Ik lig alweer 1.5 week in het ziekenhuis met (gelukkig milde) zwangerschapsvergiftiging. Ze hebben het nog even een paar dagen voorbij de 37 weken durven aankijken omdat het mild verloopt tot dusverre (heb bij nr.1 een ernstigere vorm gehad). Maar nu is het dan toch zo ver; vanavond ballon plaatsen, morgen inleiden. Het jammere is, ik ben eigenlijk nog helemaal niet klaar met de zwangerschap . Wel 'als het zo moet'; in het zkh afwachten is niks, en mijn dochter wil haar mama ook terug. Maar los daarvan zou de baby van mij nog best even mogen blijven zitten. Ook is het waarschijnlijk de laatste zwangerschap, mijn man ziet 3 kinderen niet zitten, en die ziekenhuisopnames zo tegen het eind helpen natuurlijk ook niet echt mee . Maar hoe neem je nou goed afscheid van het zwanger zijn? We hebben gisteren toen ik een middagje naar huis mocht nog een foto gemaakt, ik heb de afgelopen 1.5wk volop in mijn zwangerschapsdagboekje geschreven, veel met mijn handen de bewegingen van de baby gevoeld... iemand nog andere tips om het goed mee af te sluiten? Een laatste keer ergens naartoe gaan of wandelen oid kan allemaal niet door het zkh, natuurlijk.
Ik heb niet echt goeie tips waarschijnlijk.. Toen ik opgenomen werd ben ik meteen de volgende ochtend ingeleid. Ik heb die avond mn vriend nog een paar buikfoto's laten maken en ben de hele nacht wakker geweest. Heb heel bewust genoten van het geschopt en gespartel. Beetje gespeeld met mn buik, dus prikken en dingetjes doen waarvan ik wist dat de baby er op reageerde, lekker mn buik ingesmeerd met zwangerschapsolie enz. Maar niet iets heel bijzonders gedaan eigenlijk.. Ik vond het ook een gek idee dat het de volgende ochtend over zou zijn.. Hopelijk zijn er hier nog dames met betere ideeën In elk geval heel veel succes morgen, en hopelijk kan je nog even genieten van je zwangerschap en mag je morgen heerlijk genieten van je kindje!
Focus op het gevoel wat het jou geeft om zwanger te zijn. Schrijf een brief naar jezelf of de baby, of doe iets anders waardoor je het terug kunt lezen en dan weer 'terug' kunt naar die tijd. Beetje laat misschien, maar ik smeerde mijn buik vanaf 8 weken (je kunt niet vroeg genoeg beginnen he? ) in met heel lekkere olie. En nu soms, als ik heimwee heb naar zwanger zijn, dan ruik ik even aan het flesje olie wat ik nog heb. Dat soort dingetjes. Ik herken het heel erg trouwens. Ik ben niet gepland bevallen, maar tijdens de bevalling dacht ik ook: hmmm... dat waren mijn laatste uren als zwangere...
Heel herkenbaar; bij de eerste ben ik spontaan bevallen met 37.2 na een hele fijne zwangerschap, voor mijn gevoel was ik nog niet klaar. Bij de tweede lag ik vanaf 35wkn in het ziekenhuis met cholestase, en dat domineerde de laatste weken enorm, ik was wel opgelucht toen ik met 36.5 werd ingeleid, maar was ook nog niet klaar het af te sluiten. Bij de eerste kon ik niet echt bewust afscheid nemen omdat het spontaan ging, bij nummer 2 was vanaf 33 of 34 wkn wel duidelijk dat ik de 38wkn niet zou halen, dus ging ik wel bewuster afscheid nemen. Ik heb veel geschreven over hoe ik me voelde, wanneer ik de baby voelde, hoe de oudste mijn buik vond etc etc. en in het ziekenhuis ben ik heel vaak gaan douchen met heerlijke douchegel Mijn moeder had me die gegeven, douchen verlichte de jeuk van de cholestase, dus ik stond 3x per dag onder de douche. Even geen jeuk, en even met m'n buik kletsen. De geur van die douchegel draagt nu die herinnering, erg fijn! Maar ik merk wel dat ik nog steeds afscheid neem van die zwangerschap. Ik mis m'n buik gewoon soms nog. Hier is een derde wel nog een serieuse optie, hoewel de kans op wederom cholestase erg groot is (80% aldus de gyn). In dat geval zal ik dus nooit de 38wkn halen, waarschijnlijk de 37wkn niet eens. Maar het idee dat ik nog een keer 'mag' geeft me nu wel rust... Ik zou zeggen; probeer nu nog wat 1 op 1 tijd te krijgen met je buik! Hier ging ik na het plaatsen van de ballon ook weer flink douchen, heel fijn! In bed liggen is toch anders dan even bewust met je buik en baby bezig zijn. En veel succes natuurlijk!!
Dank voor de tips! Ik ga inderdaad vanavond nog even een keer lekker douchen. Gelukkig reageert de baby ook volop op aanraking van mijn buik, dus dat ga ik ook zeker nog volop doen . Brief schrijven vond ik ook een goede tip, meteen gedaan . Heb een briefje naar de baby geschreven en een apart briefje naar mijn dochter. Die schrijf ik sowieso elke paar maanden een brief; een soort dagboekje voor later als ze groot is. Meestal over haar ontwikkelingen en dat soort dingen, maar nu een kort handgeschreven briefje over de aanstaande komst van haar broertje . De baby heb ik geschreven hoe dubbel het voelt; enerzijds om afscheid te nemen van hem als buikbaby, en anderzijds eindelijk 'echt' kennis maken, hem kunnen zien, etc. Ik ben bij mijn dochter ook wel ingeleid, maar dat ging allemaal behoorlijk rap, heb eigenlijk bijna geen tijd gehad er echt bij stil te staan. Het scheelt nu wel dat de optie voor een derde kindje ooit niet 100% van de tafel is, alhoewel wel heel onwaarschijnlijk. Toch geeft dat een soort glimpje hoop dat het niet per se mijn laatste dag als zwangere is . De komende paar jaar ga ik zelf ook eens eerst op andere dingen focussen! Sinds eind 2011 al bezig met zwanger worden-zwanger zijn-prille first time mama-en toen alweer toen dochter 9 a 10 mnd was voor nr 2 zwanger worden, en een jaar verder eindelijk weer goed zwanger zijn. Dus daar zijn mijn man en ik het over eens; de komende paar jaar even niet . Het 'wie weet, ooit nog eens' helpt wel om nu te kunnen afsluiten.
Ja, idd, hier is het ook zeker 'een paar jaar niet' en laten we het over aan de omstandigheden van devtoekomst. Maar het feit dat het nog kán over een paar jaar vind ik erg fijn! Wie weet wil ik het uiteindelijk wel niet, dan is het ook goed, maar voor nu wil ik nog een keer zo'n zwangere buik ooit