Een tijdje terug heb ik hier een topic geopend met de vraag wie het boek "Franse kinderen gooien niet met eten" had gelezen van P. Druckerman. Er volgende een verhitte discussie over de invulling van de Franse opvoeding en wat wel of niet goed zou zijn. Niet helemaal de bedoeling van het topic maar toch amusant. Ik had op het moment van schrijven het boek half gelezen en het sprak mij wel aan. Helaas, heb ik nauwelijks iemand in het topic getroffen die het boek ook gelezen had. Ik zou nog vertellen wat ik er zelf van vond. Prima boek, geen enorme aanrader maar best leuk om te lezen maar dan over de inhoud... Daar kan ik me namelijk best in vinden. Niet in alles maar in veel wel. En of dit de Franse opvoeding is? Geen idee, ben niet Frans en ik woon er niet maar wat er in beschreven staat staat me wel aan. Waarschijnlijk omdat ik er veel in herken. Wat vind ik er nou 'goed' aan: - Kinderen zijn een zegen maar moeten niet je leven als moeder / vader overnemen. Ze zijn niet het middelpunt van alles - Kinderen zijn vanaf het prille begin in staat om dingen te begrijpen en zetten vanaf dag 1 stappen richting zelfstandigheid - Kinderen krijgen een helder kader maar binnen dit kader veel vrijheid - sommige dingen zijn niet onderhandelbaar: gedag zeggen, bedanken etc - Kinderen moeten leren omgaan met frustraties: even wachten, nee horen, niet opgeven etc (zie ook eerste punt) En zo was er wel meer... Ik geloof er in de zelfstandigheid van mijn kinderen en in mijn eigen ik en die van ons als stel. Mijn kinderen zijn ongelofelijk belangrijk maar ik denk dat ik oprecht kan zeggen dat ik mijn relatie nog belangrijker vind. Zolang ik en wij gelukkig zijn, ontspannen, energiek etc zijn wij de beste ouders voor onze kinderen. En nee, niet alles spreekt me aan... - kinderen hoeven geen meergangen te eten als ze 1,5 zijn (mag natuurlijk wel) - Doorslapen vind ik normaal maar ik denk dat er tot 6 maanden meer kinderen niet doorslapen dan wel - borstvoeding geven is naar mijn idee juist het beste wat je voor je kind kunt doen. Hoelang bepaal je als moeder zelf - De lange schooldagen en het toch enigzins autoritaire spreken me ook minder aan. Hoewel 'ik beslis' ... toch woorden van mij kunnen zijn (maar niet 'ik ben de baas') Hoewel het geen opvoedboek is maar een verhandeling van een Amerikaanse in Parijs, denk ik dat het toch aardig lezen is voor mensen die op zoek zijn naar handvaten voor meer grip op hun opvoedingstijl. Het zet je in ieder geval aan het denken over hoe je naar het wezen 'kind' kijkt... En Frans? Nou.. mijn moeder en vader komen beide uit Amsterdam dus ik denk dat het wel meevalt
Helder.. ik denk ook niet dat het frans is. Het zijn normen en waarden. Onze jongste gooit met borden,die zal wel grieks zijn. Soms zit er nog eten op.. Maar hallo en dankjewel moet. Discussie is leuk, maar ik blijf je moeder. Onze kinderen zijn ons mooiste nietbezit. Maar ze hoeven niet overal tussendoor te tetteren. Met spullen ben je zuinig en als je je niet gedraagt kun je je aanpassen of ophoepelen. Maar toch beperken wij ons tot een pannenkoekenhuis hoor
Zoals ik ook had aangegeven, heb ik het boek gereserveerd uit nieuwsgierigheid. Het is er alleen nog niet... maar begrijp ik dat ze niet positief is over bv? De Fransen dan? Dat verbaast mij eerlijk gezegd wel.
Ik heb het boek niet gelezen maar herken wel veel. De schooldagen zijn idd lang en wat juf zegt is zo. Maar daar vinden mijn kinderen hun weg wel in. Ik kan me prima vinden in deze opvoedingsstijl.
Het gaat hier om het grote verschil tussen de zgn Franse insteek op bv en de Amerikaanse. De Fransen schijnen gemiddeld erg kort bv te geven en geen enkel bezwaar tegen kv te hebben terwijl de schrijfster zelf bv als absolute must ziet en kv bijna als vergif Ik ga toch liever ook naar andere gelegenheden dan het pannekoekenrestaurant....gelukkig kan dat ook prima.
Als ik het van de bieb binnenkrijg en gelezen heb, zal ik me hier ook weer even melden Word wel nieuwsgierig naar haar BV-KV-kijk, zeker nu ik beide kanten mee heb gemaakt, (Thirza 26 maanden BV, Caitlyn vanaf dag 5 KV).
Maar dit is toch wel een gigantisch simplistische vergelijking? 'de Fransen' versus een Amerikaanse schrijfster die blijkbaar met haar mening eigenhandig het hele Amerikaanse volk vertegenwoordigt en dan ook nog eens meent te weten wat er onder 'de Fransen' leeft?
In het betreffende topic gaf je trouwens aan een 'in Parijs getogen Nederlands/Franse' te zijn. Ik kan me je herkenning dus best voorstellen...
Ik ook... Heb 3 jaar in Parijs gewoond, mijn grootmoeder is 1/2 Francaise maar heeft daar nooit gewoond. Heb veel Franse familie en vrienden en herken daar ook een boel. Getogen was een wat groot woord Simpel gezegd denk ik dat de gemiddelde Fransoos van een wat oudere stempel (niet te verwarren met ouderwets) zijn dan de gemiddelde Nederlanders en minder beïnvloed worden door Amerikaanse invloeden (zijn ook Nationalistischer) en daarmee strenger zijn en minder het kind als geschenk uit de hemel zien. Invloeden vanuit NP en AP zijn daar waarschijnlijk toch minder groot.
Precies en daar is het boek wel van doorspekt (het is ook geen wetenschappelijk onderbouwd boek) maar na jaren in Frankrijk denk ik wel dat ze een beeld heeft wat er onder Fransen leeft...
Het is maar een erg klein hoofdstukje hoor... heb niet te grote verwachtingen. Er valt duidelijk niet erg veel over te schrijven in de optiek van mevrouw Druckerman.
Klinkt wel interessant dat boek. Laatst stond ik met iemand te praten over kinderen. Op een gegeven moment verzuchtte hij dat hij altijd had gedacht dat kinderen 'erbij' zouden komen in je leven. Maar in plaats daarvan vond hij nu toch dat de kinderen zijn leven hadden overgenomen. Oei, toen stond ik even met mijn mond vol tanden! Daar kan ik me namelijk echt niks bij voorstellen!
Heb het binnen en ben nu bij hoofdstuk 3 Vind haar schrijftoon wel lekker luchtig en relativerend. Heerlijk, die zelfspot richting dat amerikaanse control-freak-gebeuren Van wat ik er tot nu toe van gelezen heb, denk ik dat de nederlandse opvoedcultuur een vreemde mix van amerikaanse en franse invloeden is vaak...
Bijzonder om te lezen hoe BV met franse (Parijse) ogen blijkbaar bekeken wordt. Daar vind ik de franse cultuur van 'ook nog een eigen leven hebben' (om het zo maar even samen te vatten), wel uit de bocht schieten. Maar verder heb ik hier dus meer mee op dan met dat amerikaanse control-freak-gebeuren wat ik hier in NL toch ook wel veel zie gebeuren. Als ik tijdens de zwangerschap uit eten ging, en er was niets anders lekkers dan een medium doorbakken stuk vlees, dan ging ik toch echt voor dat stuk vlees, bijvoorbeeld Gezond verstand zegt me dan dat vlees in een goed restaurant aan zoveel kwaliteitseisen moet voldoen, dat de kans erg klein is dat ik daar ziek van zou worden... En dat gezonde verstand van de fransen, dat spreekt me dus wel aan. Heb weinig op met gepanikeer over van alles en nog wat. Vind wel dat ze de franse cultuur wel erg positief benadert en de amerikaanse wel erg negatief, maar goed... ze schrijft een humoristisch boek over verschillen in opvoeden, dus dan zul je de dingen toch zwart-wit(ter) moeten maken dan ze zijn
Ben iemand die z'n gezonde verstand gebruikt en niet overal over loop te panikeren of alles onder controle probeer te houden. Heb dus meer op met de franse houding daarin, dan met de amerikaanse...
Heb het boek inmiddels uit, al een paar week of 2 terug, en wat bij mij blijft hangen, is vooral de vraag: zoals de schrijfster het vertelt, lijkt het wel alsof alle franse kinderen gewoon gaan slapen, zich in een eetschema laten drukken, enz enz. Nergens problemen dus... Wij hebben inmiddels een tweede dochter met diverse gezondheidsproblemen en zowel slapen als eten is een probleem. Schema? Nou, no way dus. Ik weet niet of dat wel mogelijk zou zijn als die gezondheidsproblemen hier niet zouden spelen, maar ik zou denken dat er toch ook heus franse kinderen zijn die dit soort problemen hebben. En dat dat toch heus niet zo zeldzaam is, dat de schrijfster van het boek dat helemaal niet tegen zou zijn gekomen. Maar goed, los van dat herken ik veel uit mijn eigen aanpak, qua basishouding dan, want de praktijk is met kids met gezondheidsproblemen gewoon anders.
Ik wil het boek nog gaan lezen. Na 3,5 jaar in FR en de eerste kennismaking met het onderwijssysteem, crèche, etc ben ik toch wel benieuwd naar hoe mijn kinderen het doen in vergelijking met de in de in het boek beschreven Franse kindjes. Toch maar ff kijken of ie ergens als ebook te vinden is....