Hallo allemaal, Mijn dochtertje is nu 2.5 jaar en het begint toch wel weer te kriebelen voor een tweede. Na de geboorte van haar heb ik een hele erge postnatale depressie gehad,wat kortom een hel en traumatisch was. Iets wat wij gewoon nooit meer willen/hopen mee te maken. Ik voel mij nu sinds een aantal maanden helemaal de oude, en verlang naar een tweede. Wat ik voorheen afgezworen had in die ellende. Ik voel mij nu heel goed ( geestelijk ) en kan me niet voorstellen dat het mij weer zou overkomen. Terwijl ik dacht dat een postnatale depressie mij het laatste zou treffen, dus zo onverwachts kan iets komen. Toch is er wel een angst om het weer te krijgen, hebben hier moeders ervaring mee? En wat hebben jullie anders gedaan of welke maatregelen genomen tijdens de zwangerschap en erna? Hebben jullie het na het volgende kind weer gekregen? Liefs.
ik ben hier ook wel benieuwd na, want ik ben nu zwanger van de tweede en heb ergens ook angst dat het weer gebeurt
Lees mee. Mijn man wil na de zomer voor een derde gaan maar ik heb na de tweede een pnd gehad. Ben inderdaad bang dat het weer gebeurd
Hier juist helemaal nergens last van gehad na de geboorte van de 2e. Ee vielen juist dingen op zijn plek en ik genoot van hoe het ook kon zijn. Achteraf had ik misschien net nog iets langer moeten wachten en eerst alles op een rij moeten krijgen maar dat is achteraf praten. Wat mij geholpen heeft is dat ik nu veel makkelijker hulp kon vragen en dat je weet dat het niet allemaal een roze wolk hoeft te zijn. Ik kon de kinderen iets makkelijker los laten en voelde me veel minder onzeker.
Hier ervaring, ben wel heel diep geweest en heb flink moeten knokken erboven op te komen. We hebben lang getwijfeld en zijn er uiteindelijk toch voor gegaan. Wilde altijd mama van drie kindjes worden en dan zou ik het bij eentje laten vanwege angst. Ik ben voor de zw afgekickt van de antidepressiva en heb de gesprekken met de therapeut afgerond dus begon echt met een schone lei zegmaar. Achteraf ben ik heel blij met het leeftijdsverschil. Nu ben ik zwanger terwijl de jongste bijna twee is en dan valt me geestelijk zwaar. Heb soms geen ademruimte voor mijn gevoel, vorige keer ging dochter net naar school toen ik zwanger was dat werkte beter. Daar kun je al een hoop rust inbouwen zegmaar. Verder heb ik alles tot in de puntjes op papier laten zetten. Bij de vk, ziekenhuis, zelfs noodlpan voor een keizersnede. Was totaal geen reden voor, maar wilde alles op papier hebben zodat alles duidelijk was. Vk heeft ook indicatie getekent voor extra kraamzorg indien nodig en zo werkte iedereen samen en mee. Door ernstige hg en tot op de laatste dag spugen en daarbij mijn pnd verleden had ik 99,9 % kans op herhaling. Toch sloeg ik de adviezen om op dag 1 van de bevalling met depressiva te beginnen in de wind. Ik wilde dit zonder doen en het voelde anders. Mijn dochter was 4,5 bij de geboorte van mijn zoontje en dat was zo leuk. Ik was/ben echt gelukkig, voelde me goed dat alles geregeld was en voelde me begrepen en gehoord. Dat heeft gewerkt, ik was zo relaxt en ben nooit (op een dip dagje na) terug gevallen!