Glibberig, warm, overweldigend maar vooral opgelucht dat ie er eindelijk was en dat alles goed leek te zijn. En ook ik voelde de navelstreng idd trekken
Heerlijk! Alleen hier al voor zou ik nog wel een paar keer willen bevallen. Eerst kwamen de tranen van geluk!! Daarna had ik een bigsmile die ik niet meer van mijn gezicht af kreeg Het voelde heerlijk warm, nat en glibberig. Ooooh ze kan huilen! Het is echt een baby! Wat is ze mooi. Wat voelt ze lekker zwaar op mijn buik. Ze beweegt haar handjes! Wat kijkt ze lief in het rond. Wat voelt dit lekker! Heb haar echt een heel uur lang bewonderd op mijn buik, van top tot teen alles bekeken en geaaid. Genoten van het moment. Blij dat alles goed was gegaan en dat ons meisje gezond leek! Ik kan nog wel meer bedenken, het is eigenlijk niet te beschrijven zo mooi!
Ik dacht als eerste: ahh, eindelijk, de weeën zijn voorbij!! En toen was ik enorm blij dat hij meteen huilde, dat hij lekker warm was, inderdaad wat nat en glibberig. Meteen mijn armen om hem heen geslagen en vervolgens 2 uur lang zo ben blijven liggen (het was druk in het ziekenhuis, maar ik vond het niet erg ).
Een Heerlijk gevoel!!! wat niet met woorden is uit te leggen.. En de pijn van de bevalling was ik echt gelijk vergeten zo´n mooi wondertje wat ze dan op je buik leggen (zwijmel zwijmel!)
Ik denk dat ik vast moet huilen als de bevalling achter de rug is.. Van geluk, dat ik eindelijk me kleintje bij me heb en van opluchting..
Bij de eerste was alles zo onwennig! De VK vroeg of ze m eerst schoon moest maken, dat vond ik een goed idee. Daarna kreeg ik m in m'n armen en dacht ik alleen maar 'ik moet z'n hoofdje goed ondersteunen' haha! Voelde me erg trots op mezelf, en de kleine omdat hij het zo goed deed. Bij de tweede: Opluchting, de pijn is voorbij! Blij, want hij huilt! Daarna was ik volgens mij high van geluk.
zoals de anderen ook al zeggen: glibberig, warm en nat. Verder was ik verbaasd (komt dat uit mij) en daar hield het wel even bij op. Ik was blij dat de pijn weg was. Verder kon ik weinig doen dan alleen maar tegen haar praten om haar te troosten (ze huilde natuurlijk heel hard haha). Pas na even zo gelegen te hebben kwam de blijdschap. Het geluk gevoel kwam pas veel later..
Hah inderdaad glibberig, warm en nat....maar ook..... Heel blij dat de bevalling voorbij was, overweldigend, bezorgd omdat ze niet huilde en snel wegging voor zuurstof, en daarna alleen maar verwondering........ Ik kon bijna niet begrijpen dat ze van ons was.
Voor alles glibberig. En warm, en nattig en onwerkelijk. Als ik naar de foto's kijk van m'n eerste bevalling kan ik alle emoties zo terughalen, je ziet ze gewoon aan m'n hele lichaamstaal. De manier waarop ik mijn armen naar hem uitstrek, de blik in mijn ogen, alles draait om dat kleine jongetje. Ik ben zó verbaasd om hem te zien, had 9 mnd gedacht dat ik een meisje kreeg (geen geslachtsbepaling gedaan) en ineens is hij er. Zo nieuw en zo vertrouwd. Ik vind het véél te intiem om die foto's hier te plaatsen of ze naar iemand toe te sturen, dus sorry, je zult het met die omschrijving moeten doen. Jammer genoeg heb ik zulke foto's niet van m'n tweede keer. Het ging ineens zó snel allemaal dat vriendlief niet klaarstond met de camera. Maar van haar heb ik mooiere BV-foto's dan van de eerste, dus dat is ook wat waard!
Mijn eerste woorden waren: 'heeej ik ken jou' D ). De geur zal ik inderdaad nooit vergeten, was en ben er van overtuigd dat ik haar nog weken na de bevalling zo geblinddoekt op geur uit een rij baby's zou kunnen halen. Wat mij betreft kon ze op mijn buik blijven liggen, de tijd stond stil .
Glibberig Verder kon ik niks anders dan heel hard huilen en kijken. Daarna hard lachen want ze had heel mijn buik ondergepoept
Warm, nat en glibberig... Heb geloof ik wel 5x gezegd Ohh dit is raar, dit voelt raar.. Maar het is zo geweldig!
Bij de eerste vond ik het maar vreemd... had helemaal niet verwacht dat ze zo warm zouden zijn en zo glibberig... Bij de andere kids voelde ik me echt geweldig, heerlijk zo'n klein frummeltje op je buik, lekker warm, superlekker geurtje en echt helemaal van jou en hoe bijzonder nog helemaal vervrommeld klein kindje dat al die tijd in jouw buik heeft gezeten. En hoe hulpeloos maar tegelijk zo krachtig...
Ik heb Julia zelf aangepakt, lag op mijn zij en draaide meteen op mijn rug, en och wat heb ik gedacht... Een beetje verbaasd denk ik, dat er echt een baby uitgekomen was (ja, klinkt gek, maar weten dat het zo gebeurd en het zelf meemaken is nog wel heel wat anders), en ik vond haar ook zoooooooo mooi! En achteraf de foto's... Ach, ze is bijgetrokken Maar we vonden haar prachtig, en lief, en mooi. En ze was ook meteen heel rustig en stil, helemaal niet huilerig. Ze sabbelde aan mijn borst, en ik heb haar heel veel geaaid en alles bekeken. Liefde? Dit is bijna meer dan liefde. Totale verbijstering en een vloedgolf van mooie gevoelens
Ik heb de andere reacties niet gelezen, omdat ik puur mijn eigen gevoel op wil schrijven. Bij de eerste weet ik het eigenlijk niet meer, omdat hij heel snel weer bij mij weggehaald werd. Denk dat ik toen meer angst had, omdat het niet goed ging met hem. De vorige keer zit nog vers in m'n geheugen geprent . De laatste cm ontsluiting en persen heb ik binnen een half uur geklaard...(van 6cm t/m uitdrijving in een half uur 3 kwartier). Het ging zo snel en was zo heftig, dat het het eerste moment vooral opluchting en blijdschap was. Ik heel erg genoten van het moment dat ze op m'n buik lag, omdat ik het gevoel niet kende. Ik voelde direct een enorme liefde voor haar en herkende haar direct als mijn kind. Ik denk dat de hechting tussen haar en mij veel sneller en sterker is, dan met mijn zoon op die leeftijd. Daarbij heeft het best heel lang geduurd, voordat ik me echt moeder voelde over dat ventje. (maar dat is een lang verhaal). Het is dus heel belangrijk om dat eerste contact te krijgen!!
Bij beide verbazing, opluchting en wel een WOW-gevoel. Maar meteen ontzettende liefde??? Nee... Wel het gevoel Ik MOET voor dit hummeltje zorgen, wel een soort oerinstinct, maar echt liefde kwam bij mij pas later. Bij Kenji is dat zelfs nog steeds in ontwikkeling. Daarvoor moet je elkaar meer leren kennen ofzo denk ik. Ik had ook 2 hele snelle bevallingen, ik had ook amper door dat ie er al was. Maar wees dus niet teleurgesteld als je niet meteen dat intense liefdes-gevoel voor ze hebt. Hier is het ook echt helemaal goedgekomen, ik hou zoveel van ze dat is niet te beschrijven.
Warm, groot en zwaar! Dat was echt het eerste wat ik voelde, ik had een heel klein hoopje baby verwacht maar dat was met 53cm en bijna 4,5 kilo niet echt het geval . En daarna: kom maar hier kleintje, kom maar, kom maar.... Ik was meteen helemaal verliefd. Na een minuut of 5 gingen we eens kijken of het een jongen of meisje was en was ik flink verbaasd dat het een meisje was (ik had het gevoel dat het een jongen zou zijn). Bij Lisa voelde het heel vertrouwd, ik wist hoe zo'n lijfje voelde. Maar Lisa was er binnen 5 minuten persen, het overrompelde me nogal (bij Eva een uur geperst) en het eerste wat ik zei (en voelde) was: ach meisje toch, je bent er al, je bent er gewoon al! Die geur zegt me trouwens helemaal niets, is me niet opgevallen. Navelstreng ook niet voelen trekken geloof ik, maar die was beide keren aan de lange kant.
Zoals iedereen zegt, glibberig warm en nat. Ik weet nog dat ik schrok omdat hij zo groot was (was hij niet,alleen groot voor de termijn, ze zeiden dat er een klein babytje zou komen, niet dus) Ik kon niet helemaal genieten want de placenta moest nog geboren worden en had nog heftige weeen, niet echt fijn met een baby op je buik.. dat was wel jammer
Goh, ik weet het eerlijk gezegd niet zo goed meer. Ik voelde mij wel erg gelukkig en ik was blij dat hij er was. Heb hem even kunnen vasthouden omdat ik daarna heel lang gehecht werd zonder verdoving (eigenlijk moest ik onder narcose maar ik wou niet) en dat deed heel erg zeer. Mijn vriend heeft dus het meeste eerste huid op huid contact gehad. Ik hoop dat het de volgende keer niet meer zo is en ik hem/haar zelf lang kan vasthouden en ermee kan kroelen. het uitdrijven van de placenta heb ik helemaal niet meegekregen, zo wazig was ik.