Lang getwijfeld of ik hier een topic zou openen, maar ik hoop zo op herkenning, ook al gun ik dit niemand.. Vandaag precies een week geleden ging ik even extra naar de verloskundige vanwege een paar druppels bloedverlies, die na een paar uur overigens weer helemaal weg waren en waarschijnlijk gewoon door een gesprongen adertje oid zijn gekomen.. Ze bracht me het schokkende nieuws dat er geen beweging en geen kloppend hartje meer te zien was, ik was toen 14 weken en 5 dagen zwanger. Het kindje bleek eigenlijk gewoon groot genoeg voor de termijn dus het moet toen heel kort geleden gebeurd zijn.. Huilend ben ik naar huis gegaan met mijn dochtertje en heb ik mijn man gebeld. Uiteindelijk via de gynaecoloog die dezelfde conclusie trok met de echo, opgenomen op woensdag en de bevalling is opgewekt. Het is onbeschrijfelijk hoe mooi en perfect onze zoon ter wereld kwam, wat een gaaf en compleet kindje al. Dat maakte het des te wranger dat hij niet mocht blijven leven.. We hebben hem in koud water mee naar huis genomen en zo nog 2 dagen goed kunnen zien en af en toe ook vastgehouden.. Vrijdag hebben we hem met ons vieren begraven op een speciaal plekje daarvoor op de gemeentelijke begraafplaats.. Ook komt daar een mooi plaatje met zijn en onze namen erop.. En nu is het zo leeg, zó verschrikkelijk leeg en verdrietig allemaal.. Ergens wil ik zo snel mogelijk weer zwanger zijn maar het schreeuwt ook in me dat ik niet zwanger wil zijn van een ander kind, maar dat ons lieve prachtige zoontje verder had moeten groeien in mijn buik.. Ik kan het niet accepteren.. En ik vind het ongelofelijk lastig dat veel mensen niet begrijpen dat wij echt een kindje in onze handen gehad hebben, dat we hem een naam gegeven en begraven hebben. De opmerkingen als ‘gelukkig heb je al 2 gezonde kinderen’, ‘gelukkig was je nog niet zover’ en ‘gelukkig ben je nog jong’ zijn nu al niet meer op twee handen te tellen.. Ik probeer dat van me af te laten glijden, maar ik vind het zo moeilijk om het dagelijks leven weer enigszins op te pakken met zoveel onbegrip om me heen. Gisteren kwam mijn moeder langs en gaat hier uitgebreid kletsen over wat voor leuk verjaardagscadeau ze voor me heeft, dat ze lekkere taart meegebracht heeft, dat het zulk mooi weer is.. Ik kan dan alleen maar huilen als ze weg is.. Ook heb ik nog best veel bloedverlies, ben zaterdag nog terug geweest en toen zijn er handmatig nog wat placenta resten verwijderd maar ik vraag me af of dat alles was.. Ook mega last van stuwing de afgelopen dagen. En op mijn werk zijn ze heel begripvol maar ik heb vorige week aangegeven waarschijnlijk deze week wel weer een aantal uur te komen. Maar eigenlijk voel ik me meer gehavend dan in een gewone kraamweek en ben ik veel te dizzy om auto te rijden.. Mijn man is zeker net zo verdrietig en neemt nu veel over, ook tegenover hem voel ik me schuldig. En de kinderen huilen s avonds op bed omdat hun broertje er niet meer is.. Ik vind het zo vreselijk moeilijk allemaal.. Ik heb ook een verleden met depressieve klachten, ik ben bang om daarin weg te zakken en ik weet niet of dit nu al gebeurt of dat dit rouw is.. Sorry voor het warrige verhaal.. Ik hoop hier wat steun en begrip te vinden..
Lieve mama wat een rauw verdriet Je hart was al vol liefde voor dit jongetje. Hij was al 4 maanden onderdeel van jullie leven en al die tijd zat hij in elk stukje toekomst dat jullie voor ogen hadden. En dan is alles plotseling weg en kapot ... je hart is gebroken. Bij rouw horen depressieve gevoelens, maar als je bang bent dat het verder gaat dan dat dan kan je altijd terecht bij een rouw therapeut of bij de huisarts. heel veel sterkte voor jou en jullie. knuffel
Wat ga je door een moeilijke tijd nu, dat gun je niemand. Wat hier ook al wordt gezegd, deze knappe knul was al vier maanden onderdeel van jullie leven dus het is helemaal niet abnormaal dat jullie moeten rouwen. Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Laat niemand je vertellen hoe je dit proces 'moet' doorlopen. Het is jullie weg!
Heel veel sterkte. Je mag zelf een consult bij de bedrijfsarts aanvragen, misschien een idee om met hem/haar een traject te bespreken over hoe je weer kunt gaan werken. Niemand heeft er iets aan als je straks te snel aan het werk gaat en weer terug valt. Ook kun je zeer waarschijnlijk via je huisarts hulp krijgen van een praktijkondersteuner bij het verwerken van je verlies en handvatten krijgen hoe niet in een depressie te belanden. Ikzelf ben onze eerste verloren bij 21 weken ruim 10 jaar geleden, en het klopt dat mensen echt niet beseffen dat je al een kind verliest met die termijn, helaas.
Zo had ik collega's die niet begrepen dat het gewoon een bevalling was met die termijn. Dat is toch nog maar "zo groot? (3cm))" nee schat bijna een hand lang heb je t over, met alles er op en er aan. Vingerkootjes en adertjes over t handje prima zichtbaar. Ik ben pas na 3 weken een keer gaan werken, paar uurtjes maar, kijken hoe ik me voelde daarna (zat ook in OV). Hadden we niks geweten en zelf niet de stap genomen, was t mis gegaan als verrassing. Nog voordat wij bij de intake van de inleiding waren, was zn hartje gestopt. En ja die keuze moeten maken (waar dat achteraf dan uit je handen is gehaald) is iets wat je geen enkele ouder toewenst, maar ikzelf vindt dat minder rot dan overvallen worden door het nieuws dat het hartje er mee is gestopt. (meegemaakt met 8 weken, wanneer je t nog "verwacht"). Wij konden naar het moment toe, bedenken hoe we t wilden, toch nog meegeven wat we wilde meegeven. Tig liedjes gezongen voor m terwijl hij nog voelbaar in de rondte dartelde, wetende dat dat hij geen bal kon horen, maar toch... Nu zwanger van wederom een zoontje en de nodige tijd verder sinds de geboorte van M en het blijft gewoon zeer doen. Er is een stoel die leeg blijft, die niet leeg had moeten zijn. Deze zwangerschap zijn we ook echt de argwaan zelve, eerst zien dan geloven, zelfs al zijn we nu voorbij zijn termijn het is soms lastig te genieten (en ik voel hem ook amper tot niet, maakt t ook niet geruststellender). Onze dochter was destijds te jong die heeft er weinig van meegekregen, al kon ze wel ineens gebaren dat mama verdrietig was. (niet echt een verbale hoogvlieger). Wij hadden crematie via t ziekenhuis, de rit naar huis was een hel. De eerste nachten idem. Hij was DAAR en had bij ons moeten zijn. Mn man kon er niet echt wat mee, had wel zn verdriet maar anders. Gelukkig nog een stukje navelstreng meegekregen op oms verzoek, die is inmiddels als as in onze trouwringen verwerkt. Het krijgt uiteindelijk een plek, maar het zegt niet dat t niet zeer doet. Mn dochter sleepte me er uiteindelijk wel doorheen. Haar knuffels en kroelen zijn de beste ter wereld ookal begreep ze er geen jotem van en begrijpt ze t nog steeds niet als ik in tranen uitbarst bij bepaalde liedjes. Maar of ze t wel of niet begrijpt, die knuffel krijg ik nog altijd van dr. Ach als ze ouder is, komt daar een tijd voor dat ik het haar kan uitleggen. Al kan ik de foto's van M. niet laten zien totdat ze pak m beet 16-18 is vanwege de afwijking.
@Vero0504 Ik heb je bericht geliked, al is het helemaal niet leuk natuurlijk.. Maar wat een herkenbare emoties inderdaad. Je kindje achter moeten laten en zelf in een leeg huis terugkomen.. Onmenselijk vond ik het. En inderdaad hoop en denk ik ook wel dat onze lieve oudste kids ons er doorheen kunnen slepen met enerzijds hun liefde en knuffels en anderzijds ook gewoon de praktische zorg die ze nodig hebben. Ik ga zo even met mijn leidinggevende overleggen, gelukkig is hij erg begripvol.
Had je al een PM gestuurd, ik snap je "like". Neem de tijd voor jezelf, dit gaat niet in je koude kleren zitten.
Lieverd, nogmaals een hele dikke knuffel ❤ onmenselijk dit. Zo oneerlijk. Je hebt er geen drol aan, maar je zit vaak in mijn gedachten.
Wat vreselijk dat je dit mee hebt moeten maken ♥ @Palmpje, @Iemand1991, tag jullie liever in andere berichten maar misschien dat jullie TS nog ergens mee kunnen helpen/adviseren?
@Paardenbloem zat in mijn bevalgroepje. Zo heftig dat jullie dit hebben moeten meemaken. Ik kreeg via het ziekenhuis echt het advies om 6 weken niet te gaan werken. Mijzelf de tijd te geven om lichamelijk te herstellen. Ik had ook veel last van duizigheid etc. Lastig dat niet iedereen in je omgeving begripvol reageert. Bij ons reageerde iedereen heel liefdevol. Toch vond ik het fijn om via Social Media mijn gedachtes en gebeurtenissen te delen. Hierdoor besefte mensen nòg meer wat voor een nachtmerrie we hebben meegemaakt. En bleef ik ook na een aantal weken nog lieve berichtjes/kaartjes/bloemen ontvangen. Wij hebben ervoor gekozen om wel weer meteen zwanger te raken. Na de bevalling schreeuwde heel mijn lichaam dat ik opnieuw moeder wilde worden van een levend kindje. Maar dat is echt een keuze die jullie samen moeten maken. Het boek "altijd een kind tekort" kan jullie daarbij helpen. Daar staan ook verschillende vragen in die je voor julliezelf moeten beantwoorden om zo tot een beslissing te komen. Ik vond dat boek heel fijn. Hij is ook geschreven voor als je weer opnieuw zwanger bent. Zo ben ik nu aan het lezen over het eerste trimester nadat je opnieuw zwanger bent. Ik vond er veel herkenning in, waardoor ik besefte dat bepaalde gevoelens heel normaal waren om nu te hebben. Link van het boek: https://www.bol.com/nl/nl/f/altijd-een-kind-te-kort/9200000010112694/?Referrer=ADVNLGOO002008J-OKHNYSQZ722AW-312194578750&Referrer=ADVNLGOO002008J-OKHNYSQZ722AW-312194578750&gclid=Cj0KCQjw5uWGBhCTARIsAL70sLL7GQxDhrAje2lBt83RI2MRA6miDVFwcUHHyMs8ANga7RV-87OshxsaAkmHEALw_wcB Op youtube zou je ook "Dagboek van een sterrenmama" kunnen bekijken. Zij zijn hun dochter op hetzelfde termijn als jullie verloren. In episodes vertelt zij over wat ze hebben meegemaakt. Ik vond het fijn om te horen hoe andere dit alles ervaren hebben en hoe het een aantal weken/maanden later met ze ging. Hebben jullie onderzoek laten doen naar hoe het komt dat zijn hartje is gestopt met kloppen? Enorm veel sterkte nog met het verlies van jullie prachtige zoon. Je mag altijd contact met me opnemen als je eens ergens over wil praten of erkenning zoekt.
Wat een verdriet! Ik heb dit zelf niet meegemaakt maar wel van dichtbij bij mijn zus. Zij is haar zoontje plots verloren bij 22 weken. Veel tips zijn al geschreven. Maar wilde je nog wel meegeven dat een begripvolle omgeving erg belangrijk is. Zo jammer dat zelfs jouw moeder dat niet doorheeft. Ik zou het, hoe moeilijk ook, daarom wel tegen haar zeggen. En misschien kun je in contact komen met lotgenoten? Je moet dit echt niet onderschatten. Hij is jullie kindje en zal altijd jullie kindje blijven, ookal leeft hij nu verder in jullie hart. En inderdaad, de geboorte is gewoon een echte bevalling, de ontsluiting is dan misschien geen 10 cm maar dat neemt niet weg dat je verder hetzelfde meemaakt als een vrouw die bevalt van een kindje bij 40 weken. Gun jezelf minstens die 6 weken lichamelijk herstel en luister naar je lichaam. En aan rouwen hangt geen tijd, niemand kan of mag dat voor jou bepalen, neem echt zoveel tijd als jij daar voor nodig hebt. Heel veel sterkte!
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje, en helaas gecondoleerd met het verlies. Verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken. Wij zijn onze zoon helaas afgelopen december verloren. Je mag mij pm-en als je daar behoefte aan hebt.
Bedankt allemaal! Vanavond weer een mega bal bloed en placenta verloren, en daarna een echo gehad waarop nog meer te zien is.. Morgen waarschijnlijk alsnog voor curetage.. Had eigenlijk gehoopt dat ze vanavond meteen zouden doorpakken. Ik zit er echt helemaal doorheen momenteel, deze ellende kan ik er gewoon niet bij hebben..
Jeetje had zo gehoopt dat zo’n nasleep je bespaard was gebleven. Kan je man je wel steunen? Vind het echt rot voor je. Veel sterkte nogmaals en ook morgen. Hopelijk stopt het bloeden na de curretage.
Ja mijn man is echt mijn rots in de branding, maar ik zie dat het voor hem ook heel erg veel wordt.. Ja ik hoop ook echt dat het dan klaar is..
Wat vreselijk heftig en wat jammer dat je weinig begrip krijgt vanuit je omgeving. Lijkt mij toch dat mensen wel begrijpen dat het al een heel kindje is. Heel veel sterkte en denk echt aan jezelf! Als jij het niet zie zitten om te werken, doe het dan niet. Zo snel is echt niet nodig!!