PAS OP LANG EN MESCHIEN EEN ONDUIDELIJK VERHAAL. Ppfff ik weet zelf allemaal eventjes niet meer. Dus ik hoop dat mensen hier iets uit herkennen en meschien wat antwoorden voor mij hebben. Al van kleins af heb ik nooit echt langdurige vriendschappen gehad. Ik werd heel veel gepest en dit ging door tot zelfs op latere leeftijd op de werkvloer. Weet vaak ook niet waarom vriendschappen nou geeindigt zijn of waarom ik zo vaak gepest werd. Ben voor een paar jaar terug bij een maatschappelijk werkster geweest. Dit kwam omdat ik na 2,5 jaar bij een bedrijf gewerkt te hebben op een dag overstuur na huis ben gegaan. Omdat (in mijn beleving) ik hier continu weg gepest werd. Hier hebben wij het toen veel gepraat over mijn verleden,en dat luchte op. Tot die tijd is het eigenlijk best goed met mij gegaan. Kreeg een leuke nieuwe baan,ging trouwen,raakte zwanger en kreeg een prachtige zoon. Het laatste jaar werd ik wel stukje bij beetje steeds onrustiger en ging steeds minder lekker in mijn vel zitten. Met het gevolg dat ik snel geirriteerd raakte (vooral op mijn man) en dit in kwaad heid uitte. Ik dacht dat dit kwam door de verandering in onze leven en dat wij heir nog aan moesten wennen. Maar nu beging ik steeds meer te twijfelen. Dit komt door het volgende. Deze week zijn (mijn man,ik en ons zoontje) op vakantie geweest met een andere stelletje. In de loop van de week begong ik mezelf steeds minder op mijn gemak te voelen. Had steeds meer het gevoel dat hun mij een kreng vonden (het andere stel) Want telkens als ik iets tegen mijn man zei dat kreeg ik tegen commentaar van hun. Uiteindelijk heb ik op de laatste dag dit aan hun gevraag. En zij gaven aan dit idd te vinden. Wij hebben heel lang gepraat en zijn iig tot conclussie gekomen niet meer samen op vakantie te gaan maar dat dit niks in onze vriendschap verandert (gelukkig) Maar goed hun kwamen dus met voorbeelden waardoor hun mij als een kreng zagen. Alleen het moeilijke is dat ik hun best wil geloven alleen mezelf er totaal niet van bewust ben. Mijn man geeft aan dat ik idd als een kreng uit de hoek kan komen,maar hij is het inmiddels gewend. Ook stoorde hun zich eraan dat als hun een grap maken ik dit te serieus opvatte en dat ik niet tegen kritiek kan,want als ik die krijg hun dan de halve dag negeer. Sommige dingen erken ik (weet ik ook van mezelf) maar krijg het niet verandert. Zo kan ik moeilijk de confrontatie aangaan en krop dus alles op zodat het uiteindelijk als een bom van frustratie onamcht en woedde uitkomt. Grapjes zie ik ook vaak niet,vindt het moeilijk omt zien (niet bij idereen) of men het meent of of het om een grapje gaat. Ook vonden hun het raar dat wij het over een planning hadden wat betreft wie welke voeding van ons zoontje doet. Maar bij ons werkt dit goed,want ik merk dat wanneer wij dit niet doen er snel irritatie's opspellen. Ik moet duidelijkheid hebben in wie wat doet en vindt het moeilijk wanneer hier van afgeweken wordt. Ik wil mezelf veranderen maar weet dus niet hoe. En als ik op internet testen doe (weet het kan het beter niet doen) dan komen mijn kenmerken op een aantal dingen deels uit maar ook weer neit helemaal. Ik wil mezelf niks aan praten maar aan de andere kant hoop ik ook weer niet dat dit gewoon mijn karakter is. Want dan heb ik nu in mijn ogen een verschrikkelijk karakter. Ik wil ook niet dat ik met deze dingen een puinhoop blijf maken in mijn leven. Wie o wie herkent dit bij zichzelf of bij anderen en kan mij antwoorden geven???? Voor de gene die dit verhaal hebben afgelezen. Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen
ik vind het knap van je dat je aan dat andere stel op vakantie gevraagd heb of hun echt zo over je denken. dat lijkt me erg moeilijk, maar waarom kun je dit wat je nu met ons deelt niet ook bij ze aangeven, en bij je man? als toen der tijd een maatschappelijk werkster geholpen heeft, kun je dit toch nog een keer doen, of misschien bij een psych? zij kunnen jou misschien handvatten geven. maar wat ik herken in jou verhaal, is dat ik dingetjes soms ook veel te letterlijk neem, en dat dan allemaal op mezelf betrek. dit heb ik bij mijn man aangegeven. ik heb eigenlijk verder geen tips voor je
ik vind het heeeel erg hard van die vrienden om ronduit te zeggen dat je een kreng bent voor mij zou dit de vriendschap wel veranderen en zou me dan ook afvragen waarom hun vrienden met je zijn als ze dat van je vinden ik herken sommige dingen wel van mezelf, zoals slecht tegen veranderingen kunnen, dingen serieus opvatten ipv als grapje, lomp uit de hoek komen, alles plannen,etc. maar bij mij komt het grotendeels door mijn asperger. daardoor zijn deze dingen bij mij veel en veel heftiger als bij een ander persoon zonder asperger.
Het advies dat DarkAngel geeft is een goede: ga eens een keertje naar de psych. Die kunnen persoonlijkheidstesten doen en je handvatten geven om ermee om te gaan. Ook moet je kijken in hoeverre je hier in wilt veranderen, maar omdat je aangeeft dat je hier last van hebt moet je er echt wat mee doen denk ik.
Sommige dingen zijn herkenbaar voor mij. Vooral het in de defensie springen bij kritiek en het alles onder controle willen houden.. Ik denk dat je eerste stap richting huisarts is en daar een plan van aanpak maken. Wss zal je dan doorverwezen worden naar een psychotherapeut om de oorzaak van je problemen op te zoeken en te kijken of je daar iets mee kan doen.. Niet blijven zitten kniezen.. Zo te lezen betrek je elk puntje van kritiek wat je hoort op jezelf, òòk als dit dus totaal niets met jou te maken heeft. Wees blij met zulke vrienden die voor jou blijkbaar een eye-opener zijn geweest en pak je problemen aan.. Mss ook een assertiviteitscursus gaan volgen? Doe er wat mee meid, op deze manier maak je je eigen, maar ook anderen hun leven niet makkelijk. En je kleintje wordt groter, met de daarbij komende "grotere" opvoedproblemen. Nu heb je nog een schema nodig met wie welke voedingen doet, omdat er anders ergernissen ontstaan. Als ik er dan aan denk wat er nog komen gaat, denk ik niet dat het goed kan blijven gaan zoals jullie het nu aanpakken.. Succes en sterkte. Ik hoop oprecht dat je je probleem serieus gaan aanpakken..
Bedankt allemaal voor jullie reactie's. @darkangel Ja was zeker heel moeilijk om hun er op aan te spreken. Heb daar ook behoorlijk overstuur en trillend gezeten. Ik heb een gedeelte wel aangegeven aan hun. Zoals dat ik sommige dingen absoluut niet zo ervaar. En dat hun sommige dingen in mijn ogen ook nog niet kunnen snappen aangezien zij zelf nog geen kinderen hebben. Maar ja je gaat wel twijfelen aan jezelf of jezelf niet de dingen verkeerd ziet zeg maar. Heb gister avond samen met mijn man een aantal testjes gedaan. Maar hij is helaas weer iemand die weinig zegt dus echte duidelijke antwoorden krijg ik dan ook weer niet. Zoals of ik na de ha moet gaan dan is zijn reactie "ja weet ik niet". @daantje Heb hier zelf ook over gedacht of ik dit meschien zou kunnen hebben. Maar ben bang dat ik mezelf dan weer dingen ga aanpraten. Hoe is diit bij jou gegaan voordat deze diagnose gesteld werd??? @loetje en juul Ja ik wil zeker hierin hulp gaan zoeken. Wil zelf ook niet altijd zo door blijven gaan. Maar wil ook een beetje duidelijkheid krijgen of het allemaal echt zo erg met mij gesteld is (qua karakter) Omdat ik het nu alleen van hun heb gehoord en mijn man zegt dat het soms zo is. Weet niet of alle mensen in mijn directe omgeving ook zo denken en durf dit eerlijk gezegd ook neit echt te vragen. Want om zoiets te horen doet toch best veel pijn.
Ik heb ADHD en borderline en ik herken het heel erg. Ik vat ook alles heel persoonlijk op , kan niet goed tegen grapjes en functioneer het beste bij een strak schema. Zo wordt ik helemaal kriegelig als plan onverwachts wordt omgegooid. Ik heb een compleet plan in mijn hoofd van hoe mijn dag moet verlopen en elke verandering , hoe klein ook , geeft mij een gevoel van onrust en vaak wordt ik dan ook chagrijnig.. Ik zou DarkAngel`s advies opvolgen en naar de psych gaan.
Waarschijnlijk is jullie relatie al scheef gegroeid en blijft je man op de vlakte om escalaties (of katten richting zijn kant) te voorkomen. Als ik jou verhaal zo lees ben je bijzonder minderwaardig over jezelf, heb je last van perfectionisme en kun je totaal niet met kritiek omgaan. Ik denk dat je man op de vlakte blijft, omdat hij waarschijnlijk toch de wind van voren krijgt als hij zijn eigen mening geeft. Ga aan jezelf werken. Zo te horen heb je een prachtig gezin, vecht daarvoor door eerst voor jezelf te vechten. Niets om je voor te schamen, als het goed is kom je sterker uit. Je moet alleen eerst door het stof, voordat je de berg op kunt klimmen.. (en ja, ik spreek uit ervaring. Alleen heb ik het zo lang aan laten modderen dat ik dit alles met behulp van een antidepressiva heb moeten doen. Ben nu, na een jaar, aan het afbouwen) Je mag me ook pb-en als je dat fijn vind. Mijn eerste berichtje was wat voorzichtig, maar ik herken heel erg veel van mezelf in jou post..
ja wat je kan doen als 1e stapje, is idd langs de huisarts gaan en daar je verhaal neerleggen, hij zal je waarschijnlijk doorsturen naar een psych. wat ik je wel als tip mee wil geven voor jou en je man, is dat je hem erbij probeert te betrekken. vetel hoe het gaat met jou, hoe het (als je doorgestuurd word) bij de huisarts was, en bij de psych, welke opdrachten je mee krijgt, en vraag ook geregeld aan je man hoe het gaat met hem, en hoe hij vind hoe het gaat met jou. misschien kan hij dan een keer mee naar de psych zodat hij met eigen ogen kan zien hoe het daar gaat...
Dat je vrienden zo eerlijk tegen je zijn geweest vind ik juist goed. Is misschien hard, maar eerlijk en kan je je ogen doen openen. Zelf kennis is iets zoooo belangrijks. Want wat je niet kent of erkent kan je ook niet veranderen. Mijn oma zei vroeger altijd: Diegene die zichzelf overwint is sterker dat diegene die een hele stad inneemt. En zo is het maar net, dingen van jezelf erkennen en eraan werken is nog zoooo veel moeilijker dan naar de buitenwereld afgeven of domineren (hopelijk snap je wat ik bedoel) Maar ik geloof, we zijn allemaal op de wereld gekomen om lessen te leven en te leren. Pas als we onze lessen geleerd hebben kunnen we groeien. Leren we ze niet, dan komen we in een volgend leven dezelfde problemen tegen. Net zolang totdat we geleerd hebben of de lessen afgemaakt hebben. (zoals je ziet geloof ik dus in reïncarnatie en is de bedoeling dat we bewust worden en leren om zo uiteindelijk zo ver te komen dat we terug naar de bron -God- kunnen komen) maar dat is weer een heel ander verhaal
hey meid ik voelde altijd al dat ik anders was dan anderen. had dit gevoel in de kleuterklas al heel erg. Toen ik 15 was ben ik naar de huisarts gestapt en daar mijn verhaal gedaan. die verwees mij toen door naar het GGZ. veel gepraat en verhaal gedaan en toen besloten ze IQ testen te doen en allerlei andere testen, en daar is toen asperger uitgekomen. vorig jaar allerlei andere onderzoeken ondergaan bij een andere instelling en hier kwam wederom asperger uit maar ook adhd. mijn vader is trouwens een kopie van mij, en die heeft nu ook de diagnose asperger en adhd. hij liep ook tegen veel dingen aan maar dacht dat dit 'normaal' was en andere mensen zo ook functioneerden. tot ik de diagnose kreeg, toen ging hij zich afvragen of hij misschien ook niks had omdat wij 2 echt voor 99% overeenkomen, zodoende is bij hem ook het balletje gaan rollen ik zou zeker bespreken met je huisarts over waar je allemaal tegenaan loopt meid en je eventueel door laten verwijzen. de wachtlijsten zijn tegenwoordig zo lang dat je maar beter alvast een verwijzing kan hebben, en als je er dan over een aantal maanden over twijfelt of je het wel wil kun je de afspraak nog altijd afzeggen heel veel succes
Even praktisch, de wachtlijsten zijn niet lang als blijkt dat je het af kunt met reguliere tweede lijns psychologie. Wachtlijsten zijn er wel voor onderdelen van grote instellingen (zoals een Dimence of een ParnassiaBavo Groep) maar het kan zomaar zijn dat je direct aan de slag kunt. Ik kon met 2 weken al bij een psych terecht.
Knap dat je zo open bent. Knap dat je vrienden andersom ook zo open en eerlijk durven te zijn. Wij kunnen geen 'diagnose' stellen, hooguit wat we denken of waar we onszelf in herkennen. Ik ben op het moment zelf bezig met PSYQ, volgens mij zit het door heel Nederland. Moet je even intypen bij google. Je hebt wel even een verwijsbrief nodig van je huisarts. Ze testen uitgebreid en veelzijdig, zo krijg je een duidelijk beeld en dan kan je ook gerichter hulp krijgen als je die nodig hebt. En tot slot, er mankeert iedereen wel wat hoor. Sommige mensen zeggen dat ze normaal zijn, maar die doen dingen met zichzelf of in hun leven dat ik denk 'als dat normaal is, dan laat mij maar een kreng zijn, maar ik vind het niet normaal'
Hoi, Ik heb alleen de openingspost gelezen.Geen reacties gelezen, dus misschien ben ik wel overbodig. Eerste wat in mij opkwam, iets op het spectrum van autisme, asperger, pdd nos oid. Je hebt structuur nodig lees ik in je post, je vat grapjes te serieus op. En nog wel wat dingen las ik tussen de regels door. Ik zou mezelf daar eerst eens over inlezen. Misschien herken je dingen, misschien wel niet. Hulp zoeken? Misschien moet je eerst wat meer duidelijkheid voor jezelf hebben. Waar wil je hulp bij? Wil je een diagnose voor wat je hebt? Als je al iets hebt? Een diagnose zet je leven op zijn kop, het heeft niet alleen maar voordelen (ik werk in het onderwijs en zie ook de nadelen van de diagnoses). Het stempeltje raak je nooit meer kwijt. Bespreek het met je man. Hoe ervaart hij het? Kun je er samen aan werken? Kleine stapjes maken! Heeft hij begrip voor de situatie? Als een planning voor de voedingen voor jullie samen werkt, dan gebruik je dat toch gewoon? Daar heeft een ander zich niet mee te bemoeien toch? Ieder mens is uniek en wat voor jou of jullie werk hoeft voor een ander niet te werken, maar dat maakt het niet meteen niet ok!
Wil even zeggen dat ik het erg knap van je vind dat je dit ziet in jezelf en dat je er iets mee wilt doen, echt top! Ik weet niet of ik dat zou durven vragen aan vrienden, supergoed dat je die stap hebt gezet! Denk dat je inderdaad moet beginnen met een bezoekje aan de huisarts, die kan je zeker verder helpen! Kan je alleen maar beter uit komen en dat ben je zeker waard,ook je gezin! Heel veel succes en een dikke knuffel!
hier in omgeving eindhoven is dit momenteel 6 maanden alleen voor intake met een orthopedagoog/psycholoog bij het GGZ, echt bizar lang maar fijn dat het niet overal zo lang duurt!
Ik adviseer je om een psycholoog te bezoeken. Je kan wel zelf naar diagnoses lopen zoeken en mensen kunnen hier allerlei diagnoses roepen, maar het stellen van een diagnose is iets wat een psychiater doet. Dat kan je ook niet aan de hand van een paar voorbeeldjes en zeker niet van testjes op internet. Zoveel ziektebeelden lijken op elkaar, hebben veel kenmerken gemeen. Je zegt ergens niet te hopen dat het je karakter is, maar je herkent en erkent het, dan sta je er ook open voor om het te veranderen en karakter kan je wel veranderen, een ziektebeeld niet!
Als je via een instantie als GGZ gaat dan kan je idd te maken krijgen met wachtlijsten. Maar er zijn voldoende praktijken waar je snel terect kan.
In Eindhoven viel dat mee, alleen voor de psych zelf moet ik een paar maanden wachten. Was opzich zo aan de beurt. Je kan dat volgens mij bekijken bij PsyQ waar je het snelste wordt geholpen.