Hey MMMeisjes, Had vorige week een gesprek met m'n moeder over dat we in het ziekenhuis lopen voor onderzoeken etc, en kreeg toen te horen dat als het bij m'n ouders niet op de normale manier was gelukt, ik er niet was geweest.. M'n moeder zou absoluut niet naar het ziekenhuis gaan voor onderzoeken/behandelingen. Nu zijn we morgen 16 maand bezig, en in vergelijking met veel meiden hier is dat nog niet eens zo heel lang. En ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker denk, 'misschien moet het zo zijn dat het niet lukt, en is het helemaal niet goed om de MMM in te gaan'.. We gaan de komende onderzoeken nog zeker wel doen, en gek genoeg hoop ik dat er iets uit komt, maar zo niet.. Denk dat ik me er dan maar op in ga stellen dat het niet meer gaat gebeuren. Hebben jullie er wel eens over gedacht om de hoop op een kleintje op te geven? En wanneer zouden jullie zeggen, "Tot hier en niet verder"? Liefs!
Het is nooit in me opgekomen om niet tot het gaatje te gaan... Maar wat is het gaatje, wanneer is het genoeg....er blijkt niks zo grensverleggend als de MMM (in ons geval). Wij hebben het ontzettende geluk gehad dat wij de loterij wonnen, tot 2x toe! Hier dus ontzettend blij dat we daar heel wat ICSI behandelingen voor over hebben gehad. Toch begrijp ik het wel als mensen besluiten te "stoppen" of niet de Molen in te gaan. Je moet hier wel beide achter staan. Ik denk ook dat je pas op het moment zelf kan beslissen wanneer het klaar is, dit is vooraf denk ik, niet te bepalen. Heel veel sterkte met deze beslissing (ik hoop dat het niet zover hoeft te komen!). Elmo
Bij ons is dat duidelijk. Vriendlief en ik hebben zo'n grote kinderwens dat we niet zomaar opgeven. Wij geven pas op als we echt alles geprobeerd hebben. Anders zouden we het onszelf nooit vergeven. We zouden ons dan altijd blijven afvragen wat er gebeurd zou zijn als we "dit of dat" nog hadden geprobeerd. Wellicht dat we dan toch kinderen zouden hebben gekregen! Nee, wij geven de moed en hoop nog lang niet op. Zolang als er nog mogelijkheden voor ons bestaan in de MMM blijven wij erin geloven dat wij ooit papa en mama zullen worden.
Bij ons leek het allemaal erg onwaarschijnlijk, dat ik ooit zwanger zou worden van mijn eigen man. Maar ben blij dat we niks hebben opgegeven, tegen adviezen van artsen zijn ingegaan. En alles op alles hebben gezet. Het is ons wel gelukt, ik ben nu in verwachting van een tweeling. En misschien dat ik zelfs het traject nog eens in zal gaan. Als we dit niet hadden gedaan, had ik denk ik altijd met de vraag gezeten, wat als? en ik denk dat dat me op een dag zou hebben opgebroken. Dat was voor ons de reden om er voor te gaan
Wij hebben ook een groot kinderwens Saz maar ik heb me op het ergste voorbereid en mezelf beloofd wanneer het echt mijn leven gaat beheersen ik met alles stop....... dus ik snap je moeder wel aan de ene kant maar alleen jij zelf weet het wanneer je erbij neer moet leggen knuffel
Ik weet nu uit ervaring dat je je grenzen steeds gaat verleggen. Zelf heb ik altijd gezegd dat als het niet op de natuurlijke manier lukt, dan maar niet. Maar dan komt het moment dat het natuurlijk niet lukt en dan blijkt dat je toch naar het ziekenhuis gaat. Eerst voor een gesprek en wat onderzoekjes. In mijn geval raakte ik wel zwanger maar kreeg een ma. Daarna toch maar weer even zelf proberen, lukt niet. Terug naar zkh en dan toch de stap naar IVF. Had je me dit twee jaar terug gevraagd dan had ik gezegd, no way! Aan mijn lijf geen polonaise maar ik ben nu heel blij dat we de stap gezet hebben. Gezien mijn leeftijd (43) hebben we voor ons zelf wel een grens getrokken maar ik merk op dit moment al dat we zelfs die weer gaan verleggen omdat wellicht (mocht het nodig zijn) de 3e ivf poging voorbij die gestelde datum gaat vallen. Dus kortom, ik merk dat je steeds een stapje verder gaat en dat je niet vantevoren kunt zeggen dit of dat doe ik niet want volgens mij wordt bij ons mmm meisjes de drang naar een kindje steeds groter.
Ja, ik denk idd ook dat je het pas op een moment kunt beslissen als het echt 'allesoverheersend' wordt.. En het is vanzelfsprekend dat je er beide achter moet staan, dat geldt voor zowel in- als uit de MMM stappen. En dat je je grenzen steeds bijstelt.. 6 jaar geleden had ik een gruwelijke hekel aan kinderen.. Moest er echt niet aan denken om zelf mama te worden, en kon me dus ook niet voorstellen dat die dag er ooit zou komen Tot m'n toenmalig beste vriendin ineens 9 maand zwanger bleek, en 2 weken later een geweldig kereltje op de wereld zette. Ben omgeslagen als een blad aan de boom, vond het helemaal super, maar nog wilde ik zelf niet.. En toen ontmoette ik m'n vriend.. Bliksem sloeg in, en na 2 weken hadden we het al over samenwonen en kinderen krijgen . En anderhalf jaar later lopen we de deur van het ziekenhuis plat.. Dus ja, er gebeuren maffe dingen in het leven, en als je een doel voor ogen hebt wil je ook eigenlijk koste wat kost dat doel bereiken, maar het is af en toe gewoon zo verdomde moeilijk om je er doorheen te slaan.. Maar was dus gewoon voornamelijk nieuwsgierig naar hoe andere meiden er over denken (en ben een beetje in een melodrama-bui, forgive me )
ik vind de hele mmm ook erg grensverleggend, een paar jaar terug was er ook al spraken van dat het bij ons niet op de natuurlijke weg wilde lukken, maar wij waren er nog niet aan toe om de molen in te gaan, nu na 2 mislukte icsi pogingen hoop ik dat we maandag 2 cryo`s op kunnen halen, en eerlijk gezegd nu ik weer paar weken aan de hormonen zit wat natuurlijk niet echt bevorderlijk is voor je denkwijze denk ik wel zo nu en dan pfffffffffffffff ik kap er mee met al die shit dit is toch niks meer natuurlijks een levend wezen uit de vriezer hallloooo waar ben ik mee bezig denk ik dan, maar als ik dan weer zo`n frummel zie bij me vriendin ofzo dan denk ik ja al is er maar 1 klein kansje op zo`n uk dan pak je em toch weer met 4 handen aan. al met al blijft het erg moeilijk zolang er nog behandelingen mogelijk zijn. liefs regi
Ik heb beide kanten van het verhaal meegemaakt, toen wij 7 jaar geleden besloten om voor een kindje te gaan bleek het allemaal niet vanzelf te lukken, en belandden wij in de MMM. Na alle onderzoeken waar niets uit kwam (temp./samenlevingstest/zaadonderzoek/hsg) advieseerde mijn toenmalige gyn om een kijkoperatie te doen. Narcose, gaten in mijn buik, hakken en snijden?!?! Op dat moment was dat voor mij de grens, en we besloten om dit niet te doen en uit de MMM te stappen, hopend dat de natuur ons te hulp zou schieten, en anders was het leven zonder kinderen niet het eind van de wereld voor ons. Zou gingen er 4 jaar voorbij, ik had me er echt al bij neergelegd dat we een kinderloos bestaan zouden leiden, reizen, weinig verplichtingen, het was allemaal echt niet rot. En toen was ik overtijd.... Wat er toen gebeurde met ons was een achtbaan van emoties....zou het dan toch nog??? Natuurlijk werd ik een paar dagen later ongesteld, en het verdriet en de teleurstellling waren groot. Hoe kan dat nou? We waren er toch klaar mee? Niet dus, het biologische klokje begon als een bezetene te tikken en ik wilde nog maar één ding, moeder worden!!! Terug de MMM in, ditmaal bij een andere ziekenhuis, en geen grens bleek nog te ver te zijn. Nog een hsg en een hysteroscopie verder, na 4 keer IUI (en de intake voor IVF al achter de rug) schijnt het geluk ons toe te lachen. Ooit heb ik gezegd 'tot hier en niet verder' , maar de oerinstincten nemen soms over, nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik niet tot het uiterste zou gaan.
we hebben voor we de molen ingingen wel onze grenzen uitgesproken naar elkaar. En daar zouden we wrs ook niet over heen zijn gegaan.... Maar eenmaal in die molen lijkt alles anders hoor. En gelukkig behoren wij bij de geluksvogels die zwanger zijn geraakt binnen onze grenzen. Het zijn dingen die je zelf moet bepalen en samen met je man,... succes!
Ten eerste denk ik niet dat je kan zeggen dat je nooit naar een ziekenhuis zal stappen als je zelf niet hebt meegemaakt hoe maanden en jaren proberen zonder resultaat is. Ik weet niet of dat ook opgaat voor je moeder, maar dat denk ik gewoon. Wij hebben nooit getwijfeld, in het begin was mijn man nog wat terughoudend, maar omdat mijn cyclus zo van slag was ben ik naar de huisarts gestapt en toen is de bal gaan rollen. En zo is ook het slechte zaad aan de oppervalkte gekomen. Tussen ons eerste ziekenhuisbezoekje en nu zit 2 jaar. In die 2 jaar hebben we veel onderzoeken, een HSG, een kijkoperatie, 6 IUI behandelingen en 1 IVF ondergaan. En nu gaan we op voor ICSI. Achteraf zijn we van het 1 in het ander gerold. Het is allemaal in elkaar overgevloeid en hoewel het wel moeilijk was wisten we en weten we nog dat we er voor willen gaan. Je grenzen worden makkelijk verlegd. Wij hebben voor nu onze grens na de komende 2 ICSI's gelegd. Mocht het dan niet lukken gaan we niet verder. Hoe moeilijk het dan zal zijn, maar dan is het tijd voor berusting en verwerking denk ik. Alhowel ik hoop dat ik tegen die tijd op een roze wolk zit. Veel sterkte en succes in de mmm!
Voordat wij de pil de deur uit deden heb ik gezegd: mocht 1 van ons onvruchtbaar zijn, dan houdt het op. We zijn gelukkig met elkaar, dus een leven zonder kinderen is niet het einde van de wereld. Dan ga je beginnen met proberen en je kinderwens groeit. Elke maand dat het niet lukt groeit die wens nóg groter. En dan krijg je te horen dat je man onvruchtbaar is... Daar sta je dan! Ik kan zeggen dat op het moment dat je kinderwens zó groot is, de grenzen kleiner worden. Het zijn ook geen grenzen meer, maar hobbels. En ik weet ook dat je pas écht weet waar je grenzen liggen wanneer je ze tegenkomt. Liefs Dreamer
hoi saz667, Ik ben zelf 22 maanden bezig en heb al een dochtertje van 3 jaar oud (zij is gemaakt toen ik nog aan de pil was en was pas 18 jaar) Nu zijn we bezig voor een 2de en het wilt maar niet lukken. Ik zou er alles voor over hebben om voor een 2de baby te gaan. die verlangen is gewoon te erg dus ik zal net zolang bezig gaan totdat het is gelukt. nu moet ik morgen naar het zh om te horen of het iui wordt of ivf. alles is goed met mij en mijn man zn zaad dus ik behoor tot de onverklaarbare onbevruchtbare groep. doen ze bij jou al wat in het zh?
Een hele goede vraag vind ik dit...wanneer stop je...??! Geen flauw idee namelijk...ik heb het toevallig laatst nog aan vriendje gevraagd: hoelang gaan we door? Wij zijn aangekomen bij onze 3e ICSI...we hebben in totaal 'maar' 3 terugplaatsing gehad, 2 verse pogingen en 1 cryopoging. Mocht het zo zijn dat we na de 3e poging nog niet zwanger zijn, zijn we er nog niet klaar mee. Een stel wat spontaan zwanger raakt stopt toch ook niet na 4x proberen? Waarom wij dan wel na 4 terugplaatsingen? Wij zijn in staat om de behandeling (met hulp van familie, die dat graag voor ons doen) wel te betalen, maar hoelang ga je dat doen? Zeg je 5x we houden het voor gezien of gaan we tot 9x door! (een kennis van mijn zus is na de 9e ivf zwanger geraakt!) Weet niet of we dat aankunnen. Ondertussen zijn we ook naar andere opties aan het kijken, KID/adoptie/pleegkindjes...maar we zijn er nog niet uit. We hopen nog op een wondertje via ICSI. Ik ben er heilig van overtuigd dat als je niet weet hoe het voelt om geen kinderen te kunnen krijgen terwijl dat je grootste wens is, je niet kunt beoordelen of wel of niet de MMM in gaat. Tenzij het door geloofsovertuiging niet 'mag.' Sterkte allemaal meiden en voor de zwangeren, super dat jullie wens in vervulling is gegaan en hoop dat we jullie allemaal gaan volgen! Liefs Loesie
Heyyy Saz, Pfff, moeilijke vraag hoor meid....Maar zeg nooit NOOIT!!! Wat er is niet is, kan nog altijd komen... Sommige tegenslagen/teleurstellingen zijn moeilijk, maar je mag uiteraard de hoop en moed niet opgeven! Echter ben ik zelf net begonnen met de iui behandelingen, waarbij helaas de 1ste mislukt is. Wij hebben onderling wel besproken met elkaar van hoe of wat. Daarbij gaan wij tot het uiterste op medische gebied, en hopen we alsnog dat we een wondertje krijgen op wat voor manier dan ook.... Maar die MMM is nooit leuk om in te stappen, maar enigzins is het maar goed dat zoiets bestaat en kan. En het is zeker niet altijd gemakkelijk.... ziekenhuis in en ziekenhuis uit, en al die overige onderzoeken. Maar dit laatste kost tijd en energie..... En als het uiteindelijk lukt, dan weet je waar je het zoal allemaal voor gedaan hebt. Maar het is wel bij ons zo, mochten evt. al die medische behandelingen totaal niet aanslaan....dan stoppen we ermee, hoe moeilijk het ook zou mogen zijn. Maarrrr, zover wil ik nu nog niet denken of vooruit kijken! Jullie moeten beiden er zelf wel 100% achter staan en ervoor gaan als je in die MMM gaat. Ik wens je/jullie heel veel sterkte met deze beslissing!!! Liefs
Een hele goede vraag, wanneer stop je eigenlijk? Ik denk dat dat heel persoonlijk is. Een vriendin vroeg mij het laatst en ik zei volmondig dat ik heel ver zal gaan voor een kindje. Ik zeg mijn vriend zelfs dat we alvast moeten sparen voor als we een 4e of meer IVF behandelingen moeten. Wij staan dan nog maar aan het begin van alle behandelingen en ik ben nu pas van plan op te geven zodra echt blijkt dat het er voor ons gewoon niet in zit of als het echt niet meer draaglijk is qua gezondheid of emoties.
Hoi, Ik denk dat er in de tijd van je moeder ook anders tegen behandelingen aangekeken werd, stond ook nog veel meer in de kinderschoenen.. Ik heb altijd gezegd dat ik heel veel wil gaan, maar wel met eigen "materiaal", dus geen donoren. Vind het heel knap als je dat kan, maar voor ons lag daar de grens. Ik heb een hele zware tijd gehad met ziekenhuisopname etc, maar zou het zo weer doen. Nu ik dit mannetje voel schoppen, weet ik waar ik het allemaal voor gedaan heb. Heel veel sterkte!!
saz, begrijp me niet verkeerd, maar de opmerking van je moeder en ik heb ze ook vaker gehoord is heel makkelijk gezegd als je zelf niet in de positie zit. Mensen denken er vaak zo makkelijk over want ze zitten niet met het eeuwige verdriet. We zijn nu 4 jaar verder, en nog steeds geven we niet op!! Zeker kun je denken misschien moest het gewoon niet zo zijn, maar nu we eenmaal zover zijn gekomen willen we ook verder vechten. Onze allerlaatste optie is adoptie,maar eerst zetten we alles op alles.
Ik denk dat voor heel veel stellen de grens een financiele grens zal zijn. Als je 3 IVF/ICSI pogingen hebt gehad en je wilt het allerliefst doorgaan, hangt het nog altijd af wat er op je spaarrekening staat cq. je het er voor over hebt om te (kunnen) sparen.
Mijn vriend en ik hebben er nooit aan getwijfeld om in de MMM te gaan. Voor mijn gevoel brengt t je ook dichter naar elkaar toe omdat je al die dingen samen over hebt voor een baby. Tegerlijktijd is het ook slopend omdat het een extra domper is als het weer niet is gelukt na zoveel "moeite". Wij zijn nu 3 jaar bezig, 2 jaar in de MMM. Dit is onze 3e IUI behandeling maar ik denk niet dat IUI bij ons gaat werken. Ik zal niet zeggen dat ik uitkijk naar IVF (het liefst ben ik natuurlijk deze maand zwanger), maar de slagingskansen zijn natuurlijk wel groter. Aan de andere kant wil ik toch positief ingesteld zijn op de IUI. Ook ik heb vaak zat gedacht het is niet voor ons weggelegd, we kunnen er beter mee stoppen want dit sloopt je op ten duur. Maar de wens is zo groot dat we voorlopig alles zullen proberen voor een wondertje...