Beste allen, Ik moet dit even van me afschrijven en wellicht hebben jullie nog tips. Ik ben nu 14 weken en 3 dagen zwanger. Omdat ik erg veel last had/heb van allerlei kwaaltjes, ben ik op advies van de ha 2 weken thuis geweest, aansluitend had ik een week vakantie. De eerste zondag van die vakantie kwamen mijn schoonouders op bezoek. Al verrassend, ze waren 8 maanden niet geweest. Ze bellen mijn vriend constant dat ze te weinig van ons horen, maar we hebben allebei een soms meer dan fulltime baan. Bovendien wil je toch ook de momenten dat je eens een avond samen bent, genieten van de zwangerschap en niet elke avond aan de telefoon hangen. Mijn schoonouders wonen in Zeeland, 1 uur rijden bij ons vandaan. Werken allebei niet, doen verder ook niks, dus mijn vriend zegt vaak genoeg dat het voor hen wellicht makkelijker is in een weekend hierheen te rijden dan andersom (wat wij overigens wel vaak doen; als we elkaar zien is dat altijd omdat wij daarheen gaan). Nu dachten we dat ze gezellig langs zouden komen, eens geinteresseerd naar zwangerschap, mij en mijn vriend vragen (we hebben ze met kerst verteld dat we een kindje krijgen, vonden het leuk iedereen erbij te betrekken; zij reageerden enthousiast, maar kochten niks, feliciteerden niet echt, want we moesten eerst die 12 weken maar eens afwachten). Nog geen half uurtje binnen, schoonmoeder wilde plantjes in de tuin zetten. Ze ging ineens heel erg op mij inpraten dat ik mijn vriend moest stimuleren meer contact te hebben met zijn zus (voor zover wij weten is het contact met zijn zus goed). Ik heb haar gezegd dat ze dat niet met mij maar met hem moet bespreken, of zijn zus te zeggen dat met haar broertje te bespreken, mocht zij daar last van hebben. Ze ging maar door en uiteindelijk werd ik wat boos en zei dat ik het vervelend vond dat ze alles zo bij mijn vriend neerlegde, die zich van geen kwaad bewust is en het toch al druk heeft. Toen werd ze helemaal boos tegen mij : ik zou zeer negatief over mijn vriend doen, dat had ik 8 maanden geleden ook al gedaan, 18 negatieve dingen had ik over hem gezegd. Ik vroeg haar wat ze bedoelde, dat ze me misschien verkeerd begreep, ik zou nooit slecht praten over mijn vriend, als ze uit zou leggen wat haar dwars zat, kon ik misschien uitleggen wat ik had bedoeld. Dat wilde ze niet, ik moest maar excuses maken. Ik heb gevraagd mee naar binnen te gaan, omdat ik haar totaal niet begreep, moesten mijn vriend en haar man maar even meeluisteren. Aldaar (duurde kwartier voordat ze binnen kwam) wilde ze niks meer zeggen. Vriend en man werden boos op haar, omdat ze zulk raar gedrag vertoonde : er zat blijkbaar iets dwars, spreek het dan ook uit. Na een tijdje gooide ze het erop (na 3 keer zeggen ' ik vier mijn verjaardag ook niet meer als het zo moet') dat ze een emotionele week had gehad en nu maar beter naar huis kon gaan. Ze heeft erg lelijke dingen gezegd. Wij wilden het eigenlijk laten zitten, immers mijn gezondheid is het belangrijkst nu. Maar vanaf de dag erna heeft ze steeds haar man laten bellen naar mijn vriend, of t allemaal vergeten kon worden (geen excuses) en ook haar man ons opnieuw uit laten nodigen voor haar verjaardag. Mijn vriend heeft gezegd dat ze dat zelf moest doen. Uiteindelijk belde ze gisteren mijn vriend : of we zaterdag er om 12.00 zijn. Ik lag zelf in bed : na 2 dagen werken ging het weer zo mis met mijn gezondheid (stress hierom zal er zeker mee te maken hebben). Mijn vriend heeft nogmaals benadrukt te balen van die zondag, maar gezegd dat we proberen te komen. Daar was ik het niet mee eens. Ik vind het prima als mijn vriend gaat, maar ik kan daar niet 'gezellig' gaan zitten als niks is uitgesproken en zeker niet nu ik ook weer ziek ben. Ik heb ze vanmorgen zelf geprobeerd te bellen (4x), maar er werd niet opgenomen. Uiteindelijk heb ik een sms gestuurd, waarin ik heb gezegd niet te komen zaterdag, omdat ik graag eerst face to face dingen besproken wil hebben (niet via telefoon) en nu bovendien vanwege mijn gezondheid andere dingen aan mijn hoofd heb. Dat ze maar moeten komen als ze daaraan toe is. Nu stonden ze net op mijn voice mail : moeders praat heel zoet en zegt dat ook zij het allemaal erg vond en hoopte dat ze ons gewoon weer zou zien (jaja, weer van onze kant....). Als ik haar nog wilde bellen, dan, nee, de vraag was eigenlijk : mijn zoon komt toch nog wel? Daarna hebben ze nog op de huislijn geprobeerd te bellen, maar dit is nu juist wat me steeds stoort : alles via die telefoon! Ik heb nu toch duidelijk gemaakt dat ze me nu even met rust moeten laten en langs kunnen komen als ze willen praten? ik had nog gedacht, aangezien ze 2 dagen in Delft zijn (kwartier hier vaandaan) dat ze even langs zouden rijden. Het levert me stress op. Enerzijds heb ik gedacht : ik ga er gewoon heen en doe alsof mijn neus bloed. Dat kan ik niet. Liever heb ik even rust, zodat ik kan bekijken hoe ik weer langzaam aan het werk kan straks. Genoeg aan mijn hoofd. Maar dat respecteren ze blijkbaar ook niet, want nu blijven ze weer bellen. Wat zouden jullie doen? Sorry voor een lang verhaal.
jee wat een verhaal. inderdaad raar dat ze het zo hoog opspeelde en vervolgens weer een beetje mooi weer gaat spelen. Heel verwarrend ja. ik zou me inderdaad ook niet zo fijn voelen op die verjaardag, het meeste van haar commentaar was toch aan jou gericht, dan voelt het wel dubbel ja. ik zou zeker een gesprek met haar aangaan maar proberen het niet te beladen te maken, anders escaleert het misschien nog verder. Succes meid! Niet echt super adviezen, maar hopelijk kun je er wat mee. die schoonmoeders ook altijd he!
Pff, je hebt groot gelijk hoor. Je eigen gezondheid eerst. Laat schoonmoeder maar even lekker in haar eigen sopje gaarkoken!
Nou ik schiet ook wel eens uit mijn slipper, en ze heeft er toch blijkbaar ook spijt van. Ik zou de telefoon toch echt wel opnemen, praat zo nodig eerst dingen wat door aan de telefoon, en vraag haar dan nog eens bij je te komen, omdat dit alles je echt dwars zit. Overigens komt alle contact hier ook van onze kant met schoonouders. Wij zijn de enigen die nog geen kinderen hebben aan die kant, en ook de enigen waar ze dus bijna niet komen. Ik vind dat ook wel eens vervelend, dus wat dat betreft snap ik je. Ik heb het nu wel geaccepteerd, het is niet anders. Het blijven de ouders van mijn man natuurlijk
hoi hoi, als ik je verhaal zo lees wil ik je wel een knuffel geven.. (of dat komt door hormonen of omdat ik dacht dat ik de enige was met zulke schoonouders) ik denk altijd maar aan de toekomst, stel ze krijg wat en zal nooit meer haar verjaardag vieren.. (drastisch) ben jij niet op haar laatste geweest niet leuk voor je vriend en zijn familie.. of als ze na jaren terug kijken op foto''s heb je praatjes jij was er niet bla bla bla.. ik las een uur rijden dat is minder maar probeer niet lang te blijven anders, just smile and wave... er zijn vast meer familieleden die je wel aardig vind als zoiets weer voorkomt mag je best op je strepen staan! maar denk dat die excuses nooit komen denk aan je gezondheid ben je echt te ziek ga je niet maar anders zou ik wel mijn best doen om te gaan.. succes en lekker genieten van je zwangerschap hoor! 1 van de mooiste dingen die je kunnen overkomen in je leven liefs
Hé Meis, Ik snap helemaal hoe je je voelt! Je gezondheid gaat nu echt voor! Gelukkig sta je er niet alleen voor en steunt je vriend je volledig! De relatie met mijn schoonouders was ook niet zo best: Ik ging meestal na zo'n voorval braaf naar mijn schoonouders en had daarna spijt, dat ik zo dom was geweest om niet voor mezelf te kiezen, want ze zwegen me toch dood. Sinds mijn eerste zwangerschap ben ik erg veranderd en gaat mijn gezin voor. Dus als mijn schoonouders niet normaal kunnen doen, kunnen ze het shaken en het lekker uitzoeken. Moet zeggen dat het een goed effect heeft op mijn schoonouders, want ze willen contact met ons houden, en ik ben de moeder van hun kleinkind (en de 2de op komst), dus mijn wil is wet. Mijn man heeft ook geen zin in het gezeur van zijn ouders en stiefmoeder en die is er zelfs nog eerder klaar mee dan ik. Ben nu ook makkelijker, als het me niet aanstaat wat er gebeurd, pak ik mijn boeltje en gaan we naar huis. Wat ik wil zeggen is: laat niet over je heenlopen, die stress is niet goed voor je! Jullie hebben voor jezelf een keuze gemaakt: dat ze eerst excuus moet maken en anders komen jullie niet. Dit wil je niet voor niks! (en gelijk heb je) Suc6 en dikke knuffel
Dank voor jullie reacties! Tja, ik heb ook lang gedacht : ik ga gewoon, lach wat en ga weer weg. Maar zo heb ik er vaker gezeten, heel erg mijn best gedaan het goed te houden (ze is altijd al erg overheersend geweest, wil bepalen wat wij moeten doen, vindt dat ze het recht heeft elke stap te horen die vooral haar zoon zet). Erna ging ik vaak met hoofdpijn en teleurstelling weg, maar ach, je wil het goed houden. Die zondag was een beetje de druppel. En in mijn toestand nu wilde ik gewoon eens voor mezelf kiezen. Ik dacht dat het bij de wat vreemde voice mail zou blijven, kon mijn vriend zaterdag gewoon gaan en wij het verder uit praten als ik me weer wat beter voel. maar het ging verder.... bleef 3 keer bellen, eerste twee keer probeerde ik net wat te slapen, 3e keer (in een half uur!) heb ik maar opgenomen. Of hun zoon wel nog kwam. ik zei ze dat ze hem daarvoor moeten bellen en dat ik gisteren begrepen had van wel, maar dat ik verbaasd was dat ze mij daar nu over belden. Ze konden hem niet bereiken, dus ik zou het dan wel weten (nee, hij WERKT overdag, wacht eens tot s avonds!! Zelfs ik kan hem overdag niet bereiken - hebben we ze al vaak duidelijk geprobeerd te maken). Toen zei ze : we zitten nu heel dicht bij jullie vandaag en het lijkt me handig om te praten. hehe, dacht ik, die komen vanavond eindelijk om rustig te praten.... Nee hoor, ze vond nu dus dat wij vanavond maar in de tram daarheen moesten stappen! Ik zei dat ze hier van harte welkom is, maar dat ik me ten eerste niet geroepen voel haar kant op te komen na wat zij gedaan heeft, ten tweede om gezondheid niet in staat ben die kant op te gaan en ten derde mijn vriend pas om half 8 thuis zou zijn, dus als hij dan na een erg drukke dag nog daarheen moet.... Maar daar ging ze net op in. ik had haar moeten bellen dat het met mijn gezondheid niet goed ging! Ik zei dat ze dat wist, ze daar ook verder niet/nooit naar vraagt en dat dat verder niet de hoofdreden is. Ik heb tot 4 keer herhaald dat ze hier vanavond van harte welkom was, maar dat vond ze belachelijk.... uiteindelijk ging ze weer door en heb ik opgehangen, buik was helemaal hard.... Mijn vriend kwam thuis en was inmiddels dood gegooid met smsjes en telefoontjes of hij wel kwam. hij was goed boos, ze weten immers dat hij overdag niet bereikbaar is. We waren er nog geen 5 min over aan het praten, belde ze weer!! Om te vertellen dat ik nu heel haar verjaardag verpeste en ze het maar af ging zeggen. Mijn vriend zei nog : nu maak je weer een drama, Mirjam heeft heel oprecht zelf willen bellen om te zeggen dat zij het nu niet aan kan, maar staat open voor praten, vind ik heel netjes van haar. Nu heb je het met je doordrammen verpest en bekijk je het voorlopig maar. Ik denk dat we niet anders konden, al is het erg jammer. We zijn allebei erg verbaasd wat haar punt nou is, maar hebben ook geen zin maar weer op te komen draven omdat zij koste wat kost, zonder dingen uit te praten, haar verjaardag maar door wil laten gaan. Wel moeilijk, mijn vriend staat erachter, maar het is natuurlijk wel zijn moeder. Ik hoop maar dat ze elkaar nu even de rust gunnen en we er binnenkort wel nog eens goed over kunnen praten (of mijn vriend eerst met zijn moeder, want ik denk dat vooral daar het probleem ligt : ik ben zo'n beetje de eerste echte vriendin voor mijn vriend, we kennen elkaar anderhalf jaar, zijn snel gaan samenwonen en snel aan kinderen begonnen - omdat eerst gezegd is dat we die niet konden krijgen wat dus onzin bleek...- en dat ze het lastig vindt te bepalen hoe ze nu met haar zoon om moet gaan > en wie is het dan makkelijk de schuld geven?!) Ik hoop maar dat het goed komt allemaal. ik ben de laatste die dit had gewild, dacht juist een leuke omgang te hebben (maar heb ik me blijkbaar al 8 maanden in vergist). Ik hou hier helemaal niet van. Maar wil ook niet over me heen laten lopen, zodat ze straks als onze kleine er is, nog steeds denkt dat zij het allemaal kan bepalen. Of ben ik nu te hard?
wat een trieste opmerking dat ze het jullie in de schoenen wil schuiven om zelf geen verjaardag meer te vieren. heeft ze niks te doen overdag of zo? en hoe staat je schoonvader hierin, of die hobbelt netjes achter schoonmoeder aan om de lieve vrede te bewaren? ik zou voorlopig helemaal geen contact meer zoeken, het is toch telkens gedoe en het moet ook telkens van jullie kant komen.
Haha, ergens wel grappig dat jullie zo duidelijk reageren, terwijl ik me nog afvraag of ik niet te hard ben nu.... Weet dat het niet zo is, maar ja, mijn vriend heeft er toch wel moeite mee. Hij is blij dat hij het nu eens zo heeft aangepakt (in verleden zei hij maar ja en amen - net als zijn vader- want weet dat er anders dus geen land meer met haar te bezeilen is), maar is nu wel bang dat ze elkaar noooooit meer spreken. Ik denk dat het goed is als hij nu eerst afstand neemt en dan binnenkort nog eens belt om te vragen of ze hier nou nog eens langs komen om excuses aan te bieden. En als ze dat niet doet, tja, kunnen wij dan nog iets? Overigens : idd hebben mijn schoonouders hele dagen niks te doen. 2 jaar met pensioen, verhuisd naar omgeving waar ze niemand kennen, geen hobby's of vrijwilligerswerk. Ver weg van dochter die net een kindje heeft en van ons. Wij denken dat het daar allemaal veel mee te maken heeft, maar zelf houdt ze vol dat ze het daar geweeeeldig hebben! Nou ja, hopelijk vanaf nu wat rust....(maar vraag me af of ze dat kan, ons heel even ruimte geven)
Het lijkt wel het verhaal van mijn schoonmoeder, ik herken het heel erg. Bij ons werd het van kwaad tot erger en de verwijten, vooral via de mail, werden steeds extremer. Tot mijn man het zo zat was dat hij alle contact heeft verbroken en heeft aangegeven ze nooit meer te willen zien. Dat is nu bijna 4 jaar geleden en hij heeft er nooit één moment spijt van gehad. En eerlijk gezegd vind ik het ook een opluchting, want het werd steeds gekker naar ons toe. Ze ons nog diverse keren lastig gevallen, maar nu uiteindelijk de moed een beetje opgegeven nadat mijn man haar nog een keer zeer duidelijk te kennen heeft gegeven dat er nóóít meer contact komt. Wij vinden het triest dat het zo heeft moeten lopen, maar een andere weg was er helaas niet meer. Het heeft ons veel rust gegeven door de knoop door te hakken. Voor mijn man was het een opluchting. Ik hoop dat jullie eruit kunnen komen wat het beste is, maar probeer het niet jullie leven te laten overheersen. En als het dat wel gaat doen, kies dan samen wat jullie willen met dit contact. Want jullie geluk, gezondheid en dat van jullie kindje gaat voor alles hoor.
nou bij ons is het net zo, wij hebben van mijn schoonouders nog geen een leuke reactie gehad op deze zwangerschap ons 3 de kindje en van de rest van die kant ook nog niet,omdat het bij mijn schoonzusje niet wil lukken om zwanger te worden.maar gelukkig krijg ik van de rest van de wereld super leuke reactie;s ze hebben niet eens gebeld hoe de echo was dinsdag terwijl ze dat bij de ander 2 wel deden.altijd gaat het over mijn schoonzus als ze bellen nooit eens hoe gaat het met jullie.echt word er gek van en ben dus blijd at ze 2 uur rijden hier vandaan wonen.en niet te vaak komen. ik hoop voor jullie dat het op gelost word.maar vergeet zeker niet om samen van je zwangerschap te genieten het is zo bijzonder.en voor je het weet is je kindje er en heb je helemaal niet genoten van het wonder in je buik. liefs esther
Voor die schoonmoeder zou ik ook geen moeite meer willen doen, ts! Als het haar al teveel moeite is om naar jullie te komen als ze toch vlakbij zijn... En zij niet eens werk hebben of iets anders wat hen overdag tijd kost, en jullie wel. Vind het hoogstens sneu voor je schoonvader, die zou ik wel proberen te blijven betrekken. Misschien vind hij het wel leuk om een keer met je vriend een weekend op pad te gaan ofzo? Of steunt hij je schoonmoeder is haar bizarre missie?
Laris : apart dat we bijna hetzelfde verhaal hebben. Fijn om te lezen dat er meer mensen een zelfde soort verhaal hebben, is een raar woord hier. Maar het sterkt in elk geval. Ik hoop niet dat het zo ver komt dat we ze nooit meer zien. Maar wel dat ze nu eens komen op de manier die wij willen; geen gekke manier, gewoon hier komen en praten/ excuses aanbieden, daar waar je ons ook hebt aangevallen. Hoop alleen dat mijn vriend er niet te veel onder lijdt, maar volgens mij is hij ergens ook opgelucht dat hij eens duidelijk is geweest in zijn grens. Haar uitspraak is altijd : ik weet heel goed dat ik niet meer voorin de bus mag zitten, maar ken mijn plek en kijk vanuit achterin mee. Nee dus : de bus uit! En als je lief bent mag je af en toe even mee rijden. Ik hoop maar dat ze in gaat zien dat ze zich veel te veel op een verkeerde manier (zonder oprechte interesse) in ons (en vooral mijn vriend : toen hij vertelde dat hij zijn beste vriend had verteld dat hij vader werd, kon hij niet uitpraten maar werd onderbroken door ' en hoe doe je dat nou met oma?' (is 93 en nog zelden gezien, omdat moeders zelf zo'n slechte band met haar moeder heeft) leven heeft gemengd. En dat we dan ooit op een manier met elkaar om kunnen gaan, waarbij zij respecteert dat wij ons eigen leven hebben. Dat zij ze ook nog : ons gezin kon altijd prima met elkaar praten, totdat er partners komen die hun eigen manier van praten hebben.... Tja, that's life Voor de duidelijkheid : mijn vriend is 27 en ik 31, dus loslaten kan nu echt (ook al waren we 10 jaar jonger)
Mijn schoonvader was die zondag net zo kwaad op haar als wij. Hij heeft afgelopen weken telefonisch geprobeerd te schipperen, maar zei ook te begrijpen dat dat ook van moeders uit moet komen. Het is een hele stille man normaal, maar die zondag zat hij echt tegen haar te vloeken. Hoe hij er nu tegenover staat nadat ik netjes heb gezegd dat ik morgen niet kom, weet ik niet. We zullen hem zeker blijven betrekken, mijn vriend zal binnenkort met hem eens een dagje wat gaan doen. Maar uiteindelijk zal hij zich achter zijn vrouw moeten schaken, anders is zijn leven denk ik niet erg leuk. Kennen jullie Keeping up Appereances/ schone schijn? Zoeiets zeg maar (eigenlijk precies nu ik eraan denk!!)
Nou wat een stom mens zeg... ik snap dat het veel stress oplevert, heb ik ook altijd met mijn schoonmoeder. En die walst ook altijd maar door als ik al aan heb gegeven dat ik rust nodig heb of ziek ben. Het is me helemaal nog niet duidelijk wat nu eigenlijk haar punt is? Waar het om gaat? In ieder geval: kies voor je zelf...pak rust..probeer het van je afte laten glijden voor zover je kunt. (ik weet: is moeilijk) succes!
Die arme man! Je zal maar met Hyacint getrouwd zijn... Goed om hem inderdaad toch te blijven betrekken op een manier, zodat hij er zo min mogelijk onder hoeft te lijden. Als de toekomstige oma dan een vervelend mens is; dan hoeft dat voor opa niet meteen ook consequenties te hebben! Maar het zal voor hem zeker schipperen zijn... Hopelijk kan hij wat op haar inpraten (wanneer hij dat aandurft). Dan kan hij misschien ook nog een soort diplomatenrol vervullen; als hij aanstuurt dat zij met zijn 2en bij jullie op bezoek komen in plaats van andersom, bijvoorbeeld.
Pff lastig hoor! Ik zou vooral proberen je vriend dit op te laten lossen met zijn ouders. En zelf niet elke keer bellen, smsen e.d. Het zijn zijn ouders en niet die van jou. Succes en denk aan je gezondheid!
Moeilijk hoor! Mijn schoonvader schreeuwde net zo hard mee met m'n schoonmoeder, dus dat maakte het voor ons wel anders. Mijn schoonmoeder kon beslist niet accepteren dat haar kinderen een eigen leven gingen leiden en zodra het bleek dat de relatie serieus werd, ging het mis. Dan kwamen er allerlei 'wensen' op tafel en als wij daar niet op in gingen; ruzie. Want dan was zij het slachtoffer van alles etc. Ik hoop dat het bij jullie anders gaat verlopen en dat het kan worden uitgepraat tot een niveau dat iedereen normaal met elkaar kan omgaan. Sterkte meis.