Toen ik naar de winkel ging om tampons te kopen, omdat ik ongesteld moest worden, zei mijn gevoel dat ik ook een test moest kopen. Toen ik thuis was heb ik de test meteen gedaan. En wat bleek?! Zwanger! Toen ik het mijn partner vertelde liet hij letterlijk datgene wat hij in zijn handen had op de grond vallen en begon te huilen van vreugde. Een stille wens werd langzamerhand vervuld, want hij zou vader worden! Een eerste zwangerschap is altijd spannend. Vragen als "is het normaal wat ik allemaal ervaar, eet ik wel gezond genoeg" etc etc kwamen allemaal in ons op, maar met elke controle bij de gyneacoloog en de verloskundige werden onze onzekerheden weggevaagd door de goede berichten die wij kregen. Er werd ons telkens verteld dat alles volgens het boekje ging. De uitslag van de nekplooimeting was bijzonder gunstig, de 20 weken echo was helemaal prima, maar alleen het geslacht konden ze ons niet vertellen, omdat het kindje met de beentjes gekruist lag, maar dat namen wij voor lief. Dat het gezond was dat was voor ons het allerallerbelangrijkste! Met 34 weken kwam ik op controle bij de verloskundige en zij merkte op dat het kindje in stuit lag en verwees mij door naar de gyneacoloog. Ze wou een een extra echo laten maken om te laten bepalen of dat ze het kindje nog konden draaien. De volgende dag kon ik terecht. Toen de gyneacoloog het apparaat op mijn buik zette zei ze "het is niet goed" Je denkt nog "waar heb je het over? is het apparaat stuk?" Maar je krijgt geen kans om op haar bevindingen in te gaan. Glashard wist ze met haar eerste woorden die ze tegen ons sprak de grond onder onze voeten weg te vegen. Alles gaat dan ineens in een razendtempo terwijl je zelf nog stil lijkt te zijn en nog niet kan bevatten wat er zojuist tegen je werd gezegd. Het bleek dat ons kindje een waterhoofd had ontwikkeld en het leek op de eerste echos dermate ernstig dat ze ons naar een universiatair ziekenhuis doorverwezen voor verder onderzoek. Diezelfde dag kregen wij nog een telefoontje dat wij direct de volgende dag terecht konden gezien de ernst van de situatie. Specialisten hebben middels uitgebreid echoscopisch onderzoek die dag vast weten te stellen dat ons kindje een waterhoofd had ontwikkeld omdat het een open ruggetje had. De graad van de afwijkingen werd dermate enstig ingeschaald dat zij geen overlevingskansen zagen voor ons kindje. De hersentjes hadden zich niet intwikkeld en ons kindje zou vanaf de borst volledig verlamd zijn. De specilisten hadden deze 2 afwijkingen, die in verband staan met elkaar, nog nooit is deze ernstige gradatie gezien. 2 dagen na de bevindingen van de verloskundige hadden wij geen keuze dan te beslissen om kindje te moeten laten gaan. Haar koste wat het kost in leven proeberen te houden zou voor het kindje een niet menswaardig bestaan betekenen. Dat konden wij niet over ons hart verkrijgen. Een keizersnede was voor mij geen optie. Het kindje was 4+ kilo en de operatie zou schade achter kunnen laten die voor een eventuele toekomstige zwangerschap weer andere grote risico's met zich mee zouden brengen. De enige keuze die overbleef was ons voorbereiden op een zware bevalling en ons voorbereiden op het regelen van de begravenis van ons kindje. Bij 38,5 week zou ik worden opgenomen en ingeleid. Eerder liet niet toe, omdat mijn lichaam nog niet de tekenenen liet zien dat het klaar was voor een bevalling, laat staan een stuitbevalling in deze emotionele omstandigheden. Ik heb nog 4 weken rondgelopen met ons kindje in mijn buik, ik heb het ons kindje nog 4 weken gevoeld, wetende dat het eind naderde... Tijdens de bevalling hebben ze via mijn buik een naald in het hoofd van onze kindje aangebracht om het vocht uit het hoofd af te tappen. Dit was nodig om het hoofdje te laten slinken, zodat het door mijn bekken zou passen. Buiten de baarmoeder zou ons kindje niet overleven en de kans dat het dood geboren zou worden was heel erg groot. Het had geen hersentjes die de ademhaling zouden kunnen prikkelen. Het aftappen van het vocht (1 liter) uit het hoofdje zou vermoedelijk een bloeding veroorzaken waardoor het kidje in een coma zou raken en langzaam in zou slapen. Na een pijnlijke bevalling van 24 uur is onze dochter als prachtige vlinder geboren. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de zwangerschap heb mogen ervaren. Wij hebben een hele mooi herinnering aan onze tijd met ons meisje, aan de tijd dat ze nog bij ons was, dat wij haar hebben mogen zien en vast ogen houden en die koesteren wij voor eeuwig. Zij is onze beschermengel. Haar broertje is in augustus 2009 geboren en wij zien zoveel van haar terug in hem. Zo mooi om te zien. Ik ben er ook van overtuigd dat ze niet alleen uiterlijk veel op elkaar lijken maar dat ze qua doen en laten op elkaar zouden hebben geleken. Megan*, Voor altijd ins ons hart!
Ik bezef mij nu dat het vandaag, echt vandaag, precies 2 jaar geleden is dat wij het nieuws kregen dat ons kindje de bevalling niet zou overleven, dat wij de keuze moesten maken haar te laten gaan... 15 januari, de dag waarop mijn moeder jarig is. Deze dag, 2 jaar geleden kwamen wij op de verjaardag van mijn moeder met verschrikkelijk nieuws... Zou ik onbewust vandaag de drang hebben gevoeld om het van me af te schrijven en om ons verhaal te delen?
Vreselijk, wat een verhaal . Vreemd dat zulke dingen gebeuren op dagen die al iets bijzonders hebben, zoals de verjaardag van je moeder waarop jullie het nieuws kregen. Ik ben zelf nooit een kindje verloren, maar het moet het verschrikkelijkste zijn wat je als ouders mee kan maken. Jouw dochtertje is op dezelfde dag geboren als ik, vandaar dat je berichtje me opviel. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik zal op mijn verjaardag aan haar en jullie denken!
Wat een verhaal meid.Wat verschrikkelijk,dat je ook nog vier weken met je kindje moet rondlopen terwijl je weet dat het geen leven buiten je buik heeft. Wel een mooi gegeven dat haar broertje wat op haar lijkt. Liefs Melanie
Wat een hoop verdriet.Knap dat je jou verhaal hier neer zet. Ook het gedeelte dat je haar nog 4 weken bij je hebt gedragen wetende dat je afscheid moet gaan nemen.Heel veel herkenning,ik hebben onze zoon nog 2 weken gedragen. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen.Megan zal jullie leven lang in jullie hart mee reizen. Ze zal nooit vergeten worden!
Dank je wel! Ik ben ook van mening dat alles me een reden gebeurd en toeval niet bestaat... Hoe cru dit ook was, het zal ergens goed voor zijn
Dank je wel voor je bericht. Die 4 weken waren heel dubbel. Ontzettend verdrietig, maar wat wou ik er nog graag van genieten zolang het nog kon... avond aan avond heb ik, en mijn partner, de handen op de buik gelegd en elke beweging die ze dan kon maken heel intens beleefd. Ik denk dat daar voor mij al het begin was gemaakt met het afscheid nemen Staat jouw verhaal hier ook op de site? kan ik het terug vinden?
Jeetje, ik ben er helemaal stil van... Wat moet dat heftig zijn geweest om 4 weken lang rond te lopen met een kindje in je buik waarvan je al die weken weet dat je het weer terug moet geven aan waar het vandaan komt... Ook fijn om te lezen dat jullie in ieder geval wel nog een broertje van Megan hebben gekregen en hoe bijzonder is het dat hij lijkt op zijn oudere zus! Ik wens jullie veel geluk samen! Liefs, Evelientje
Nog kwalijker maakt het als je te weten komt dat bij de 20 weken echo deze afwijkingen over het hoofd zijn gezien en niet zijn erkend, terwijl ze toen al zichtbaar waren! De 20 weken echo werd hier in mijn woonplaats alles 100% prima bestempeld, terwijl die echo's door het medisch centrum in groningen werden bestempeld als niet goed! Wij hebben de prints van die 20 weken echo laten beoordelen door het specialistische team. De echo liet toen al zien dat ze geen hersentjes had, vergrote hersenkamertjes had en daarbij was ook zeker het open ruggetje al zichtbaar... Je kan zeggen "Fouten maken is menselijk" en als je het over een afwijking hebt kan je dat misschien nog slikken, maar er waren 3 duidelijke aanwijzingen dat het al veel eerder in de zwangerschap ons kindje zich niet goed ontwikkelde...
Dat is inderdaad een zeer kwalijke zaak!!! Fouten maken is inderdaad menselijk, maar op dit soort gebieden wil je echt helemaal niet dat er fouten gemaakt worden!! Hebben jullie daar nog iets mee gedaan richting het echocentrum? Of is dat op dit moment voor jullie niet aan de orde? (wat ik me trouwens heel goed voor kan stellen....)
Jeetje meid wat een heftig verhaal!! Dat sommige dingen toch zo moeten aflopen.... Ondanks dat het al even geleden is wil ik je toch nog heel veel sterkte wensen. Zoiets gaat denk ik nooit over.....
Het blijf zijn nasleep altijd houden... Er is geen dag dat je er niet aan denkt. Positief en negatief. Zo is het gewoon... Wij hebben de medische dossiers opgevraagd...en proberen de kracht en de moed te vinden om het geen op te pakken en aan te pakken.
ik ben er helemaal stil van wat een verdriet meis o wat een verdriet heb jij en je man moeten ervaren.. ik vind het wel erg mooi geschreven en zo mooi verwoord petje daarvoor af echt super knap de kleine megan zal altijd in jullie hart verder voort leven een meisje om nooit te vergeten ik zeg je als nog super veel sterkte en geniet van je mooi kleine man... hele maar ook een hele dikke knuffel van ons