Heel heel heel veel sterkte en ik hoop dat je veel steun mag ontvangen uit je omgeving. Wat heftig dat ook jij zomaar je mooie dochtertje bent verloren. Hele dikke knuffel
Heel veel sterkte voor jou&partner. Het is mij nu 2x overkomen, in mei'15 en exact een jaar later. Een verschrikkelijk proces om doorheen te moeten.
nogmaals veel sterkte, ik denk regelmatig aan je en kan me niet voorstellen hoe je je hier door heen moet worstelen. fijn dat zoveel mensen hun verhaal met je delen. heel veel sterkte x
Het is mij helaas ook overkomen ( nu 2 maanden geleden). Gecondoleerd, de eerste weken zijn heel zwaar. Nadien wordt het niet makkelijker, maar draaglijker. Ik ben nu op een moment in mijn leven waar ik weer buiten durf te komen. Vreemd maar waar, 2 maanden geleden dacht ik dat mijn wereld zou stoppen. De pijn is nog aanwezig met vlagen en soms overvalt het me. Ben ook nog aan het ontzwangeren. Neem je tijd, huil maar eens goed uit.
Hoi Kara, Ik vind het zo lief van je! Nu 2 weken later gaat het al iets beter. Je denkt er volledig bij te zijn maar je leeft maar half. Nu besef ik pas dat het echt echt is om het maar zo te zeggen. Mijn meisje is inmiddels gecremeerd en verwacht haar over 3 weken weer terug te hebben. Het moeilijkst was om haar bij het crematorium te laten. Ik heb haar zelf ook in haar kistje gelegd. Daar zijn gelukkig foto`s van gemaakt. Het blijft moeilijk vooral als je kleine meisjes bij kers verse ouders ziet. Ik probeer daar toch om heen te lopen. Dan voelt het zo oneerlijk. Ik hoop dat het met jou goed gaat?
Veel sterkte alsnog toegewenst. Het moeilijke van buiten komen vind ik zeer moeilijk als je jonge ouders ziet met een kleintje. Inmiddels ben ik ook mensen tegen gekomen die helaas natuurlijk ook vragen gaan stellen en daar heb ik op dit moment totaal geen behoefte aan om die te beantwoorden. Ik wil gewoon niet in huilen uitbarsten bv in de supermarkt. Elke keer hoop ik maar niet een stel tegen te komen, die wat verder zijn dan ik toen. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Als mensen vragen hoe het gaat, dan zeg ik weinig want ik weet het gewoon niet. Herken jij dit? Ik vind mijzelf zo afstandelijk hier in maar ik word bijna boos als mensen het vragen. Ik ben trouwens ook aan het ontzwangeren. Al denk ik wel een menstruatie te verwachten over 2 weken. (herken de klachten weer) Dan ben ik 4 weken niet meer zwanger.
Jij ook alsnog veel sterkte en wat fijn dat het al wat beter met je gaat. Vreselijk om je kindje met 21 weken kwijt te moeten raken. De beslissing te moeten maken , lijkt mij verschrikkelijk. Ik hoop dat je nu goed nieuws hebt gehad?
JIj ook veel sterkte. Hoe gaat het nu met je? Mag ik vragen hoe ver je was? Tot 2 keer toe (hoeveel kan een mensen verdragen?)
2 kinderen kwijtraken (dit mag gewoon niemand overkomen) Die roes herken ik. Ik ben nu wel weer aan het proberen mijn leven aan het oppakken maar merk dat ik nog wel heel moe ben. Daar placenta verwijdering ben ik aardig wat bloed verloren, dus mijn hb is nog heel laag. Maar heel langzaam merk ik dat ik weer wat meer energie krijg. Hulp wil ik op dit moment nog niet, ik weet niet wat ik moet zeggen (al vind ik dat zelf erg raar)
Wie herkent ook de boosheid? Regelmatig ben ik boos op alles en iedereen. Ik schaam mij eigenlijk ook om dit te zeggen maar ben ook regelmatig boos op mijn kindje. Vond ze mij geen goeie moeder? Zulke rare gedachtes gaan er door mij heen. Maar later komt het gevoel van intens gemis en vooral haar niet te kunnen aanraken, beschermen, voeden. Mijzelf een slechte moeder vind zijn omdat ik haar niet kon beschermen en kon blijven dragen. Afgeven bij het crematorium, voelde zo slecht.
Ja hoor. Laat het komen. Je word overvallen door emoties. Emoties die je nog niet kunt sturen.. Neem het jezelf niet kwalijk dit is het proces waar je doorheen moet. Het is moeilijk maar na een tijd kun je steeds beter relativeren. Je bent absoluut geen slechte moeder. Dikke knuffel
Heb je nog andere kinderen? Ik heb er nog 2 en wellicht speelt dat bij mij een rol. Herken namelijk niet het gevoel als ik stelletjes met een baby zie. Ik barst nog steeds in huilen uit, in de supermarkt, in de auto, op het schoolplein als mensen me confronteren. Het overvalt je gewoon en dat is heel normaal. Na de hevige huilbui voel ik een soort van opluchting. Mensen weten vaak niet hoe ze hiermee moeten omgaan dus irriteer je zo min mogelijk aan de (soms) verkeerde vragen. Heb je veel steun van familie of vriendinnen? Dat heeft mij er eerlijk gezegd bij geholpen. De pijnintensiteit wordt minder, geduld, maar voor nu moet je het doen met die hevige pijn ( afschuwelijk gevoel) Zoals ik al eerder zei : laat de tranen maar gaan.
Ja hoor, heel herkenbaar. Ik ben nooit boos geweest op mijn meisje, maar wel heel heel erg op mezelf. Waarom deed ik dit? Waarom deed ik dat? Wat had ik anders moeten doen? Echt ik haatte mezelf. Ik had zo mijn leven ingeruild voor het hare. Ik heb na 2 jaar emdr gehad. Ik wilde in eerste instantie ook met niemand praten. Want wat kon ik zeggen? Mijn kind is dood en nu wil ik dood. Ik voelde me ook geen normaal mens meer. Want ik had het ergste meegemaakt dat een mens kan overkomen. Alleen iemand die hetzelfde was overkomen, kon het verdriet begrijpen. En vind maar eens een therapeut die ook een kind verloren was. Eigenlijk was ik gewoon boos op de hele wereld. En toch moest ik echt met iemand gaan praten. Het ging gewoon niet meer. En mijn therapeut was echt geweldig! Na elke behandeling voelde het alsof er een grijze sluier voor mijn zicht werd weggetrokken. Het verdriet en gemis is er nog wel, maar ik heb het geaccepteerd. En ik kan weer geluk voelen zonder meteen die moker met schuldgevoel op mijn hoofd te krijgen. Je komt er niet overheen, je komt er doorheen.
Ik bedenk me net: ik ben wel eens boos geweest op mijn dochter Want waarom bleef ze zo vasthouden aan het leven, terwijl er geen leven mogelijk was? Ergens vond ik dat wel een eer, dat ze blijkbaar graag bij ons wilde blijven. Maar dat mijn lijf en haar lijf zo vast bleven houden aan elkaar vond ik echt heel moeilijk. Het was zo dubbel allemaal. En ik wilde echt de keus niet maken om haar geboren te laten worden. Maar ja, die keus moesten we wel maken...
Heel herkenbaar! Soms denk ik waarom is het niet gewoon na een paar weken mis gegaan. Foutje van de natuur, lijf herkent dat en maakt schoon schip. Maar nee er groeide een verder perfect kindje in mij met enkel een millimeter die mis was (het stukje huid dat de blaas afsloot). Die gewoon desondanks door groeide en elke echo weer vrolijk door mijn baarmoeder heen fladderde. Waarom heeft hij zelf niet besloten het is nu genoeg? Waarom moesten wij dat besluiten?? Soms ben ik ook wel boos geweest op het omniversum. Een mooie gedachte vind ik namelijk dat dit kindje er nu nog niet klaar voor was maar later hopelijk wel. Maar moest dat zo hard worden duidelijk gemaakt (waarom niet gewoon een paar maanden later zwanger...) Waarom....
Ja idd, ik realiseer mij nu wat een wonder het is dat uit 2 cellen miljoenen cellen ontstaan. En dat al die cellen wéten wat ze moeten doen en dan een mens worden. En dat bij jouw zoon en mijn dochter 1 of een paar cellen waren die hun taak niet uitvoerden. Hier ging de neurale buis op het allerlaatste moment niet dicht. Daar ben ik zó boos om geweest. Ik zie het vaak voorbij komen op filmpjes of foto's over de conceptie. En dan stel ik mij voor hoe het bij haar 1 grote chaos moet zijn geweest. Maar het relativeert ook, dat het een foutje is geweest. Dat er niet ergens een jury zit die besluit wie wel en wie niet haar kind mag houden. Dat deze pech iedereen kan overkomen en dat wij niet gefaald hebben.