3en een half jaar geleden stonden we op het punt om te emigreren. We hadden een huurhuis dus makkelijk op te zeggen ik was bijna klaar met mn studie en we zaten in dilemma of ik hier een baan zou zoeken en ons hier settelen of besluiten op dit punt te vertrekken. Immers nu was alles hier achterlaten nog relatief simpel. Ik kreeg vrij snel een baan aangeboden met een goed salaris dus besloten te blijven. Huis kopen, trouwen en nu een kindje erbij. Maar de twijfel slaat toe, het kriebelt nog steeds.. We hebben zoiets van als het nu bijna 4 jaar later nog kriebelt moeten we het dan toch niet doen? Als ukje dadelijk groter is is het haast geen doen meer om te verhuizen. Dat zou betekenen dat als we willen gaan dat de komende 4 jaar moeten doen, voordat kleintje naar school gaat. Dan kunnen we hem nu al 2 talig opvoeden. Maar we zitten nu niet meer in een huurhuis en verkopen op dit moment zonder verlies is haast uitgesloten zaak. Is het nog reëel om dit te willen?? Ben ook bang dat we heimwee krijgen en dan spijt en zomaar terug komen zal lastig zijn. Wil ook niet de hele tijd wisselen van omgeving voor de kleine Daarnaast zou ik het sneu vinden voor hem dat hij zijn familie bijna nooit zal zien Maar zou het ook vreselijk vinden als we over 10 jaar denken, hadden we maar... Dat gevoel hebben we nu al een beetje
Lastig.. Misschien een idee om alle voors en tegens op te schrijven en dan te kijken waar er meer van zijn, of dat de tegens toch wel erg zwaar meewegen en het opeens toch een stuk minder aantrekkelijk wordt? Ben helemaaaaal niet nieuwsgierig hoor P), maar waar zouden jullie heen willen?
Vrienden van ons gaan nu emigreren naar Zweden. Het hangt ervanaf waar je heen wilt denk ik.... In Zweden bijvoorbeeld gaan kindjes pas met 6 jaar naar school, dus heb je nog meer tijd En voor kindjes die emigreren en al naar school gaan is er erg goede begeleiding, dus ik zou me niet perse blind staren op die 4 jaar. De huizen zijn daar op sommige plekken belachelijk goedkoop ( vrijstaand huis met lap grond voor 25.000) dus dan is een beetje verlies nog wel op te vangen. Andere kennissen zijn naar Canada geëmigreerd en hebben hun huis niet verkocht maar verhuurd, dat kan natuurlijk ook. Maar het staat of valt met goede voorbereiding, emigreren met kindjes en zeker met schoolgaande kindjes vergt meer planning. Je kan niet zomaar het eerste halfjaar in een caravan overleven op brood en pindakaas Dus ik denk dat je sowieso wel 2 jaar moet uittrekken om alles uit te zoeken en te regelen .... En wie weet krijg je in die tijd ook nog wel je huis verkocht!
Mijn moeder is na de scheiding van mijn vader gaan emigreren naar Engeland toe.. dat is best pittig hoor. Je moet sowieso rekening houden dat je een jaar lang kan eten, huur betalen, zonder dat je werk hebt. Want dat krijg je niet zo snel vaak.. Je moet zo denken, hoe is de relatie nu met de kinderen, je hebt daar geen sociaal vangnet, als je kinderen boos zijn of verdrietig kunnen ze niet naar familie, ze kunnen niet naar iemand die ze vertrouwen, want die zijn allemaal in Nederland. 2 jaar heb je echt niet nodig om alles uit te zoeken en te regelen hoor, mijn moeder heeft het binnen 3 maanden gedaan. Nieuwe school, Huurwoning, Bankrekening etc. Het enigste wat je eigenlijk nodig hebt is een hoop geld opgespaard.
Ik zeg spontaan: doen! Zonder er verder bij stil te hebben gestaan. Ja, het kost veel voorbereiding, maar ik kijk graag heel veel afleveringen op uitzendinggemist.nl van 'Ik vertrek', en ik wil graag de komende drie jaar weer verzekerd zijn van mijn afleveringen Gezien ik zelf niet ga emigreren, heb ik het liefst dat andere mensen de sprong wagen en ik ergens naar te kijken heb Plus; ik ben er van overtuigd dat het elders ook heel prettig kan zijn; in ieder geval een stuk minder stressvoller dan Nederland. En een verandering van omgeving doet altijd goed - dat is dan wel mijn ervaring!
Dat is precies de reden dat wij de sprong wel gewaagd hebben toen we nog geen kindje hadden. We zijn zelfs geremigreerd toen onze dochter is geboren, om tóch weer dichter in de buurt van familie en oude vrienden te zijn. Zorg er inderdaad voor dat je niet met 10.000 euro spaargeld die kant op gaat zonder vooruitzicht op inkomen. Nu er een kleintje van jullie afhankelijk is, vind ik heel sterk dat je de plicht hebt om te zorgen dat je niet in een stressituatie terechtkomt die je ook had kunnen voorkomen. Waar zouden jullie heen willen?
@purified 3 maanden kan misschien als je een hele grote pot met geld hebt en je naar Engeland wil ..... Maar in alle andere gevallen zul je toch eerst de taal heel goed moeten leren, je oriënteren op de arbeidsmarkt.. Uitzoeken hoe het zit met verzekeringen , kinderopvang/school, huizenmarkt, huisdieren die evt mee moeten... wat doe je met je auto... Je moet sowieso een keer of 3 daarheen op vakantie om te kijken waar je precies wilt gaan wonen en wat voor werk daar dan is... En als je dat allemaal niet doet dan eindig je bij "ik vertrek" idd en dan kunnen wij ook weer eens lachen inderdaad
Hagah zomaar doen is makkelijker gezegd als gedaan gaat heel wat planning inzitten. Gellukkig hrbbem we veel uitzoek werk 3 jaar terug al gedaan. daar is niet veel in verandrrt. We willen naar australië! Huizen zijn daar ook goedkoper mast zo moet je het niet vergelijken want de lonen liggen ook lager. Mijn man kan daar gemakkelijk werk krijgen dat is het probleem niet. Op zich huis te koop zetten kan geen kwaad krijgen ee een bod zonder. vrrlies kunnen we het doen zo niet kunnen we ook wachten mast brn bang dst dr prijzrn te ver gezakt zijn
Dat is op zich wel een goed land om naartoe te gaan, want je komt er gewoon niet binnen als je geen werk hebt. Je wordt dus wel gedwongen om je goed voor te bereiden. Is volgens mij sowieso veel werk: bloedonderzoek, medische keuring etc? Kennissen van ons zijn erheen gegaan en wonen daar al een jaar of zes. Voorbereiden kan altijd, toch? En inderdaad, je huis te koop zetten en zien wat erop komt.
Als je verlies zou doen aan het huis verkopen, is verhuren dan geen optie? Desnoods stel je hier in NL iemand aan die de boel opvolgt. Hou er wel rekening mee dat Australië héél moeilijk is om definitief binnen te komen als buitenlander. Een vriendin heeft er 4 jaar gewoond, gestudeerd en gewerkt en is moeten terugkeren omdat ze telkens bot ving. En dat het ook niet "bij de deur" is om familie en vrienden nog af en toe te zien. Als je in Engeland of in Zweden woont kom je effe snel over een paar keer per jaar, maar in Australië kan dat echt wel niet zomaar. Een kennis woont in Amerika met haar man en kinderen (hij is Amerikaan) en die heeft zo de dood van haar vader totaal gemist. Zeker omdat ze maar geld heeft om maximaal 1 keer om de 2 jaar naar hier te komen. Je verandert niet alleen van land, je begint niet alleen ginder een nieuw leven (als het mag van de overheid daar), maar je laat hier ook een heleboel familie en vrienden achter. Zeker als je het "zo ver" trekt.
Een vriendin van mij is ook naar Australië gegaan. Ik herinner me dat ze vertelde dat een definitief visum enkel kan worden uitgereikt op een moment dat je niet ginder bent. Zij is daar speciaal voor op vakantie gekomen. Er zijn een aantal dingen waardoor je in een "hoger laatje" kunt komen voor toekenning van zo'n permanent visum, sponsoring van een staat is er 1tje van. De verschillende staten houden regelmatig (jaarlijks?) een beurs, ik dacht in Engeland maar ben er niet zeker van, en daar kun je dan komen "kennismaken". Ginder werk hebben is ook een belangrijk punt, een test afleggen voor je kennis van het Engels ook. Ik dacht dat ze ook een soort van medische keuring doen...
herkenbaar, wij willen ook naar australie. Mijn man kan daar ook heel makkelijk werk krijgen dus dat is het probleem niet. we zijn nog aan het orienteren.. ik twijfel ook nog om mijn familie achter te laten. wat een groot nadeel is, is dat het zorgstelsel en pensioenen en dergelijke heel sober zijn geregeld daar! huizen lijken daar goedkoop maar de huurprijzen worden per week gerekend, niet per maand. er is een forum voor australie emigranten, zou daar even rondneuzen.
Wij zijn 5 jaar geleden geëmigreerd en sindsdien al meerdere keren verhuisd. Ik heb er nooit spijt van gehad, ondanks dat het ook een aantal keren niet zo liep als we hadden gehoopt. Uiteindelijk gaat het erom dat je als gezin samen gelukkig blijft en dat kan ook in een ander land. Het heeft ons juist nog dichter bij elkaar gebracht. Je deelt toch bijzondere ervaringen met elkaar en bent veel op elkaar aangewezen. Het missen van mijn familie en vrienden weegt niet op tegen het voor ons gelukkige en avontuurlijke leven als expat. Wij gaan iig voorlopig nog verder. Ben benieuwd hoe het gaat lopen en waar we terecht gaan komen. Dus: Je kunt het proberen toch? De wereld is niet meer zo groot als hij was. Er is Skype en Facebook en je wordt steeds makkelijker in vliegen met kinderen. Zou wel baangarantie willen hebben voor ik ging, zeker als je kinderen hebt. Denk ook aan verzekeringen, pensioen, reizen, huisvesting, scholing, clubs... Het kost allemaal een berg geld en zonder vast inkomen ben je zo door je geld heen! Laat je weten wat je beslist? En mocht je vragen hebben, laat maar weten! X E
Soms denken wij Ook wel eens overna... Maar daar blijft het bij, mede omdat vl suikerziekte heeft, en in nl is de zorgverzekering gewoon heel goed geregeld, daarvij familie achterlaten nee ik kan dat (nog) niet... Knap trouwens van iedereen die de stap wel heeft durven nemen...
Dat zie ik echt niet zitten verhuren, als ik ga wil ik los zijn van hier en geen zorgen over huurders enz ook niet als we een toezichthouder hebben want we blijven toch zelf verantwoordelijk. Mocht er tijdelijk geen huirder zijn moeten we de lasten toch voldoen, we kunnen geen twee huizen betalen. dus emigreren hangt af van of we dit huis verkocht krijgen. Lukt dat niet is verder uutzoekwerk voor niks.