JA! Op welke manier zal van de situatie en de personen afhangen...maar eenvoudig is het niet. Ik heb het meegemaakt en ik zou het eigenlijk ook niet weten, aangezien je vrouwen niet gedwongen weg kan halen uit zo'n situatie, en ze vervolgens de hulp bieden die ze nodig hebben. De sleutel zit in dit soort uizichtloze situaties in elk geval in de vrouw... Maar er zijn ook mannen die hierin wél geholpen kunnen worden natuurlijk. Die verder geen stoornis hebben, geholpen wíllen worden vooral en kunnen leren om te gaan met hun woede.. Elke situatie is anders...om het nog een lastiger te maken... Ik ben nu heel gelukkig trouwens! Heb een lieve man waarmee ik twee lieve meiden heb gekregen. M'n oudste zoon komt straks als het goed is langs en de jongste...ik wacht geduldig op zijn terugkomst, als hij zelf zover is...
Lotuss, wat knap van je om hier je verhaal neer te zetten, lijkt op die van mijn moeder :x ook mijn broers zijn haar toen afgenomen. omdat ze gevlucht is (kinderen waren bij een oppas) heeft hij mijn broers ondergebracht bij familie van hem. Mijn moeder heeft ze toen bijna een jaar niet mogen zien, gelukkig heeft de rechter anders beslist, want haar ex heeft zich versproken. Die zei nl dat ze zo'n slechte moeder was bla die bla en hij wilde alles houden. Op voorwaarde dat hij alles zou krijgen, mocht mijn moeder de kinderen wel. Toen heeft de rechter hem gevraagd: Ik dacht dat ze zo'n slechte moeder was?? En heeft mijn moeder alles toegewezen gekregen en ook haar kinderen weer, maar ik weet zelf hoeveel pijn dit mijn moeder allemaal heeft gedaan en dat ze op bep momenten er nog moeite mee heeft, Heb jij dan geen last meer op bep momenten? Heb je het allemaal kunnen verwerken? Valt je ex jou niet meer lastig?
Begrijp me niet verkeerd, als ik zoiets mee zou maken dat ik de kindjes zou horen huilen zou het ook een heel ander verhaal worden! Maar dat is hier niet het geval! Als ik 100% zeker zou weten dat die vrouw mishandeld werd terwijl haar kindjes wakker zijn en het dus meemaken, zou ik ook ingrijpen! Maar wel door de politie te bellen en te zeggen komen jullie niet dan los ik het zelf wel op..dan komen ze namelijk altijd! Maar het AMK..nee! sommige van jullie weten echt niet wat dat met een kindje doet...
Het is ten allen tijde traumatisch voor kinderen. Mijn moeder heeft ook heel lang gedacht dat mijn broer (toen 3) niets wist, terwijl hij heel veel heeft gehoord en boven aan de trap dingen heeft gezien, die hij nu nog weet. En dan vraag ik mij serieus af, of het dan niet beter is om kinderen in een veilige situatie te laten zijn, een trauma houden ze er ten allen tijde wel aan over en het is in dit soort gevallen kiezen tussen 2 slechten...:x
Dat is in sommige situaties wel het geval. Alleen heb ik het idee dat het bij hun geestelijke mishandeling is.
Bedankt voor je reactie mamabri! Wat naar voor je moeder ook... Tuurlijk heb ik wel momenten dat ik het er moeilijk mee heb.. Het wordt nog regelmatig geraakt en je raakt het nooit meer helemaal kwijt denk ik. Kan er ook moeilijk over praten zonder te gaan huilen. Maar ik ben wel weer gelukkig nu, en ik kan verder met m'n leven! De restschade accepteer ik dan maar, dat is niet anders. Hij valt me niet lastig nee, zou hij ook niet moeten proberen. Dat zou m'n huidige man niet accepteren. Maar omdat hij een narcist is en dus ook heel gericht op wat de buitenwereld denkt en op het 'goed' overkomen op anderen, heeft hij dat ook niet op een directe manier gedaan. Wel op een indirecte manier, en dat kan ook heel pijnlijk zijn. Je leven proberen te verzieken door je finacieel te pakken, dat lukt dan nog ook... en door vreselijke laster.. Maar gelukkig hoefde ik niet meer in onze oude leefomgeving te zijn, en heb ik een nieuw leven op weten te bouwen, met nieuwe vrienden. Mijn kinderen waren al wat ouder toen, 8 en 10 jaar. En die beinvloeding van hem, was al jaren eerder begonnen. Voelde ze zo tussen mijn vinger doorglippen, hij vertelde ze dat ik niet van ze hield, dat ik een slechte moeder was en nog veel meer... Het eerste wat ik heb gedaan, na mijn vlucht, is een kort geding aanspannen om teruggave van de kinderen te vragen. Hij heeft ze ook afgezet toen, maar ze waren al zo beinvloed, dat de oudste heel snel weer wegliep, om niets.. De jongste heeft nog wel drie maanden bij me gewoond. Maar ik liet hem wel naar z'n vader en broertje gaan, het was al zo moeilijk voor hem. Alleen werd hij daar weer zo onder druk gezet, dat hij al snel ook niet meer wilde. Het was te moeilijk voor hem, hij werd teveel verscheurd. M'n ex dacht namelijk niet aan hun welzijn, wat het beste voor hen zou zijn, hij wilde wraak op mij. Dus uiteindelijk was het enige wat ik wilde, een deel van hun leven uitmaken. Ze hoefden niet perse bij me te wonen, als ze dat niet konden door hem. Daar was het misschien al te laat voor, op dat moment. Het heeft te lang geduurd, ze waren al te lang onder zijn invloed... Maar m'n oudste beseft nu wel, dat er iets niet spoort aan zijn vader. Omdat hij met dezelfde ongelooflijke rare dingen te maken krijgt, geen mishandeling, maar alles aan zijn gedrag is zo vreemd en onrechtvaardig, dat er nu wel meer begrip naar mij toe is.
weet je kinderen huilen niet in z.n situatie die kijken machteloos toe. In een hoekje wat er om hen heen gebeurt juist als kinderen niet huilen moet je verder denken. ..................................................................................... Ik was ook wakker als er geweld aan te pas kwam ik was ook wakker toen mijn moeder van vijf hoog naar een ander balkon moest vluchten. Ik was ook wakker toen mijn vader met en mes voor mijn moeder stond. En wat denk je wat ik deed. Me vingers kapot bijten pas in mijn puberteit ben ik van me af gaan bijten dat het niet normaal was wat er gebeurde. Dit toont aan dat jij werkelijk waar niet weet waar je overpraat!
Wat zwaar meid, en ik heb echt heeeeeeeeel veel respect voor je dat je er zo uitgekomen bent. Niet dat ik geen respect heb voor de vrouwen die er nog dagelijks mee te maken hebben, want ik heb zelf gezien en meegemaakt hoe ontzettend moeilijk het is om het voor jezelf weer emotioneel op de rij de krijgen, en dit zie ik nu NOG bij mijn moeder, als ik hier de reacties lees schrik ik gewoon van hoe het onderschat wordt door velen. Niet uit kwade wil, maar puur door teweinig kennis hierover, want zelfs als een vrouw bij een geweldadige man weg is, blijft vaak de angst, want je kan hem altijd tegen komen, hij kan je bedreigen, dit duurt echt jaaaaaaaaaaaaaren willen de meesten dit verwerken.
En respect voor de andere verhalen. Kan ze niet allemaal qoute maar dikke knuffel voor allen die het van dicht baar mee gemaakt hebben. Zo wel als vrouw zo wel als kind.
Tuurlijk is die vrouw verantwoordelijk voor haar eigen leven. Maar ik vind dat wij als maatschappij ook verantwoordelijk zijn voor elkaar, en elkaars kinderen. Het is hoe dan ook nooit en te nimmer ok voor een kind om in zo'n omgeving te leven. Ik heb helaas zelf ook het 1 en ander meegemaakt in het verleden, en wou dat er bij mij iemand was geweest die het lef had de politie oid.te bellen! En ja ik zou ook gezegd hebben dat er niks aan de hand was, daar was ik te trots voor! Op een gegeven moment bouw je een enorme muur om je heen, waardoor je geen emotie meer toont. Je sluit je af voor alles en iedereen om geen pijn meer te hoeven voelen.
Klopt ja mamabri (je bent lief )...ben ook wel wat fases doorgegaan. En doordat ik zo lang op de overlevingsmodus heb gestaan, zal ik denk ik ook nooit meer zo veel kunnen hebben als vroeger. Ik heb het geluk dat ik het nu rustig aan kan doen, en dat ik niet bang meer hoeft te zijn voor hem. Ik snap ook wel dat het moeilijk te begrijpen is voor anderen. Hier heb ik dat niet eens gelezen, maar vaak worden vrouwen in zo'n situatie ook nog dom en zwak genoemd. Nou,geloof me,ik ben echt geen onderdanig doetje of zwak hulpeloos type. Wel heel empatisch en gevoelig. Zo veel begrip voor anderen, dat ik mezelf daardoor slecht liet behandelen. Kwam ook altijd op voor de zwakkeren, ook als dat ten kostte van mezelf ging. Heb dus wel moeten leren m'n grenzen te trekken en ook aan te geven als het erop aankomt. Bovendien zijn narcisten meester manipulators. Sta maar lang genoeg onder hun invloed en je bent jezelf niet eens meer... Mensen reageren natuurlijk vanuit hun eigen situatie, zoals ze zich nu voelen en in het leven staan. Logisch!
Zou je denken? En wat als ik je nou zeg dat mijn exvriend mij met regelmaat sloeg? Geloof je me dan niet? Ik ben gewoon van mening dat ze gedaan heeft wat ze kon! En dat is mijn goed recht toch?
Je hebt het over je zelf nu. Dus jij vind ondanks dat je dat mee gemaakt heb dat je. Je eigen er niet mee moet bemoeien je schrijft zelf als kinderen huilen dan pas verder helpen. En als het stil is zal er wel niks aan de hand zijn. Dat haalde ik uit jou reactie. Je hebt ergens gelijk. Je moet je ook niet overal mee bemoeien. Maar ik vind als er onschuldige kinderen bij betrokken zijn dat er van alles uit de kast gehaald moet worden om die kinderen te helpen. Deze kinderen zijn de toekomst. Die hebben alle hulp nodig die er is. Je kunt je jeugd maar een keer beleven. Laat het er een zijn van goede herinneringen. En wat erg dat jou ex-vriend je ook sloeg. Geen leuke situatie. En fijn voor je dat je nu wel een goede relatie hebt.( neem ik aan)
Dat klopt helemaal , ook mijn moeder is geen doetje en ook geen hulpeloos zwak typetje. En zo ben ik ook opgevoed, mij is altijd voorgehouden: Als een man je 1x slaat, terugslaan, de deur uit gooien en nooit meer binnenlaten. Wij mochten absoluut niet achter haar staan, dan werd ze des duivels !! (hij stond heeeel vaak met een mes achter haar), Haar laten schrikken voor de grap, heeft mijn broer 1x gedaan, ze raakte compleet in paniek en uit paniek is ze gaan slaan Dit klinkt heel raar, maar dit tekende ook mijn opvoeding, terwijl ik er alleen min of meer indirect mee te maken had, in elk geval veel minder dan mijn broers natuurlijk.
Ja, dat snap ik wel, dat dat ook doorwerkt op jullie. Zijn dan net de dingen die bij je moeder geraakt worden. Gelukkig heb ik zelf wel het gevoel dat ik het aardig los heb kunnen laten, omdat er gewoon niet veel dingen meer gebeuren die het 'aanraken'. Ik heb nu een heel andere man, en kan bepaalde dingen ook vermijden. Gebeurd dat wel, dan kan ik gaan dromen bijvoorbeeld, of erg van slag zijn. Ruzie kan ik ook niet goed tegen. Kan dan juist heel erg van me afbijten, uit zelfbescherming, maar als mijn man juist erg boos zou worden (gebeurt gelukkig bijna nooit) klap in helemaal dicht. Maar ik merk wel dat het allemaal steeds minder wordt, tot bijna niet meer! Ik ben ook een poos 'handschuw' geweest, al was daar helemaal geen reden voor. Zo reageerde ik gewoon, in een reflex. En ik heb wel eens meegemaakt dat ik werd geduwd door een man, gewoon iemand die ik vaag kende en ergens boos om was. Toen ben ik hem te lijf gegaan en hem een stomp op z'n oog gegeven Dat gebeurde sneller dan dat ik erover na kon denken, helemaal over m'n toeren was ik! Maar ook dat is allemaal al weer lang geleden...het gaat gelukkig goed met me!
een volwassen vrouw kan zelf kiezen of ze bij haar geweldadige man/ vriend wil blijven (al blijkt in de praktijk dat dit blijkbaar zeer lastig is). als zij dus zegt dat ze niet geslagen wordt en er zijn geen kinderen bij betrokken; lekker zo laten en niet meer mee bemoeien. maar hier zijn wél kinderen bij betrokken en getuige zijn van huiselijk geweld is kindermishandeling! een melding bij het AMK is hier dus zeker op zijn plaats (al zou ik zelf altijd melden aan de buurvrouw dat ik me zorgen maak en dus een melding maak). als er niks aan de hand blijkt te zijn, is dit natuurlijk heel vervelend, maar beter te voorbarig gemeld, dan kinderen jarenlang aan zo'n situatie blootstellen. en kinderen worden écht niet zomaar uit huis geplaatst hoor! als de buurvrouw niet geholpen wil worden, zet ze haar kindjes daarmee op het spel. triest, maar eigen keus!